Γιατί η Μεγάλη Βρετανία, μια χώρα με παράδοση και στέρεους θεσμούς, δεν μπορεί να αναδείξει έναν σοβαρό πρωθυπουργό; Γιατί στις ΗΠΑ οι μεν Δημοκρατικοί κατέφυγαν σε έναν γηραιό πολιτικό για να κερδίσει τον Τραμπ, οι δε Ρεμπουμπλικανοί αδυνατούν να βρουν νέες ηγετικές φυσιογνωμίες; Αλλά για να γενικεύσουμε το ερώτημα, γιατί η πολιτική δεν προσελκύει πια τα καλύτερα μυαλά και ταλέντα, σε παγκόσμιο επίπεδο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν πάντα έτσι. Τα πράγματα μοιάζει να έχουν αλλάξει δραματικά τα τελευταία 10-20 χρόνια. Πολλοί ταλαντούχοι και δημιουργικοί άνθρωποι, είτε είναι αυτοδημιούργητοι είτε όχι, προτιμούν τον ιδιωτικό τομέα ή κάποια κοινωνική δράση πέραν της πολιτικής. Οταν τους ρωτάς «γιατί;», σου απαντούν πρώτα απ’ όλα πως «δεν θα το έκανα αυτό στην οικογένειά μου». Τους τρομάζει η μεγάλη «μηχανή του κιμά» στην οποία μπαίνουν αναγκαστικά οι πολιτικοί και οι οικογένειές τους, παντού, σε όλο τον πλανήτη. Δεν υπάρχει ιδιωτικότητα στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Το τοξικό μπλέντερ δουλεύει μέρα-νύχτα και δεν κάνει διακρίσεις· καταπίνει αριστερούς, κεντρώους, δεξιούς και ό,τι άλλο βρεθεί στη δίνη του. Είναι κάτι αφόρητο, με τεράστιο κόστος. Αναρωτιέται κανείς αν θα το άντεχαν ακόμη και ηγέτες σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος επαιρόταν ότι μπορούσε να κάνει την ψυχή του πέτρα.
Δεν υπάρχει ιδιωτικότητα στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Οι πολιτικοί και οι οικογένειές τους μπαίνουν στη μεγάλη «μηχανή του κιμά» παντού, σε όλο τον πλανήτη.
Η πολιτική έχει γίνει, εξάλλου, και μια πολύ ακριβή μπίζνες στον δυτικό κόσμο. Στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι μια επιτυχημένη προεδρική καμπάνια προϋποθέτει να συγκεντρώσει κανείς ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Πράγμα δύσκολο, άχαρο και αποτρεπτικό για νεοεισερχόμενους παίκτες, που ονειρεύονται να μετακομίσουν στον Λευκό Οίκο. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, καινούργιο στην εικόνα. Οι πολιτικοί στο κορυφαίο επίπεδο είχαν πάντοτε ένα δίχτυ ασφαλείας, είχαν αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν «job security». Ηταν πρώτα απ’ όλα σχεδόν βέβαιο ότι μπορούσαν να μείνουν στο προσκήνιο και σε κάποιες θέσεις με προνόμια για δεκαετίες. Αυτό πάει, τέλειωσε. Δεν υπάρχει ασφάλεια, και κυρίως μονιμότητα, σε αυτές τις θέσεις. Σοβαροί πολιτικοί που φτάνουν στην κορυφή βρίσκονται σε ένα βράδυ στη Silicon Valley ή επικεφαλής ΜΚΟ. Ο άνεργος συνταξιούχος πολιτικός είναι συχνό φαινόμενο στις μέρες μας. Και μάλιστα με όλους τους προβολείς πάνω του, ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν θα εξαργυρώσει κάπως την επιρροή του.
Με άλλα λόγια, η πολιτική έχει γίνει ένα επικίνδυνο σπορ, που αφορά πλέον τους πολύ γενναίους. Με εμφανή αποτελέσματα, όπως φαίνεται από το έλλειμμα στιβαρής ηγεσίας σε μεγάλες και ώριμες δυτικές δημοκρατίες. Και στην Ελλάδα το καμίνι της πολιτικής είναι πιο αφόρητο από ποτέ, αλλά –ευτυχώς– λίγοι άνθρωποι σε θέσεις ευθύνης αντέχουν ακόμη.
...............
Alexis Papachelas
Pse nuk është në gjendje Mbretëria e Bashkuar, një vend me tradita dhe institucione solide, të nxjerrë një kryeministër serioz? Pse demokratët në ShBA mbështeten te një politikan plak për të mundur Donald Trump, ndërkohë që republikanët janë po ashtu të paaftë të gjejnë liderët e duhur? Dhe për ta përgjithësuar pyetjen, pse politika nuk tërheq më mendjet dhe talentet më të mira kudo në botë?
E vërteta ësgtë se nuk ka qenë përherë kështu. Gjërat duket se kanë ndryshuar dramatikisht në 10-20 vitet e fundit. Shumë njerëz të talentuar dhe krijues, që ia kanë dalë vetë ose jo, preferojnë sektorin privat apo shoqërinë civile përkundrejt politikës. Kur i pyet pse, ata përgjigjen se pikë së pari “nuk do ia bëja një gjë të tillë familjes”. Ata i druhen makinës grirëse në të cilën shtyhen politikanët dhe familjet e tyre dhe kjo aplikohet kudo, në mbarë botën.
Nuk ka privatësi në erën e mediave sociale. Blenderi i toksikimit punon me mbingarkesë dhe nuk diskriminon: ai përpin të majtë, të qendrës, të djathtë dhe çdo gjë tjetër që del para. Është diçka e padurueshme që ka një kosto shumë të madhe. Mund të pyetet edhe nëse liderë si Konstantinos Karamanlis i tanishmi që mburrej se mund të menaxhonte çdo gjë, do të mund të përballonte këtë.
Por politika është bërë po ashtj një biznes shumë i shtrenjtë në Perëndim. Vlerësohet se në ShBA, një fushatë e suksesshme presidenciale kërkon mbledhnen e 1 miliardë dollarëve, çka është e vështirë, e papëlqyeshme dhe shkurajuese për lojtarë të rinj.
Por ka diçka tjetër që është e re në panoramë: Politikanët në nivelin më të lartë kishin përherë një rrjet sigurie. Ata kishin siguri pune.
Së pari, ishte thuajse e sigurtë se ata mund të mbeteshin në vëmendje dhe mbanin pozicione të privilegjuara për dekada. Kjo ka mbaruar. Nuk ka siguri dhe sidomos punë të sigurta në këto pozicione. Politikanët seriozë që kërkojnë majën, përfundojnë papritmas në Silicon Valley apo në krye të disa OJF-ve. Politikani i papunë dhe i tërheuqr është diçka e zakonshme në ditët e sotme. Dhe të gjithë prozhektorët janë mbi ta për t’u siguruar se ata nuk do të vjelin, në një mënyrë apo tjetër, përfitimet e ndikimit të tyre.
Me fjalë të tjera, politika është bërë një sport i rrezikshëm për më trimat. Kjo ka padyshim rezultate negative siç shihet te mungesa e lidershipit të qëndrueshëm në demokracië e mëdha dhe të pjekura perëndimore.
Burimi: Kathimerini
Përkthimi: S. Zaimi
Respublica.al
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου