Ουαί Υμίν Ορθόδοξοι Γραμματείς Και Φαρισαίοι Υποκριτές!! - Mjerë ju Orthodhoksë Skribë dhe Farisenj Hipokritë!!

Ουαί Υμίν Ορθόδοξοι Γραμματείς Και Φαρισαίοι Υποκριτές!! Δεν υπάρχει χειρότερο είδος ανθρώπων από τους «ευσεβείς» που θεωρούν τους εαυτούς τους υπερασπιστές και συνεχιστές της Ορθόδοξης πίστης χωρίς καν να έχουν καταλάβει τι είναι Ορθόδοξη Πίστη διότι ποτέ δεν την βίωσαν. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η πρώτη εντολή είναι το να αγαπάς τον πλησίον σου και όταν τους έλεγα όχι παιδιά δεν είναι αυτή η πρώτη εντολή τότε ένα παιδάκι λέει : Ναι, ναι εγώ την ξέρω. Πoια εντολή είναι; Το αυξάνεστε και πληθύνεστε. Ούτε αυτή βέβαια είναι η εντολή του Θεού η πρώτη, έτσι. Η πρώτη εντολή του Θεού και η μοναδική εντολή του Θεού, έτσι, η πρώτη και η μοναδική, oι άλλες όλες είναι αποτέλεσμα της εντολής αυτής, είναι να αγαπήσεις τον Θεό με όλη σου την καρδιά. Εντολή πρώτη λέει ο Χριστός “Αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της καρδίας σου, εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου. Και δεύτερη εντολή, δεύτερη εντολή όμοια με την πρώτη, η οποία βγαίνει μέσα από την πρώτη είναι το να αγαπήσεις τον πλησίον σου. Τα άλλα όλα είναι αποτελέσματα. Αν αγαπάς τον πλησίον σου δεν τον κλέβεις, δεν του λες ψέματα, δεν τον αδικείς, δεν του πιάνεις τα πράγματά του, δεν ενοχλείς την σύζυγο του, δεν ενοχλείς το σπίτι του , δεν τον κατακρίνεις, έτσι, είναι αποτελέσματα της πρώτης εντολής. Και το αγαπήσεις τον πλησίον σου και αυτό είναι αποτέλεσμα της εντολής της πρώτης. Εάν αγαπάς τον Θεό δεν είναι δυνατό να μην αγαπάς τον πλησίον σου. Ο άνθρωπος που αγαπά τον Θεό ως φυσικό αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού έχει την αγάπη εις τον αδελφό του. Άρα, η πρώτη και μοναδική εντολή του Θεού είναι το να αγαπήσουμε τον ίδιο τον Θεό με όλη την καρδιά μας. Επομένως ότι κάμνομε εις την εκκλησία, ότι κάμνομε εις την εκκλησία έχει αυτό το σκοπό. Για αυτό πήγαμε στα προσκυνήματα, για αυτό νηστεύομε, για αυτό προσευχόμαστε, για αυτό εξομολογούμαστε, για αυτό ανάβουμε κεριά, για αυτό διαβάζουμε τους βίους των αγίων, για αυτό κάμνομε τα πάντα. Για να αγαπήσουμε τον Χριστό. Τώρα που είναι το λάθος. Το λάθος είναι ότι δυστυχώς λέμε ότι κάμνομε όλα αυτά τα πράγματα για να γίνομε καλοί άνθρωποι, και καλύτεροι άνθρωποι, και εδώ είναι η μεγάλη απάτη. Είναι το σκαλί που σκοντάφτουμε όλοι. Γιατί εάν η εκκλησία είχε σκοπό να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους τότε δεν θα υπήρχε λόγος να έχουμε προσωπική σχέση με τον Χριστό ούτε και λόγος υπήρχε να έρθει ο Χριστός στον κόσμο. Για ποιο λόγο δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους αγίους νομίζετε. Ή να πω ακόμα πιο απλό πράγμα για ποιο λόγο δεν μπορούμε να καταλάβομε τους ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό. […] Μέσα στην εκκλησία αναπτύσσεται μία σχέση. Προσωπική σχέση του ανθρώπου με τον Χριστόν, όχι με την διδασκαλία του Χριστού, έτσι, όχι με τον Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο είναι κάτι που μας βοηθά να φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού. Όταν φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού δεν χρειάζεται το Ευαγγέλιο. Δεν χρειάζονται, τίποτα δεν χρειάζονται. Αυτά σταματούν όλα. Μένει μόνο η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Αυτή είναι η διαφορά της εκκλησίας από την θρησκεία. Η θρησκεία σε μαθαίνει να κάνεις τα καθήκοντα σου, έτσι, όπως ήταν οι ειδωλολάτρες. Eνα παράδειγμα: επήγαμε στα προσκυνήματα, επροσκυνήσαμε, εβάλαμε τα λεφτά μας στο κουτί, αφήσαμε τις λαμπάδες μας, τα λάδια μας, ξέρω ΄γω τις παρακλήσεις μας, τα ονόματά μας, τα πρόσφορά μας, τα πάντα. Αυτά είναι θρησκευτικά καθήκοντα. Αλλά η καρδιά μας δεν άλλαξε καθόλου. Τέλειωσε η ώρα του καθήκοντος είμαστε το ίδιο όπως προηγουμένως. Έτοιμοι να επιτεθούμε στον άλλο, έτοιμοι να διαμαρτυρηθούμε εναντίον του άλλου, έτοιμοι να ΄μαστε ξινισμένοι πάλι όπως προηγουμένως. Δεν αλλάζει η καρδιά μας. Δεν αποκτούμε την σχέση με τον Χριστό. Γιατί απλώς αρκούμαστε στα καθήκοντα, στα θρησκευτικά καθήκοντα. Και αυτοί οι άνθρωποι να ξέρετε, αυτοί οι άνθρωποι, οι θρήσκοι άνθρωποι είναι το πιο επικίνδυνο είδος μέσα στην εκκλησία. Αυτοί οι θρήσκοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Ο Θεός να μας φυλάει απ’αυτούς. Έλεγε ένας αγιορείτης όταν έκαμνα μια φορά λειτουργία και λέγαμε «Κύριε σώσον τους ευσεβείς» λέει αστειευόμενος «Κύριε σώσον ημάς από τους ευσεβείς» δηλαδή ο Θεός να σε φυλάει από τους θρήσκους ανθρώπους, διότι θρήσκος άνθρωπος σημαίνει μια προσωπικότης διεστραμμένη η οποία ουδέποτε είχε προσωπική σχέση με τον Θεό. Απλώς μόνον κάμνει τα καθήκοντα της απέναντί Του, αλλά καμιά σοβαρή σχέση δεν είχε για αυτό και ο Θεός δεν λέει αυτόν τον άνθρωπο τίποτε. Και σας ομολογώ και εγώ από την πείρα μου ότι δεν είδα χειρότερους εχθρούς της εκκλησίας από τους θρήσκους ανθρώπους. Πηγή: “Η θεραπεία από την αρρώστια τού Φαρισαϊσμού”, Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του Μητροπολίτη Λεμεσού, Αθανάσιου

Mjerë ju Orthodhoksë Skribë dhe Farisenj Hipokritë!! Nuk ekziston asnjë lloj njeriu më i keq nga "besimtarët" që e konsiderojn veten e tyre si mbrojtës dhe vazhdues të besimit Orthodhoks pa kuptuar aspak se çfarë është Besimi Orthodhoks sepse kurrë nuk e përjetuan.   Njerëzit mendojnë se porosia e parë është të duash të afërmin e tu dhe kur u thosha që jo bijtë e mi nuk është kjo urdhëresa e parë atëhere një fëmijë më thotë: Po, po unë e di. Cili urdhër është? Shtohuni dhe shumohuni. Por, as kjo nuk është porosia e parë e Zotit. Porosia e parë e Zotit, dhe e vetmja porosi e Zotit, pra, e para dhe dhe unikalja, të gjitha të tjerat vijnë si rezultat i kësaj, është të duash Zotin me gjithë zemrën tënde. Porosia e parë thotë Krishti "Të duash Zotin me gjithë shpirtin tënd, me gjithë zemërn tënde, me gjithë forcën tënde me gjithë mendjen tënde. Porosia e dytë, e dyta që është e ngjashme me të parën, e cila del nga e para është të duash të afërmin tënd. Të gjitha të tjerat janë rezultate. Nëse do të afërmin tënd nuk do ta vjedhësh, nuk i thua gënjeshtra, nuk i bën padrejtësi, nuk i ngacmon gjërat e tij, nuk shqetëson bashkëshorten e tij, nuk shqetëson familjen e tij, nuk e gjykon, kështu këto janë rezultate të porosisë së parë. Dhe të duash të afërmin tënd është rezultat i së parës. Nëse do Zotin nuk është e mundur të mos duash të afërmin tënd. Njeriu që do Zotin si rezultat i natyrshëm i dashurisë ndaj Zotit ka dashuri për vëllanë e tij. Pra, porosia e parë dhe unikale e Zotit është ta duam atë vetë Zotin me gjithë zemrën tonë. Si rrjedhim atë që bëjmë në kishës, çfarë do që bëjmë në kishë ka këtë qëllim. Për këtë shkojmë për peligrinazh, për këtë arsye kreshmojmë, për këtë arsye lutemi, për këtë rrëfehemi, për këtë ndezim qirinj, për këtë  lexojmë jetë shenjtorësh, për këtë arsye bëjmë gjithçka. Që të duam Krishtin. Tani ku është gabimi. Gabimi është se fatkeqësisht themi se bëjmë të gjitha këto gjëra që të bëhemi njerëz të mirë, dhe njerëz më të mirë, këtu qëndron dhe mashtrimi i madh. Është shkalla që pengohemi që të gjithë. Sepse nëse Kisha kishte si qëllim që të na bënte njerëz më të mirë atëhere nuk do të kishte arsye që të kishim marrdhënie personale me Krishtin as nuk do të kishte arsye që Zoti të vinte në botë. Për çfarë arsye nuk mundemi të kuptojmë shenjtorët, mendoni. Ose të them dhe një gjë akoma më të thjeshtë, për çfarë arsye nuk mundemi të kuptojmë njerëzit që duan Zotin. (....) Brenda në Kishë zhvillohet një marrdhënie. Marrdhënie personale e njeriut me Krishtin, jo me doktrinën e Krishtit, kështu, jo me Ungjillin. Ungjilli është diçka që na ndihmon  që të arrijmë në dashurinë e Krishtit. Kur arrijmë në dashuria e Krishtit nuk na duhet Ungjilli. Nuk duhet asgjë. Të gjitha këto ndalojnë. Mbetet vetëm marrdhënia e njeriut me Zotin. Ky është ndryshimi i Kishës nga feja. Feja të mëson që të bësh detyrat e tua, siç ishin dhe paganët, idhujtarët. Një shembull: shkuam për peligrinazh, u falëm, vendosëm lekët tona në arkë, lamë qirinjtë tanë, vajin, di unë, lutjet tona, emrat tanë, gjithçka. Këto janë detyra fetare. Por zemra jonë nuk ndryshoi aspak. Mbaroi ora e detyrës jemi njësoj si më parë. Gati t'i vërsulemi tjetrit, gati që të ankohemi kundër tjetrit, gati që të jemi të hidhur si më parë. Nuk ndryshon zemra jonë. Nuk përfitojmë marrdhënien me Krishtin. Sepse thjesht mjaftohemi me detyrat, detyrat fetare. Këta njerëz, ta dini, këta njerëz, njerëzit fetarë, janë lloji më i rrezikshëm brenda kishës. Këta njerëz fetarë janë të rrezikshëm. Zoti të na ruajë nga ata. Thoshte dikur një agjiorit kur bënt njëherë liturgjinë dhe thoshim "O Zot shpëtoi besimtarët" thotë duke qeshur "O Zot shpëtona nga besimtarët" dmth Zoti të na ruajë nga njerëzit fetarë, sepse njeriu fetar do të thotë një personalitet i shtrembëruar i cili kurrë nuk kishte marrdhënie personale me Krishtin. Thjesht vetëm kryen detyrat përballë Tij, por asnjë marrdhënie serioze nuk kishte për të dhe Zoti nuk i thotë atij njeriu asgjë. Ju pohoj dhe unë nga eksperienca ime se nuk pashë armiq më të këqij të Kishës se sa nga njerëzit fetarë. Burimi: "Terapia nga sëmundja e farisaizmit", Ligjëratë e regjistruar e Mitropolitit të Lemesosë Athanasio.