Κυριακή Α΄ Λουκά. Η θεία ευλογία Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου 25-9-2016

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑΙΑΣ - SHËN LLUKAI KRYEPISKOPI I SIMFERUPOLIT DHE KRIMESË.

Κάθε μέρα το πρωί βάλε αρχή σε κάθε αρετή και εντολή του θεού. Και αγωνίσου

Çdo mëngjes vendos  fillim tek çdo virtyt dhe urdhër të Zotit. Dhe lufto.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Εδώ στη γή, όλα τα καλά και τα κακά κάποτε τελειώνουν! Shën Joan Gojarti: Këtu në tokë, të gjitha të mirat dhe të këqijat mbarojnë!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Εδώ στη γή, όλα τα καλά και τα κακά κάποτε τελειώνουν!

Shën Joan Gojarti: Këtu në tokë, të gjitha të mirat dhe të këqijat mbarojnë!

Η Ορθόδοξη Σοφία για την Αγάπη- Urtësia Orthodhokse mbi Dashurinë.

Για να σε αγαπούν οι άλλοι, πρέπει πρώτα εσύ να αγαπάς.
Γέροντας Πορφύριος

Që të të duan të tjerët duhet në fillim ti t'i duash ata

Jerond Porfiri

Η Προσευχή του χριστιανού....- Lutja e të krishterit...

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ του χριστιανού, λέγει κάποιος Γέροντας, πρέπει να γίνεται, πρώτον, με διάθεσι ειρηνική, ύστερα με ησυχία και κοσμιότητα.

Lutja e të krishterit, thotë një gjerond, duhet të bëhet si fillim me predispozitë paqësore, më pas me qetësi dhe hijeshi.

Αββάς Χρόνιος καί Αββάς Παφνούτιος...-Aba Kroni dhe Aba Pafnuti…

Πολλές ψυχές έχουν προτερήματα, άλλες ευφυϊα του μυαλού, καί άλλες ασκητικές ικανότητες. Αλλά όταν ούτε ή πράξη ούτε ή ευφυϊα σκοπεύουν τό καλό,.... 

Shumë shpirtra kanë përparësi,  disa kanë aftësi ushtruese, praktike. Por kur as veprimi dhe as inteligjenca nuk kanë si synim të mirën.......

Αγάπη προς τον πλησίον - Dashuria ndaj të afërmit

Βίασε τον εαυτό σου, σαν συναντήσεις τον διπλανό σου, να τον τιμήσεις παραπάνω από το μέτρο του.

Dertyrohe veten, kur të takosh të afërmin tënd, ta nderosh më shumë se sa i takon. 

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ’ εκείνον που έχει ανάγκη! - Shën Grigor Theologu: Jepni diçka, qoftë dhe të vogël, tek ai që ka nevojë!

Μετά την παράβαση, λοιπόν, εμφανίστηκαν οι φθόνοι και οι φιλονικίες και η δολερή τυραννία του   διαβόλου, που παρασύρει πάντα με τη λαιμαργία της ηδονής και ξεσηκώνει τους πιο τολμηρούς ενάντια στους πιο αδύνατους. 

Pas shkeljes pra, u shfaqën zilitë dhe zënkat dhe tirania dinake e djallit, që tërheq gjithçka me grykësinë e epshit dhe ngre më guximtarët kundër më të dobtëve. 

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και η κρίση της εποχής του...της εποχής μας; - Shën Joan Gojarti dhe kriza e kohës së tij... e kohës sonë?

«Επιτρέπει ο Θεός να τραντάζεται η γη, αλλά δεν την καταστρέφει, σείει δυνατά τα πάντα με το σεισμό, αλλά δεν τα κατεδαφίζει, για να μας οδηγήσει στην μετάνοια.

“Lejon Zoti që të tronditet bota, por nuk e shkatërron, trondit gjithçka me tërmetin, por nuk i sheshon, për të në udhëzuar në pendim. Kaq i madh është deti i dhembshurisë së Tij.

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, Διωγμοί και προσβολές υπάρχουν και σήμερα. - Shën Joani i Krostandës: Përndjekje dhe ofendime ka dhe sot.

Σήμερα οι διωγμοί κι οι προσβολές αφορούν την αλήθεια, την πίστη του Χριστού; Διωγμοί και προσβολές υπάρχουν και σήμερα και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν ως τη συντέλεια του κόσμου.

Sot përndjekjet dhe ofendimet  i pëkasin të vërtetës, besimit të Krishtit? Përndjekje dhe ofendime ka dhe sot dhe do të vazhdojë të ketë deri në fund të botës

Κυριακή Γ΄ Ματθαίου Η δικαίωση του ανθρώπου Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα (10-7-2016) - E Djela e 3 të e Mattheut, predikon Mitropoliti i Korçës Hirësia e Tij +Joani

Κυριακή Αγίων Πάντων Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού,Αρχιμ Επιφ. Χατζηγιάγκου, Φλώρ.26-6-2016

Τα καθήκοντα του χριστιανού κατά την Μεγάλη Εβδομάδα! - Detyrat e të krishterit gjatë Javës së Madhe

Μεγάλη Εβδομάδα ίσον· χέρι ανοιχτό για έλεος, μάτια δακρυσμένα από μετάνοια, πόδια που τρέχουν στο ναό, καρδιά συμφιλιωμένη, γεμάτη λατρεία στον Εσταυρωμένο Ο ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ: (1960)!!! Φθάσαμε, αγαπητοί μου, στα σωτήρια πάθη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στη Μεγάλη Εβδομάδα. Η εβδομάδα αυτή λέγεται Μεγάλη, διότι μέσα στις 168 ώρες της, από σήμερα μέχρι τη νύχτα της Αναστάσεως, τιμώνται μεγάλα γεγονότα, μοναδικά και κοσμοιστορικά, που συγκλόνισαν τα επίγεια και τα ουράνια και τα καταχθόνια. Γι᾿ αυτό η εβδομάδα αυτή ονομάζεται Μεγάλη· αλλά και γι᾽ αυτό δεν θα πρέπη να περάση όπως οι άλλες. Και θέτω το ερώτημα· ποια είνε τα καθήκοντα ενός Χριστιανού τη Μεγάλη Εβδομάδα; Δεν απευθύνομαι σε απίστους, αθέους η σε χιλιαστάς· απευθύνομαι σε πιστούς, που θέλουν να εορτάσουν σωστά. Ποια είνε λοιπόν τα καθήκοντα που έχουμε την εβδομάδα αυτή; Το πρώτο καθήκον, αδελφοί μου, είνε να ευχαριστήσουμε απ᾽ την καρδιά μας τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Όλη βέβαια η ζωή μας πρέπει να ᾽νε ένα ευχαριστώ, ένα «Δόξα σοι, Κύριε», για τις μικρές και μεγάλες ευεργεσίες του, τις φανερές και αφανείς, για όλα τα καλά, υλικά και πνευματικά, που επιδαψιλεύει η χάρις του· τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, τα λουλούδια, τα ακρογιάλια, όλη την πλάσι. Να τον ευχαριστούμε ακόμη για τους γονείς και τα αδέρφια, τη γυναίκα και τα παιδιά, για το χρόνο και τις εποχές, για ο,τι ευλογημένο και αναγκαίο. Άνθρωπος αγνώμων είνε χειρότερος από ζώο. Ένα σκύλο έχεις, ένα κομμάτι ψωμί του πετάς, και κουνάει την ουρά του και σού λέει ευχαριστώ. Κι ο άνθρωπος λοιπόν πρέπει να ᾽νε ευγνώμων στο Θεό. Να τον ευχαριστούμε για όλα, αλλά προ παντός για τη θυσία του Υιού του,για τα σεπτά του πάθη. Ακόμη να τον ευχαριστήσουμε και για κάτι άλλο• για τη μακροθυμία του στα τόσα εγκλήματά μας και μάλιστα στις βλασφημίες, για τις οποίες θα ᾽πρεπε ν᾽ ανοίξη η γη να μας καταπιή κ᾽ η θάλασσα να φουσκώση να μας πνίξη, και όμως μας ανέχεται. Γι᾿αυτό τη Μεγάλη Παρασκευή η Εκκλησία λέει«Δόξα τη μακροθυμία σου, Κύριε, δόξα σοι». Το ένα καθήκον μας λοιπόν είνε να ευχαριστούμε το Θεό. Το άλλο είνε να παρακολουθήσουμε τις ιερές ακολουθίες. Οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος δεν είνε όπως οι άλλες· διαφέρουν πολύ. Οι ύμνοι της, που είνε γλυκύτεροι απ᾽ το μέλι, τα εμπνευσμένα αυτά ποιήματα όπως π.χ. ο επιτάφιος θρήνος, δεν υπάρχουν σε καμμιά θρησκεία στον κόσμο. Και μόνο τα τροπάρια αυτά, που δεν τα ᾽χουν ούτε φράγκοι ούτε προτεστάντες ούτε κανείς άλλος, φτάνουν ν᾽ αποδείξουν ότι η Εκκλησία μας δεν είνε από τη γη· είνε από τον ουρανό, είνε θεόπνευστη. Ποιος τα έκανε αυτά; που γράφτηκαν, μέσα σε σχολειά και πανεπιστήμια; Τα έφτειαξαν μέσα σε σπηλιές άγιοι ασκηταί, πούτό δάκρυ τους έπεφτε στη γη και την έκανε να λουλουδίζη. Δεν τα ᾽γραψαν απλώς με το μυαλό και τα γράμματα που ήξεραν· αυτά είνε το αίμα της καρδιάς τους, συναίσθημα υγιές, έκφρασι ζωής, βιώματα άγια, αλήθειες, που μόνο όσοι αγάπησαν γνησίως το Χριστό μπορούσαν να έχουν. Πρέπει να ᾽νε αναίσθητος κανείς για να μην τον συγκινούν. Ας τα παρακολουθήσουμε λοιπόν στην εκκλησία κρατώντας μια Συνόψι. Το τρίτο καθήκον μας. Η εβδομάδα αυτή είνε εβδομάδα νηστείας, αυστηρής νηστείας. Μην ακούτε τους υλιστάς και ασεβείς• εμείς από την παράδοσι αποστόλων και πατέρων της Ορθοδοξίας τηρούμε τις νηστείες της αγίας μας Εκκλησίας και κατ᾿ εξοχήν τη νηστεία αυτή. Όταν λέμε νηστεία, δεν εννοούμε να νηστέψη απλώς το στομάχι για να θυμηθή το όξος του σταυρού· εννοούμε μαζί με το στομάχι να νηστέψη και το στόμα από κακολογία, η γλώσσα από αισχρολογία, τα μάτια από αισχρά θεάματα. Τέτοιες μέρες στο Βυζάντιο οι αυτοκράτορες υπέγραφαν διαταγή· Μεγάλη Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή κλειστά τα ιπποδρόμια και όλα τα θέατρα. Πενθεί η Εκκλησία. Αν ήμασταν χριστιανικό κράτος, θα ᾽πρεπε από αύριο να είνε κλεισμένα τα καταγώγια και τα κέντρα διαφθοράς, και να επικρατή πένθος γι᾿ Αυτόν που υψώθηκε για μας επάνω στο σταυρό. Αλλά έχουμε κ᾽ ένα άλλο καθήκον. Είνε το καθήκον της εξομολογήσεως και της θείας μεταλήψεως. Επ᾽ αυτού δεν θα επεκταθώ. Τούτο μόνο θα πω. Τις άγιες αυτές ημέρες και ιδίως τη νύχτα της Αναστάσεως καλούμεθα να μείνουμε στο ναό μέχρι τέλους με την αναστάσιμη λαμπάδα. Όποιος ακούει το «Χριστός ανέστη» και μετά φεύγει, προτιμότερο θα ήταν να μείνη στο σπίτι του. Αυτό που γίνεται, να αδειάζουν οι εκκλησίες μετά το «Χριστός ανέστη», είνε βεβήλωσις, περιφρόνησι στο Χριστό. Να μείνουμε λοιπόν μέχρι τέλους και να ετοιμαστούμε για τη θεία μετάληψι. Η εβδομάδα αυτή είνε κατ᾽ εξοχήν εβδομάδα θείας μεταλήψεως. Τι είνε η θεία μετάληψις; Το σώμα και το αίμα του Χριστού μας, η φωτιά του ουρανού. Τι είσαι, σε ρωτώ, άχυρο; μην πλησιάσης τα άγια, θα καής. Είσαι χρυσάφι; Αν είσαι χρυσάφι, το χρυσάφι δεν απειλείται από τη φωτιά· όσο πλησιάζει τη φωτιά, τόσο καθαρίζεται. Έτσι κ᾽ εσύ ο Χριστιανός· αν είσαι αμετανόητος, θα σε κάψη η φωτιά, όπως έκαψε τον Ιούδα που κοινώνησε αναξίως· αν όμως πέρασες από το καμίνι της ιεράς εξομολογήσεως, τότε πλησίασε· η θεία κοινωνία θα είνε φάρμακο αθανασίας. Τη Μεγάλη Εβδομάδα έχουμε επίσης ιερό καθήκον απέναντι των αδελφών μας που πάσχουν και υποφέρουν. Είνε εβδομάδα αγάπης και ελεημοσύνης. Ένα εκλεκτό φαγητό σε κάποιον που πεινάει, ένα καινούργιο ρούχο —όχι παλιό— σ᾿ έναν που δεν έχει, μια βοήθεια στη χήρα και τα ορφανά, ένα φάρμακο αναγκαίο, μια επίσκεψι στον ασθενή, ένας λόγος παρηγορητικός στον θλιμμένο, ο,τι τέλος πάντων μπορεί να σκεφτή μια καρδιά που αγαπά. Αλλά δεν είπα τίποτα· υπάρχει κάτι ακόμη, κι αυτό είνε το δυσκολώτερο. Όλα όσα είπα- με τα κάνεις· αλλ᾽ εάν το τελευταίο αυτό δεν το κάνης, Χριστιανός δεν είσαι. Ποιο είν᾽ αυτό; Ξέρω Χριστιανούς που είνε άνθρωποι προσευχής, που έχουν τ᾽ αυτί τους τεντωμένο στα ιερά λόγια, που νηστεύουν αυστηρά, που εξομολογούνται, που κοινωνούν· αλλά λίγους Χριστιανούς γνώρισα που έχουν – ποιο; το «Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει» (δοξ. αίν. Πασχ.). Η Μεγάλη Εβδομάδα είνε εβδομάδα συγχωρήσεως. Ποιος, αδελφοί μου, στη ζωή αυτή δεν έχει αντιπάθειες, ψυχρότητες, αντιθέσεις, ποιος δεν έχει κάποιον εχθρό; Τις άγιες αυτές ημέρες ας υψώσουμε το βλέμμα στον Εσταυρωμένο. Κανείς δεν αδικήθηκε και δεν πόνεσε όπως ο Χριστός μας. Ενώ έσχιζαν τις σάρκες του τα καρφιά και την καρδιά του οι κατάρες και τ᾽ αναθέματα των φαρισαίων, εκείνος πάνω απ᾽ το σταυρό προσευχήθηκε· «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23,34). Κ᾽ εμείς λοιπόν τις άγιες αυτές ημέρες ας αλληλοσυγχωρηθούμε· νύφες και πεθερές, αδελφοί με αδελφούς, φίλοι με φίλους,παιδιά με γονείς, όλοι ανεξαιρέτως. Ας πλατύνουμε τις καρδιές, ας αισθανθούμε μέσα μας την αγάπη του Χριστού μας. Χωρίς την αγάπη πως μπορούμε να γιορτάσουμε; Αδελφοί μου! Μεγάλη Εβδομάδα ίσον· χέρι ανοιχτό για έλεος, μάτια δακρυσμένα από μετάνοια, πόδια που τρέχουν στο ναό, καρδιά συμφιλιωμένη, γεμάτη λατρεία στον Εσταυρωμένο. Εκτελούμε τα καθήκοντα αυτά; Ξέρετε πως μοιάζουμε; Σα να είνε ένας ζητιάνος και όλες τις μέρες του πετάνε πενταροδεκάρες, κ᾽ έρχεται μια ώρα που περνάει κάποιος βασιλιάς και του λέει «Άνοιξε τις φούχτες σου» κι αρχίζει και του μετράει 1, 2, 3, …5,…10, …100, …168 λίρες και θαμπώνουν τα μάτια του. Κι αυτός, αντί να πάρη αυτό το θησαυρό να τον αξιοποιήση, πάει στο ποτάμι κι αρχίζει να πετάη τις λίρες στο νερό. Δεν είν᾽ αυτό παραφροσύνη; Κι αυτές οι ώρες λοιπόν ―έτσι λέει η Εκκλησία, «ώρες» τις ονομάζει―, είνε θησαυρός. Κάθε ώρα, κάθε καμπάνα, κάθε χτύπος, κάθε λεπτό, είνε σπουδαία ώρα. Ας εκμεταλλευθούμε τις άγιες αυτές ημέρες. Μην αφήσουμε να διαρρεύσουν όπως η υπόλοιπη ζωή μας. Ξέρουμε αν θα ζήσουμε να γιορτάσουμε άλλη Μεγάλη Εβδομάδα; Μήπως η Μεγάλη Εβδομάδα αυτή είνε η τελευταία της ζωής μας; Πέρυσι πόσοι ήταν μαζί μας; και που είνε τώρα; Φεύγουμε, σφυρίζει το τραίνο, μια φορά περνάμε πάνω απ᾽ τη φλούδα αυτή. Εύχομαι, αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα να είνε σημαντικός σταθμός στη ζωή μας. Να δώση ο Κύριος να είνε εβδομάδα αγίων σκέψεων, ιερών συναισθημάτων, ηρωικών αποφάσεων, αγιασμός ψυχής. Είθε να σφραγίσουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα με τα λόγια «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42). (†) επίσκοπος Αυγουστίνος Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, που έγινε στον ι. ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Μοσχάτου - Αθηνών την 10-4-1960 το βράδυ.

Java e madhe e barabartë me dorën e hapur për lëmoshë, sytë e lotuar nga pendimi, këmbët që vrapojnë në kishë, zemër të paqësuar, plot me adhurim për të Kryqëzuarin. I Follorinës Avgustini. (1960) Arritëm të dashurit e mi në javën e Madhe, sepse brenda 168 orëve të saj nga dita e sotme deri në natën e Ngjalljes, përkujtohen ndodhi të mëdha, unikale dhe pjesë e historisë botërore që tronditën ato të tokës dhe qielloret. Për këtë arsye kjo javë quhet e Madhe, dhe për këtë arsye nuk duhet të kalojë si të tjerat. Dhe bëj pyetjen: cilat janë detyrat e të Krishterit gjatë Javës së Madhe? Nuk iu drejtohem të pabesëve, ateistëve apo jahovenjëve, ju drejtohem besimtarëve që duan të festojnë drejt. Cilat janë pra detyrat që kemi këtë javë? Detyra e parë, vëllezërit e mi, janë të falenderojmë nga zemra jonë Zotin tonë Jesu Krisht. E gjithë jeta jonë duhet të jetë një falenderim dhe “Lavdi më ty o Zot”, për të mirat e vogla apo të mëdha, të dukshmet apo të padukshmet, për të gjitha të mirat, materiale apo shpirtërore, që na ofron hiri i tij, djellin, ajrin, ujën, lulet, plazhet, të gjithë krijimin. Ta falenderojmë për prindërit vëllezërit e motrat, gruan dhe fëmijët, për kohën dhe stinët për të gjitha ato të bekuara dhe të nevojshme. Njeriu mosmirënjohës është më i keq se kafsha. Një qen të kesh, një copë bukë t’i hedhësh dhe tund bishtin e tij dhe të thotë faleminderit. Dhe njeriu pra duhet të jetë mirënjohës ndaj Zotit. Ta falenderojmë për të gjitha, por kryesisht për flijimin e Birit të tij, për pësimet e pastra. Gjithashtu ta falenderojmë dhe për diçka tjetër për durimin e tij ndaj krimeve tona të shumta dhe kryesisht për blasfimitë, për të cilat do të duhej të hapej toka dhe të na përpinte dhe deti të fryhej dhe të na mbytë, por mgjth atë ai na duron. Për këtë arsye të Premten e Zezë Kisha thotë “Lavdi zemërgjerësisë sat o Zot, lavdi më ty”. Pra njëra nga detyrat është që të falenderojmë Zotin. Tjetra është që të ndjekim shërbesat e shentja. Shërbesat e Javës së Madhe nuk janë si të tjerat, kanë ndryshim të madh. Himnet e saj që janë më të ëmbla se mjalta, ato poezi të frymëzuara si psh vajtimet e përmbivarrëshme, nuk ekzistojnë në asnjë fe në botë. Vetëm këto tropare, të cilat nuk i  kanë as frangët, as protestantët as ndonjë tjetër, mjaftojnë për të vërtetuar se Kisha jonë nuk është nga toka, është prej qielli, është e frymëzuar nga Zotit. Cili i bëri këto? Ku u shkruan , brenda shkollave apo univeristeteve? I shkruan brenda shpellave asketë të shenjtë, që loti i tyre binte mbi tokë dhe i bënte që të çelnin. Nuk i shkruan thjesht me mendjen dhe edukimin që ata kishin, ato janë nga gjaku i zemrës së tyre, emocion i shëndetshëm, shprehje jete, përjetime të shenjta, të vërteta që vetëm ata sa deshën me të vërtetë Krishtin mund të kishin. Duhet të jetë i pandjeshëm dikush që të mos e mallëngjejnë ato vargje. Le ti ndjekim pra në kishë duke mbajtur Sinopsin/Shërbesat e javës së Madhe. Detyra jonë e tretë. Kjo javë është një javë kreshme,  të një agjërimi të rreptë. Mos dëgjoni materialistët dhe jobesimtarët, ne nga tradita e apostujve të shenjtë dhe e etërve të Orthodhoksisë  mbajmë kreshmtë e shenjta të Kishës sonë dhe në veçanti këtë kreshmë. Kur themi kreshëm nuk nënkuptojmë që dikusht të kreshmojë thjesht stomaku që të kujtojmë uthullin e kryqit, nënkuptojmë që të kreshmojë bashkë me stomakun dhe goja nga fjalët e këqija, gjuha nga fjalët e ndyra, sytë nga pamjet e pështira. Të tilla ditë në Bizant perandorët shpallin urdhër, të Hënë e Madhe të Martën, të Mërkurën, të Enjten, të Premten, të Shtunën dhe të Djelën janë të ndaluara garat me kuaj dhe të gjitha teatrot. Kisha është në zi. Nëse ishim një shtet i krishter do të duhej që ditën e nesërme të ishin të mbyllura të qëndrat e korruptimit dhe të mbahej zi, për Atë që u lartësua për ne në Kryq. Por kemi dhe një detyrë tjetër. Është detyra jonë rrëfimi dhe kungimi hyjnor. Mbi këtë temë nuk do të zgjerohem. Vetëm këto do të them. Në këto ditë të shenjta dhe në veçanti gjatë natës së Ngjalljes jemi të thirrur që të qëndrojmë në Kishë deri në fund të qirit që ndezim për Ngjalljen. Ai i cili dëgjon “Krishti u Ngjall” dhe më pas largohet, është më mirë të qëndrojë në shtëpinë e tij. Ajo që ndodh me zbrazjen e kishës pas lajmit “Krishti u Ngjall” është përdhosje, injorim i Krishtit. Të qëndrojmë pra deri në fund  dhe të përgatitemi për kungimin hyjnor. Kjo javë është java e kungimit. Çfarë është kungimi hyjnore? Trupi dhe gjaku i Krishtit tonë, zjarr nga qielli. Çfarë je të pyes, kashtë? Mos u afro tek të shenjtat do të digjesh. Je flori? Nëse je flori, floriri nuk kërcënohet nga zjarri, sado që afrohet tek zjarri, aq më tepër pastrohet. Kështu dhe ti i Krishteri, nëse je i pa penduar  do të të djegë zjarri, ashtu siç dogji dhe Judën i cili kungoi i padenjë, por nëse kalove nga zjarri i rrëfimit të shenjtë, atëhere afrohe,kungimi hyjnore është ilaç i pavdekësisë. Javën e Madhe kemi gjithashtu detyrën e shenjtë përballë vëllezërve tanë që janë të sëmurë dhe vuajnë. Është java e dashurisë dhe lëmoshës. Një gjellë të mirë tek dikush i cili ka uri, një rrobë të re- jo të vjetër- tek dikush që nuk ka, një ndihmë tek vejusha dhe jetimët, një ilaç i nevojshëm  një vizitë tek një i sëmurë, një fjalë ngushëlluese tek i hidhëruari, çfarë do që mund të mendojë një zemër që i do njerëzit. Por nuk është asgjë, ekziston diçka akoma, dhe kjo është më e vështirë. Të gjitha sa thashë-më i bën por nëse këtë të fundit nuk e bën, nuk je i Krishter. Cila është kjo? Njoh të krishterë që janë njerzë të lutjes, që kanë veshin e tyre të nderë për të dëgjuar fjalë të shenjta, që mbajnë kreshmë të rreptë, që rrëfehen dhe kungojnë, por pak të Krishterë njoha që kanë çfarë? “Ti falim të gjithë në Ngjallje” Java e Madhe është java e faljes. Cili, vëllezërit e mi,  në këtë jetë nuk ka antipati, ftohje, përplasje, cili nuk ka një armit? Këto ditë të shenjta le të ngremë shikimin tonë drejt të Kryqëzuarit. Askush nuk pësoi kaq padrejtësi dhe nuk pësoi si Krishti ynë. Ndërsa i çanin trupin e tij me gozhdë dhe zemrën e tij me mallkimet dhe anatemat e farisenjëve, ai mbi kryq u lut: “O Zoti fali ata, se nuk dinë se çbëjnë” (Lluka 23, 34). Dhe ne pra këto ditë të shenjta le të lutemi së bashku, nuset me vjerrat, vëllezrit dhe motrat ndërmjet tyre, miqtë ndëmjet tyre, fëmijët me prindërit , të gjithë pavarësisht. Le të hapim zemrat tona, le të ndjejmë brenda nesh dashurinë e Krishtit tonë. Pa dashurinë si mund të festojmë? Vëllezërit e mi! Java e madhe baraz me dorën e hapur për mëshirë, sytë e lotuara na pendimi, këmbët që vrapojnë në Kishë, zemrën e pajtuar, plot adhurim për të Kryqëzuarin. I kryjmë ne këto detyra? E dini me çfarë ngjasojmë? Sikur të ishte një lypës dhe të gjitha ditët na japin qindarka, dhe vejn çasti që një mbret na thotë “Hapi grushtat e tu” dhe fillon të numërojë 1, 2, 3,....5, .....10, ....100, ....168 lira dhe i ndritin sytë. Dhe ai në vend që të marrë këtë thesar dhe ta shfrytëzojë, shkon në lumë dhe fillon ti hedhë këto lira atje në ujë. Nuk është çmenduri? Dhe këto orë pra- kështu thotë Kisha, “orë” i quan – janë thesar. Çdo orë, çdo këmbanë, çdo goditje çdo minutë është një çast i madh. Le të shfrytëzojmë këto ditë të shenjta. Le të mos lejojmë që të rrjedhin si pjesa tjetër e jetës sonë. Nga ta dimë nëse do të jetojmë që të festojmë një Javë tjetër të Madhe? Mos ndoshta kjo Javë e Madhe është e fundit e jetës sonë? Vjet sa ishin me ne? Ku janë tani? Ikim, dëgjohet fërshëllimi i trenit, njëherë kalojmë mbi këtë lëvezhgë. Uroj, që kjo Javë e Madhe të jetë një stacion i rëndësishëm në jetën tonë. Të falë Zoti që të jetë java e mendimeve të shenjta, emocioneve të shenjta, vendimeve heroike, shenjtërimit të shpirit. Uroj që të vulosim Javën e Madhe me fjalët “Më kujto o Zot kur të vish në mbretërinë tënde” (Lluka 23,42). Epikop Avgustini, predikim i rregjistruar, që u mbajt në Kishën e Metamorfozës së Shpëtimtarit në Moskato Athinë 10 4 1960 në mbrëmje. Përkthimi Pelasgos

Η παραβολή των δέκα παρθένων, Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα, 25 4 2016

Κυριακή των Βαϊων , Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα 2016

Ο Ακάθιστος Ύμνος Αρχιμ. Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα (15-4-2016)

Κυριακή Γ΄ Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως) Αρχιμ Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα (3-4-2016)

Χαίρε ανόρθωσις των ανθρώπων Αρχιμ. Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Φλώρινα 25-3-2016

Ο άνθρωπος πρέπει να προσεύχεται πάντα για να του δείξει ο Κύριος το δρόμο Του - Njeriu duhet të lutet gjithmonë që t’i tregojë Zoti rrugën e Tij.

Η γνήσια υπακοή φέρνει μεγάλη ψυχική ωφέλεια και την αποκτάς όταν απειθείς στον εαυτό σου, στο θέλημα σου. Τότε σε παίρνει στα χέρια Του ο ίδιος ο Κύριος μας κι ευλογεί τα έργα σου. Αν εμπιστευόμαστε μ' όλη μας την καρδιά και κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού, τότε όλα τα πράγματα θα είναι καλά, ακόμα κι εκείνα που φαίνονται δυσάρεστα θα τα δεχόμαστε με καλή προαίρεση. Ότι συμβαίνει γύρω μας μπορεί να μας οδηγήσει στην ψυχική μας σωτηρία. Εδώ αποκαλύπτεται μεγάλη και βαθιά σοφία. «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν» (Ρωμ. η' 28). Στην εποχή μας υπάρχουν περιπτώσεις που ίσως να κάνουμε ακριβώς αυτό που θέλουμε. Κανένας όμως δε βρίσκεται να ρωτήσει: «Τι πρέπει να κάνω τώρα;» Αν δεν υπάρχει κανένας να συμβουλευτούμε, τότε πρέπει να σκεφτούμε πως θα ενεργούσε ο Κύριος μας με την ταπείνωση και την πραότητα Του. Οι εντολές του Θεού ήταν και θα είναι πάντοτε το θεμέλιο της ζωής μας. Γι' αυτό πρέπει να εμπιστευτείς τον εαυτό σου στο θέλημά Του. Προτού κάνεις οτιδήποτε, να προσευχηθείς και να σκεφτείς: Αυτό που πάω να κάνω θα είναι φρόνιμο, θα φανεί ευάρεστο στο Θεό; Όταν η επιθυμία σου να υπηρετήσεις το Θεό είναι ειλικρινής, η πίστη σου σ' Εκείνον ακλόνητη κι όταν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, τους άλλους και κάθε τι στο πανάγαθο και τέλειο θέλημα του Θεού, θα δεχτείς στην καρδιά σου τη θεία ειρήνη ακόμα κι όταν δοκιμάζεσαι από διάφορες θλίψεις, εσωτερικές ή εξωτερικές. Να προσευχηθείς στο Θεό να σε απαλλάξει από τις θλίψεις και να κόψεις το αμαρτωλό και τυφλό θέλημα σου. Να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, ψυχή και σώμα, τις περιστάσεις του βίου, τρέχουσες ή μελλούμενες, καθώς και τους συνανθρώπους σου, γνωστούς ή άγνωστους, στο άγιο και πάνσοφο θέλημα του Θεού. Δόξα τω Θεώ, να λες πάντα. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν! Με τα άγια αυτά λόγια θ' απαλλαγείς από τις σκοτεινές σκέψεις και τα ψυχικά βάρη. Και τότε στην καρδιά σου θα βασιλέψει η ειρήνη η παρηγοριά κι η χαρά. Γενηθήτω το θέλημά Σου, Κύριε! Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν! Να προσεύχεσαι σαν παιδί, με καρδιακή απλότητα, για όλες τις ανάγκες και τις θλίψεις σου, και να εμπιστευτείς τον εαυτό σου απόλυτα στο θέλημα του Θεού. Ο Κύριος είναι που ορίζει την σωτηρία σου. Ο άνθρωπος πρέπει να προσεύχεται πάντα για να του δείξει ο Κύριος το δρόμο Του. Στους καιρούς της θλίψης και της ανάγκης που ζούμε, ας προσευχόμαστε στον Κύριο να μας σώσει, να τρέξει σε βοήθεια μας. Άλλη ελπίδα ή άλλη καταφυγή δε βλέπω. Οι λύσεις που δίνουν οι άνθρωποι είναι μάταιες, πολλές φορές λαθεμένες. Όταν δοκιμάζεσαι από κάτι πολύ επώδυνο αλλά ξέρεις πως δεν ευθύνεσαι εσύ γι' αυτό, πως δεν προέρχεται από το θέλημά σου, λαβαίνεις μεγαλύτερη παρηγοριά και ψυχική ειρήνη. Ας γίνει το θέλημα του Θεού. Είθε ο Κύριος να μη διαψεύσει την πίστη και την αφοσίωση μας στο θέλημά Του. Μοναδική μας ελπίδα είναι ο Θεός. Αυτός είναι το σταθερό μας θεμέλιο, κάθε άλλη ελπίδα είναι αβέβαιη. Δεν ξέρεις με σιγουριά που θα ήταν καλύτερα και που χειρότερα, τι θα 'ταν καλύτερα να περιμένεις. Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου! Δικό μας καθήκον είναι να μείνουμε σταθεροί στην πίστη μας, να μην αμαρτάνουμε και να εμπιστευόμαστε τα πάντα στο Θεό. Η ανθρώπινη υπερηφάνεια λέει: «Θα φτιάξουμε... θα κατορθώσουμε... θα κατασκευάσουμε ένα πύργο της Βαβέλ... Απαιτούμε από το Θεό να μας δώσει λογαριασμό για τις πράξεις Του, γιατί εμείς θέλουμε να ελέγξουμε του σύμπαν, ονειρευόμαστε να βάλουμε τους θρόνους μας πάνω από τα σύννεφα». Όμως κανένας και τίποτα δεν υπακούει. Ο άνθρωπος αποδείχνεται τελείως αδύναμος από την ίδια την πικρή εμπειρία του. Ερευνώντας τα θέματα αυτά τόσο στην πρόσφατη όσο και στην παλιότερη ιστορία, έβγαλα το συμπέρασμα ότι οι τρόποι με τους οποίους ενεργεί η θεία πρόνοια είναι ανεξιχνίαστοι για μας. Δεν μπορούμε να τους κατανοήσουμε, γι' αυτό και πρέπει να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας με ταπείνωση στο θέλημα του Θεού. Εάν παρατηρήσεις προσεχτικά τόσο τη δική σου ζωή όσο και των άλλων, θα διαπιστώσεις με εκπληκτική καθαρότητα και ακρίβεια πως όση προσοχή κι αν δώσει κανείς κι όσα μέτρα κι αν λάβει δε θα μπορέσει να ορίσει τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Γιατί όλα γίνονται σύμφωνα με την κρίση και θέλημα του Θεού. Κανέναν δεν μπορείς να ενοχοποιήσεις το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ταπεινωνόμαστε και να υπομένουμε, διαφορετικά αμαρτάνουμε ενώπιον του Θεού. Πρέπει να εμπιστευτούμε τα πάντα στο θέλημα του Θεού, ακόμα και τον χωρισμό μας από τους άλλους. Ο Κύριος μας φωτίζει και μας βοηθάει να μη προσκολληθούμε στα αγαθά αυτού του κόσμου, όσο πολύτιμα κι αν μας φαίνονται, αλλά ν' αγωνιστούμε απερίσπαστοι για τον ουρανό, για την σωτηρία μας. Αγωνίσου μόνο για την σωτηρία της ψυχής σου, όλα τ' άλλα είναι ματαιότητα, όλα τ' αγαθά αυτού του κόσμου είναι εφήμερα. Η σκέψη μας πρέπει να είναι στην άλλη ζωή, κοντά στο Θεό. Όλα τ' αγαθά αυτού του κόσμου είναι παροδικά. Γιατί είναι απαραίτητος ο πνευματικός πατέρας; για να κάνεις με ασφάλεια το ταξίδι και να φτάσεις στην βασιλεία των ουρανών, να μη χαθείς στο δρόμο. Για το λόγο αυτό είναι αναγκαίο ν' ακολουθείς έμπρακτα τις οδηγίες, τις συμβουλές και τις κατευθύνσεις που σου δίνει ο πνευματικός σου πατέρας. Και βέβαια πρέπει να ζεις με συνέπεια και ευλάβεια. Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που μπορούσαν να επισκέπτονται το γέροντα τους και να τον ακούνε πολύ λίγο, αλλά πρόκοψαν. Έτσι, για να μη μείνεις άκαρπος δε φτάνει να επισκέπτεσαι συχνά το γέροντά σου, αλλά να τηρείς τις εντολές και οδηγίες του. Ο Θεός ευαρεστείται όταν οι άνθρωποι καθοδηγούνται από άλλους ανθρώπους. Κοντολογίς, κάθε μοναχός πρέπει να ξεκινάει τον αγώνα του υπακοή και αυταπάρνηση και να βιάζει τον εαυτό του στον πόλεμο με τα πάθη τόσο, ώστε να νιώσει καρδιακό πόνο. Αν δεν αγωνιστεί έτσι κανένας γέροντας δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Κάποιος άγιος άνθρωπος είπε πως «ο γέροντα κλαίει για το μαθητή του και προσεύχεται, εκείνος όμως παίζει». Η τέλεια ανακούφιση κι ανάπαυση προέρχεται από την απόλυτη υπακοή κι εμπιστοσύνη στον πνευματικό μας πατέρα. Στάρετς Νίκωνος «Μικρή Ρωσική Κλίμακα», Πέτρου Μπότση

Bindja e vërtetë sjell dobi të madhe shpirtërore dhe e fiton kur nuk i bindesh vetes, vullnetit tënd. Atëhere të merr në duarti e Tij vetë Zoti ynë dhe bekon veprat e tua. Nëse besojmë me të gjithë zemrën dhe bëjmë bindje  në vullnetin e Zotit atëhere të gjitha gjërat do të jenë mirë, akoma dhe ato që duken të papëlqyeshme do t’i pranojmë me predispozitë të mirë. Çfarë ndodh rreth nesh duhet të na udhëzojë në shpëtimin tonë shpirtëror. Këtu zbulohet mençuria e madhe dhe e thellë. “Atyre që duan Zotin të gjitha bashkëpunojnë për mirë” (Romakët 8,28) Në kohën tonë ekzistojnë raste që ndoshta bëjmë pikërisht atë që duam. Por asnjë nuk gjendet që të pyesë: “Çfarë duhet të bëj tani?” Nëse nuk ekziston asnjë për tu këshilluar, atëhere duhet të mendohemi se si do të vepronte Zoti ynë me përulësinë dhe mirësinë e Tij. Urdhëresat e Zotit ishin dhe do të jenë gjithmonë themelitë e jetës sonë. Për këtë duhet të besosh veten tënde në vullnetin e Zotit. Para se të bësh çfarëdo, të lutesh dhe të mendohesh: Ajo që po bëhem gati të bëj do të ishte me mend, do t’i pëlqejë Zotit? Kur dëshira jote t’i shërbesh Zotit është e sinqertë, besimi yt tek Ai i palëkundshëm  dhe kur ia beson veten tënde, të tjerët dhe çdo gjë tek vullneti i gjithmirë i Zotit, do të pranosh në zemrën tënde paqen hyjnore akoma dhe kur provohet nga hidhërime të brendshme dhe jashtme. Të lutesh në Zoti që të të çlirojë nga hidhërimet dhe të ndërpresësh vullnetin tënd mëkatar dhe të verbër. T’i besosh veten tënd shpirtin dhe trupin në rrethanat  e jetës, të tashmet ose të ardhmen, si dhe tek njerëzit rreth teje, të njohur dhe të panjohur, në vullnetin e Zotit të shenjtë dhe të gjithëurtë. Lavdi Perëndisë, të thuash gjithmonë. Lavdi Zotit tani e përgjithmonë! Me këto fjalë të shenjta do të çlirohesh nga mendimet e errëta dhe peshat shpirtërore. Dhe atëhere në zemërn tënde do të mbretërojë paqja, ngazëllimi dhe gëzimi. U bëftë dëshira Jote, o Zot! Lavdi Zotit tani e përherë”. Të lutesh si fëmijë me thjeshtësi që buron nga zemra, për të gjitha nevojat dhe hidhërimet e tua, dhe të besosh veten tënde plotësisht në vullnetin e Zotit. Zoti është ai që cakton shpëtimin tënd. Njeriu duhet të lutet gjithmonë që t’i tregojë Zoti rrugën e Tij. Në kohët e hidhërimit dhe të nevojës që jetojmë le të lutemi tek Zoti që të na shpëtojë, të nxitojë në ndihmën tonë. Tjetër shpresë apo strehë nuk shikoj. Zgjidhjet që japin njerëzit janë të kota, shpesh herë të gabuara. Kur provohesh nga diçka e vështirë por e di se nuk  ke përgjegjësi për këtë, se nuk vjen nga vullneti yt, merr ngushëllim më të madh dhe paqe shpirtërore. Le të bëhet vullneti i Zotit. Do Zoti të mos zhgënjejë besimin dhe dedikimin tonë në vullnetin e Tij. Shpresa jonë e vetme është Zoti. Ai është themelia jonë stabël, çdo lloj tjetër shprese është e pasigurt. Nuk di me siguri ku do të ishte më mirë apo ku më keq, çfarë do të ishte më mirë të prisje. Le të bëhet vullneti i Zotit! Detyra jonë është të mbetemi stabël në besimin tonë, të mos mëkatojmë dhe të kemi t’i besojmë gjithçka Zotit. Krenaria njerëzore thotë:” Do të bëjmë... do t’ia dalim... do të ndërtojmë kullën e Babelit.. Kërkojmë nga Zoti të na japë llogari për veprimet e Tij, sepse ne duam që të kontrollojmë universin, ëndërrojmë që të vendosim fronin tonë mbi retë”. Por asnjë dhe asgjë nuk bindet. Njeriu vërtetohet plotësisht i dobët nga vetë eksperienca e tij e hidhur. Duke studiuar këto çështje sa nga historia moderne sa dhe nga ajo më e vjetër, nxorra përfundimin se mënyrat me të cilat funksionon prudenca hyjnore janë të pazbulueshme nga ne. Nuk mundemi që t’i kuptojmë, për këtë dhe duhet që të kemi besim tek vetja jonë me përulësi në vullnetin e Zotit. Nëse vëren me kujdes sa jetën tënde dhe atë të të tjerëve, do të vëresh me një pastërti mahnitëse dhe saktësi se sado kujdes që të japë dikush dhe sado masa që të marrë nuk do të mundet të përcaktojë se çfarë do të bëhet në të ardhmen. Sepse të gjitha bëhen sipas gjykimit dhe vullnetit të Zotit. Asnjë nuk mund të fajësosh të vetmen që mund të bëjmë është të përulemi dhe të durojmë, ndryshe mëkatojmë para Zotit. Duhet të besojmë gjithçka në vullnetin e Zotit, akoma dhe ndarjen tonë nga të tjerët. Zoti ynë na ndriçon dhe na ndihmon që të mos dedikohemi në të mirat e kësaj bote, sado të çmuara që të duken ato, por të luftojmë të pashpërqëndruar për qiellin, për shpëtimin tonë. Lufto vetëm për shpëtimin e shpirtit tënd, të gjitha të tjerat janë kotësi, të gjitha të mirat e kësaj bote janë të përkohëshme. Mendimi ynë duhet të jetë në jetën tjetër, pranë Zotit. Të gjitha të mirat e kësaj bote janë të përkohëshme. Pse është i domosdoshëm ati shpirtëror? Që të bësh me siguri ushëtimin dhe të arrish në mbretërinë e qiellit, të mos humbasësh rrugën. Për këtë arsye është e nevojshme që të ndjekësh me vepra udhëzimet, këshillat dhe orientimet që të je ati yt shpirtëror. Sigurisht duhet të jetosh me konseguencë dhe besim. Ekzistojnë shembuj njerëzish që mund të vizitonin jerondin e tyre dhe ta dëgjonin shumë pak, por bënë prokopi. Kështu që të mos mbetesh pa fruta nuk mjafton që të vizitosh shpesh jerondin tënd, por të mbash urdhëresat dhe udhëzimet e tij. Perëndia kënaqet kur njerëzit orientohen nga të tjerë njerëz. Shkurt, çdo murg duhet të fillojë betejën e tij me bindje dhe vetëmohim. Të detyrojë veten e tij në luftën kundër pasioneve kaq sa të ndjejë dhimbje zemre. Nëse nuk lufton kështu asnjë jerond nuk mundet ta ndihmojë. Një njeri i shenjtë tha se “jerondi qan për nxënësin e tij dhe lutet, por ai luan”. Çlirimi dhe çlodhja e përsosur vjen nga bindja e plotë dhe besimi tek ati ynë shpirtëror. Starec Nikonos “Shkalla e vogël Ruse”, Petro Boci.

Η εν Χριστώ ζωή μου Jeta ime më Krishtin

Η καρδιά που δεν πιστεύει, είναι ανήσυχος, αγχώδης, αδημονούσαν. Η καρδιά που πιστεύει, είναι το αντίθετο: ειρηνική, χαρωπή, στερεά σαν το διαμάντι.  **************** Όταν προσεύχεσαι στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, μην έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεται έξω σου. Να Του μιλάς μέσα σου, σαν σε ένοικο της καρδιάς σου. Εκεί βρίσκεται ο Θεός για τους αληθινά πιστούς. «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α’ Κορ. Γ’ 16).   **************** Να είσαι ζηλωτής της αγάπης. Όλα θα παρέλθουν, η αγάπη όμως θα μείνη στον αιώνα, όπως και ο Θεός, που είναι Αγάπη.   **************** Λέγε, συνεχώς μέσα στην καρδιά σου: «Ο Χριστός είναι Αγάπη». Έτσι, θα αγαπάς όλους τους ανθρώπους, θυσιάζοντας, χάριν αυτής της Αγάπης, ότι έχεις ακριβό, ακόμα και την ίδια σου τη ζωή.   **************** Είναι πολλές οι σταγόνες της βροχής, αλλά όλες προέρχονται από ένα σύννεφο. Είναι πολλές οι ακτίνες του ηλίου, αλλά όλες προέρχονται από το μεγάλο αυτό άστρο. Είναι πολλά τα φύλλα του δένδρου, αλλά όλα ανήκουν στο δένδρο. Είναι πολλοί οι κόκκοι της άμμου πάνω στη γη, αλλά όλοι προέρχονται από την ίδια αυτή γη. Έτσι, πολλοί είναι και οι άνθρωποι, αλλά όλοι έλκουν την καταγωγή τους από τον Αδάμ, και πριν απ΄όλα, από τον Θεό. Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης από το βιβλίο: "Η εν Χριστώ ζωή μου

Zemra që nuk beson,  është e paqetë, e stresuar, e dobësuar. Zemra që beson është e kundërta:  ka paqe, është e gëzuar, e sigurt si diamanti. *********** Kur lutesh tek Ati, Biri dhe Shpirti i Shenjtë, mos ki përshtypjen se gjendet jashtë teje. Ti flasësh nga brenda teje si një banori i zemrës tënde. Atje gjendet Zoti për besimtarët e vërtetë. “Nuk e kuptuat se jeni tempulli i Zotit dhe Fryma e Zotit banon tek ju?” (1 Korinthianët 3:16). ***** Të jesh punëtor i dedikuar i dashurisë. Të gjitha do të kalojnë, por dashuria do të mbetet përjetë, si dhe Zoti që është Dashuria. **** Thuaj, vazhdimisht brenda zemrës tënde: “Krishti është Dashuri”. Kështu, do të duash të gjithë njerëzit, duke sakrifikuar për hir të kësaj Dashurie, çfarë do që ke të shtrenjtë, akoma dhe vetë jetën tënde. ********* Janë shumë pikat e shiut, por të gjitha vijnë nga një re. Janë shumë retë e djellit, por të gjitha vijnë nga një re. Janë të shumta rrezet e djellit po të gjitha vijnë nga ky yll i madh. Janë shumë fletët e pemëve, por të gjitha i përkasin pemës. Janë të shumta kokrrizat e rrërës  mbi tokë, por të gjitha vijnë nga vetë toka. Kështu, shumë janë dhe njerëzit, por të gjithë kanë prejardhjen e tyre nga Adami, dhe para së gjithash nga Zoti. Shën Joani i Krostandës nga Libri: “Jeta ime më Krishtin”. Për Pelasgos T. B