Σταλαγματιές ΦΙλοκαλίας, Όσιος Εφραίμ: Για την υπομονή! Pika nga Filokalia, Oshënar Efremi. Mbi durimin!

 

 

Για την υπομονή Είναι μακάριος, αδελφοί μου, αυτός που απέκτησε υπομονή, διότι η υπομονή έχει ελπίδα, και η ελπίδα δεν καταντροπιάζει με διάψευση. Λοιπόν, είναι αληθινά μακάριος και τρισμακάριος αυτός που έχει υπομονή. Διότι «όποιος υπομείνει ως το τέλος, αυτός θα σωθεί». Και τι είναι καλύτερο από την υπόσχεση αυτή; Ο Κύριος είναι αγαθός και ευεργετικός για όσους Τον περιμένουν με υπομονή. Όμως, αδελφοί, έως ποιο βαθμό φθάνει η υπομονή, άραγε το γνωρίζετε; Ή μήπως πρέπει και γι’ αυτό το ζήτημα να αναπτύξω τον λόγο μου, για την ασφάλειά σας; Η υπομονή λοιπόν δεν είναι μία, αλλά αναζητείται μέσα σε πολλές αρετές. Διότι ο υπομονετικός σχετίζεται με όλες τις αρετές. Χαίρεται δηλαδή μέσα στις θλίψεις και προοδεύει μέσα στις ταλαιπωρίες· αγάλλεται μέσα στους πειρασμούς και είναι πρόθυμος στην εργασία της υπακοής· στη μακροθυμία είναι ώριμος, στην αγάπη τέλειος· στις προσβολές που του γίνονται ευλογεί, στις φιλονικίες ειρηνεύει, στην ερημική ζωή είναι ανδρείος, στην ψαλμωδία ακούραστος, στις νηστείες πρόθυμος, στις προσευχές υπομονετικός, στα έργα του αψεγάδιαστος, στις αποστολές έμπιστος, στις παραγγελίες υπάκουος και στο διακόνημά του προσεκτικός· στις υπηρεσίες του προς τους άλλους ευγενικός και στη συμπεριφορά του σωστός· στο κοινόβιο της μοναστικής αδελφότητας αγαπητός και στις συσκέψεις ευχάριστος· στις αγρυπνίες χαρούμενος και στην περιποίηση των φιλοξενουμένων ολοπρόθυμος. Προνοεί για τους ασθενείς και είναι ο πρώτος συμπαραστάτης αυτών που βρίσκονται σε περισπασμούς. Όταν σκέφτεται είναι προσεκτικός, και σε κάθε εργασία άγρυπνος. Αυτός που απέκτησε υπομονή, απέκτησε ελπίδα, διότι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι στολισμένος με κάθε καλό έργο. Γι’ αυτό, έχοντας παρρησία, θα κραυγάσει ένας τέτοιος άνθρωπος προς τον Κύριο, λέγοντας: «Με υπομονή περίμενα τον Κύριο, και με πρόσεξε». Για εκείνον που δεν έχει υπομονή Ελεεινός όμως και ταλαίπωρος είναι αυτός που δεν απέκτησε υπομονή, επειδή για τέτοιους ανθρώπους εξαπέλυσε τα «ουαί» η θεία Γραφή. «Αλίμονο», λέει, «σ’ αυτούς που έχουν χάσει την υπομονή». Πραγματικά, λοιπόν, πραγματικά, αλίμονο σ’ αυτόν που δεν έχει υπομονή, διότι ένας τέτοιος άνθρωπος μεταφέρεται εδώ και κει, όπως ένα φύλλο από τον αέρα. Δεν ανέχεται προσβολή, στις θλίψεις λιποψυχεί. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι εύκολος στις φιλονικίες, μεμψίμοιρος στην υπομονή και αντιρρησίας στην υπακοή. Στις προσευχές είναι οκνηρός και στις αγρυπνίες κατακουρασμένος. Στις νηστείες σκυθρωπός και στην εγκράτεια απρόσεκτος. Στις αποστολές απρόθυμος και στις εργασίες κακός εργάτης. Στην πονηρία αξεπέραστος και στις ενέργειές του αυταρχικός. Στις λογομαχίες ανδρείος και στην ερημική ζωή αδύνατος. Ένας τέτοιος άνθρωπος εχθρεύεται αυτούς που έχουν καλή φήμη και φθονεί αυτούς που προοδεύουν. Εκείνος που δεν έχει υπομονή υποφέρει πολλές τιμωρίες και ένας τέτοιος αδυνατεί να πλησιάσει την αρετή. Διότι «με την υπομονή τρέχουμε τον αγώνα του δρόμου που είναι μπροστά μας», λέει ο Απόστολος. Εκείνος που δεν έχει υπομονή είναι ξένος προς την ελπίδα που προέρχεται απ’ αυτήν. Γι’ αυτό, παρακαλώ, όσοι όπως εγώ είστε χωρίς υπομονή, αποκτήστε υπομονή, για να σωθείτε.

Mbi durimin I lumtur është, vëllezërit e mi, ai që ka fituar durim, sepse durimi ka shpresë dhe shpresa nuk të turpëron me zhgënjim. Pra, është vërtet i lumtur dhe trefish i lumtur ai që ka durim. Sepse “ai që duron deri në fund, ai do të shpëtohet”. Dhe çfarë është më e mira nga ky premtim? Zoti është i mirë dhe bamirës për ata që e presin me durim. Por, vëllezër, deri në ç’pikë arrin durimi, vallë e dini; apo ndoshta duhet edhe për këtë çështje ta zhvilloj fjalën time, për sigurinë tuaj? Durimi, pra, nuk është vetëm një virtyt, por kërkohet brenda shumë virtyteve. Sepse njeriu i durueshëm lidhet me të gjitha virtytet. Ai gëzohet brenda pikëllimeve dhe përparon brenda mundimeve; ngazëllehet në tundime dhe është i gatshëm në veprën e bindjes; në zemërgjerësi është i pjekur, në dashuri i përsosur; në fyerjet që i bëhen, bekon; në grindje paqëton; në jetën e shkretëtirës është trim; në psalme i palodhur; në agjërime i gatshëm; në lutje i durueshëm; në veprat e tij shfaqet pa të meta; në misione i besueshëm; në urdhërime i bindur dhe në shërbimin e tij i kujdesshëm; në shërbimet ndaj të tjerëve i sjellshëm dhe në sjelljen e tij i drejtë; në jetën e përbashkët të vëllazërisë murgërore i dashur dhe në kuvendimet i këndshëm; në agripni i gëzuar dhe në mikpritjen e të huajve plot me dëshirë. Ai kujdeset për të sëmurët dhe është ndihmësi i parë i atyre që gjenden në shpërqendrim. Kur mendon, është i kujdesshëm, dhe në çdo punë vigjilent. Ai që fitoi durim, fitoi shpresë, sepse një njeri i tillë është i zbukuruar me çdo vepër të mirë. Prandaj, duke pasur guxim të shenjtë, një njeri i tillë do të thërrasë drejt Zotit duke thënë: “Me durim e prita Zotin, dhe Ai më dëgjoi”.     Për atë që nuk ka durim   I mjerë dhe i pikëlluar është ai që nuk fitoi durim, sepse për njerëz të tillë Shkrimi i Shenjtë ka shpallur “mjerimet”. “Mjeranë”, thotë, “ata që kanë humbur durimin”. Vërtet, pra, vërtet i mjerë ai që nuk ka durim, sepse një njeri i tillë bartet këtej e andej, si një gjethe nga era. Ai nuk duron fyerjen; në pikëllime ligështohet. Një njeri i tillë është i lehtë në grindje, ankues në durim dhe kundërshtues në bindje. Në lutje është dembel dhe në agripni i rraskapitur. Në agjërime është i zymtë dhe në vetëpërmbajtje i pakujdesshëm. Në misione është i pagatshëm dhe në punë punëtor i keq. Në ligësi i pakalueshëm dhe në veprimet e tij autoritar. Në fjalosje trim dhe në jetën e shkretëtirës i dobët. Një njeri i tillë urren ata që kanë famë të mirë dhe i ka zili ata që përparojnë. Ai që nuk ka durim vuan shumë ndëshkime dhe një njeri i tillë nuk është në gjendje t’i afrohet virtytit. Sepse “me durim vrapojmë garën e rrugës që kemi përpara”, thotë Apostulli. Ai që nuk ka durim është i huaj ndaj shpresës që vjen prej tij. Prandaj, ju lutem, të gjithë ju, që ashtu si unë jeni pa durim, fitoni durim që të shpëtoheni.