ΑΚΟΛΟΥΘΩ ΠΙΣΤΑ – ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΗΓΗΤΟΡΕΣ ΜΟΥ

«Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε… Προσεύχεσθε περί ἡμῶν…» (Ἑβρ. 13, 17-18)

Μητροπολίτου Αὐλῶνος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Σήμερα μεγάλη γιορτή γιά τήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί τήν πόλη μας (Τρίκαλα) τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα εἶναι ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή καί ἀναφέρεται στόν τρόπο συμπεριφορᾶς τῶν πιστῶν στούς πνευματικούς τους ἡγέτες, στούς Ἐπισκόπους, δηλαδή, καί γενικά τόν ἱερό Κλῆρο, γιατί αὐτοί ἀγρυπνοῦν γιά τή σωτηρία τους, ἐπειδή θά δώσουν λόγο στόν Θεό. Καί εἶναι σημαντική ὑπόθεση ἡ μέριμνά τους νά γίνεται μέ χαρά καί ὄχι μέ στενοχώρια, πρᾶγμα πού δέν συμφέρει, ἀσφαλῶς, τούς πιστούς.

1. Οἱ πιστοί δέν πρέπει νά λυποῦν τούς ἡγέτες τους

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὑπογραμμίζει πώς εἶναι κακό πρᾶγμα ἡ ἀναρχία παντοῦ καί ὑπόθεση πολλῶν συμφορῶν καί ἀρχή ἀταξίας καί σύγχυσης κυρίως στήν Ἐκκλησία. Καί εἶναι πλήρης ἀλήθειας αὐτή ἡ φράση τοῦ ἁγίου Πατέρα. Μιά πρώτη μορφή τέτοιας πνευματικῆς ἀταξίας εἶναι οἱ πιστοί νά ἀκολουθοῦν ποικίλες καί ξένες διδασκαλίες ἀπό αὐτές πού διδάσκουν οἱ ποιμένες τους καί οἱ ὁποῖες ἐμπεριέχουν τό πλήρωμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀλήθειας.

Ἄρα οἱ πιστοί πρέπει νά πείθονται σέ ὁποιονδήποτε πνευματικό ἡγέτη; Ὄχι. Σέ ‘κεῖνον πού ἡ πίστη του δέν εἶναι ὀρθή, γνήσια καί δέν ἐκδηλώνεται μέ τά ἔργα του δέν πρέπει νά πείθονται, ἀλλά νά κρατοῦν καί τήν πρέπουσα ἀπόσταση, γιατί αὐτός πού εἶναι σχετικά μέ τήν πίστη κακός, «κακῶς καί τῷ λαῷ κηρύξει». Ἄς ἔχουν, ὅμως, καί οἱ πνευματικοί ἄρχοντες αὐτή τήν πίστη καί ὄχι μόνον οἱ πιστοί· πρέπει οἱ πιστοί νά εἶναι πειθήνιοι; Ἀφοῦ οἱ ἀρχόμενοι πρέπει νά πείθονται πνευματικά στούς ἡγήτορες τῆς Ἐκκλησίας καί ἐκεῖνοι πρέπει νά εἶναι ἄγρυπνοι καί νηφάλιοι, νά ἔχουν, δηλαδή, πνευματική διαύγεια.

Δέν ἔχουν οἱ πνευματικοί καθοδηγητές δικαίωμα νά κατεξουσιάζουν τούς πιστούς, ἀλλά ὑποχρεοῦνται νά τούς ὁδηγοῦν στήν ὁδό τοῦ Κυρίου, διδάσκοντάς τους τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Οἱ γνήσιοι, ὅμως, τοῦ Κυρίου διάκονοι δέν ἐπιζητοῦν ἀπό τό ποίμνιό τους ὀφέλη γι’ αὐτούς, ἀλλά φροντίζουν καί κοπιάζουν γιά τό καλό τοῦ ποιμνίου.

2. «Αὐτοί γάρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν»

Τήν παραίνεση γιά πειθαρχία ἀκολουθεῖ καί αἰτιολόγηση. Ἀποτελεῖ ὑποχρέωση τῶν πιστῶν νά πειθαρχοῦν στούς ἡγήτορές τους, γιατί αὐτοί, αἰσθανόμενοι πιθανότατα τήν εὐθύνη, τήν ὁποία φέρουν γιά τή σωτηρία

τῶν ψυχῶν τῶν πιστῶν, ἐπαγρυπνοῦν. Αὐτό δέν τό κάνουν σάν ἕνα ἁπλό καθῆκον, ἀλλά σάν μιά βασική ὑποχρέωση. Τυχόν ἀσυνέπεια πρός τήν ὑποχρέωση αὐτή θά τούς ἐβάρυνε ἀργότερα, ὅταν θά κληθοῦν ἀπό τόν Θεό νά ἀποδώσουν λόγο, γιά τυχόν παραλήψεις καθηκόντων τους.

Ὑπάρχει, ὅμως, ἕνας ἀκόμη λόγος πού συνηγορεῖ ὑπέρ τῆς ὑποχρέωσης γιά πειθαρχία στούς πνευματικούς ἡγέτες. Ἀφοῦ καί αὐτοί εἶναι ἄνθρωποι, πού ζοῦν καί κινοῦνται στό χῶρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας εἶναι πολύ ἀνθρώπινο νά προσφέρονται τόσο πιό εὐχάριστα, ὅσο συνεπέστερα, πειθαρχικότερα καί συνετότερα συμπεριφέρονται πρός αὐτούς οἱ πιστοί. Ἡ χαρά ἀπό τήν πρός αὐτούς συνέπεια τῶν μελῶν θά τούς δώσει τή δυνατότητα νά προσφέρονται «μή στενάζοντες». Ἄν οἱ πιστοί ἀπειθαρχοῦν, ἴσως νά μήν τιμωρηθοῦν, θά εἶναι, ὅμως, γι’ αὐτούς «ἀλυσιτελές», ἀνώφελο, δηλαδή, καί ἀχρησίμευτο τό ἔργο τῆς προσφορᾶς τῶν ἡγετῶν.

3. «Προσεύχεσθε περί ἡμῶν»

Ἐπανειλημμένως ὁ ἀπόστολος Παῦλος στίς ἐπιστολές του ζητάει ἀπό τούς πιστούς «νά προσεύχεστε γιά μᾶς. Φυσικά, εἴμαστε βέβαιοι πώς ἔχουμε καθαρή τή συνείδησή μας, ἀφοῦ σέ κάθε περίπτωση θέλουμε νά συμπεριφερόμαστε ὅπως πρέπει. Ἰδιαίτερα σᾶς παρακαλῶ νά προσεύχεστε γιά νά μέ φέρει ὁ Θεός σύντομα κοντά σας». Καί αὐτό εἶναι ἕνα μέρος ἀπό τά καθήκοντα τά ὁποῖα ἔχουν οἱ πιστοί πρός τούς ἡγουμένους τους, γιατί καί αὐτοί ἔχουν ἀνάγκη τῶν προσευχῶν τοῦ λαοῦ τους.

Ἡ προσευχή αὐτή εἶναι μία παράκληση στόν Κύριο νά καταστήσει τούς ἡγήτορες ἄγρυπνους, νά τούς χαρίζει φρόνηση καί ζῆλο, νά τούς συμπαραστέκεται στούς κόπους τους γιά τούς πιστούς, νά τούς βοηθήσει νά βαστάζουν τό φορτίο τῆς ἱερωσύνης καί νά τούς ἐνδυναμώσει ἐνάντια στούς διάφορους πειρασμούς. Καί οἱ ποιμένες πού ἔχουν καλή συνείδηση, ἔχουν ἀνάγκη τῶν προσευχῶν τοῦ ποιμνίου. Ἕνα ἐρώτημα: Ὁ Παῦλος δέν ἦταν στή φυλακή· τί τόν ἐμπόδιζε νά πήγαινε κοντά τους; Αὐτό δέν τό διευκρινίζει ἡ ἐπιστολή. Πάντως εἶναι μιά τιμητική ἔκφραση γιά τούς πιστούς.

«Ὁ Θεός πού δίνει τήν εἰρήνη καί πού ἀνέστησε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ, τό μεγάλο ποιμένα τῶν προβάτων, αὐτόν δηλαδή πού ἐπικύρωσε μέ τό αἷμα του τήν αἰώνια διαθήκη, νά σᾶς δίνει τή δύναμη γιά κάθε καλό ἔργο, ἔτσι ὥστε νά κάνετε τό θέλημά του». Ἡ ἔκφραση «Θεός εἰρήνης» εἶναι πολύ εὔχρηστη στίς ἐπιστολές τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Καλεῖται μέ αὐτή τή φράση, γιατί βρῆκε μέσο εἰρήνης καί συμφιλιώσεως μεταξύ τοῦ ἑαυτοῦ του καί τῶν ἁμαρτωλῶν. Γιατί ὁ Θεός θέλει νά ὑπάρχει εἰρήνη στή γῆ καί κυρίως στίς κατά τόπους Ἐκκλησίες.

Χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ τελείωση στήν ἀρετή δέν γίνεται. Γι’ αὐτό πρέπει νά δοξάζουμε Αὐτόν ὄχι μόνο μέ λόγια, ἀλλά καί μέ ἔργα. Σ’ αὐτό τό σημεῖο θά πρέπει νά θυμηθοῦμε τόν ἑορτάζοντα σήμερα ἅγιο Νικόλαο, τοῦ ὁποίου ὁ βίος καί ἡ πολιτεία εἶναι μέσα στό πνεῦμα τῶν γραφομένων σ’ αὐτή τή φτωχή γραφή.

Ἔζησε εἰρηνικά μέ ζέουσα πίστη, ὥστε νά εἶναι «κανών πίστεως», εἰκόνα πραότητας, εἰρήνης, δηλαδή, τοῦ Θεοῦ καί ὅλα αὐτά, ἔχοντας ἀγάπη καί εἰρήνη στό ποίμνιό του, «ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια», τόν ἀνέδειξε ἅγιο ποιμένα τοῦ ποιμνίου του. Καί ἐμεῖς ἀκολουθώντας πιστά καί ὑπακούοντας στούς ἐκκλησιαστικούς μας ἡγέτες νά τοῦ μοιάσουμε καί μέ τίς πρεσβεῖες του νά γίνουμε γνήσιοι μαθητές τοῦ Χριστοῦ.