Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ’ εκείνον που έχει ανάγκη! - Shën Grigor Theologu: Jepni diçka, qoftë dhe të vogël, tek ai që ka nevojë!

Μετά την παράβαση, λοιπόν, εμφανίστηκαν οι φθόνοι και οι φιλονικίες και η δολερή τυραννία του   διαβόλου, που παρασύρει πάντα με τη λαιμαργία της ηδονής και ξεσηκώνει τους πιο τολμηρούς ενάντια στους πιο αδύνατους. 

Pas shkeljes pra, u shfaqën zilitë dhe zënkat dhe tirania dinake e djallit, që tërheq gjithçka me grykësinë e epshit dhe ngre më guximtarët kundër më të dobtëve. 


Μετά την παράβαση, λοιπόν, εμφανίστηκαν οι φθόνοι και οι φιλονικίες και η δολερή τυραννία του διαβόλου, που παρασύρει πάντα με τη λαιμαργία της ηδονής και ξεσηκώνει τους πιο τολμηρούς ενάντια στους πιο αδύνατους. Μετά την παράβαση, το ανθρώπινο γένος χωρίστηκε σε διάφορες φυλές με διάφορα ονόματα και η πλεονεξία κατακερμάτισε την ευγένεια  της φύσεως, αφού πήρε και το νόμο βοηθό της.
Εσύ, όμως, να κοιτάς την αρχική ενότητα και ισότητα, όχι την τελική διαίρεση· όχι το νόμο που επικράτησε, αλλά το νόμο του Δημιουργού. Βοήθησε, όσο μπορείς, τη φύση, τίμησε την πρότερη ελευθερία, δείξε σεβασμό στον εαυτό σου, συγκάλυψε την ατιμία του γένους σου, παραστάσου στην αρρώστια, σύντρεξε στην ανάγκη.
Παρηγόρησε ο γερός τον άρρωστο, ο πλούσιος τον φτωχό, ο όρθιος τον πεσμένο, ο χαρούμενος τον λυπημένο, ο ευτυχισμένος τον δυστυχισμένο.

Δώσε κάτι στο Θεό ως δώρο ευχαριστήριο, για το ότι είσαι ένας απ' αυτούς που μπορούν να ευεργετούν  και όχι απ' αυτούς που έχουν ανάγκη να ευεργετούνται, για το ότι δεν περιμένεις εσύ βοήθεια από τα χέρια άλλων, αλλ' από τα δικά σου χέρια περιμένουν άλλοι βοήθεια.
Πλούτισε όχι μόνο σε περιουσία, μα και σε ευσέβεια, όχι μόνο σε χρυσάφι, μα και σε αρετή, ή καλύτερα μόνο σε αρετή.
Γίνε πιο τίμιος από τον πλησίον με την επίδειξη περισσότερης καλοσύνης. Γίνε θεός για τον δυστυχισμένο με τη μίμηση της ευσπλαχνίας του Θεού.
Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ' εκείνον που έχει ανάγκη. Γιατί και το ελάχιστο δεν είναι ασήμαντο για τον άνθρωπο που όλα τα στερείται, μα ούτε και για το Θεό, εφόσον είναι ανάλογο με τις δυνατότητές σου. Αντί για μεγάλη προσφορά, δώσε την προθυμία σου. Κι αν δεν έχεις τίποτα, δάκρυσε. Η ολόψυχη συμπάθεια είναι μεγάλο φάρμακο γι' αυτόν που δυστυχεί. Η αληθινή συμπόνια ανακουφίζει πολύ από τη συμφορά.
Δεν έχει μικρότερη αξία, αδελφέ μου, ο άνθρωπος από το ζώο, που, αν χαθεί ή πέσει σε χαντάκι, σε προστάζει ο νόμος να το σηκώσεις και να το περιμαζέψεις (Δευτ. 22:1-4). Πόση ευσπλαχνία, επομένως, οφείλουμε να δείχνουμε στους συνανθρώπους μας, όταν ακόμα και με τ' άλογα ζώα έχουμε χρέος να είμαστε πονετικοί;
 «Δανείζει το Θεό όποιος ελεεί φτωχό», λέει η Γραφή (Παροιμ. 19:17). Ποιος δεν δέχεται τέτοιον οφειλέτη, που, εκτός από το δάνειο, θα δώσει και τόκους, όταν έρθει ο καιρός; Και αλλού πάλι λέει: «Με τις ελεημοσύνες και με την τιμιότητα καθαρίζονται οι αμαρτίες» (Παροιμ. 15:27α).
Ας καθαριστούμε, λοιπόν, με την ελεημοσύνη, ας πλύνουμε με το καλό βοτάνι τις βρωμιές και τους λεκέδες μας, ας γίνουμε άσπροι, άλλοι σαν το μαλλί και άλλοι σαν το χιόνι, ανάλογα με την ευσπλαχνία του ο καθένας. «Μακάριοι», λέει, «όσοι δείχνουν έλεος στους άλλους, γιατί σ' αυτούς θα δείξει ο Θεός το έλεός Του» (Ματθ. 5:7). Το έλεος υπογραμμίζεται στους μακαρισμούς. Και αλλού: «Μακάριος είν' εκείνος που σπλαχνίζεται τον φτωχό και τον στερημένο» (Ψαλμ. 40:2). Και: «Αγαθός άνθρωπος είν' εκείνος που συμπονάει τους άλλους και τους δανείζει» (Ψαλμ. 111:5). Και: «Παντοτινά ελεεί και δανείζει ο δίκαιος» (Ψαλμ. 36:26). Ας αρπάξουμε το μακαρισμό, ας τον κατανοήσουμε, ας ανταποκριθούμε στην κλήση του, ας γίνουμε αγαθοί άνθρωποι. Ούτε η νύχτα να μη διακόψει τη ελεημοσύνη σου. «Μην πεις. ''Φύγε τώρα και έλα πάλι αύριο να σου δώσω βοήθεια''» (Παροιμ. 3:28), γιατί μπορεί από σήμερα ως αύριο να συμβεί κάτι, που θα ματαιώσει την ευεργεσία.
Η φιλανθρωπία είναι το μόνο πράγμα που δεν παίρνει αναβολή. «Μοίραζε το ψωμί σου  σ' εκείνους που δεν έχουν στέγη» (Ησ. 58:7). Και αυτά να τα κάνεις με προθυμία. «Όποιος ελεεί», λέει ο απόστολος, «ας το κάνει με ευχαρίστηση και γλυκύτητα» (Ρωμ. 12:8).
Με την προθυμία, το καλό σου λογαριάζεται σαν διπλό. Η ελεημοσύνη που γίνεται με στενοχώρια ή εξαναγκασμό, είναι άχαρη και άνοστη. Να πανηγυρίζουμε πρέπει, όχι να θρηνούμε, όταν κάνουμε καλοσύνες.
Μήπως νομίζεις πως η φιλανθρωπία δεν είναι αναγκαία, αλλά προαιρετική; Μήπως νομίζεις πως δεν αποτελεί νόμο, αλλά συμβουλή και προτροπή; Πολύ θα το 'θελα κι εγώ έτσι να είναι. Και έτσι το νόμιζα. Μα με φοβίζουν όσα λέει η Γραφή για εκείνους που, την ημέρα της Κρίσεως, ο Δίκαιος Κριτής βάζει στ' αριστερά Του, σαν κατσίκια, και τους καταδικάζει (Ματθ. 25:31-46). Αυτοί δεν καταδικάζονται γιατί έκλεψαν ή λήστεψαν ή ασέλγησαν ή έκαναν οτιδήποτε άλλο απ' όσα απαγορεύει ο Θεός, αλλά γιατί δεν έδειξαν φροντίδα για το Χριστό μέσω των δυστυχισμένων ανθρώπων.
Όσο είναι καιρός, λοιπόν, ας επισκεφθούμε το Χριστό, ας Τον περιποιηθούμε, ας Τον θρέψουμε, ας Τον ντύσουμε, ας Τον περιμαζέψουμε, ας Τον τιμήσουμε. Όχι μόνο με τραπέζι, όπως μερικοί, όχι μόνο με μύρα, όπως η Μαρία, όχι μόνο με τάφο, όπως ο Αριμαθαίος Ιωσήφ, όχι μόνο με ενταφιασμό, όπως ο φιλόχριστος Νικόδημος, όχι μόνο με χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα, όπως οι μάγοι πρωτύτερα.
Μα επειδή ο Κύριος των όλων θέλει έλεος και όχι θυσία και επειδή η ευσπλαχνία είναι καλύτερη από τη θυσία μυριάδων καλοθρεμμένων αρνιών, ας Του την προσφέρουμε μέσου εκείνων που έχουν ανάγκη, μέσω εκείνων που βρίσκονται σήμερα σε δεινή θέση, για να μας υποδεχθούν στην ουράνια βασιλεία, όταν φύγουμε από τον κόσμο τούτο και πάμε κοντά στον Κύριο μας, το Χριστό, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες. Αμήν.


Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος
Pas shkeljes pra, u shfaqën zilitë dhe zënkat dhe tirania dinake e djallit, që tërheq gjithçka me grykësinë e epshit dhe ngre më guximtarët kundër më të dobtëve. Pas shkeljes, njerëzimi u nda në disa fise me emra të ndryshëm dhe pangopësia thërrmoi  mirësinë e natyrës, pasi mori dhe ligjin për ndihmës të saj.
Por kështu, të shohësh unitetin dhe barazinë fillestare, jo përpjestimin përfundimtar, jo ligjin që mbizotëroi, por ligjin e Krijuesit. Ndihmo, sa ke mundësi, natyrën,  ndero lirinë e parë, trego respekt  për veten tënde, mbulo pandershmërinë e llojit tënd, qëndro pranë në rast sëmundjeje, nxito në nevojë.
Ngushëlloi i shëndetëshmi të sëmurin, i pasuri të varfërin, ai  që është më këmbë atë që ka rrënë, i gëzuari të hidhurin, i lumturi të mjerin.

Jep diçka në Zoti si dhuratë falenderimi, për atë që je njëri prej atyre që mund të bëjnë bamirësi dhe jo prej atyre që kanë nevojë që të marrin bamirësi, për faktin që ti nuk pret ndihmë nga duart e të tjerëve, por prej duarve të tua presin të tjerët ndihmë.
Pasurohu jo vetëm me pasuri,por dhe me hijeshi, jo vetëm me flori, por dhe me virtyt, ose më mirë vetëm me virtyt. Bëju më i ndershën nga i afërmi duke treguar mirësi më të madhe. Bëju zot për të mjerin duke imituar zemërgjërsinë e Zotit.
Jep diçka, qoftë dhe të vogël, tek ai që ka nevojë. Sepse dhe e pakta nuk është e parëndësishme për njeriun  që të gjitha i mungojnë, por as dhe për Zotin, përderisa janë respektive me mundësitë e tua.  Në vend të një kontributi të madh, jep vullnetin tënd. Nqs nuk ke asgjë, qaj. Simaptia me gjithë shpirt është ilaç  i madh për atë që vuan. Ngushëllimi i vërtetë lehtëson shumë nga dhimbja e fatkeqësisë.





Nuk ka vlerë më të vogël, vëllai im, njeriu nga kafsha, e cila,nqs humbet apo rrëzohet në një hendek, të urdhëron ligji që ta ngresh e ta mbledhësh. (Defteronomi 22: 1-4). Sa dhembshuri, si rrjedhim, duhet të tregojmë tek njerëzit tanë, kur akoma dhe me kafshët e pallogjikëshme kemi si detyrim të jemi të dhembshur?

“I jep hua Perëndisë ai që i jep lëmoshë të varfërit”, thotë Shkrimi (Fjalët e Urta 19:17). Cili nuk pranon një borxhli të tillë, që, përveç huas, do të japë dhe përqindje, kur të vijë koha?
Dhe diku tjetër sërish thotë: “Me lëmoshë dhe me pastërti pastrohen mëkatet” (Fjalët e Urta 15:27a).
Le të pastrohemi, pra, me lëmoshën, le të pastrojmë me bimët e mira, papastëritë dhe njollat tona, le të bëhemi të bardhë, të tjerë si leshi dhe të tjerë si bora, sipas dhembshurisë së tij secili thotë, “ata që tregojnë mëshirë tek të tjerët, sepse  tek ata do të tregojë Zoti mëshirën e Tij” (Mattheu 5:7). Mëshira theksohet tek lumurimet. Diku tjetër: “Lum ai i cili ka dhembshuri për të varfërin dhe për atë që nuk ka” (Psalmi40:2). Dhe : “Njeri i mirë është ai i cili ka dhembshuri për të tjerët dhe ju jep hua” (Psalmi 111:5).
Dhe: “Gjithmonë jep lëmoshë dhe hua i drejti” (Psalmi 36:26). Le të rrëmbejmë  lumurimin, le ta kuptojmë, le t’ i përgjigjemi thirrjes së tij, le të bëhemi njerëz të mirë. As natën të mos ndalojë lëmosha jote. “Mos thuaj: Ik tani dhe eja nesër të të jap ndihmë” (Fjalët e Urta 3:28), sepse që sot deri nesër të ndodhë diçka, dhe të anullojë bamirësinë.
Humanizmi është e vetmja gjë që nuk merr shtyrje, “Ndahe bukën tënde me atë që nuk ka shtëpi” (Isaia, 58:7). Këto ti bësh me dëshirë. “Ai që jep lëmoshë”, thotë apostulli, “le ta bëjë me kënaqësi dhe ëmbëlsi” (Romakët 12:8).
Kur bëhet me dëshirë e mira jote llogaritet si dyfish. Lëmosha që bëhet me shqetësim dhe me detyrim, është e pahiri dhe e pashijshme. Duhet të festojmë, jo të vajtojmë, kur bëjmë mirësi. Mos kujton se filantropia nuk është të nevojshme, por diçka me dëshirë? Mos ndoshta kujton që filantropia nuk përbën ligj, por një këshillë dhe propozim? Do të doja shumë dhe unë që të ishte kështu. Dhe kështu kujtoja se ishte. Por më frikësojnë të gjitha ato sa thotë Shkrimi për ata që ditën e gjykimit, Gjykuesi i Drejtë vendos në të majtën e Tij, si dhitë, dhe i gjykon. (Mattheut 25:31-46).
Ata nuk do të dënohen sepse vodhën apo shfrytëzuan apo bënë çfarëdo  tjetër nga ato sa ndalon Zoti, por sepse nuk treguan përkujdesje për Krishtin ndëmjet njerëzve të mjeruar.



Sa është akoma koha, le të vizitojmë Krishtin, le të përkujdesemi për Të, le ta ushqejmë Atë, le ta veshim Atë, le ta mbledhim Atë, le ta nderojmë Atë. Jo vetëm me tavolinë si disa, jo vetëm me miro, si Maria, jo vetëm në varr, si Josifi i Arimathesë, jo vetëm me varrim, si Nikodhimi mik i Krishtit, jo vetëm me flori, aroma dhe smirna, si magjistarët më herët.
Por mqs Zoti i të gjithëve kërkon mëshirë dhe jo sakrificë dhe mqs dhembshuria  është më e madhe nga sakrifica e mijëra deleve të ushqyera mirë, le Ti’a ofrojmë nëpërmjet atyre që kanë nevojë, nëpërmjet atyre që gjenden sot në një pozicion të keq, për të na pritur në mbretërinë qiellore, kur të ikim nga kjo botë dhe të shkojmë  pranë Zotit tonë, Krishtit, të cilit i përket lavdia ë jetë të jetëve. Amin. 

Përktheu  Pelasgos
Të drejtat e rezervuara

Δεν υπάρχουν σχόλια: