Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

QËLLIMI I VËRTETË I JETËS SIPAS LEON TOLSTOIT


Sa herë e kemi pyetur veten apo të tjerët mbi qëllimin e jetës sonë? Dhe kush e di se sa herë na duket, sikur ekzistenca jonë vazhdon, pa u drejtuar drejt ndonjë qëllimi të përcaktuar. Si të dalim nga ky qerthull? Pse të mos kërkojmë ndihmë nga Tolstoi, që në ditaret e tij tregon pikërisht se si e ka zgjidhur që në moshë të re këtë problem, dhe se si arriti të zbulojë qëllimin e vërtetë të jetës së tij.
Në një shënim të prillit 1847, 21-vjeçari Tolstoi shkruante: “Ballafaqohem shpesh me pyetjen “Cili është qëllimi i jetës së njeriut?” dhe pa marrë parasysh se çfarë rezultatesh mbërrijnë në mendimet e mia, pa marrë parasysh se çfarë konsideroj unë si burimin e jetës, arrij gjithnjë në përfundimin se qëllimi i ekzistencës sonë njerëzore, është të ofrojmë ndihmë, në nivelet më të larta, për zhvillimin universal të diçkaje që ekziston.
Nëse meditoj mbi natyrën, perceptoj se çdo gjë në të ndodhet në një proces të vazhdueshëm zhvillimi, dhe secila nga pjesët përbërëse të natyrës kontribuon në mënyrë të pandërgjegjshme në zhvillimin e pjesëve të tjera.
Por njeriu, edhe pse bëhet fjalë për një pjesë tjetër të natyrës, ka një ndërgjegje, dhe për këtë arsye është i detyruar, ashtu si pjesët e tjera, të ketë një përdorim të ndërgjegjshëm të aftësive të tij shpirtërore, në përpjekje për të vijuar zhvillimin e gjithçkaje që ekziston.
Nëse meditoj mbi historinë, mendoj se e gjithë raca njerëzore është krijuar për të synuar gjithmonë drejt të njëjtit qëllim. Nëse meditoj mbi arsyen, më kalojnë ndër mendje zgjedhjet shpirtërore të njeriut, zbuloj se shpirti i çdo njeriu ka brenda tij të njëjtën aspiratë të pavetëdijshme, të njëjtën nevojë të domosdoshme shpirtërore.
Nëse meditoj me një sy ndaj historisë së filozofisë, zbuloj kudo dhe gjithmonë, se njerëzit kanë ardhur në përfundim se qëllimi i jetës së njeriut është zhvillimi universal i njerëzimit. Në rast se meditoj me një sy tek teologjia, zbuloj se gati çdo popull është i vetëdijshëm për një ekzistencë të përsosur; dhe qëllimi i njerëzimit është të aspirojë për këtë.
Prandaj unë jam i sigurtë në konsiderimin e qëllimit të ekzistencës sime, një bashkëpunim i vetëdijshëm ndaj zhvillimit universal të çdo gjëje që ekziston. Do të duhej të isha më i pakënaquri ndër të vdekshmit, në qoftë se s’do të mund zbuloja një qëllim të jetës time, dhe një mënyrë që të jetë në të njëjtën kohë universale dhe e dobishme. Pra, nga ky moment e tërë jeta ime, duhet të jetë një përpjekje e vazhdueshme dhe aktive për të arritur këtë qëllim”.
Edhe pse më vonë do të ankohet mbi motivet që e shtynë t’i përkushtohej letërsisë, 5 vitet e ardhshme ishin shumë sfiduese – në fakt Tolstoi, e gjeti veten të zhytur plotësisht në borxhe –por edhe edhe një burim i mirë i rritjes personale, çka e çoi në debutimin si shkrimtar.
Por mbeti në thelb i shqetësuar. Në një shënim në ditarin personal, pak para ditëlindjes së tij të 35-të, Tolstoi parashikon qëllimin e jetës së tij me një ankth në rritje:Për një fare kohe në të kaluarën, jam torturuar nga trishtimi i shpërdorimit të viteve më të mira të jetës sime. Dhe kjo ndodhi deri në momentin kur fillova të mendoj se mund të bëj diçka të mirë. Do të qe interesante të përshkruara rrjedhën e rritjes time morale, por as fjalët dhe as mendimet nuk do të jenë të mjaftueshme për këtë qëllim.
Mendimet e mëdhaja nuk kanë kufij, por kohë më parë shkrimtarët e arritën kufirin e pakapërcyeshëm të mendimeve të tilla. Luajta shah, hëngra supë për darka, dhe tani po shkoj të fle gjumë. Banaliteti i jetës më shqetëson. Është e vërtetë, e ndjej këtë pasi jam meskin, por brenda meje ekziston aftësia për të neveritur veten dhe jetën time.
Ka diçka tek unë që më bën të besoj, se s’kam lindur për të qenë si njerëzit e tjerë… Jam rritur deri në pjekuri, dhe mosha e zhvillimit po kalon, ose ka kaluar tashmë, dhe unë jam i torturuar nga një dëshirë … jo për famën, të cilën nuk e dëshiroj, përkundrazi e përbuz, por nga dëshira për të fituar një ndikim të madh mbi lumturinë dhe të mirat e njerëzimit. A do të më duhet të vdes me një dëshirë të tillë të dëshpëruar?
E kam shumë frikë vanitetin, ndjej aq shumë përçmim për të, saqë nuk pres që kënaqja e kësaj dëshire të më sjellë ndonjë lloj lumturie. Po, kjo është e gjitha drejt së cilës synoj, përndryshe çfarë do të mbetet si një pikënisje? Dashuria dhe miqësia… më sollën lumturinë? Apo ndoshta unë qeshë i pafat?
Vetëm në këtë shpresë, mbështetet çdo dëshirë që kam për të jetuar dhe luftuar. Nëse lumturia dhe një aktivitet i dobishëm do të jenë të mundura, dhe unë e kam një përvojë të tillë, do të isha të paktën në pozitën për të bërë një përdorim më të mire të aftësive të mia. Oh Zot, ki mëshirë për mua!”
Atë vit Tolstoi botoi librin “Fëmijëria”, vëllimin e parë të trilogjisë së tij autobiografike, duke i dhënë kështu udhë rugëtimit të tij si një nga zërat më imagjinativë të njerëzimit. Në jetën e tij të gjatë, pavarësisht krizave ekzistenciale, ai nuk e humbi kurrë, deri në frymën e fundit, ndjenjën e qëllimit në jetë, dhe mori forcë nga dëshira e tij rinore për të çuar përpara zhvillimin universal të njerëzimit.
Përshtati për Tirana Today, Alket Goce

Δεν υπάρχουν σχόλια: