Η Πατριωτική έκσταση του "συνεργάτη"(δοσίλογου) Ιντρίζη.* - Dalldia patriotike e “kolaboracionistit” Idrizi

Nga Mero Baze Pashë një reagim të partisë së Shpëtim Idrizit mbi tabelat dygjuhëshe në zonat e pakicës greke në Jug të Shqipërisë. Duke marrë shkas prej tyre, reagimi i Idrizit shkonte deri në fillim të shekullit të shkuar, duke kujtuar Zografin e vitit 1914, duke e krahasuar atë me Edi Ramën, dhe plot patetizma të tjera, që duket se kanë nevojë t’i kompensojnë kësaj partie mungesën e koherencës që ka vet, në raport me forcat ekstremiste të politikës greke në Tiranë. Së pari, për gjithë këta patriotët që karikohen me bateri, tabelat dygjuhëshe në zonat e pakicës janë detyrim dhe jo poshtërim i shtetit shqiptar. Një shtet që aspiron të hyjë në Bashkimin Europian, nuk mund t’i mohojë një pakice të ketë tabela rrugore në gjuhën e vet, ndërkohë që është detyrim që në zonat kufitare dhe aty ku nuk ka pakica, të ketë tabela edhe në gjuhën angleze për të huajt që vizitojnë Shqipërinë. Ndaj ky debat nuk ja vlen të bëhet, nëse nuk do të më tërhiqte vëmendjen hipokrizia e Shpëtim Idrizit. Si përfaqësues politik i një komuniteti që ka vuajtur nga një genocid me bazë etnike në Greqi, dhe është zbuar andej me dhunë, Shpëtim Idrizi së pari nuk duhet të predikojë urrejtje etnike, pasi ai nuk është në krye të një partie politike për të nxitur urrejtje ndaj grekëve të Shqipërisë, por për të kërkuar të drejtat e mohuara të shqiptarëve të Greqisë, në këtë rast të komunitetit çam. Nuk mund të pretendosh të rehabilitosh një komunitet të masakruar nga dhuna etnike, duke nxitur dhunën etnike, pasi kështu thjesht je duke imituar Napolon Zervën në versionin shqiptar. Por kjo është gjysma e së keqes. Hipokizia bëhet e plotë kur po ky patriot me bateri, ka disa javë që rri si langaraq tek dera e Lulzim Bashës, me shpresë mos e fusë dhe atë në “qeverinë hije” tranzitore, nëse e lejon Vangjel Dule. Dhe Basha as e zbon, e as e mban, por thjesht e lë tek dera, që të mos i shqetësohet Vangjel Dule. Në fakt çifti Idrizi -Dule, janë çifti më regresiv në politikën shqiptare, pasi janë dy politikanë që në thelb punojnë kundër interesave të komuniteteve që përfaqësojnë. Vangjel Dule përfaqëson politikisht pakicën greke, por del deputet me votat e shqiptarëve çamë në Vlorë, pasi grekët nuk e votojnë . Dhe arsyeja është se ai përfaqëson më shumë “Agimin e Artë”, se interesat e politikës greke apo pakicës greke në Shqipëri. Ai më shumë përpiqet të mbjellë urrejtje për çamët, se sa të merret me të drejtat e grekëve në Shqipëri. Në të njëjtin kurth ka rënë dhe Shpëtim Idrizi. Dhe ky më shumë merret me luftën kundër pakicës greke në Shqipëri, se sa me te drejtat e mohura të çamëve në Greqi. Dhe për ironi të fatit, të dy rrijnë në një tryezë me Lulzim Bashën, por Dule në krye të vendit, kurse Idrizi vetëm kur Lulzimit i jep leja Dule, ta pranojë. Ndaj para se të akuzojë qeverinë shqiptare për kolaboracionizëm me qeverinë greke, në këtë rast për një të drejtë elementare të pakicës greke në Shqipëri, është më mirë të sqarojë çamët, se çfarë e detyron të poshtërojë partinë e tyre, duke qëndruar tek dera e SHQUP-it, mos ja hap Vangjel Dule. Ky është më keq se kolaboracionizëm. Është poshtërim, në përpjekje për t’iu lutur “Agimit të Artë” të Greqisë me degë në Tiranë, të të pranojë në tryezë për aleat. http://www.gazetatema.net/

Από τον Μέρο Μπάζε. Είδα μια ανακοίνωση του Κόμματος (των Τσάμηδων) του Σπετιμ Ιντρίζη σε σχέση με τις δίγλωσσες πινακίδες στις περιοχές της ελληνικής μειονότητας στα Νότια της Αλβανίας. Λαμβάνοντας αφορμή από τις πινακίδες αυτές, η αντίδραση του Ιντρίζη έφτανε μέχρι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, αναφέροντας και τον Ζωγράφο του 1914, και συγκρίνοντας τον με τον Έντι Ράμα και πολλές άλλες πατέντες που φαίνεται πως χρειάζονται για να αντισταθμίσουν στο κόμμα αυτό την έλλειψη συγχρονισμού που έχει το κόμμα σε σχέση με τις εξτρεμιστικές δυνάμεις της ελληνικής πολιτικής στα Τίρανα. Πρώτον, προς όλους αυτούς τους πατριώτες που φορτίζουν με μπαταρίες, η δίγλωσσες πινακίδες  στις περιοχές της μειονότητας είναι υποχρέωση και όχι χλευασμός του Αλβανικού Κράτους. Ένα κράτος που στοχεύει στην ένταξη στην Ε.Ε δεν μπορεί να αρνηθεί σε μια μειονότητα να έχει πινακίδες προσανατολισμού στην γλώσσα της, εντωμεταξύ αυτό αποτελεί υποχρέωση,  στις περιοχές κοντά στα σύνορα και εκεί όπου δεν υπάρχουν μειονότητες, να υπάρχουν πινακίδες και στα αγγλικά για τους ξένους που επισκέπτονται την Αλβανία. Για το λόγο αυτό η συζήτηση αυτή δεν αξίζει να γίνεται, εάν δεν θα τραβούσε την προσοχή η υποκρισία τους Σπετίμ Ιντρίζη. Ως πολιτικός εκπρόσωπος μια κοινότητας που "έχει υποφέρει από μία  εθνική γενοκτονία στην Ελλάδα και έχει διωχθεί από εκεί διά της βίας" (όπως άλλωστε ισχυρίζεται το κόμμα του και ο ίδιος) ο Σπετίμ Ιντρίζη πρώτον δεν θα πρέπει να κηρύττει εθνικό μίσος, αφού δεν είναι στην ηγεσία ενός πολιτικού  κόμματος για να υποκινήσει το μίσος προς τους έλληνες της Αλβανίας, αλλά για να ζητήσει τα δικαιώματα των αλβανών στην Ελλάδα, δηλαδή της τσάμικης κοινότητας. Δεν μπορείς να ισχυριστείς να αποκαταστήσεις "μια κοινότητα που έχει υποφέρει από την εθνική βία," υποκινώντας την εθνική βία   αφού έτσι απλά μιμείσαι τον Ναπολέων Ζέρβα στην αλβανική έκδοση. Αυτό βέβαια είναι το ήμισυ του κακού . Η υποκρισία ολοκληρώνεται όταν ο πατριώτης αυτός με μπαταρίες, έχει κάποιες εβδομάδες που στέκεται σαν κουταβάκι στην πόρτα του Λουλζίμ Μπάσα, με την ελπίδα να τον βάλει στην μεταβατική "κυβέρνηση σκιά" εάν τον επιτρέψει ο Βαγγέλ Ντούλε. Ο Μπάσα από την άλλη, ούτε τον διώχνει, ούτε τον κρατά, αλλά απλά τον αφήνει στην πόρτα, για να μην ανησυχεί ο Βαγγέλ Ντούλε. Στην πραγματικότητα το ζευγάρη Ιντρίζη Ντούλε, είναι το πιο οπισθοδρομικό ζευγάρι στην αλβανική πολιτική, αφού είναι και οι δύο πολιτικοί που στην ουσία εργάζονται ενάντια των συμφερόντων της κοινότητας που εκπροσωπούν. Ο Βαγγέλ Ντούλε εκπροσωπεί πολιτικά  την Εθνική Ελληνική Μειονότητα αλλά βγαίνει βουλευτής με τις ψήφους των αλβανών τσάμηδων στην Αυλώνα, αφού οι έλληνες δεν τον ψηφίζουν. Και ο  λόγος είναι γιατί αυτός εκπροσωπεί περισσότερο τα συμφέροντα της "Χρυσής Αυγής" παρά της ελληνικής πολιτικής ή της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία. Αυτός προσπαθεί περισσότερο να σπείρει μίσος με τους τσάμηδες παρά να ασχοληθεί με τα δικαιώματα των ελλήνων στην Αλβανία. Στην ίδια ακριβώς παγίδα έχει πέσει και ο Σπετιμ Ιντρίζη. Και αυτός ασχολείται περισσότερο με τον πόλεμο εναντίον της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία παρά με τα "δικαιώματα των τσάμηδων" στην Ελλάδα. Όλως τυχαίος και οι δύο είναι στο τραπέζι του Λουλζιμ Μπάσα αλλά ο Ντούλε στην πρώτη θέση ενώ ο Ιντρίζι μόνο όταν στον Λουλζίμ δίνει άδεια ο Ντούλε να τον δεχτεί. Για το λόγο αυτό προτού κατηγορήσει την αλβανική κυβέρνηση για "συνεργασία" με την ελληνική κυβέρνηση στην περίπτωση αυτή για ένα βασικό δικαίωμα της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, είναι καλό να ξεκαθαρίσει στους τσάμηδες για το τί τον αναγκάζει να χλευάζει το κόμμα τους, με το να στέκεται  στην πόρτα του  πρώην κέντρο των αξιωματικών του αλβανικού στρατού, μήπως του ανοίξει ο Βαγγέλης Ντούλε. Αυτό είναι χειρότερο και από συνεργασία. Είναι  ταπείνωση κατά την προσπάθεια να ικετέψεις την "Χρυσή Αυγή" της Ελλάδας με παράρτημα στα Τίρανα να τον δεχτεί ως σύμμαχο στο τραπέζι. *Το παρόν άρθρο μεταφράστηκε με στόχο να δώσουμε μια εικόνα στους αναγνώστες μας για το πως βλέπουν οι μετριοπαθείς φωνές την θέση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, των τσάμηδων και του κόμματος τους αλλά και το ΚΕΑΔ  με ό, τι αυτό εκπροσωπεί.  Ο Μέρο Μπάζε είναι έγκριτος δημοσιογράφος και ιδιοκτήτης της εφημερίδας "Θέμα" (Tema). Πελασγός Κορυτσάς.