Γιώργος Κυριακού
Στα εθνικά ζητήματα που προκύπτουν για τις τρεις περιοχές, που ο ελληνισμός έχει μια αναγνωρισμένη πολιτική θέση στον παγκόσμιο χάρτη, στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στην Ελληνική Μειονότητα της Αλβανίας, κυριαρχούν οι ξεχωριστές θέσεις των ελίτ στις δυο ελληνικές χώρες. Σε κάθε περίπτωση η ελλαδική πολιτική έχει το προβάδισμα τόσο στην Ελλάδα όσο και για την Εθνική Μειονότητα της Αλβανίας, ενώ μετά την ουσιαστική απεμπόληση του ενδιαφέροντος για την Κύπρο το 1974 (το υποκριτικό: «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς στηρίζει»), η κυπριακή ελίτ είναι αυτή που παίζει τον αποφασιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Οι θέσεις αυτές παρ' όλες τις μεταξύ τους διαφορές που αφορούν στο ιστορικό αποτύπωμα και στις ιδιαιτερότητες περί της άσκησης εξουσίας ή αναλόγως με την κλίμακα προτεραιοτήτων κάθε φορά, εξομοιώνονται προς στην κατευναστική πολιτική προς την Τουρκία (και προς το αλβανικό κράτος που αποτελεί παρακολούθημα της Τουρκίας) η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο και στις τρεις περιπτώσεις όπως και προς τις εγγυήσεις του δυτικού παράγοντα. Επίσης εσωτερικές αντιφάσεις στις ελίτ δεν συγκροτούν μέτωπα διαφορετικών πολιτικών προσεγγίσεων καθότι στα βασικά τους σημεία είναι ένα ενιαίο μπλοκ και χρησιμοποιούνται στο εσωτερικό πεδίο ως ανακύκλωση του επισφαλούς πλέον δικομματισμού. Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται ο λαϊκός παράγοντας, ακέφαλος, ανερμάτιστος και χωρίς δυνατότητες δικής του οργάνωσης. Πολύ συνοπτικά:
1. Ο ελλαδικός χώρος απειλείται στη γραμμή Αιγαίο-Θράκη. Στο Αιγαίο πιθανολογείται ένα είδους συμφωνίας συνεκμετάλλευσης κατά παραγγελία των δυτικών συμμάχων πάντα στο πλαίσιο προσέλκυσης της Τουρκίας. Για τα θαλάσσια σύνορα της καρδιάς του Ερντογάν ομονοούν και αρκετοί πολιτικοί των βασικών κομμάτων ενάντια στη θέληση του «εθνολαϊκισμού» του «μοναχοφάη» ελληνικού λαού που επιμένει ότι μέχρι και το Καστελόριζο είναι ελληνική θάλασσα. Στη Οργάνωση Απελευθέρωσης της Δυτικής Θράκης του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών έχει διασυνδέσεις με το μειονοτικό τουρκόφιλο κόμμα ΚΙΦΑ, με το προξενείο όπως και με στελέχη ή βουλευτές των μεγάλων κομμάτων. «Μνημειώδης» η ρήση του υποψήφιου ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χριστόπουλου για τη μουσουλμανική μειονότητα ως «ενιαίο τουρκικό πράμα». Αντιστάσεις όμως υπάρχουν εκτός από τον ελληνικό πληθυσμό, από τους μουσουλμάνους Πομάκους, τους Αλεβί, από τουρκογενείς συμπολίτες μας αλλά και από οργάνωση των Ρομά της Σ. Σαμπιχά που αγωνίζονται για την ελληνική παιδεία αντιστεκόμενοι στον ερντογανικό εξισλαμισμό και στον εκτουρκισμό.
2. Η τουρκική κατοχή από το 1974 στα βόρεια της κυπριακής δημοκρατίας σε ποσοστό περίπου 40%, χρησιμοποιεί την αρχή των τετελεσμένων, αμφισβητεί το κυπριακό κράτος ως «ελληνική διοίκηση» καταπατά τα κυριαρχικά δικαιώματα στη θαλάσσια επικράτεια ακόμα και του μη κατεχόμενου τμήματος. Η απειλή και για την κατοχή της εναπομείνασας ή «εκλιπούσας» Κυπριακής Δημοκρατίας (σύμφωνα με την τουρκική διπλωματία) επιβεβαιώνει τα «σημεία» εξωτερικής πολιτικής -του νομικού και αργότερα πρωθυπουργού Νιχάτ Ερίμ του 1956- για επιδίωξη κατοχής ή διχοτόμησης. Η ελλαδική και η κυπριακή ελίτ επιδιώκουν ένα σχέδιο τύπου Ανάν δηλαδή ένα είδος αναγνώρισης της παράνομης κατοχής, εθνοκάθαρσης μέσω της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπραίων δεν αποδέχονται αυτήν την εκτροπή ζητώντας την επανένωση του νησιού, την αποχώρηση του παράνομου κατοχικού στρατού, την απομάκρυνση των εποίκων από τα κατεχόμενα και την επιστροφή όλων των προσφύγων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στις εστίες τους.
3. Ο ρόλος της Τουρκίας είναι καθοριστικός στη διαμόρφωση των σχέσεων της Αλβανίας με την Ελλάδα: για τις πιέσεις στην ελληνική μειονότητα, για τις εθνικές «εκκρεμότητες» («τσάμικο» ζήτημα, καθορισμός ΑΟΖ, δηλωμένη μεταφορά 30.000 μουσουλμάνων μεταναστών στη μειονοτική επικράτεια), για την παγίωση της στρατιωτικής συνεργασίας (οικονομικοστρατιωτικός εξοπλισμός της Αλβανίας, στρατιωτική βάση-παρατηρητήρια) και τη διείσδυση στο πολιτιστικό πεδίο (ισλαμικό-ερντογανικό τέμενος, απογκιουλενοποίηση, εκπαίδευση, ιδρύματα). Η Αλβανία ως κοιτίδα των Αλβανών στο Κόσοβο, στην «Βόρεια Μακεδονία», στη Σερβία και στο Μαυροβούνιο, είναι η μικρή «Τουρκία» των Βαλκανίων. Απέναντι σε αυτές τις μεθοδεύσεις η ελλαδική ελίτ επιδιώκει μέσω κατευνασμού και παρασιώπησης σοβαρών προβλημάτων να παίζει τον ρόλο βοηθού της ενσωμάτωσης της Αλβανίας στην ΕΕ. Ιδεολογία έχει την διακηρυγμένη της οικονομίας της αγοράς, ότι το εμπόριο και η οικονομία θα αμβλύνουν τις διαφορές και η ωφέλειες για τα αφεντικά που επενδύουν, θα διαμοιραστούν.
Κείται μακράν
Υπό αυτό το πρίσμα, το «κείται μακράν» ως επίσημη γραμμή από το 1974, για το κυπριακό, έχει δώσει τα βασικά συστατικά της εξωτερικής πολιτικής και για τις δυο ελληνικές οντότητες εκτός του ελλαδικού κράτους: 1)Η εκ των πραγμάτων αποδοχή τετελεσμένων για παραχώρηση της ελληνικής επικράτειας σε απόμακρες περιοχές στο Αιγαίο υπό άλλη «επήρεια» η οποία επεκτείνεται, με στόχο τη διαπραγμάτευση της κυριαρχίας στη Χάγη 2)Η εκ των πραγμάτων αποδοχή των τετελεσμένων της κατοχής της Κύπρου από τον τουρκικό στρατό και η προώθηση της ΔΔΟ που ουσιαστικά διχοτομεί την Κύπρο 3)Η εκ των πραγμάτων εγκατάλειψη, από το ελληνικό κράτος, της ελληνικής Μειονότητας στο έλεος των πιέσεων του αλβανικού κράτους.
Το «κείται μακράν» αφορά κυρίως στις σχέσεις με τον δυτικό παράγοντα έτσι όπως αυτός επεκτείνεται πολιτικά και στρατιωτικά σε κάθε ξεχωριστή περιοχή με τις δικές του «επήρειες» και με τις εσωτερικές του αντιθέσεις. Σε γενικές γραμμές και στις τρεις περιπτώσεις που ο ελληνισμός έχει επίσημα μια πολιτική ανεξαρτησία, αυτοτέλεια ή αναγνωρισμένη ύπαρξη, η εξωτερική πολιτική είναι ακόλουθη των οδηγιών από τον δυτικό παράγοντα στις ξεχωριστές του σχέσεις με την Τουρκία και των ιδιαίτερων στρατηγικών του στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τις ποιότητες που διέπουν τις διαφοροποιήσεις, επιτρέπει τον πλουτισμό και τη συσσώρευση χρήματος για την ελίτ από δευτερεύουσες λειτουργίες της καπιταλιστικής αγοράς, λειτουργώντας ως ενδιάμεσος μοχλός εξυπηρέτησης κυρίαρχων οικονομικών συμφερόντων. Από εκεί προκύπτει ο μικροελλαδισμός.
1. Η Ελλάδα ως κέντρο του ελληνισμού, για την ιδεολογία της ελίτ, εξαρτά την ύπαρξή της από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του δυτικού παράγοντα στα Βαλκάνια (με οδηγό τη συμφωνία Πρεσπών) και στη Μέση Ανατολή (με την προώθηση της ΔΔΟ) επηρεάζοντας την πολιτική των δυο άλλων περιπτώσεων. Η πολιτική είναι συντεταγμένη στη κεντρική-δυτική επιδίωξη της απομόνωσης της Ρωσίας στον ασιατικό της περίγυρο καθώς και σε οικονομικούς στόχους οι οποίοι επιτυγχάνονται με το μαστίγιο και το καρότο: με τον οικονομικό έλεγχο μιας διαρκούς δανειοδότησης και παροχών έναντι βαθέματος της εξάρτησης (Ταμείο Ανάκαμψης) και την υπόσχεση για την ειρήνευση στην περιοχή με την προσδοκία της οικονομικής ανάπτυξης από τις ενεργειακέςπηγές.
2. Στην Κύπρο πραγματοποιείται η «εξειδίκευση» στον «τομέα» της Μέσης Ανατολής για τη δημιουργία διαδρόμων, ΑΟΖ και εξαρτημένων επικρατειών για να μην ξεχνάμε και τις Αγγλικές βάσεις. Το σχέδιο Ανάν -τύπου Άτσεσον του 1964- είναι το σχέδιο αναδασμού στην ευρύτερη περιοχή σε μια προοπτική αναβαθμισμένης οικονομικής εκμετάλλευσης και η ελληνοκυπριακή ελίτ (κόμματα ΔΗΣΥ+ΑΚΕΛ=ΔΗΣΑΚΕΛισμός) αποτελεί τον ουσιαστικό πολιτικό μοχλό εξυπηρέτησης. Ένα Κουβέιτ της ΝΑ Μεσογείου διαφαίνεται.
3. Στην Αλβανία, που επιδιώκεται η προσπάθεια ένταξής της στην ΕΕ από πλευράς της Ελλάδας, παρ' όλες τις «αποχρώσες» ενδείξεις για πιέσεις σοβαρές προς την ελληνική μειονότητα καθώς και για τις άλλες ελλιπείς προϋποθέσεις (διαφθορά, δυσλειτουργία θεσμών κλπ), οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ επιφυλάσσονται τον ρόλο μιας σημαντικής στρατιωτικής βάσης. Η Τουρκία αναγνωρίζει την Αλβανία ως χώρα αδερφική, τα Βαλκάνια ως την «πίσω αυλή της Οθωμανίας» και διεισδύει με μια πολυδιάστατη πολιτική σε αυτά. Οι εκπρόσωποι της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, είτε λόγω σοβαρής μετανάστευσης των ανθρώπων της που αγγίζει το 85%, είτε λόγω εσωτερικών αδυναμιών μιας ενιαίας συγκρότησης πολιτικής αλλά κυρίως λόγω πλημμελούς ενδιαφέροντος από το «εθνικό κέντρο», είναι αδύναμοι να επιφέρουν, εν τοις πράγμασι, σοβαρά αποτελέσματα εναποθέτοντας τις ελπίδες στην Ευρωπαϊκή προοπτική. Μια προοπτική που φαίνεται να συντομεύει λόγω συστράτευσης στον πόλεμο της Ουκρανίας αλλά με σοβαρές παραβιάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαίου π.χ. περιουσιακό ζήτημα όπως και με ουσιαστικό έλλειμμα θεσμών που να λειτουργούν στην πράξη. Αυτή η προοπτική είναι η βασική της αναφορά σε όλες τις προσπάθειες του αλβανικού κράτους να να περιορίσει ή να γκριζάρει τις περιοχές των minoritarηδων.
Αποφασιστικό ρόλο θα παίξει το φρόνημα του απλού λαού μας, το οποίο ιστορικά εφευρίσκει κανάλια έκφρασης και αντίστασης σε μια περίοδο που αυτά εκλείπουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου