Την προ ημερών ανάρτηση μου κάποιοι την είδαν ως μικροπολιτική. Δεν ήταν αυτή η πρόθεση μου και δεν παρεξηγώ τους επικριτές, ίσως να φταίει και η διατύπωση. Εξήγησα ήδη ότι δεν έχουμε όλοι τα ίδια βιώματα, παραστάσεις και εμπειρίες για ότι συμβαίνει. Η αφετηρία των σκέψεων μου ήταν η ταλαιπωρία μιας ελληνίδας από τη Λιβαδειά που νοσηλευόταν στο νοσοκομείο των Αγ. Σαράντα και περίμενε πολλές ώρες για να δοθεί η έγκριση για την μεταφορά της στα Γιάννενα.
Τελικά η έγκριση δεν ήρθε ποτέ, η ασθενής μεταφέρθηκε στα Τίρανα και χθες κατέληξε. Η κατάσταση της βέβαια ήταν βεβαρημένη και ενδεχομένως να χανόταν ακόμα και αν πήγαινε στα Γιάννενα αλλά όπως και να το κάνεις, το κλείσιμο αυτής της πόρτας πληγώνει, όχι μόνο την οικογένειά Τζαφέρη αλλά όλους μας.
Το 2017 ο γιος της μου ζητούσε επανειλημμένα να πάω σπίτι του. "Έλα σε παρακαλώ, θέλει να σου πει κάτι η μάνα μου να της βγει το μεράκι, μου το ζητάει κάθε μέρα". Γνωρίζοντας ότι το θέμα δεν ήταν άλλο από τη σύνταξη, απο το ξεκίνημα της κουβέντας της είπα ότι την έκοψαν και στους δύο γονείς μου και ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι. Θέλησε να με διακόψει αλλά εγώ συνέχιζα:
- Μας δίνουν υποσχέσεις και ελπίζουμε κάποια στιγμή να τακτοποιηθεί το θέμα. Δεν μπορώ να ζητήσω για κάποιον μεμονωμένα, αν θα γίνει κάτι, θα γίνει για όλους.
- Μα δε θέλω να ζητήσεις κάτι για μένα. Με πνίγει αυτή αδικία που άλλοι παίρουν και άλλοι δεν παίρουν. Μια ζωή ολόκληρη ζούσαμε με τον πόθο της Ελλάδος, αδικημένοι στην Αλβανία, αδικημένοι και στην Ελλάδα.
Ήθελα να μου βγει το ντούφι, να στα πω και μια εσένα που συναντιέσαι με τους μεγάλους για να τους τα πεις αυτά.
Είναι άδικο παιδάκι μου να γίνονται διακρίσεις.
Καλό παράδεισο Ευανθία
Λεωνίδας Παππάς
Πολιτικός Μηχανικός
Πρώην Γενικός Πρόεδρος της ΔΕΕΕΜ ΟΜΟΝΟΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου