Παιδί Αλβανίδας και Έλληνα μειονοτικού, με πατρίδες στρατόπεδα συγκέντρωσης μίσους
Σε έναν κόσμο, που επιμένει να χαράζει σύνορα με το αίμα της ιστορίας και το μελάνι της πολιτικής, ένα παιδί στέκεται στη μέση, κρατώντας στα χέρια του δύο σημαίες.
Είναι το παιδί που νανουρίστηκε με δύο γλώσσες, που η καρδιά του χτυπά στο ρυθμό του ηπειρώτικου κλάματος και η ψυχή του ανασαίνει στο φως του Ιονίου, χωρίς να ξεχωρίζει αν το κύμα είναι ελληνικό ή αλβανικό.
Μετά τις πρόσφατες συνομιλίες των υπουργών Εξωτερικών των δύο γειτονικών χωρών, το παιδί αυτό μετράει πληγές. Ακούει τις φωνές των εθνικιστών να υψώνονται σαν τείχη.
Νιώθει πως η ύπαρξή του είναι μια ζωντανή γέφυρα, που όλοι προσπαθούν να ανατινάξουν. Σκέφτεται πως, ενώ οι πολιτικοί ανταλλάσσουν χειραψίες μπροστά στις κάμερες και οι εξτρεμιστές ανταλλάσσουν κατάρες πίσω από τα πληκτρολόγια, εκείνο είναι ο μόνος πραγματικός «κοινός τόπος».
Για το παιδί αυτό, η Αλβανία είναι το ζεστό ψωμί της γιαγιάς στα Τίρανα και η Ελλάδα είναι το καντήλι του παππού στη Δρόπολη. Πώς να μισήσει το ένα, χωρίς να ακρωτηριάσει το άλλο;
Κάθε λέξη μισαλλοδοξίας που εκτοξεύεται από τα Τίρανα ή την Αθήνα, πέφτει πάνω του σαν μαστιγιά.
Όταν ακούει έναν Έλληνα εθνικιστή να βρίζει «τους Αλβανούς», βρίζει το πρόσωπο της μάνας του, τα χέρια που το μεγάλωσαν, το γάλα που ήπιε. Όταν ακούει έναν Αλβανό εθνικιστή να επιτίθεται στην Ελληνική Μειονότητα, επιτίθεται στις ρίζες του πατέρα του, στους παππούδες και τα οστά τους.
Είναι ένας «ξένος» παντού. Στην Ελλάδα θα είναι πάντα «ο γιος της Αλβανίδας». Στην Αλβανία θα είναι πάντα «ο γιος του Μειονοτικού». Δεν έχει πατρίδα να ακουμπήσει, γιατί οι πατρίδες που του αναλογούν, έχουν γίνει στρατόπεδα συγκέντρωσης μίσους.
Την ώρα που οι Υπουργοί σφίγγουν τα χέρια με κρύα ευγένεια και οι όχλοι από πίσω ακονίζουν μαχαίρια στα social media, το παιδί αναρωτιέται το πιο τρομακτικό:
«Αν αύριο γίνει πόλεμος, ποιο κομμάτι του εαυτού μου θα πρέπει να σκοτώσει το άλλο;»
Σκέφτεται πως οι εθνικιστές δεν θέλουν ανθρώπους, θέλουν σύμβολα. Και εκείνο αρνείται να γίνει σύμβολο. Είναι άνθρωπος. Είναι το δάκρυ που δεν έχει εθνικότητα. Είναι η απόδειξη πως το DNA δεν ξέρει από σύνορα, αλλά οι άνθρωποι ξέρουν μόνο να υψώνουν φράχτες.
Σχόλια