Πραγματοποιήθηκε χθες το μνημόσυνο για τα δυο χρόνια από τη δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Βουλιαράτες και αναρωτιέται κανείς για το πόσο πολλές κάμερες ήταν πριν δυο χρόνια στους Βουλιαράτες και για το πόσο λίγες -μάλλον καμία- χθες.
Επίσης, πόσοι πολλοί πολιτικοί βρέθηκαν εκείνες τις μέρες στο χωριό και το σπίτι του Κωνσταντίνου και το πόσο λίγοι -ίσως και κανένας- ήταν χθες. Τότε, που κάποιοι είδαν τον θάνατό του ως μια ευκαιρία για πολιτικά οφέλη και λίγους μήνες μετά προσπάθησαν να τα εξαργυρώσουν στις εκλογές.
Φαντάζει άλλωστε τραγελαφικό αν δει κανείς το πόσοι πολλοί προσπάθησαν να βγάλουν μια φωτογραφία δίπλα στην εικόνα και τη σημαία του αυτά τα δυο χρόνια -κάποιοι ακόμα και δίπλα στο φέρετρό του - και πόσοι από αυτούς στάθηκαν δίπλα του όσο ήταν ζωντανός ή ακόμη και την ώρα που τον πυροβολούσαν.
Θυμήθηκα ένα τραγούδι που έγραψε εκείνες τις ημέρες ο Ανταίος Τριαντάφυλλος, με τους στίχους του να κουμπώνουν στις σκέψεις αυτές.
"Ήρωα και παλικάριπου μονάχο σε αφήσανΜόνο η μάνα και η σημαίαείναι οι μόνες που δακρύσαν"
Δυστυχώς, όταν σβήνουν οι κάμερες και πέφτουν τα φώτα ο πόνος της απώλειας γίνεται μεγαλύτερος γι' αυτούς που πραγματικά τους λείπει.
Επειδή γίνεται και μια συζήτηση -υπήρξαν και κάποιες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα που ξεσηκώσανε αντιδράσεις - για το τι είναι ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, στο δικό μου μυαλό φαντάζει τόσο απλή και εύκολη η απάντηση: Κάποιος που θα έπρεπε να ήταν ζωντανός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου