«ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ» -«TRE MIQTË»

«ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ»       Στήν Ἐκκλησία τῶν Κορινθίων ἀπευθύνεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί δι-δάσκει τήν ἀξία πού ἔχουν ή ζωή καί τά ἔργα μας, στην προοπτική τῆς αἰωνιότητας. Καθενός τὰ ἔργα θά γίνουν φανερά, γιατί ἡ ἡμέρα τῆς Κρί-σεως φανερώνεται μέ φωτιά, πού τα δοκιμάζει καί τά ἀποκαλύπτει. Ἄν τὰ ἔργα μας εἶναι ἀπό καθαρό χρυσάφι, θα μείνουν ἀνέπαφα καί ἀναλ-λοίωτα. Ἄν εἶναι κίβδηλα καί νοθευμένα, τότε θα καοῦν καί θ' ἀποκαλύ-ψουν τήν ἀσχήμια τους.   Τα ἀνθρώπινα ἔργα   Ὁ ἱερός Χρυσόστομος χρησιμοποιεῖ μιά θαυμάσια παρομοίωση γιά νὰ ἐξεικονίσει τήν πραγματική ἀξία τῶν ἀνθρώπινων ἔργων πάνω στη γῆ. «Μοιάζουμε σάν τούς ήθοποιούς, πού πάνω στη σκηνή, ἄλλος παρι-στάνει τόν ἔνδοξο βασιλιᾶ, ἄλλος τόν πλούσιο ἡγεμόνα, ἄλλος τόν σπουδαῖο σοφό. Όλα αυτά κατά τη διάρκεια τοῦ ἔργου. "Οταν πέφτει ή αυλαία, τότε ὁ ἠθοποιός άποσύρεται στα παρασκήνια, αποβάλλει την ψεύτικη ἰδιότητά του καί ξαναγίνεται αὐτό πού εἶναι, ἁπλός βιοπαλαι-στής πού μασκαρεύεται για να βγάλει το ψωμί του». Ἔτσι κι ἐμεῖς· ἀνεβαίνουμε στη σκηνή αὐτῆς τῆς ζωῆς καί παριστάνουμε ἄλλος τόν δυνατό, ἄλλος τόν ἅγιο, ἄλλος τόν σοφό. Ὅταν, ὅμως, μέ τόν θάνατο, πέσει ή αυλαία τῆς ζωῆς, τότε ἀποκαλύπτεται το άληθι-νό πρόσωπο τοῦ καθενός. Τότε, ὁ καθένας κρίνεται κατά τά ἔργα του, κατά πῶς στάθηκε ἀπέναντι στόν Θεό, στόν συνάνθρωπο καί στόν έαυ-τό του. Ἡ νοοτροπία τῆς ἐποχῆς μᾶς ἀποπροσανατολίζει από την προοπτική τοῦ τέλους. Γιατί, τελικά, αὐτό πού ζοῦμε ἔχει ἕνα τέλος, πού, ταυτό-χρονα, σηματοδοτεῖ τήν ἀρχή τῆς αἰωνιότητας. Τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς Επανάληψη περιστροφής >  μᾶς παρασύρει σε μια ζωή γήινη καί ψεύτικη, κάνει τό 5 μοιάζει μόνιμο, τό ἀτελές τέλειο, τό κίβδηλο χρυσό. Μᾶς εμποδίζει να καταλάβουμε ὅτι διανύουμε ἕνα δρόμο μέ ἀρχή καί τέλος, πού κάποια στιγμή διασταυρώνεται μέ ἕναν ἄλλο δρόμο, μέ ἀρχή, ἀλλά δίχως τέ-λος. Κι ἔτσι, ὅ,τι πράττουμε, καλό ἤ κακό, δέν ἔχει προοπτική, ἤ κι ἄν ἔχει, γίνεται μέ νοοτροπία συναλλαγῆς μέ τόν Θεό. Άλλά, δέν ἀρκοῦν τά καλά ἔργα· χρειάζονται ἄλλα ἔργα γιά νά μᾶς ἀνοίξουν τήν πόρτα τοῦ Παραδείσου.   Ο Παπουλάκος γιά τά καλά ἔργα   Ὁ Παπουλάκος, ὅταν μιλούσε στόν λαό γιά τά ἔργα πού ἀντέχουν στή δοκιμασία τῆς φωτιᾶς, χρησιμοποιοῦσε μιά ζωντανή παραβολή: «Ἕνας εἶχε τρεῖς φίλους, πού θυσιαζόταν γι' αὐτούς. Κάποτε, ὅμως, ὁ ἴδιος ἔτυχε νά κατηγορηθεῖ, νά συρθεῖ στά δικαστήρια καί νά κινδυνεύ-σει νά καταδικαστεῖ. Ἀπό τούς τρεῖς φίλους, ὁ ἕνας ἔμεινε ψυχρός καί ἀδιάφορος, άσυγκίνητος μπροστά στήν κρίση τοῦ φίλου του. Ο δεύτε-ρος τόν λυπήθηκε, πῆγε μέχρι τήν πόρτα τοῦ δικαστηρίου, ἀλλά δέν τοῦ ἐπέτρεψαν νά μπεῖ μέσα κι ἔφυγε. Ὁ τρίτος, ὅμως, ἀγωνίστηκε γιά τή σωτηρία τοῦ φίλου του. Παρουσιάστηκε ὁ ἴδιος ώς μάρτυρας ὑπεράσπι-σης καί κατάφερε νά τόν δικαιώσει». «Κι ὁ καθένας μας –ἔλεγε ὁ Παπουλάκος- ἔχει τρεῖς φίλους σ' αὐτή τή ζωή καί θυσιάζεται γι' αὐτούς. Ὁ πρῶτος εἶναι ἡ περιουσία μας, ό δεύτερος ἡ οἰκογένειά μας καί ὁ τρίτος τά ἔργα τῆς ἀγάπης μας. Ὅταν, ὅμως, πέφτει ἡ αὐλαία αὐτῆς τῆς ζωῆς καί παρουσιαζόμαστε στό δικα-στήριο τοῦ Δικαίου Κριτοῦ, ὁ πρῶτος φίλος μας, ή περιουσία μας, μένει ψυχρή καί ἀδιάφορη γιά τήν τύχη μας. Ο δεύτερος, οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι μας, ἔρχονται μέχρι τόν τάφο μας, άλλά, μή μπορώντας νά δια-βοῦν πιό πέρα, φεύγουν καί μᾶς ξεχνούν. Καί μένει ὁ τρίτος, ἄν ἔχουμε, βέβαια, τέτοιον φίλο. Εἶναι τά ἔργα τῆς ἀγάπης μας, ὄχι ἁπλῶς τά καλά μας ἔργα, ἐκεῖνα πού γίνονται άπό καλοσύνη ή συμπόνια, γιατί ἔτσι ύπο-δεικνύει ή συνείδησή μας, άλλά ἐκεῖνα πού προέρχονται ἀπό τήν ἀγαπῶσα καρδιά μας, πού ἔγιναν πρός τόν πάσχοντα συνάνθρωπό μας, πρός τό ὀρφανό, τόν δυστυχισμένο, τόν άδικημένο, τόν κουρασμένο, τόν ἀπογοητευμένο, ἐκεῖνον, στό πρόσωπο τοῦ ὁποίου εἴδαμε τόν ἴδιο τόν Θεό». Αὐτό εἶναι τό νόημα τῶν καλῶν ἔργων. Εἶναι ἐκεῖνα, πού, επειδή εἶναι καθαρά σάν τό χρυσάφι, θ' ἀντέξουν στή φωτιά τῆς δοκιμασίας καί θά μαρτυρήσουν γιά ἐμᾶς τήν ὥρα τῆς Κρίσεως. Τέτοια έφόδια, ὅποιος διαθέτει, ἀσφαλῶς καί μπορεῖ νά περιμένει ἀτάραχος νά πέσει ἡ αὐλαία αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ὅποιος δέν τά διαθέτει, ἄς πράξει, ὅ,τι εἶναι δυνατό, γιά νά τ' ἀποκτήσει, ὅσο εἶναι καιρός. Ἀμήν! Ἀρχιμ. Ε. Οἰκ.

«TRE MIQTË»       Në Kishën e Korintianëve, u  drejtohet apostulli Pavëll dhe mëson mbi vlerën që ka jeta dhe veprat tona, në perspektivën e përjetësisë. Veprat e secilit do të bëhen të dukshme, sepse Dita e Gjykimit shfaqet me zjarr, i cili i provon dhe i zbulon ato. Nëse veprat tona janë prej ari të pastër, ato do të mbeten të paprekura dhe të pandryshuara. Nëse janë të rreme dhe të përziera, atëherë do të digjen dhe do të zbulojnë shëmtinë e tyre.   Veprat njerëzore Shën Joan Gojarti përdor një krahasim të mrekullueshëm për të paraqitur vlerën e vërtetë të veprave njerëzore mbi tokë: «I ngjajmë aktorëve, të cilët mbi skenë, njëri paraqet mbretin e lavdishëm, tjetri sundimtarin e pasur, tjetri dijetarin e madh. Të gjitha këto gjatë kohës së shfaqjes. Kur bie perdja, aktori tërhiqet në prapaskenë, heq rolin e rremë dhe kthehet sërish në atë që është në të vërtetë – një njeri i thjeshtë që punon për të siguruar bukën e gojës». Kështu edhe ne; ngjitemi në skenën e kësaj jete dhe paraqitemi dikush si i fuqishëm, tjetri si i shenjtë, tjetri si i mençur. Kur, megjithatë, me vdekjen, bie perdja e jetës, atëherë zbulohet fytyra e vërtetë e secilit. Atëherë, secili gjykohet sipas veprave të tij, sipas qëndrimit që mbajti ndaj Zotit, ndaj të afërmit dhe ndaj vetvetes. Mendësia e kohës sonë na largon nga perspektiva e fundit. Sepse, në fund të fundit, ajo që jetojmë ka një fund, i cili njëkohësisht shënon fillimin e përjetësisë. Fryma e kohës na tërheq në një jetë tokësore dhe të rreme, e bën të përkohshmen të duket e përhershme, të papërsosurën e bën të duket e përsosur, të rremen e paraqet si ar. Na pengon të kuptojmë se po ecim në një rrugë me fillim dhe fund, e cila në një moment kryqëzohet me një rrugë tjetër, me fillim por pa fund. Dhe kështu, çfarëdo që të bëjmë, mirë apo keq, nuk ka perspektivë, ose edhe kur ka, bëhet me mendësinë e një “marrëveshjeje” me Zotin. Por, nuk mjaftojnë veprat e mira; duhen të tjera vepra për të na hapur portën e Parajsës.   Papulako për veprat e mira Papulako, kur i fliste popullit për veprat që i rezistojnë provës së zjarrit, përdorte një shëmbëlltyrë të gjallë: «Një njeri kishte tre miq, për të cilët sakrifikohej. Një ditë, megjithatë, ai vetë u akuzua, u dërgua në gjyq dhe rrezikoi të dënohej. Nga tre miqtë, i pari qëndroi i ftohtë dhe indiferent, i pandjeshëm ndaj gjendjes së mikut të tij. I dyti ndjeu dhembshuri, shkoi deri te porta e gjykatës, por nuk iu lejua të hynte brenda dhe u largua. I treti, megjithatë, u përpoq për shpëtimin e mikut të tij. Ai vetë u paraqit si dëshmitar mbrojtës dhe arriti ta shpallë të pafajshëm». «Edhe secili nga ne – thoshte Papulako – ka tre miq në këtë jetë dhe sakrifikohet për ta. I pari është pasuria jonë, i dyti familja jonë dhe i treti veprat e dashurisë sonë. Kur bie perdja e kësaj jete dhe paraqitemi në gjykatën e Gjykatësit të Drejtë, miku ynë i parë, pasuria jonë, qëndron e ftohtë dhe indiferente për fatin tonë. I dyti, të afërmit dhe miqtë tanë, vijnë deri te varri ynë, por, duke mos mundur të shkojnë më tej, largohen dhe na harrojnë. Dhe mbetet i treti, nëse kemi, sigurisht, një mik të tillë. Janë veprat e dashurisë sonë, jo thjesht veprat e mira që bëhen nga mirësia ose mëshira, sepse kështu na e udhëzon ndërgjegjja jonë, por ato që burojnë nga zemra jonë dashuruese, që bëhen për të afërmin tonë që vuan, për jetimin, të mjerin, të padrejtin, të lodhurin, të zhgënjyerin – për atë, në fytyrën e të cilit pamë vetë Zotin». Ky është kuptimi i veprave të mira. Janë ato që, sepse janë të pastra si ari, do t’i rezistojnë zjarrit të provës dhe do të dëshmojnë për ne në orën e Gjykimit. Kush ka të tilla pajime, me siguri mund të presë i qetë rënien e perdes së kësaj jete. Kush nuk i ka, le të bëjë gjithçka që është e mundur për t’i fituar, sa ende ka kohë. Amin! Ark. E. Oik. Përktheu Përgatiti: B. T