Τό επίσημο ένδυμα στό Βασιλικό Δείπνο είναι τό τής ταπεινώσεως - Veshja zyrtare në Darkën Mbretërore është ajo e përuljes.

Τό επίσημο ένδυμα στό Βασιλικό Δείπνο είναι τό τής ταπεινώσεως Το ευαγγέλιο της Κυριακής ΙΑ' ΛΟΥΚΑ ΙΔ´ 16 – 24 16 Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε, «Κάποιος ἤθελε νὰ παραθέσῃ μεγάλο δεῖπνον καὶ ἐκάλεσε πολλούς. 17 Καὶ ἔστειλε τὸν δοῦλον του κατὰ τὴν ὥραν τοῦ δείπνου νὰ πῇ εἰς τοὺς καλεσμένους, «Ἐλᾶτε, διότι ὅλα εἶναι πιὰ ἔτοιμα». 18 Ἀλλ’ ἄρχισαν διὰ μιᾶς ὅλοι νὰ δικαιολογοῦνται. Ὁ πρῶτος τοῦ εἶπε, «Ἀγόρασα κάποιο χωράφι καὶ πρέπει νὰ πάω νὰ τὸ ἰδῶ· σὲ παρακαλῶ, θεώρησέ με δικαιολογημένον». 19 Ἄλλος εἶπε, «Ἀγόρασα πέντε ζευγάρια βώδια καὶ πηγαίνω νὰ τὰ δοκιμάσω· σὲ παρακαλῶ, θεώρησέ με δικαιολογημένον». 20 Ἄλλος εἶπε, «Ἐνυμφεύθηκα γυναῖκα καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ ἔλθω». 21 Καὶ ἦλθε ὁ δοῦλος καὶ τὰ εἶπε αὐτὰ εἰς τὸν κύριόν του. Τότε ὠργίσθηκε ὁ οἰκοδεσπότης καὶ εἶπε εἰς τὸν δοῦλον του, « Ἔβγα γρήγορα στὶς πλατεῖες καὶ τοὺς δρόμους τῆς πόλεως καὶ φέρε ἐδῶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλούς». 22 Καὶ εἶπε ὁ δοῦλος, «Κύριε, ἔγινε ἐκεῖνο ποὺ διέταξες καὶ ὑπάρχει ἀκόμη χῶρος». 23 Καὶ εἶπε ὁ κύριος εἰς τὸν δοῦλον, «Ἔβγα εἰς τοὺς δρόμους καὶ εἰς τοὺς περιφραγμένους τόπους καὶ ἀνάγκασέ τους νὰ μποῦν, διὰ νὰ γεμίσῃ τὸ σπίτι μου. 24 Διότι σᾶς λέγω, ὅτι κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους, ποὺ εἶχαν προσκληθῆ, δὲν θὰ γευθῇ τὸ δεῖπνον μου». Κυρ. ΙΑ' Λουκά Κήρυγμα Χριστιανοί μου σε λίγες μέρες έρχονται τα Χριστούγεννα. Και εύχομαι από το βάθος της καρδιάς μου, η Θεία Γέννησις του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, να χαρίσει σε όλους μας την αναγέννηση της ψυχής μας. Να μας πλουτίσει όχι σε υλικά αγαθά, αλλά σε ολοκληρωμένη καθαρότητα ψυχής και σώματος. Να μας φωτίσει κατά τέτοιον τρόπον, ώστε με πολλή πνευματική επιμέλεια να ενδυθούμε την πανέμορφη θεοΰφαντη στολή της ταπεινοφροσύνης, την χιλιοστολισμένη με όλες τις χάριτες του ουρανού. Αυτή τη στολή φόρεσε ο Θεός Λόγος, και έγινε άνθρωπος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Και μας πρωτοεμφανίζει αυτή τη στολή, όταν γεννήθηκε σε ένα στάβλο, σε ένα αχούρι, περιτριγυρισμένος από πρόβατα και βόδια, και όλος ταπείνωση να τοποθετείται από την Παναγία μητέρα Του στη φάτνη των αλόγων ζώων, για να διδάξει έμπρακτα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα για το πόσο σωτήρια είναι αυτή η τρισευλογημένη αρετή της ταπεινώσεως. Απ’ αυτήν το λοιπόν, την τόση τεταπεινωμένη γέννησή Του εν Βηθλεέμ τη πόλη, αρχίζει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, τη θεία Του πρόσκληση για το Μεγάλο Δείπνο της σωτηρίας του ανθρώπου. Του Δείπνου της Βασιλείας των Ουρανών. Και μας καλεί όλους, και μείς αρνούμεθα. Μας καλεί και μείς προβάλουμε προφάσεις, ανόητες δικαιολογίες, και έτσι χάνουμε μια για πάντα την ευκαιρία για τη σωτηρία της ψυχής μας. Το είδαμε αυτό και στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε. Οι δικαιολογίες ήσαν ασήμαντες. Ο πρώτος γιατί αγόρασε κάποιο κτήμα και πήγε να το δει, ο δεύτερος γιατί είχε αγοράσει πέντε ζεύγη βοδιών και πήγε να τα δοκιμάσει, και ο τρίτος επειδή ήτο νιόπαντρος. Οι προβαλλόμενες αυτές δικαιολογίες και προφάσεις, που είπε ο Κύριος και τις χώρισε σε τρείς κατηγορίες, ασφαλώς είναι πολύ λίγες μπροστά στις άλλες, τις απειράριθμες, τις οποίες θα μπορούσε να μας αναφέρει. Χριστιανοί μου, η πρόσκλησις αυτή εξακολουθεί και συνεχίζεται να γίνεται κάθε μέρα, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Έτσι κάθε Κυριακή και κάθε μεγάλη γιορτή, που λειτουργούν οι Ορθόδοξοι ναοί μας, οι εκκλησίες μας, γίνεται αυτή η πρόσκληση για συμμετοχή στο Μέγα Δείπνο, της Θείας Ευχαριστίας, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Την προπερασμένη Κυριακή, όπως θα ενθυμείστε όσοι ήσασταν εδώ, ότι κάναμε λόγο για κάποιον πνευματικό γάμο, μέσα στο μυστήριο της Θείας Λειτουργίας. Αυτό δηλώνει πως όλοι ως Ορθόδοξοι χριστιανοί, είμαστε καλεσμένοι σε μια υπερκόσμια ένωση και συμμετοχή μετά του Νυμφίου Ιησού Χριστού. Νύμφη η ψυχή μας, Νυμφίος ο Χριστός, συνδετικός κρίκος τα τέσσερα σωστικά μυστήρια, Βάπτισμα, Χρίσμα, Θεία Κοινωνία και Ιερά Εξομολόγηση. Ο Κύριος μας αναφέρει και μια άλλη παραβολή μέσα από την οποίαν βλέπουμε πάλι μια πρόσκληση προς τον άνθρωπον και θα λέγαμε στις ημέρες μας τον χριστιανόν, που τον καλεί ο Βασιλιάς κάποιας χώρας ως επίσημον προσκεκλημένον στους βασιλικούς γάμους του υιού του. Δυστυχώς και στην παραβολή αυτή υπάρχει άρνησις, αδιαφορία, και προφάσεις εν αμαρτίαις, και το χειρότερο, κακοποιήσεις μέχρι θανάτων των απεσταλμένων υπηρετών του βασιλέως. Είναι οι κατά καιρούς πολέμιοι και εχθροί της Εκκλησίας, που έφθαναν μέχρι διωγμών, φυλακίσεων, βασανιστηρίων, και φρικτών θανάτων. Και σήμερα υπάρχουν αυτοί οι πολέμιοι, αλλά με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο. Μέσα από την φθορά που μας προσφέρουν, όλα αυτά τα μέσα ενημερώσεως. Υπάρχει όμως και ένας προσκεκλημένος στους γάμους που προσήλθε, στους βασιλικούς γάμους, χωρίς όμως να έχει το κατάλληλο ένδυμα γάμου. Και όπως θα δούμε αυτό το ένδυμα είναι η ταπείνωσις, μαζί με τις άλλες αρετές, της πίστεως, της αγάπης, της μετανοίας, της ψυχοσωματικής καθαρότητος, του φόβου του Θεού και άλλες. Αυτή όμως η πρόσκλησις του Ουρανίου Βασιλέως, συνεχίζεται και σήμερα, και μάλιστα είναι επίσημη. Άρα και η προετοιμασία η δική μας πρέπει να είναι ανάλογη, δηλαδή πρέπει να είναι καθαρώς πνευματική. Το πρώτο επίσημο ένδυμα που πρέπει να ενδυθούμε είναι εκείνο που φόρεσε ο Θεός Λόγος, όταν άδειασε τους Ουρανούς, από τη Θεϊκή του Δόξα και μεγαλοπρέπεια, και έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Και το ένδυμα αυτό είναι η θεοΰφαντη στολή της ταπεινώσεως. Γι’ αυτό και μας βεβαιώνει η Γραφή ότι εταπείνωσεν εαυτόν. Ποιος; Ο Θεός! Ο Λόγος και Υιός, γενόμενος δια της ταπεινώσεως υπήκοος εις τον Θεόν Πατέρα μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού. Εταπείνωσεν Εαυτόν. Εταπείνωσεν Εαυτόν. Τη φόρεσε αυτή τη στολή. Αυτή τη στολή καλούμεθα και μείς ως επίσημοι καλεσμένοι σ’ αυτούς τους Βασιλικούς γάμους της Βασιλείας των Ουρανών, να φορέσουμε, να ενδυθούμε. Για μας που βρισκόμαστε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμον και ζούμε ακόμα, και όλοι εμείς που σήμερα εκκλησιαστήκαμε και εκκλησιαζόμεθα στον μικρόν τούτον ναόν, το ράψιμο αυτής της στολής και της προετοιμασίας αρχίζει από την συναίσθηση της αμαρτωλότητος. Να αισθανθούμε ότι είμεθα αμαρτωλοί, και να το αισθανθούμε μέχρι τα κόκαλά μας και κατόπιν να το ομολογήσομε. Και να το ομολογούμε σε κάθε συνάνθρωπό μας ότι είμεθα αμαρτωλοί, και την αναφορά των αμαρτιών μας θα την κάνομε στον πνευματικό. Ναι είμαι αμαρτωλός και το ομολογώ, θα πούμε στον πνευματικό. Είμαι εγωιστής και πεισματάρης, είμαι ζηλιάρης και φθονερός, είμαι άπληστος και τσιγκούνης, είμαι λαίμαργος, είμαι αδηφάγος, είμαι κενόδοξος, κατακρίνω τους πάντες και τα πάντα, είμαι ψεύτης και κλέφτης, είμαι θυμώδης, είμαι όργιλος, είμαι γκρινιάρης, διαβολοστέλνω και καταριέμαι, βλασφημώ ακόμη και τα θεία, γογγύζω καθημερινά κατά του Αγίου Θεού, άσε που έχω κάνει και πέντε εκτρώσεις… Πώς λοιπόν να μην είμαι αμαρτωλός; Πως λοιπόν να μην είμαι αμαρτωλή; Και επιπλέον δεν αγαπώ κανέναν παρά μόνον τον εαυτόν μου. Είμαι, ή δεν είμαι αμαρτωλός ύστερα απ’ αυτά; Είμαι! Και το χειρότερο είναι ότι δεν τηρώ τις εντολές του Θεού, και δεν καλλιεργώ τις αρετές αλλά και τις δωρεές που μου χάρισε ο Πανάγιος Θεός! Άρα είμαι αμαρτωλός! Το σημερινό Ανάγνωσμα, το Αποστολικό, είπε ότι, «νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακή και την πλεονεξία η οποία είναι ειδωλολατρεία, και παρακάτω, αποθέστε, πετάξτε από πάνω σας κάθε οργή, θυμό, κακία, βλασφημία, αισχρολογία εκ του στόματος υμών, και μη ψεύδεσθε εις αλλήλους. Θα μπορούσαμε βέβαια εκτός απ’ αυτά που μας τα τόνισε ιδιαιτέρως ο Απόστολος Παύλος, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλα πολλά, πολλές δηλαδή ακόμα αδυναμίες, κακίες, πονηρίες και πάθη, αλλά αρκούμεθα όμως σ’ αυτή μας την ομολογία, ΑΝ την πιστεύουμε βέβαια. Με τη συναίσθηση και την ομολογία των πτώσεών μας, σιγά σιγά καλλιεργείται η μετάνοια και ο φόβος του Θεού. Επίσης καλλιεργείται η ενεργουμένη αγάπη, η ζέουσα πίστις, η βεβαιωμένη ελπίδα, ο ανυπόκριτος λόγος, ο φόβος του Θεού, και η αγία συστολή, - πού είναι σήμερα η συστολή, πού είναι σήμερα η ντροπή, πού είναι σήμερα το κοκκίνισμα του προσώπου; ξεδιαντροφθήκαμε όλοι μας, - καλλιεργείται ακόμα η πνευματική βία και υπομονή, και πολλές άλλες αρετές, με βάση πάντοτε την ταπείνωση. Ας δούμε τώρα τι μας διδάσκει ο Άγιος Βαρσανούφιος σε κάποιον που καυχήθηκε ότι είναι ταπεινόφρων, μάλιστα και το έλεγε μπροστά σε άλλον. «Παιδί μου», του λέγει, «θα μου επιτρέψεις να σε ελέγξω; Διότι ενώ διαλαλείς ότι κατέχεις την ταπείνωση, εντούτοις με τα καθημερινά σου παράπονα για τους συνανθρώπους σου, την οικογένειά σου, τους γείτονές σου, το επαγγελματικό και το κοινωνικό σου περιβάλλον, αποδεικνύεις το αντίθετο. Σε κακολογούν, σε περιφρονούν, και συ επαναστατείς. Σε επαινούν και σε κολακεύουν και συ χαίρεσαι και καμαρώνεις! Άλλοι προοδεύουν και συ ζηλεύεις! Βρε ευλογημένε πώς πιστεύεις ότι έχεις ταπείνωση, με τέτοια καμώματα; Αυτός παιδί μου», συνεχίζει ο Άγιος Βαρσανούφιος, «που πιστεύει πραγματικά στην αμαρτωλότητά του, αυτός είναι και ο αληθινά ταπεινός, διότι δεν αντιλέγει, δεν οργίζεται, δεν μνησικακεί, δεν κατακρίνει κανέναν, δεν ζηλεύει, δεν προβάλλεται, δεν αντιμάχεται, δεν πεισμώνει, δεν θυμώνει, δεν ψεύδεται, δεν γογγύζει και τέλος δεν κενοδοξεί. Αλλά θεωρεί όλους τους άλλους καλυτέρους από τον εαυτόν του». Και καταλήγει ο Άγιος, «πρόσεξε παιδί μου, γιατί η αιτία του κάθε κακού δεν είναι ούτε οι άνθρωποι που σε περιβάλλουν, ούτε οι δαίμονες, αλλά μόνον ο κακός σου εαυτός». Αυτά κατά τον Άγιο Βαρσανούφιο. Και όπως καταλάβατε αυτός ο χριστιανός κάθε άλλο παρά ταπείνωση έχει. Υπάρχει και μια προσευχή αδελφοί μου, που λέγεται προσευχή του ταπεινού, την οποία σας την είχα μοιράσει πριν από αρκετά χρόνια, σ’ ένα βραδινό μας κήρυγμα. Ας την ξαναδιαβάσουμε. Ακούστε την. Χριστέ μου συ ο ταπεινός τη καρδία, απάλλαξέ με από την επιθυμία να με εκτιμούν, από την επιθυμία να είμαι περιζήτητος, από την επιθυμία να με λυπούνται, από την επιθυμία να με κολακεύουν, από την επιθυμία να κυριαρχώ, δηλαδή, απάλλαξέ με από τον εγωισμό και την υπερηφάνεια. Χριστέ μου, απάλλαξέ με από τον φόβον της καταφρονήσεως, από τον φόβον της υποψίας, από τον φόβον μην τυχόν με αδικήσουν, από τον φόβον μη τυχόν με προσβάλλουν, από τον φόβον του να λησμονηθώ, από τον φόβον μη τυχόν και με γελοιοποιήσουν, δηλαδή, απάλλαξέ με από τον εγωισμό και την υπερηφάνεια. Χριστέ μου, άλλοι ας αγαπιούνται περισσότερο από μένα, Άλλοι ας προοδεύουν, και άλλοι ας ανέρχονται σε τιμές και αξιώματα, και γω ας σμικρύνομαι, ας με παραγκωνίζουν, ας με πετάν στην άκρη, ας μη με δίνουν σημασία. Άλλοι ας χρησιμοποιούνται και γω ας παραγκωνίζομαι, τους άλλους να επαινούν και μένα ας με ξεχνούν, τους άλλους ας βραβεύουν και πάντοτε εμένα να με περιφρονούν, δηλαδή, Χριστέ μου απάλλαξέ με από τον εγωισμό και την υπερηφάνεια. Αμήν. Αυτή είναι αδελφοί μου η προσευχή ενός πραγματικού, ταπεινού χριστιανού. Τέτοια στολή πρέπει να φορέσουμε και μείς όλοι, για να μας δεχθεί ο ουράνιος Βασιλεύς τους βασιλικούς γάμους της Βασιλείας των Ουρανών, και για να μπορέσουμε εμείς με αυτή τη στολή, να κάνουμε φάτνη την καρδιά μας, μέσα στην οποίαν να ανακληθεί ο νεογέννητος Χριστός τα Χριστούγεννα, είτε με την Θεία Κοινωνία, είτε με την απλωμένη Θεία Χάρη μέσα στους ναούς, αν δεν κοινωνήσουμε. Δύσκολα θα μου πείτε τα πράγματα. Δύσκολα, αδύνατα και ακατόρθωτα θα πουν όμως και μερικοί άλλοι. Ο Θεός όμως που «υπερηφανοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν», είναι αυτός που μας βεβαιώνει και μας λέγει ότι «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστί». Αδελφοί μου, όσοι πιστοί προσέλθετε στο βασιλικό Δείπνο του Σώματος και του Αίματος του Ιησού Χριστού, μετά πάσης συντριβής και ταπεινώσεως, μετανοίας, πίστεως και αγάπης, διότι σε αυτόν τον Θεόν, και Σωτήρα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ανήκει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, τώρα και πάντοτε, και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων, Αμήν.

Veshja zyrtare  në Darkën Mbretërore është ajo e përuljes. Ungjilli i të Djelës së 11 të Llukait. 14:16-24 Edhe ai i tha atij: Një njeri bëri një darkë të madhe dhe ftoi shumë. Edhe në kohën e darkës dërgoi shërbëtorin e tij që t’u thoshte atyre që ishin ftuar. Ejani, se tani të gjitha janë gati. Por të gjithë zunë si prej një mendjeje të hiqeshin mënjanë. I pari i tha: Bleva një arë dhe kam nevojë të dal e ta shoh; të lutem të më kesh të hequr nga darka. Edhe një tjetër tha: Bleva pesë pendë qe dhe po shkoj t’i provoj; të lutem, të më kesh të hequr nga darka. Edhe një tjetër tha: Mora grua dhe prandaj nuk mund të vij. Edhe ai shërbëtori erdhi dhe ia tregoi të zotit këto. Atëherë i zoti i shtëpisë u zemërua, e i tha shërbëtorit të tij: Dil shpejt nëpër rrugët e nëpër udhët e qytetit, dhe sill këtu brenda të varfërit e të paralizuarit e të çalët e të verbërit. Edhe shërbëtori tha: Zotni, u bë siç urdhërove, po ende ka vend. Edhe zotëria i tha shërbëtorit: Dil nëpër udhët e nëpër gardhet dhe nxiti të hyjnë, që të mbushet shtëpia ime. Sepse po ju them juve, se asnjë nga ata njerëzit që qenë ftuar nuk do të provojë darkën time. E djela e 11 e Llukait, Predikimi. Të krishterë të dashur, pas pak ditësh vijnë Krishtlindjet. Uroj nga thellësia e zemrës sime, Lindja Hyjnore e Shpëtimtarit Jesu Krisht, të na falë të gjithëve lindjen e shpirtit tonë. Të na pasurojë, jo me të mira materiale, por me pastërtinë e plotë të shpirtit dhe trupit tonë. Të na ndriçojë me të tillë mënyrë , që me shumë përkujdesje shpirtërore të veshim  stolinë (kostumin) e qëndisur nga Zoti , atë të  përulësisë, e cila është e zbukuruar me të gjihta hiret e qiellit.  Këtë stoli veshi dhe Zoti Fjalë dhe u bë njeri në personin e Jesu Krishtit, prej Shpirtit të Shënjtë dhe Virgjëreshës Maria. Na i shfaq për herë të parë këtë stoli kur u lind në një stallë, në një ahur, i rrethuar nga delet dhe viçat, dhe gjithë përulësi vendoset nga vetë e Tërëshënjta nëna e Tij në grazhdin e kafshëve të pallogjikëshme, që të  mësojë praktikisht tek gjithë njerëzimi se sa shpëtimtar është ky virtyt i bekuar i përuljes. Nga kjo pra lindje e Tij e përulur  në qytetin e Betlehemit, nisi Zoti ynë Jesu Krisht, ftesën e Tij hyjnore për Darkën e Madhe të shpëtimit të njeriut. Darkën e Mbretërisë së Qiejve. Na thërret që të gjithëve dhe ne nuk pranojmë. Na thërret dhe ne gjejmë justifikime, justifikime  injorante dhe në këtë mënyrë humbim njëherë e përgjithmonë shpëtimin e shpirtit të shënjtë. E pamë këtë dhe në pjesën e sotme të Ungjillit që sapo dëgjuam. Justifikimet ishin të parëndësishme. I pari tha që nuk vinte dot sepse bleu një pronë e do të shkonte që ta shihte, i dyti sepse kishte blerë pesë çifte viçash dhe shkoi që ti provonte dhe i treti ishte i sapomartuar. Këto justifikime dhe arsyetime të paraqitura, që tha Zoti dhe i ndau në tre katigori, sigurisht që janë shumë pak para të tjerash, të panumërta, të cilat mund të përmendëte. Të krishterët e mi të dashur, kjo ftesë vazhdon të bëhet çdo ditë, këtu e mijëra vjet. Kështu çdo të Djelë dhe çdo festë të madhe, që kishat tona Orthodhokse meshojnë bëhet kjo ftesë për pjesmarrje në Darkën e Madhe , të Falenderimit (Eukaristisë) Hyjnore, për shpëtimin e njeriut. Dy të Djela përpara, ashtu siç mund ta mbani mend të gjithë sa ishit këtu, bëmë fjalë për një lloj martese shpirtërore, brenda misterit të Meshës Hyjnore. Kjo shpreh që, që të gjithë të krishterët Orthodhoksë, jemi të ftuar  në një bashkim dhe pjesmarrje mbiuniversale  bashkë me Dhëndërin Jesu Krisht. Nusja shpirti ynë, Dhëndëri Krishti, hallkat lidhëse 4 misteret shpëtuese, Pagëzimi, Mirosja, Mesha Hyjnore dhe Rrëfimi. Zoti na përmend dhe një paravoli tjetër nëpërmjet së cilës  shikojmë sërish një ftesë kundrejt njeriut dhe do të thoshim në ditët tona të krishterin të cilin e thërret Mbreti i një vendi si të ftuar zyrtar në martesën mbretërore të djalit të tij.  Fatkeqësisht dhe në këtë paravoli ekziston mohimi, indiferenca, dhe justifikime në mëkat, dhe më e keqja, dhunim deri në vdekje i njerëzve të cilët i shërbejnë mbretit. Janë, në kohë të ndryshme, luftuesit dhe armiqtë e Kishës, që arrinin deri në përndjekje, burrgime, tortura, dhe vdekje të tmerrshme. Po dhe sot ekzistojnë këta luftues, por me një mënyrë shumë më të ndryshme. Nëpërmjet korruptimit, grryerjes që ofrojnë , të gjitha mediat publike. Por ekziston dhe një i ftuar në dasmë, i cili erdhi në dasmën mbretërore, por pa veshur veshjen e duhur. Ashtu siç do të shohim dhe më poshtë kjo veshje është përulësia, bashkë me virtytet e tjera, të besimit, të dashurisë, të pendimit, të pastërtisë shpirtërore e trupore, të frikës së Perëndisë etj. Por kjo ftesë e Mbretit Qiellor, vazhdon dhe sot, dhe është zyrtare. Kështu që dhe përgatitja jonë duhet të jetë e përshtatëshme, dmth duhet të jetë shpirtërore, e pastër. Veshja e parë zyrtare të cilën duhet të veshim është ajo që veshi dhe Fjala Perëndi, kur zbrazi Qiejtë, nga madhështia dhe Lavdia e tij Hyjnore e u bë njeri në personin Jesu Krisht. Kjo veshje është stolia e qëndisur nga Zoti është stolia e përulësisë. Për këtë na siguron dhe Shkrimi i Shënjtë që përuli veten. Cili? Zoti! Fjala dhe Biri, duke u bërë nëpërmjet përulësisë nënshtetas më Zotin At deri në vdekje, në një vdekje në Kryq. Përuli Veten e tij. E veshi këtë stoli. Këtë stoli thirremi dhe ne si të ftuar zyrtarë në këtë dasmë Mbretërore në Mbretërinë e Qiejve, që ta veshim. Për ne të cilët gjendemi në këtë botë  dhe jetojmë akoma, e të gjithë ne që sot ishim në kishë dhe kishërohemi në këtë tempull të vogël, qepja dhe përgatitja e kësaj stolie nisën me ndjesinë e të qënit mëkatarë. Të ndjehemi që jemi mëkatarë dhe ta ndjejmë deri në kockë, më pas ta pohojmë. Ta pohojmë tek çdo njeri që jemi mëkatarë, dhe raportimin e mëkateve tona do ta bëjmë tek ati shpirtëror. Po jam mëkatar dhe e pohoj, do ti themi atit shpirtëror. Jam egoist dhe këmbëngulës, jam xheloz dhe ziliqar, jam i pangopur dhe cingun, jam  grykës, jam i dhënë pas të ngërnës, jam snobist, gjykoj këdo dhe gjithçka, jam gënjeshtar dhe hajdut, jam nevrik, jam urryes, jam grindaman, mallkoj dhe i uroj të tjerët të shkojnë në djall, shaj akoma dhe gjërat hyjnore, ankohem çdo ditë kundrejt Zoti të Shënjtë, le që kam bërë dhe pesë dështime.  Si të mos jem pra mëkatar? Si të mos jem mëkatare? E për më tepër nuk dua asnjeri përveç vetes time. Jam apo s’jam mëktar pas gjithë këtyre? Jam por më e keqja është që nuk ruaj urdhëresat e Zotit, nuk përpunoj virtytet dhe dhuratat që më dha i Tërëshënjti Zot! Kështu që jam mëkatar! Këndimi i sotëm, i apostullit tha që “ bëni pra të vdekura  pjesët e trupit tuaj që janë në mbi dhe, imoralitetin, ndyrësinë morale, epshin, lakminë e keqe dhe pangopësinë, që është idhujtari,...... hidhni tej edhe ju të gjitha këto, mërinë, zëmërimin, ligësinë, blasfeminë,  fjalët e ndryra prej gojës suaj. Mos i thoni gënjeshtra njëri – tjetrit. (Kolosianëve 3:5-9).  Do të mundeshim  që përveç këtyre që na theksoi Apsotull Pavli, të përmendnim dhe shumë, dmth shumë dobësi, ligësi, dinakëri dhe pasione, por do të mjaftohemi në këtë pohim, Nqs e besojmë sigurisht. Me ndjesinë dhe pohimin e rënieve tona, pak nga pak përpunohet pendimi dhe frika e Perëndisë.  Gjithashtu përpunohet dashuria aktive, besimi i zellshëm, shpresa e sigurtë, frika e Zotit, dhe ngurrimi i shënjtë- ku është ngurrimi sot, ku është turpi, ku është skuqja e fytyrës? Na iku cipa që të gjithëve – të përpunohet gjithashtu ndydhja shpirtërore dhe shumë virtyte të tjera, me bazë gjithmonë përulësinë. Le të shohim tani se çfarë na mëson Shën Varsanufi tek dikush që u mburr dhe i thoshte mburrjet para dikujt tjetër. “Biri im” i tha, “do të më lejosh që të të tërheq vëmendjen? Sepse ndërsa përhap fjalën që ke përulje, mgjth atë me ankesat e tua të përditëshme për njerëzit e tjerë, familjen  tënde, komshinjtë e tu, ambjentin tënd profesional e shoqëror, vërteton të kundërtën. Flasin keq për ty, të injorojnë ti revolton. Të lavdërojnë dhe lëvdojnë dhe ti gëzohesh dhe krenohesh! Të tjerë përparojnë dhe ti je xheloz! More i bekuar si beson që ke përulësi, me të tilla vepra? Ai biri im” , vazhdoi Shën Varsanufioja, “që beson me të vërtetë në mëkatësinë e tij, ai është dhe personi i përulur me të vërtetë, sepse nuk kundëpërgjigjet, nuk nevrikoset, nuk urren, nuk gjykon asnjeri, nuk është xheloz, nuk reklamohet, nuk kundërlufton, nuk këmbëngul, nuk mërzitet, nuk gënjen, nuk ankohet, nuk është snob. Por i konsideron të gjithë të tjerët më të mirë se vetja e tij. Kij kujdes biri im, sepse arsyeja e çdo të keqeje nuk janë as njerëzit që të rrethojnë, as demonët, por vetëm vetja jote e keqe”. Këto pra sipas Shën Varsanufios. Siç e kuptuat dhe ju ky i krishter vetëm përulësi që nuk kishte. Ekziston një lutje  vëllezërit e mi, që quhet lutja e të përuluri,t të cilën ja u kisha shpërndarë para mjaft vitesh, në një nga predikimet e mbremjes. Le ta lexojmë sërish. Dëgjoheni. O Krisht, ti me zemër të përulur, më çliro nga dëshirë për të më çmuar, nga dëshira për të qënë i kërkuar, nga dëshira për të më parë me keqardhje, nga dëshira për të më lëvduar,  nga dëshira për të mbizotëruar, dmth, më çliro nga egoizmi dhe krenaria. Krishti im, më çliro nga frika e përbuzjes, nga frika e dyshimit, nga frika se mos ndoshta më ofendojnë, nga frika se mos ndoshta harrohem, nga frika se mos ndoshta më tallin, dmth, më çliro nga egoizmi dhe krenaria. Krishti im, le të duan të tjerë më tepër se mua, Të tjerët le të përparojnë e le të çmohen me grada, dhe unë le të bëhem sa më i vogël, le të më hedhin diku në një anë, le të mos më japin rëndësi. Të tjerët le të përdoren dhe unë le të mënjanohem, të tjerët le ti nderojnë me çmime dhe gjithmonë mua le të më injorojnë, dmth, Krishti im më çliro nga egoizmi dhe krenaria. Amin. Kjo pra vëllezërit e mi është lutja e një të krishteri të vërtetë e të përulur. Të tillë veshje duhet të mbajmë dhe ne të gjithë, që të na pranojnë Mbreti qiellor në martesën mbretërore të Mbretërisë Qiellore, le të bëjmë grazhd zemrën tonë në të cilën të qëndrojë Krishti i sapolindur për Krishtlindje, qoftë nëpërmjet Kungimit Hyjnor, qoftë me Hirin Hyjnor të shpërndarë në tempujt tanë, nqs nuk kungojmë. Do të më thoshit që gjërat qënkan të Vështira, të pamundura dhe të pararritëshme do të thoshte dikush tjetër. Por Zoti që “krenarëve ju kundërvihet dhe të përulurve ju jep hirin” është ai që na siguron dhe na thotë që “të pamundurat për njerëzit janë të mundura për Zotin”. Vëllezërit e mi, sa jeni besimtarë hajdeni në Darkën e Trupit, me përulje të thellë, pendim, besim dhe dashuri,  sepse tek Ai  Zot dhe Shpëtimtar, Zotin tonë Jesu Krisht, i përket çdo lavdi, nder e falje, tani e përherë e në jetë të jetëve. Amin.