Η αλήθεια του ανθρώπινου προσώπου!-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2025 † Αναστάσιος Μητροπολίτης Κορυτσάς!!! -E vërteta e personit njerëzor- K R I S H T L I N D J E 2025- † Anastasi Mitropoliti i Korçës!!

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2025 † Αναστάσιος Μητροπολίτης Κορυτσάς Η αλήθεια του ανθρώπινου προσώπου Προς τον Ιερό Κλήρο και τους ελπιδοφόρους πιστούς της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, Αδελφοί και αδελφές, συνοδοιπόροι στην πίστη και την ελπίδα, «Τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον, ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον» (Ιω. 1,9) Ι Με πνευματική χαρά και με βαθύ αίσθημα ευχαριστίας προς τον ζώντα Θεό, η Εκκλησία μας εορτάζει και πάλι το ανεκλάλητο μυστήριο της θείας αγάπης: τη κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού. Ο αιώνιος Λόγος του Πατρός, «δι’ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο» (Ιω. 1,3), με βαθιά ταπείνωση δέχθηκε να γίνει άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο, θεραπεύοντας τη φύση του και ενώνοντάς τον με τον Θεό. Σήμερα τα πάντα πλημμυρίζουν από αγαλλίαση, διότι ο Χριστός γεννήθηκε εκ της Παρθένου. Τα Χριστούγεννα δεν αποτελούν μια πρόσκαιρη στάση στη ροή του εκκλησιαστικού έτους, αλλά την καρδιά της ιστορίας της σωτηρίας. Είναι η ύψιστη έκφραση της αγάπης του Θεού, η απάντηση Εκείνου που «μας αγάπησε πρώτος» (Α΄ Ιω. 4,19), στη βαθύτερη δίψα του ανθρώπου για ζωή, για αγάπη, για νόημα και για αλήθεια. Για κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο, έχει πλέον ανοίξει η οδός του αγιασμού. Όπως μαρτυρεί ο άγιος Αθανάσιος ο Μέγας: «Ὁ Θεὸς ἐνανθρώπησε, ἵνα ὁ ἄνθρωπος θεοποιηθῇ κατὰ χάριν». Η Γέννηση του Χριστού διακηρύσσει ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι εγκαταλελειμμένη, αλλά την επισκέφτηκε, την τακτοποίησε  και την ανακαίνισε ο ίδιος ο Θεός. Στη φάτνη του ταπεινού Βηθλεέμ αποκαλύπτεται η μεγάλη αλήθεια του ανθρώπινου προσώπου. Εκεί όπου ο Θεός έγινε άνθρωπος, κάθε άνθρωπος ανακτά την αμετάθετη ταυτότητά του. Σε μια εποχή όπου ο άνθρωπος συχνά υποβιβάζεται σε αριθμό ή δεδομένο, αντιμετωπίζεται απλώς ως εργατικό δυναμικό και μετριέται μόνο με την παραγωγικότητα, τα Χριστούγεννα μας υπενθυμίζουν με δύναμη ότι κάθε πρόσωπο είναι εικόνα του ζώντος Θεού, φέρον απόλυτη αξιοπρέπεια, ανεξαρτήτως ηλικίας, υγείας, ικανότητας ή κοινωνικής κατάστασης. Δεν είναι βιολογική σύμπτωση, αλλά θέλημα αγάπης του Θεού, πλασμένος για αγάπη και αιώνια ζωή. ΙΙ Τα φετινά Χριστούγεννα αποκτούν ιδιαίτερο νόημα για τη ζωή της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Για πρώτη φορά εορτάζουμε μαζί τη Γέννηση του Κυρίου, το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού. Στη σιωπή του σπηλαίου της Βηθλεέμ, η καρδιά μου ενώνεται με τις δικές σας, για να δεχθούμε τον νεογέννητο Χριστό ως θεμέλιο μιας νέας σχέσης. Σήμερα, αυτή την άγια ημέρα, δεν είμαστε απλώς άτομα που μνημονεύουμε ένα παρελθόν γεγονός, αλλά το Ζών Σώμα του Χριστού που συνάγεται για να μαρτυρήσει ότι η Γέννησή Του δεν βιώνεται στην απομόνωση, αλλά στην κοινωνία, και ότι η Εκκλησία είναι οικογένεια πορευόμενη προς τη σωτηρία και «εικόνα της μέλλουσας ζωής». Αυτά τα Χριστούγεννα φέρουν επίσης για εμάς ιδιαίτερο πνευματικό βάρος, διότι είναι τα πρώτα που εορτάζουμε χωρίς τη γήινη παρουσία της Μακαριότητάς Του, του μακαριστού Αρχιεπισκόπου μας Αναστασίου. Ο πατέρας και ποιμένας μας, ο οποίος επί περισσότερες από τρεις δεκαετίες υπηρέτησε την Εκκλησία της Αλβανίας με θυσία, ταπείνωση, αποστολικό όραμα και άνευ όρων αγάπη προς κάθε άνθρωπο, εορτάζει πλέον τη Γέννηση του Χριστού στο φως της Βασιλείας του Θεού. Η ζωή και η διακονία του παραμένουν για εμάς ζωντανή μαρτυρία ότι τα Χριστούγεννα, πριν αποτελέσουν εορτή, είναι τρόπος ζωής: κάθοδος προς τον άλλον, διακονία χωρίς διακρίσεις, σεβασμός προς κάθε ανθρώπινο πρόσωπο και ακλόνητη πίστη στη θεραπευτική δύναμη της αγάπης του Χριστού. Σε αυτά τα Χριστούγεννα, με ευγνωμοσύνη και προσευχή, εμπιστευόμαστε την ψυχή του στον Θεό της αγάπης, διατηρώντας ζωντανό ανάμεσά μας το πατρικό και ιεραποστολικό του πνεύμα, ώστε η Εκκλησία μας να συνεχίσει να πορεύεται στον δρόμο της μαρτυρίας που φέρει ελπίδα και ειρήνη. ΙΙΙ Δεν μπορούμε να εορτάσουμε τα Χριστούγεννα χωρίς να σταθούμε με ειλικρίνεια απέναντι στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Η φτώχεια, η μοναξιά, η ανασφάλεια, η αναγκαστική απομάκρυνση από την πατρίδα, καθώς και οι ηθικές και πνευματικές πληγές της κοινωνίας μας, αποτελούν προκλήσεις που απαιτούν όχι μόνο ωραία λόγια, αλλά κοινωνική ευθύνη, αφυπνισμένη συνείδηση και έμπρακτη αγάπη. Όπως μας υπενθυμίζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τίποτε δεν κάνει τον άνθρωπο περισσότερο όμοιο με τον Θεό από το να φροντίζει εκείνον που υποφέρει». Η Γέννηση του Χριστού μας καλεί να γίνουμε εργάτες και ζωντανοί μάρτυρες της αγάπης Του στην καθημερινή ζωή. Στο πλαίσιο αυτό, η οικογένεια παραμένει ο πρώτος και αναντικατάστατος τόπος όπου το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως καθίσταται απτό. Αυτή είναι η μικρή εκκλησία, ο πρώτος χώρος αγάπης, πίστης και αγωγής του ανθρώπινου προσώπου. Εκεί όπου ο άνδρας και η γυναίκα ζουν με πιστότητα, όπου τα παιδιά γίνονται δεκτά ως δώρο του Θεού και όπου καλλιεργούνται η συγχώρηση, η υπομονή και η θυσιαστική αγάπη, εκεί ο Χριστός γεννιέται κάθε ημέρα. Ωστόσο, σήμερα η οικογένεια αντιμετωπίζει βαριές και πολυάριθμες προκλήσεις. Πρότυπα ξένα προς την πνευματική παράδοση του λαού μας, ιδεολογικά ρεύματα και νόμοι εμπνευσμένοι από αυτά, που σχετικοποιούν τον γάμο, τη γονεϊκότητα και το ίδιο το νόημα του ανθρώπινου προσώπου, απειλούν να αποδυναμώσουν την ταυτότητα της οικογένειας ως κοινότητας αγάπης και ζωής. Κάτω από το πρόσχημα της ελευθερίας, συχνά κρύβεται μια προσπάθεια παραμόρφωσης της ανθρώπινης φύσης και αποκοπής του ανθρώπου από την τάξη της δημιουργίας του Θεού. Η Εκκλησία διακηρύσσει αυτή την αλήθεια όχι με πνεύμα αποκλεισμού ή κατάκρισης, αλλά με ποιμαντική αγάπη και προφητική ευθύνη. Εκείνη, και ως αναπόσπαστο μέλος της όλοι εμείς, καλούμαστε να υπερασπιστούμε την οικογένεια όχι ως άκαμπτη κοινωνική δομή του παρελθόντος, αλλά ως ιερό χώρο όπου το πρόσωπο μαθαίνει να αγαπά, να συγχωρεί, να θυσιάζεται και να ζει στην αληθινή ελευθερία. Η υπεράσπιση της οικογένειας είναι υπεράσπιση του ίδιου του ανθρώπου. IV Τα Χριστούγεννα αποτελούν επίσης ισχυρή κλήση για ειρήνη, ειρήνη σε κάθε της διάσταση. Ο αγγελικός ύμνος «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη…» δεν είναι ρομαντικό συναίσθημα ούτε εορταστικό σύνθημα, αλλά μόνιμο πρόγραμμα ζωής. Για τον χριστιανό, η ειρήνη των Χριστουγέννων δεν είναι απλώς απουσία πολέμου, αλλά οντολογική συμφιλίωση: 1.    ειρήνη μεταξύ Θεού και ανθρώπου, 2.    ειρήνη μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, 3.    ειρήνη του ανθρώπου με την κτίση. Αυτή η ειρήνη δεν επιβάλλεται· γεννιέται εκεί όπου γίνεται δεκτός ο Χριστός. Η ειρήνη οικοδομείται με ταπείνωση, με διάλογο, με παραίτηση από το δίκαιό μας, με σεβασμό προς τον άλλον και με απόρριψη κάθε μορφής μίσους, βίας ή διχασμού. Σε έναν ταραγμένο και πολωμένο κόσμο, ο Χριστός γεννιέται για να μας καταστήσει οικοδόμους της ειρήνης και διακόνους της συμφιλίωσης. Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, Ας υποδεχθούμε τη Γέννηση του Χριστού με ανοιχτή καρδιά και ετοιμότητα για αληθινή μεταμόρφωση. Ας επιτρέψουμε στο Φως Του να φωτίσει τα προσωπικά και κοινωνικά μας σκοτάδια, να θεραπεύσει τις πληγές μας και να μας καθοδηγήσει στον δρόμο της ελπίδας. Μόνον έτσι τα Χριστούγεννα δεν θα παραμείνουν μια παροδική εορτή, αλλά θα γίνουν νέα πνευματική αρχή για τον καθένα μας και για ολόκληρη την κοινωνία μας. Ευλογημένα Χριστούγεννα, με ειρήνη, υγεία, χαρά και πνευματική δύναμη. Με ειλικρινή εν Χριστώ αγάπη, Ο Μητροπολίτης Κορυτσάς † Αναστάσιος Κορυτσά, 25.12.2025

K R I S H T L I N D J E 2025 † Anastasi Mitropoliti i Korçës, E vërteta e personit njerëzor. Klerit dhe besimtarëve shpresëtarë të Mitropolisë sonë, Vëllezër dhe motra bashkëudhëtarë në besim dhe shpresë, “Drita e vërtetë, që ndriçon çdo njeri, erdhi në botë” (Joan 1,9) I Me gëzim shpirtëror dhe me ndjenjë të thellë falenderimi ndaj Perëndisë së gjallë, Kisha jonë kremton sërish misterin e pashprehshëm të dashurisë hyjnore: Lindjen në mish të Zotit dhe Perëndisë dhe Shpëtimtarit tonë, Jisu Krisht. Fjala e përjetshme e Atit, “nëpërmjet së cilës u bënë të gjitha” (Joan 1,3), në përulësi të thellë pranoi të bëhet njeri që ta shpëtojë njeriun, duke shëruar natyrën e tij dhe duke e bashkuar atë me Perëndinë. Të gjitha sot mbushen me gaz, se Krishti lindi prej Virgjëreshës. Krishtlindja nuk është një ndalesë e përkohshme në rrjedhën e vitit kishtar, por zemra e historisë së shpëtimit. Ajo është shprehja më e madhe e dashurisë së Perëndisë, është përgjigjja e Atij që “na deshi i Pari” (1 Joan 1,9), ndaj etjes më të thellë të njeriut për jetë, për dashuri, për kuptim, dhe për të vërtetë. Për çdo njeri që vjen në botë, tashmë është e hapur rruga e shenjtërimit. Siç dëshmon Shën Athanasi i Madh: “Perëndia u bë njeri, që njeriu të mund të bëhet Perëndi sipas Hirit”. Lindja e Krishtit shpall se historia njerëzore nuk është e braktisur, por e vizituar, e rregulluar dhe e ripërtërirë nga vetë Perëndia. Në grazhdin e thjeshtë të Betlehemit zbulohet e vërteta e madhe e personit njerëzor. Aty ku Perëndia u bë njeri, çdo njeri rifiton identitetin e tij të patjetërsueshëm. Në një kohë kur njeriu shpesh reduktohet në numër, apo të dhëna, shihet thjeshtë si krah pune dhe matet vetëm me produktivitet, Krishtlindja na kujton me forcë se çdo person është ikonë e Perëndisë së gjallë, i cili ka një dinjitet absolut, pavarësisht moshës, shëndetit, aftësisë apo gjendjes shoqërore. Ai nuk është rastësi biologjike, por vullnet dashurie i Perëndisë, i krijuar për dashuri dhe jetë të përjetshme. II Kjo Krishtlindje merr një kuptim të veçantë për jetën e Mitropolisë sonë. Për herë të parë ne kremtojmë së bashku Lindjen e Zotit, misterin e Mishërimit të Birit dhe Fjalës së Perëndisë. Në heshtjen e shpellës së Betlehemit, zemra ime bashkohet me tuajat, për të pranuar Krishtin e porsalindur si themelin e një marrëdhënieje të re. Sot në këtë ditë të shenjtë, ne nuk jemi thjeshtë individë që festojmë një ngjarje të kaluar, por Trupi i Gjallë i Krishtit që mblidhet për të dëshmuar se Lindja e Krishtit nuk përjetohet në vetmi, por në bashkim dhe se Kisha është një familje në udhën drejt shpëtimit dhe “ikonë e jetës që vjen”. Këto Krishtlindje gjithashtu, kanë për ne një ngarkesë të veçantë shpirtërore, sepse janë Krishtlindjet e para që i kremtojmë pa praninë tokësore të Fortlumturisë së Tij, Kryepiskopit tonë të ndjerë, Anastasit. Ati dhe Bariu ynë i urtë, që për më shumë se tre dekada i shërbeu Kishës së Shqipërisë, me sakrificë, përulësi, vizion apostolik dhe dashuri pa kushte për çdo njeri, tashmë kremton Lindjen e Krishtit në dritën e Mbretërisë së Perëndisë. Jeta dhe shërbesa e tij mbeten për ne një dëshmi e gjallë se Krishtlindja para se të jetë një festë, është mënyrë jetese, zbritje drejt tjetrit, shërbim pa dallim, respekt për çdo person njerëzor dhe besim i palëkundur në fuqinë shëruese të dashurisë së Krishtit. Në këto Krishtlindje, me mirënjohje dhe lutje, ia besojmë shpirtin e tij Perëndisë së dashurisë, duke ruajtur të gjallë mes nesh frymën e tij atërore dhe misionare, që Kisha jonë të vazhdojë të ecë në rrugën e dëshmisë, që sjell shpresë dhe paqe. III Nuk mund të kremtojmë Krishtlindjen pa u ndalur me ndershmëri përballë realitetit që jetojmë. Varfëria, vetmia, pasiguria, largimi i detyruar nga vendi, si edhe plagët morale dhe shpirtërore të shoqërisë sonë janë sfida, që kërkojnë jo vetëm fjalë të bukura, por përgjegjësi shoqërore, ndërgjegje të zgjuar dhe dashuri konkrete. Siç na kujton Shën Joan Gojarti: “Asgjë nuk e bën njeriun më të ngjashëm me Perëndinë se sa të kujdeset për atë që vuan”. Lindja e Krishtit na thërret të bëhemi punëtorë dhe dëshmitarë të gjallë të dashurisë së Tij në jetën e përditshme. Në këtë kontekst, familja mbetet vendi i parë dhe i pazëvendësueshëm ku misteri i Mishërimit bëhet i prekshëm. Ajo është kisha e vogël, hapësira e parë e dashurisë, e besimit dhe e edukimit të personit njerëzor. Aty ku burri dhe gruaja jetojnë në besnikëri, ku fëmijët priten si dhuratë e Perëndisë dhe ku kultivohet falja, durimi dhe dashuria sakrifikuese, aty Krishti lind çdo ditë. Megjithatë, sot familja përballet me sfida të rënda dhe të shumta. Modele të huaja ndaj traditës shpirtërore të popullit tonë, rryma ideologjike dhe ligje të frymëzuara prej tyre që relativizojnë martesën, prindërimin dhe vetë kuptimin e personit njerëzor, rrezikojnë të zbehin identitetin e familjes si bashkësi dashurie dhe jete. Nën maskën e lirisë, shpesh fshihet një përpjekje për deformimin e natyrës njerëzore dhe shkëputjen e njeriut nga rendi i krijimit të Perëndisë. Kisha e shpall këtë të vërtetë jo me frymë përjashtuese apo gjykuese, por me dashuri baritore dhe përgjegjësi profetike. Ajo, dhe si pjesë përbërëse e saj, të gjithë ne, jemi të thirrur të mbrojmë familjen, jo si një strukturë të ngurtë shoqërore të trashëguar, por si hapësirën e shenjtë ku personi mëson të dojë, të falë, të sakrifikojë dhe të jetojë në liri të vërtetë. Mbrojtja e familjes është mbrojtje e vetë njeriut. IV Krishtlindja është gjithashtu një thirrje e fuqishme për paqe, paqe në çdo aspekt. Himni engjëllor “Lavdi Perëndisë në më të lartat dhe mbi dhenë paqe…” nuk është një ndjesi romantike as një slogan festiv, por një program i përhershëm jete. Për të krishterin, paqja e Krishtlindjes nuk është mungesë lufte, por pajtimi ontologjik: 1-) paqe midis Perëndisë dhe njeriut, 2-) paqe brenda vetë njeriut, 3-) paqe e njeriut me krijimin. Kjo paqe nuk imponohet, ajo lind aty ku pranohet Krishti. Paqja ndërtohet me përulësi, me dialog, duke hequr dorë nga ajo që na takon, me respekt për tjetrin dhe me refuzim të çdo forme urrejtjeje, dhune apo përçarjeje. Në një botë të trazuar dhe të polarizuar, Krishti lind për të na bërë ndërtues të paqes dhe shërbëtorë të pajtimit. Të dashur vëllezër dhe motra, Le ta presim Lindjen e Krishtit me zemër të hapur dhe me gatishmëri për ndryshim të vërtetë. Le ta lejojmë Dritën e Tij të ndriçojë errësirat tona personale dhe shoqërore, të shërojë plagët tona dhe të na udhëheqë në rrugën e shpresës. Vetëm kështu Krishtlindja nuk do të mbetet një festë kalimtare, por do të bëhet fillim i ri shpirtëror për secilin prej nesh dhe për mbarë shoqërinë tonë. Krishtlindje të bekuara, me paqe, shëndet, gëzim dhe forcë shpirtërore. Me dashuri të sinqertë në Krishtin. Mitropoliti i Korçës, †Anastasi Korçë 25.12.2025