Η Προσευχή του χριστιανού....- Lutja e të krishterit...

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ του χριστιανού, λέγει κάποιος Γέροντας, πρέπει να γίνεται, πρώτον, με διάθεσι ειρηνική, ύστερα με ησυχία και κοσμιότητα.

Lutja e të krishterit, thotë një gjerond, duhet të bëhet si fillim me predispozitë paqësore, më pas me qetësi dhe hijeshi.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ του χριστιανού, λέγει κάποιος Γέροντας, πρέπει να γίνεται, πρώτον, με διάθεσι ειρηνική, ύστερα με ησυχία και κοσμιότητα. Όταν προσεύχεται μαζί με άλλους στην εκκλησία, πρέπει ν’ αποφεύγη τις εξωτερικεύσεις της ευλαβείας του και τις δυνατές φωνές που φέρνουν σύγχυσι και στον ίδιο και στους άλλους. Η προσευχή οφείλει να γίνεται με εσωτερικό πόνο της καρδιάς και με ήρεμο νου αφωσιωμένο στο Θεό. Υπάρχουν άνθρωποι, που πάσχουν από σωματικές αρρώστειες κι ενώ χειρουργούνται ή καυτηριάζονται από το γιατρό, υποφέρουν καρτερικά τον πόνο, χωρίς φωνές και φασαρία, σιωπηλά και υπομονετικά. Άλλοι πάλι ανυπόμονοι χαλούν τον κόσμο από τις φωνές, όταν τους κάνουν θεραπεία. Μήπως όμως έτσι αποφεύγουν τον πόνο; Μάλλον τον αυξάνουν. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την προσευχή. Οι πνευματικώτεροι άνθρωποι προσεύχονται αθόρυβα με «στεναγμούς αλαλήτους». ΄Ετσι διατηρούν την ψυχική τους γαλήνη. Οι άλλοι δε συγκρατούν τον εαυτό τους. Προσεύχονται μεγαλοφώνως, με εκδηλώσεις εξωτερικές, που συχνά σκανδαλίζουν τους άλλους. Ο πραγματικός χριστιανός πρέπει ν’ αποφεύγη την ακαταστασία και τα εξωτερικά σχήματα. Να προτιμά την τάξι, την ησυχία και την ταπείνωσι. Αυτό ζητά και ο Θεός με το στόμα του Προφήτου, που λέγει: «επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον, τον τρέμοντα μου τους λόγους;» Όσοι χριστιανοί διάλεξαν αυτό το δρόμο, έγιναν παράδειγμα και φως για πολλούς άλλους. *** Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ που στην κοινή λατρεία, ενώ βρίσκεται μαζί με άλλους στην εκκλησία, κλείνει το στόμα και την καρδιά και δεν ψάλλει και δεν προσεύχεται, όπως εκείνοι, μοιάζει με δαίμονα, λέγει κάποιος Πατήρ. Αυτός ο ακάθαρτος, μη υποφέροντας ν’ ακούη τις δοξολογίες της Εκκλησίας στον Θεό, προσπαθεί ν’ αποσπάση το νου του ανθρώπου από την ψαλμωδία και την προσευχή. 1. ΣΙΩΠΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ που αγαπά τη σιωπή κι αποφεύγει τις πολλές κουβέντες, έλεγε ο Αββάς Μωϋσής, μοιάζει με ώριμο σταφύλι, γεμάτο γλυκό χυμό• ο πολυλογάς με αγουρίδα. *** ΥΠΑΡΧΟΥΝ άνθρωποι, που με τα χείλη σωπαίνουν και με το νου φλυαρούν, λέγει άλλος Πατήρ. Άλλοι μιλάνε από το πρωί ως το βράδυ κι όμως κρατάνε σιωπή, γιατί τίποτε απ’ αυτά που λένε δεν είναι περιττό κι ανώφελο. *** ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ στιγμές της ζωής του ο Αββάς Παμβώ είπε αυτά τα λόγια στους Αδελφούς, που βρέθηκαν γύρω του: - Αφ’ ότου έγινα Καλόγηρος, παιδιά μου, ούτε μια φορά δε μετανόησα για κουβέντα που βγήκε από το στόμα μου. Κι όμως, τώρα πάω στον Κύριο μου με συναίσθησι πως δεν έχω βάλει αρχή ακόμη. *** ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ που πήγαινε στην Εκκλησία ο Αββάς Αμμώης, μαζί με το μαθητή του, περπατούσαν σε απόστασι ο ένας από τον άλλο. Εκτός, αν είχε κάτι ο νέος να εξομολογηθή. - Δε θέλω να κουβεντιάζωμε στον δρόμο, έλεγε ο αγαθός Γέροντας, μήπως κοντά στα χρήσιμα πούμε και πολλά περιττά.

Lutja e të krishterit, thotë një gjerond, duhet të bëhet si fillim me predispozitë paqësore, më pas me qetësi dhe hijeshi. Kur lutet bashkë me të tjerët në kishë, duhet ti shmanget  shpalosjeve  të jashtme të respektit, besimit të tij ndaj Zotit, e tek vetja e tek të tjerët. Lutja duhet të bëhet me dhimbje të brendëshme dhe me një mendje të qetë të përkushtuar  tek Zoti. Ekzistojnë njerëz, të cilët vuajnë nga sëmundjet  dhe mgjth se operohen apo priten nga mjeku durojnë dhimbjen, pa zëra dhe zhurma, me heshtje dhe durim. Të tjerë sërish të paduruar prishin botën me të thirrurat, kur i kurojnë. Mos ndoshta kështu i shmangen dhimbjes?  Mund të themi që më shumë e shtojnë. Diçka e ngjashme ndodh dhe me lutjen. Njerëzit më shpirtërorë luten pa zhurmë “rrënkime të papërshkrueshme”. Kështu ruajnë qetësinë e tyre shpirtërore. Luten me zë të lartë, me shprehje të jashtme, të cilat shpesh skandalizojnë të tjerët. I krishteri i vërtetë  duhet ti shmanget rrëmujës dhe figurave të jashtme. Të preferojë rregullin me qetësi dhe përulje. Këtë kërkon dhe Zoti me gojën e  profetit i cili thotë : “ përmbi kë të hedh sytë, mbi atë që është i përulur dhe i qetë, që respekton fjalët e mia” Të gjithë ata të cilët zgjodhën këtë rrugë u bënë shëmbuj dhe dritë për shumë të tjerë. +++ I krishteri i cili gjatë adhurimit të përbashkët,  mgjth se është bashkë me të tjerë në kishë, mbyll gojën dhe zemrën e tij dhe nuk psalën apo lutet, si ata, ngjet me demonin, thotë një At. Ai duke qënë i ndotur dhe duke mos duruar lavdërimet e Kishës kundrejt Zotit, përpiqet që të shkëputë mendjen e njeriut nga psalmet dhe lutjet. HESHTJA Njeriu që dashuron heshtjen dhe iu shmanget fjalëve të tepërta, thoshte Abba Moisiu, ngjet me një rush të pjekur  plot me ëmbëlsi, ndërsa llafazani me aguridhe. +++ Ekzistojnë njerëz që me gojën e tyre heshtin ndërsa me mendjen e tyre flasin pa ndalim, thotë një At tjetër. Të tjerë flasin nga mëngjesi deri në mbrëmje  por mgjth atë janë të heshtur, sepse asgjë nga ato që thonë nuk është e tepërt dhe e padobishme. +++++ Në ditët e fundit të jetës së tij Aba Pamvo tha këto fjalë tek Vëllezërit që ishin rreth tij: -         Që në momentin që u bëra Kallogjer, bijtë e mi, asnjëherë nuk u pendova për fjalët që dolën nga goja ime. Mgjth atë tani shkoj tek Zoti me ndjesinë që nuk kam nisur akoma. +++++ Çdo të djelë që shkonte në Kishë Aba Amoi bashkë me nxënësit e tij, ecnin në distancë nga njëri tjetri.  Përveç se kur kishte diçka i riu për të rrëfyer. -         Nuk dua të flasim gjatë rrugës, thoshte Gjerondi, mos ndoshta me të dobishmet themi dhe shumë të tepërta.