Eίναι η Ορθοδοξία η μοναδική κιβωτός της σωτηρίας; - Është Orthodhoksia arka e vetme e shpëtimit?

Eίναι η Ορθοδοξία η μοναδική κιβωτός της σωτηρίας; Διαβάστε τι γίνεται στην πράξη... Όσοι εκ των Ορθοδόξων Χριστιανών κρατούν με συνέπεια την Ορθόδοξη παράδοση μας και το ήθος της εν Χριστό αγιοπνευματικής μας πολιτείας, δεν θέτουν ποτέ στον εαυτό τους το ερώτημα που είναι και ο τίτλος του παρόντος άρθρου μας. Πιστεύουν δηλαδή ακράδαντα, ότι η Ορθοδοξία είναι η απ' αρχής Εκκλησία του Χριστού και των Αποστόλων και πορεύονται αταλάντευτα για την πραγματοποίηση του υψίστου σκοπού, που είναι η ψυχική σωτηρία τους. Υπάρχουν όμως κάποιοι Ορθόδοξοι, μάλιστα διανοούμενοι και ενίοτε μερικοί διδάσκαλοι της Θεολογίας, οι οποίοι αμφισβητούν τη μοναδικότητα αυτή της Ορθόδοξίας μας. Πιστεύουν ότι, επειδή το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός και πανταχού παρών, μπορεί να επισκέπτεται και να χορηγεί τη Θεία Χάρη του και σε ανθρώπους εκτός της Ορθόδοξου Εκκλησίας. Όμως, ούτε και εμείς αμφισβητούμε αυτή την ελευθερία και δράση του Αγίου Πνεύματος και σε μη Ορθοδόξους και αλλοθρήσκους ανθρώπους. Άλλωστε ποιός άνθρωπος μπορεί να ελέγξει ή να κηδεμονεύσει το Άγιο Πνεύμα το οποίο είναι Θεός; Δύναται λοιπόν να πνεύσει, σύμφωνα με την Αγία Γραφή (Ιωαν. 3, 8), όπου και όπως θέλει, στο νού και στην καρδιά ενος ανθρώπου, δια να τον χειραγωγήσει εως ότου έλθει στην Ορθοδοξία και τελικά να τον σώσει. Στο παρών άρθρο η μοναδικότητα της Ορθοδοξίας δεν τεκμαίρεται με θεολογικά επιχειρήματα, αλλά αποκαλύπτεται μέσα από θαυμαστά και συγκλονιστικά περιστατικά μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας μας στην Αφρική. Το πρώτο περιστατικό, που θα αφηγηθούμε, συνέβει την εποχή του μακαριστού Ιεραποστόλου π. Κοσμά Γρηγοριάτου, ο οποίος εργάσθηκε στο Κόνγκο δώδεκα χρόνια (1977-1989). Μια μέρα ήλθε ένα ανδρόγυνο Κονγκολέζων στον π. Κοσμά, έχοντας κοντά τους το άρρωστο παιδί τους, το οποίο έπασχε από δαιμόνιο. Του είπαν: - Πάτερ, θέλουμε να θεραπεύσεις το παιδί μας, το οποίο παρέλυσαν οι μάγοι με τα μαγικά τους. - Σε ποιά Εκκλησία ανήκετε; - Στη Ρωμαιοκαθολική. - Ε, πηγαίνετε τότε στον ιερέα της Εκκλησίας σας. Έκαναν υπακοή και πήγαν. Όταν άρχισε ο παπικός ιερέας να διαβάζει τις δικές του ευχές, το δαιμόνιο από το στόμα του μικρού παιδιού, είπε στον ιερέα τα εξής: “ποιός είσαι εσύ βρε καπουτσίνε (μοναχικό τάγμα της παπικής εκκλησίας) που έχεις τη δύναμη να με βγάλεις από αυτό το παιδί;”. Αμέσως το δαιμόνιο βγήκε από το παιδί και μπήκε στο σώμα του παπικού ιερέα. Βλέποντας οι γονείς του παιδιού αυτό το αναπάντεχο φαινόμενο, εξεπλάγησαν και πήγαν να το πουν στον Ορθόδοξο ιερέα, τον π. Κοσμά. Ο π. Παύλος χειροτονήθηκε προ ετών κληρικός στην Ι. Επισκοπή Κατάνγκας, ενώ ταυτόχρονα είναι υπάλληλος στα γραφεία του κρατικού σιδηροδρόμου. Εργάζεται λοιπόν τις καθημερινές και τις Κυριακές και άλλες γιορτές επιτελεί τα ιερατικά του καθήκοντα. Προ ετών του συνέβη το εξής περιστατικό: Ο προϊστάμενος της υπηρεσίας του ονόματι Μαρκελλίνος, Ρωμαιοκαθολικός στο θρήσκευμα, είχε ένα περίεργο φαινόμενο στο σπίτι του. Συγκατηκούσε με την αδελφή του τη Σεπφώρα, η οπόια ήταν αραβωνιασμένη. Πολλές βραδιές τα μεσάνυκτα, ενω αυτή κοιμόταν, άνοιγε η πόρτα του δωματίου της και κάποιος έμπαινε μέσα. Με πολύ άγριο τρόπο και φωνές της έλεγε: “Σήκω και φύγε από το κρεβάτι μου...” Η κοπέλλα ξαφνικά βρισκόταν κάτω στο τσιμεντένιο δάπεδο του δωματίου της, χωρίς να μπορεί να καταλάβει ποιός την κατέβασε από το κρεβάτι της και την έριξε κάτω. Αυτό της συνέβαινε σχεδόν κάθε βράδυ για πολύ καιρό. Ο πατήρ Παύλος είπε στον προϊστάμενο του και αδελφό της ότι, εφόσον είναι Ρωμαιοκαθολικός στο θρήσκευμα, θα πρέπει να καλέσει δικό τους ιερέα. Εκείνος όμως του είπε ότι πήγε στον ιερέα της θρησκείας τους, χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα. Επέμενε λοιπόν να ζητεί βοήθεια μόνο από τον Ορθόδοξο ιερέα. Ο π. Παύλος, μπροστά στην επιμονή του, είπε στην αδελφή του να έλθει μια Κυριακή πρωί στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην πόλη Λικάσι. Πράγματι ήλθε η κοπέλα και στάθηκε στο πίσω μέρος του Ι. Ναού παρακολουθώντας τα τελούμενα. Στο τέλος, της διάβασε εξορκισμούς και τη ράντισε με Αγιασμό. Κατόπιν της είπε να πάει πλέον χωρίς φόβο στο δωμάτιο της και το βράδυ να κοιμηθεί. Η κοπέλα όντως, κοιμήθηκε την πρώτη βραδυά, χωρίς τον παραμικρό πειρασμό, ομοίως δε και τις άλλες νύκτες. Η δύναμη της προσευχής του π. Παύλου και η εξουσία της Ορθοδόξου πίστεως επάνω στις δυνάμεις του σκότους είχε επιφέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα. Τον Αύγουστο του 2006 ήλθε στο Κολουέζι μια μάνα με τα δύο παιδιά της, σχεδόν παράλυτα από την επίδραση της μαγείας. Με πλησίασε και μου είπε την ιστορία της. Καταγόταν απο την πόλη Μπουκάβου, μια πόλη με πλυθησμό δύο εκατομύρια κατοίκων του Ανατολικού Κογκό. Ήταν Μουσουλμάνα στο θρήσκευμα. Αφού οι μάγοι με τα μαγικά τους της παρέλυσαν τα παιδιά της, εκείνη πήγε κατ' αρχήν στο Χότζα του τζαμιού της. Όμως όπως μου είπε η ίδια, δεν μπόρεσε να βοηθήσει τα παιδιά της, αντιθέτως χειροτέρευαν. Κατόπιν πήγε στην ιεραποστολή των Ρωμαιοκαθολικών της πόλης. Ο υπεύθυνος, τον οπόιο γνώριζα από το 2005, ονόματι π. Ζιμπλέρ, της είπε τα εξής: - Η δική μας εκκλησία δεν θεραπεύει δαιμονοπλήκτους και ασθενείς από μάγια. Μόνο μια Εκκλησία έχει τέτοια δύναμη να θεραπευέι δαιμονιζομένους. - Πού είναι και πως λέγεται αυτή η Εκκλησία; - Είναι στο νότιο Κονγκό στην πόλη Κολουέζι και λέγεται Ορθόδοξη Εκκλησία. Μόνο σ'αυτήν την Εκκλησία μπορούν τα παιδιά σου να γιατρευτούν. Πήρε το τραίνο και μετά από ένα μήνα έφθασε στο Κολουέζι με τα παιδιά της. Οι ιερείς μας την ανέλαβαν και διάβασαν εξορκισμούς στα παιδιά της με επικεφαλής τον χαρισματούχο ιερέα και διώκτη δαιμονίων, τον ιθαγενή π. Ιάκωβο Μπάνζα. Με τη χάρη του Θεού και τις προσευχές της Εκκλησίας μας τα αλλόθρησκα παιδιά θεραπεύθηκαν. Μετά απο τέτοια και άλλα παρόμοια περιστατικά εξηγείται γιατί μετα από λίγα χρόνια ο πάπας της Ρώμης εξέδωσε εγκύκλιο δια της οποίας απαγόρευσε τους εξορκισμούς, εφόσον οι ιερείς του εδαιμονίζοντο. Ένας απο τους ιερείς της Ι. Επισκοπής Κατάνγκας του νοτίου Κονγκό, ο π. Λάζαρος, είναι απλούστατος και πολύ χαριτωμένος. Η ζωή του είναι γεμάτη από θαυμαστά περιστατικά. Το φθινόπωρο του 2012 τον ρώτησα και πάλι να μου διηγηθεί πως έγινε Ορθόδοξος. Ιδού τι μου είπε: “Γεννήθηκα σε ένα χωριό, 700 χιλιόμετρα μακρυά από το Κολουέζι. Ήμουν από μικρός ορφανός και μεγάλωσα σαν οικιακός βοηθός στο σπίτι ενός Βέλγου. Φεύγοντας από εκεί ακολούθησα την εκκλησία των Μεθοδιστών. Ο πάστορας τους μετά από έξι μήνες κατήχηση, ώρισε την ημέρα της βαπτίσεως μας σε ένα ποτάμι. Η ψυχή μου αντιδρούσε και δεν πήγα. Μ' έδιωξε ο πάστορας και πήγα σε μια ομάδα των Πεντηκοστιανών. Τα ίδια και εκεί. Μας κάλεσε ο πάστορας για να βαπτιστούμε στο ποτάμι και πάλι αντιδρούσε η ψυχή μου και δεν πήγα. Ένα απόγευμα ήμουν στην πόρτα της εκκλησίας αυτής της ομάδος και προχωρούσα για να μπω μέσα. Ξαφνικά ένας άνδρας μ' έπιασε από τον σβέρκο και με τραβούσε προς τα έξω φωνάζοντας μου: - Όσκαρ (το όνομα μου πριν βαπτισθώ), ο Θεός σε αγαπά και θέλει να σε σώσει. Μια είναι μόνο η δική Του Εκκλησία και λέγεται Ορθόδοξη. Σ' αυτή να πας για να σωθείς. Βρίσκεται κοντά στο ταχυδρομείο του Κολουέζι. Ήθελα να στρέψω τα μάτια μου και να δω ποιός είναι αυτός που μου ομιλεί, αλλά δεν μπορούσα. Αντί όμως να πάω στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πήγα στη Ρωμαιοκαθολική που είναι στην ίδια οδό και πλατεία Μαριάπολις. Όταν είχα φθάσει στην πόρτα, ιδού και πάλι ο άγνωστος αυτός αυστηρός άνδρας. Μου λέει πάλι: - Τι σου είπα, όχι σ' αυτή αλλά πεντακόσια μέτρα παρακάτω. Η Ορθόδοξη Εκκλησία λέγεται του Αγίου Γεωργίου, στην άλλη πλατεία του ταχυδρομείου, κι αμέσως εξαφανίσθηκε. Εγώ είχα μαζί μου και ένα φίλο μου. Μπήκαμε στην Εκκλησία του Χριστού μας και η καρδιά μου σκιρτούσε από χαρά. Αισθανόμουν σαν να πετούσα. Εκεί γνώρισα τον π. Κοσμά και μετά από τρία χρόνια κατηχήσεων βαπτίσθηκα. - Τι αισθάνθηκες όταν βαπτίσθηκες, πάτερ; - Είδα με τα μάτια μου, μετά τη βάπτιση μας -είμασταν τριακόσια πενήντα άτομα, ημέρα Θεοφανείων του 1984- να φτερουγίζει και να κάθεται πάνω από τα κεφάλια μας ένα περιστέρι...”. Προφανώς ήταν το Άγιο Πνεύμα εν είδει περιστεράς. Είναι πάρα πολλά παρόμοια περιστατικά στην Αφρική, από τα οποία διδασκόμεθα μέσα από αυτήν την απλότητα και ειλικρίνεια των ανθρώπων για τη μοναδικότητα της Ορθοδοξίας μας, ως προς το σπουδαιότατο θέμα της σωτηρίας μας. Οι έχοντες καλή προαίρεση θα δυναμώσουν πνευματικά και θ' αγωνισθούν χωρίς ενδοιασμούς για τη σωτηρία τους. Όσοι είναι κακοπροαίρετοι αντιθέτως, δε θα ωφεληθούν σε τίποτε. Στερούνται του Θείου φωτισμού και της καθαρότητας του νου τους. Και είναι αδύνατο να πιστεύσουν αφού δεν έχουν αγιοπνευματικές εμπειρίες. Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης Πηγή: Ιεραποστολικό περιοδικό "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός", σελίδες 98-105 http://agiostheologos.gr/

Është Orthodhoksia arka e vetme e shpëtimit? Lexoni se çfarë ndodh në veprim.... Të gjithë ata sa Orthodhoksë të Krishterë ruajnë me korrektësi traditën tonë Orthodhokse dhe moralin e saj, të qytetërimit shpritëror  më Krishtin, nuk i bëjnë kurrë pyetjen vetes që është dhe titulli i artikullit tonë. Besojnë me siguri, që Orthodhoksia është që prej fillimit Kisha e Krishtit dhe e Apostujve dhe ecën pa u tronditur për realizimin e synimit të lartë, që është shpëtimi i tyre shpirtëror. Por ka disa orthodhoksë, bile intelektualë dhe ndonjëherë dhe mësues të Teologjisë të cilë e vendosin në dyshim këtë unikalitet të Orthodhoksisë tonë. Besojnë se, mqs Shpirti i Shenjtë është Zot dhe i kudogjendur, mund të vizitojë dhe të ofrojë Hirin Hyjnor të tij dhe tek njerëz jashtë Kishës Orthodhokse. Por, as ne nuk e diskutojmë këtë liri dhe aktivitet të Shpirtit të Shenjtë dhe tek jo-Orthodhoksët dhe tek njerëzit e besimeve të tjera. Bile cili njeri mund të kontrollojë ose të mbikqyrë Shpirtin e Shenjtë  i cili është Zot. Është pra e mundur të  ndikojë, sipas Shkrimit të Shenjtë (Joanit 3, 8), ku dhe si të dojë, në mendjen dhe në zemrën e një njeriu, që ta orientojë deri sa të vijë në Orthodhoksi dhe si përfundim ta shpëtojë. Në këtë artikull unikaliteti i Orthodhoksisë nuk do të vërtetohet me argumenta teologjike, por zbulohet nëpërmjet ndodhive dhe fakteve tronditëse nga jeta e Kishës sonë në Afrikë. Rasti i parë, që do t’iu tregojmë, ndodhi në kohën e të ndjerit misionar papa Kozma Grigoriati, i cili punoi në Kongo për 12 vjet. (1977-1989). Një ditë erdhi një çift Kongolezësh tek papa Kozmai, duke pasur pranë tyre fëmijën e sëmurë, i cili vuante nga demonizimi. I thanë: -         Atë, duam që të na shërosh fëmijën, të cilin e kanë paralizuar magjistarët me magjitë e tyre. -         Cilës Kishe i përkisni? -         Jemi romanokatolikë. -         Epo, shkoni atëhere tek prifti i Kishës suaj. -         Bënë bindje dhe shkuan. Kur filloi prifti katolik që të lexonte uratat e tij, demoni me gojën e fëmijës së vogël, i tha priftit këto fjalë, “Kush je ti more kapuçin (grupim murgjërish i kishës katolike) që ke fuqinë të më nxjerrësh nga ky fëmijë?”. Menjëherë  demoni doli nga fëmija dhe hyri në trupin e priftit katolik. Duke parë prindërit këtë fenomen të papritur, u çuditën dhe shkuan që t’ia thoshin klerikut Orthodhoks, papa Kozmait. Atë Pavlli u dorëzua para vitesh klerik i Episkopisë së Shenjtë të Katangas, ndërsa në të njejtën kohë është nënpunës në zyrat e stacionit hekurudhor shtetëror. Punon pra gjatë ditëve të javës,   të djelave dhe festave të ndryshme kryen detyrat e tij klerikale. Para vitesh i ndodhi kjo gjë: Shefi i shërbimit me emrin Markelin, një romeokatolik, kishte një fenomen të çuditshëm në shtëpinë e tij. Bashkjetonte me motrën e tij, Sepfora, e cila ishte e fejuar. Shumë netë në mesnatë, ndërsa ajo flinte, hapej dera e dhomës së saj dhe dikush hynte brenda. Me shumë mënyrë të egër dhe me zëra thoshte: “Ngrihu ik nga krevati im...” Vajza papritur gjendej poshtë në dyshemenë prej çimentoje të dhomës së saj, pa kuptuar kush e zbriti nga krevati i saj dhe e hodhi përdhe. Kjo i ndodhte pothuajse çdo natë për  shumë kohë. At Pavlli tha tek shefi i tij dhe vëllai i tij se, përderisa ishte romeokatolik në besim, do të duhej të thërriste priftin e tyre. Por ai i tha se shkoi tek prifti i besimit të tyre, por pa ansjë rezultat.  Këmbënguli pra të kërkojë ndihmë vetëm nga prifti Orthodhoks. Atë Pavlli, para këmbënguljes së tij, i tha motrës së tij të vijë një të Dielë në Kishën e Shën Joan Prodhromit në qytetin Likasi. Me të vërtetë erdhi vajza dhe qëndroi në pjesën e prapme të tempullit të shenjtë duke ndjekur ato sa po kryheshin.  Në fund, të saj lexoi  eksorcizma dhe e spërkati me Najazmë. Më pas i tha që të shkojë pa frikë në mbremje e të flerë. Vajza me të vërtetë, fjeti natën e parë, pa asnjë ngacmim të ngjashëm me të ato të netëve të kaluara. Fuqia e lutjes të Atë Pavllit dhe pushteti i besimit Orthodhoks mbi fuqitë e errëta ka sjellë rezultatin e kërkuar. Në gusht të 2006 erdhi në Koluezi një nënë me dy fëmijët e saj, pothuajse të paralizuar nga ndikimi i magjisë. Mu afrua dhe më tha historinë e saj. Kishte origjinë nga qyteti Bukavu, një qytet me popullatë 2 milion banorë të Kongosë Lindore. Ishte myslymane. Pasi magjistarët me magjinë e tyre i paralizuan fëmijët e saj, ajo shkoi në fillim tek Hoxha i xhamisë së saj. Por ashtu siç më tha ajo vetë, fëmijët u bënë më keq. Më pas shkoi në misionarizëm të Romanokatolikëve të qytetit. Përgjegjësi të cilin njoha më 2005, me emër Atë Zhilbert, i tha këto fjalë: -         Kisha jonë nuk shëron të sëmurë nga demoni, me magji. Vetëm një Kishë e ka të tillë fuqi që të shërojë të demonizuar. -         Ku është dhe si quhet kjo Kishë? -         Është në Kongonë Jugore në qytetin Koluezi dhe quhet Kisha Orthodhokse. Vetëm në atë Kishë munden fëmijët e tu të shërohen. Mori trenin dhe pas një muaji arriti në Koluezi me fëmijët e saj. Priftërinjtë tanë morën përsipër që të lexonin eksorcizma tek fëmijët e saj, me udhëheqës priftin e  pasur në dhunti dhe përndjekës të demonëve, vendasin Atë Jakov Banza. Me hirin e Zotit dhe lutjet e Kishës sonë, fëmijët e një besimi tjetër u shëruan. Pas disa të tillave dhe të tjera ndodhi të ngjashme shpjegohet se pas disa vitesh Papa i Romës shpërndahu qarkore nëpërmjet së cilës ndaloi eksorcizmat, përderisa klerikët demonizoheshin. Një prej klerikëve të Episkopisë së Shenjtë të Katangas në Kongonë Jugore, Atë Llazari, është shumë i thjeshtë dhe shumë i këndshëm. Jeta e tij është e mbushur me ndodhi të mrekullueshme. Në vjeshtë të 2012 e pyeta dhe sërish që të më tregonte si u bë Orthodhoks. Ja se çfarë më tha: “U Linda në një fshat, 700 km larg nga Koluezi. Isha që i vogël jetim dhe u rrita si një ndihmës shtëpiak në shtëpinë e një belgu. Duke ikur prej atj, ndoqa kishën e Methodistëve. Pastori i tyre pas gjashtë muajsh katekizëm, caktoi ditën e pagëzimit tonë në një lumë. Shpirti im reagonte dhe nuk shkova. Më dëboi pastori dhe shkova në një grup Pentikostianësh. Të njejtat dhe atje. Na thirri pastori që të pagëzoheshim në lumë dhe sërish reagonte shpirti im dhe nuk shkova. Një mbasdite isha në derën e kishës së këtij grupimi dhe  po ecja që të hyja brenda. Papritur një burrë më zuri nga zverku dhe më tërhiqte duke më thirrur: -         Oskar (emri im para pagëzimit), Zoti të do dhe do që të të shpëtojë. Një është vetëm Kisha e Tij dhe quhet Orthodhokse. Tek ajo të shkosh që të shpëtosh. Gjendet pranë postës të Koluezit. -         Doja të ktheja syte e mi të shoh kush ishte ky që më fliste, por nuk mundesha. Por në vend që të shkoja në Kishën Orthodhokse shkova në ajo Romeokatolike që është në të njejtën rrugë dhe në sheshin Mariapolis. Kur arrita në dera sërish ai burri i panjohur i rreptë dhe më thotë: -         Çfarë të thashë, jo në këtë por pesëqind metro më poshtë. Kisha Orthodhokse quhet e Shën Gjergjit, në sheshin tjetër të postës, dhe menjëherë u zhduk. Unë kisha me vete dhe një mikun tim. Hymë në Kishën e Krishtit tonë dhe zemra ime kërcente nga gëzimi. Ndjehesha sikur fluturoja. Atje njoha dhe at Kozmanë dhe pas tre vjetësh katekizmi u pagëzova. -         Çfarë ndjeve kur u pagëzove, at? -         Pashë me sytë e mia, pas pagëzimit tonë- ishim treqind e pesëdhjetë persona, ditën e Theofanisë në vitin 1984 - të fluturonte dhe të qëndronte mbi kokat tona një pëllumb.....” Dukej qartë që ishte Shpirti i Shenjtë si  pëllumb. Janë shumë rastet e tilla në Afrikë nga të cilat mësohemi dhe nga kjo thjeshtësi dhe sinqeritet i njerëzve për unikalitetin e  Orthodhoksisë tonë, përsa i përket temës sonë të rëndësishme të shpëtimit. Ata që kanë predispozitë të mirë do të përforcohen shpirtërisht dhe do të luftojnë pa ngurim për shpëtimin e tyre. Sa kanë predispozitë të keqe, në kundërshtim, nuk do të përfitojnë asgjë. Ju mungon ndriçimi Hyjnor dhe pastërtia e mendjes së tyre. Është e pamundur që të besojnë pasi nuk kanë eksperinca shpirtërore-hyjnore. Murgu Damaskino Grigoriati. Burimi : Revista Misionare “Shën Kozma Etoloi” fq 98-105.