Ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης Αργυροκαστρίτης και η Φώτο από την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου!
Η πρώτη επέτειος μας θυμίζει τους «Άνω Ηπειρώτες» αγωνιστές (όπως αποκαλούνταν τότε οι αγωνιστές των περιοχών μας), πεσόντες στις 17 του Μάη του 1827 στο Φραγκοκάστελλο της Κρήτης, για την απελευθέρωση της!
Και η δεύτερη επέτειος μας θυμίζει το τέλος της «Αυτόνομης Δημοκρατίας» της Βορείου Ηπείρου, την 17η Μαΐου του 1914, καθώς από αφόρητες πιέσεις της τότε κυβέρνησης Βενιζέλου υπεγράφη το «Πρωτόκολλο της Κέρκυρας»!
Επέτειοι που οι αγώνες των Προγόνων μας δεν μνημονεύονται, ούτε από την Ελλάδα ούτε από την δικιά μας Κοινότητα, λες και ακόμα τους θεωρούν «απαγορευμένο μήλο»! Εντούτοις εμείς οι απόγονοι αυτών των αγωνιστών, επειδή η ιδιαίτερη πατρίδα μας έξωθεν των συνόρων της, εμείς λοιπόν οφείλουμε να μνημονεύσουμε τους αγώνες τους! Γίνεται λόγος για αγώνες των δικών μας προγόνων ενάντια της τουρκοκρατίας, εν συνεχεία και ενάντια της απάρνησης του δικαιώματος να συμπεριληφθούμε στην επικράτεια για την οποία αγωνιστήκαμε, αγώνες που εξυμνούν την δικιά μας ιστορία, υπέρ ενιαίου Έθνους και ενιαίας Πατρίδας!
Αν μέχρι το 1990 δικαιολογημένη η αποσόβηση της δικιάς μας Κοινότητάς, επειδή στην αλβανική επικράτεια δεν χαίραμε το προνόμιο να γνωρίζουμε περί της ένδοξης ιστορία μας, καθώς μας θεωρούσε απόγονους κολίγων, η σημερινή αποσόβηση δεν δικαιολογείται. Το αν εκ μέρους και της «μητέρας πατρίδας» σιγή ιχθύος, γιατί όχι και τρικλοποδιές, δεν είναι χρέος μας να διεκδικούμε την μνημόνευση κάθε χρόνο των επετείων και την συμπερίληψη της συνδρομής των προγόνων μας στην επίσημη ιστορία της, μέχρι να γίνει συνήθεια οι αγώνες των προγόνων μας να μνημονεύονται κάθε 5 χρόνια; Είναι παράνομο το να συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε και να παραπονούμαστε;
Παρακολουθώντας κατά διαστήματα την «ταινία» του θρυλικού «Παπαφλέσσα» και των 300 πεσόντων στο Μανιάκι Μεσσηνίας, τον Μάη του 1825, αν και ως απόγονοι κληρονόμοι της ιστορίας και των αγώνων εκείνης της γενιάς νοιώθουμε και εμείς υπερήφανοι, όπως οι απανταχού Έλληνες, γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους δικούς μας πεσόντες; Τους 338 Άνω Ηπειρώτες, οι οποίοι μετά από πολλούς αγώνες σε κάθε γωνιά της επαναστατημένης Ελλάδας έπεσαν μαχόμενοι πολύ μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, έπεσαν στο Φραγκοκάστελλο της Κρήτης, ώστε και η Κρήτη να έχει την Ελλάδα σπίτι;
Μήπως για τον σημερινό Έλληνα δεν μετρούν τα κατορθώματα του θρυλικού Χατζημιχάλη Νταλιάνι Αργυροκαστρίτη και των άλλων οπλαρχηγών της Καβαλαρίας του, οι οποίοι όταν δίπλα στους άλλους αρχηγούς της Επανάστασης, Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη κ. λοιπούς, «στεφάνωναν» την έκβαση κάθε νίκης με το γιαταγάνι τους;
Ποιος άλλος Έλληνας αγωνιστής συγκρίνεται με την γενναιότητα του Κυριακούλη Αργυροκαστρίτη και των 100 συμπολεμιστών του, οι οποίοι εντός του κεντρικού προμαχώνα του Φραγκοκάστελλου, όταν τους τελείωσαν τα πολεμοφόδια και τους έμειναν μόνο τα γιαταγάνια (αν και περικυκλωμένοι από 20πλάσιο αριθμό Τούρκων), ορκισμένοι «ή να νικήσουν ή να αποθάνουν», συνέδεσαν μεταξύ τους τα πόδια με τις λωρίδες και με τα γιαταγάνια τους «θέριζαν» τους Τούρκους, μέχρι που σκοτώθηκαν όλοι;
Μήπως δεν αξίζουν να μνημονεύονται από την Εύβοια, οι 300 Αργυροκαστρίτες και Δροπολίτες, οι οποίοι ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Μητροπολίτη Γρηγορίου Αργυροκαστρίτη, ήρθαν και πολέμησαν τους Τούρκους δίπλα με τους Ευβοείς, από το 1821 μέχρι την 27η Ιουλίου του 1823, πολλοί από τους οποίους έπεσαν μαχόμενοι στα Ανδριαλά παρά τον Παγώντα; Καθώς πλησιάζει και στην Εύβοια, η 202η επέτειος μνήμης εκείνου του αγώνα!
Μήπως δεν αξίζουν να μνημονεύονται οι 190 πεσόντες, από τους 200ους Χιμαριώτες, οι οποίοι τον Απρίλη του 1826 έπεσαν μαχόμενοι στην Έξοδο του Μεσολογγίου;
Ερωτώ, γιατί παρ’ όλες τις προσπάθειες μου με επιστολές στα αναφερθέν Δημαρχεία και την (άλλοτε) Επιτροπή «Ελλάδα 2021» «σιγή ιχθύος». Μάλιστα στην εν λόγο Επιτροπή με συνέδραμαν με επιστολές και οι Δήμαρχοι Δρόπολης και Φοινίκης! Οργανώθηκαν μεν κάποιες δραστηριότητες στην Αθήνα και στους δυο Δήμους μας την 200ετή επέτειο μνήμης, αλλά μόνο για το γόητρο του Έθνους και όχι για την συμμετοχή και το χρέος του έναντι της Κοινότητάς μας!
Δε γνωρίζω αν για την φετινή επέτειο θα υπάρξει κάποια δραστηριότητα στο Δελβινάκι της Ηπείρου, καθώς «υποτίθεται» ότι είναι η γενέτειρα του Χατζημιχάλη Νταλιάνι Αργυροκαστρίτη, αλλά για τον Χατζημιχάλη και μόνο; Oi υπόλοιποι Βορειοηπειρώτες, 337 ο αριθμός πρέπει να στερούνται αυτής της τιμής; Ή δεν θεωρούνται ΄Έλληνες επειδή αναφέρονται Αργυροκαστρίτες ή από τα περίχωρα του Αργυροκάστρου;
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ, η 17η Μαΐου του 1914, συμβολίζει την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, πρωτόκολλο το οποίο οι Χιμαριώτες, με επικεφαλής τον άλλοτε νεότερο Σπυρομίλιο, αρνήθηκαν να το αναγνωρίσουν. Πρωτόκολλο το οποίο εξαιτίας της κήρυξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, έμεινε στα χαρτιά! Λήφθηκε μεν υπόψη, με την αναγνώριση Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, αλλά απουσιάζουν πολλά σημαντικά άρθρα, όπως π.χ. το ιδιοκτησιακό και άλλες παρατυπίες και διαστρεβλώσεις, εκτός του ότι στο Πρωτόκολλο δεν συμπεριλαμβάνονται οι τρεις πόλεις πρωτεύουσες των περιοχών, η ηρωική Χιμάρα και οι άλλες περιοχές μέχρι την Κορυτσά!
Ε λοιπόν όπως ανέφερα και πιο πάνω, ως απόγονοι εκείνων των γενεών χρέος μας να μνημονεύσουμε κάθε επέτειο και ταυτόχρονα να διεκδικήσουμε από την επίσημη Ελλάδα να συμπεριλάβει στην ιστορία της και την ιστορία τους, που σημαίνει να μη θεωρεί τις περιοχές μας κατώτερες των άλλων περιοχών της, επειδή συναινέσει της εκχωρήθηκαν σε άλλη επικράτεια! Η Ελλάδα, η οποία μας αναγνωρίζει μεν ως Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία, αλλά όταν βρισκόμενοι στην Επικράτειά της μας θεωρεί αλλοδαπούς! Φυσικά φταίμε και εμείς, η εκπροσώπησή μας, καθώς εύπλαστοι όπως μας είχε μετατρέψει το καθεστώς της δικτατορίας, η εκπροσώπηση συνεχίζει να διακατέχεται από ραγιαδισμό!
Ευελπιστώ οι απόψεις μου να έχουν απήχηση και να μη μείνουν απόψεις και μόνο! Πρέπει όμως να υιοθετηθούν και από την ηγετική μας εκπροσώπηση, την οργάνωση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και την τοπική αυτοδιοίκηση, από τους βουλευτές που εκλέγονται στις περιοχές μας, από τους διδάσκοντες και όλους τους διανοούμενους, στοχεύοντας την διεκδίκηση και την υλοποίησή τους, καθώς δεν αρκεί μια ανεπίσημη δραστηριότητα από τον Βορειοηπειρωτικό Σύλλογο της Αθήνας ή από την Μητρόπολη της Κόνιτσας, δραστηριότητες στις οποίες δεν συμμετέχουν πολλοί Βορειοηπειρώτες!
Αιωνία η Μνήμη των προπάππων μας αγωνιστών και πεσόντων σε όλα τα πεδία μαχών για την Ανεξαρτησία της Μητέρας Πατρίδας, όσο και αν αυτή μας θέλει στο περιθώριο!
Τηλέμαχος Λαχανάς
Μάης 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου