Η ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ-Krijimi i ri.

 

Η ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ «Ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομή τις ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλά καινή κτίσις» (Γαλ. 6, 15)   Μητροπολίτου Αὐλῶνος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀπό τήν πνευματική ἀνεπάρκεια τῶν χριστιανῶν καί τήν ἀναιμική τους πνευματική ζωή, κατηγοροῦν τόν χριστιανισμό καί τό Εὐαγγέλιο. Ἀλλοῦ, ὅμως, θά πρέπει νά ἀναζητήσουμε τήν ψυχική καχεξία τῶν πιστῶν. Ἕνας ἀπό τούς λόγους αὐτούς, ἴσως ὁ πιό βασικός, εἶναι ἡ ἄγνοια τῶν σκοπῶν τοῦ Εὐαγγελίου, ἤ ἡ ἐσφαλμένη τοποθέτηση ἀπέναντι στίς ἐπιδιώξεις τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἄνθρωπος σφάλλει, ὅταν ἔχει ὑποκειμενικές προτιμήσεις καί ἀξιώσεις ἀπό τήν Ἐκκλησία. Εὑρίσκεται μακριά ἀπό τήν ἀλήθεια καί τήν σωτηρία, ἐάν γενόμενος χριστιανός μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, ἀποδέχεται μόνον τούς τύπους καί τά σύμβολα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ σημερινή διακήρυξη τοῦ Ἀποστόλου, ὅτι οὔτε ἡ περιτομή, οὔτε ἡ ἀκροβυστία ἔχουν καμμιά δύναμη σωτηρίας, εἶναι σημαντική. Τό γεγονός τῆς νέας πραγματικότητας, τῆς καινῆς κτίσεως, πού ἔφερε στόν κόσμο ὁ Θεάνθρωπος εἶναι ἐκεῖνο, πού συνιστᾶ τή λυτρωτική πραγματικότητα. Αὐτή ἡ μεταβολή εἶναι οὐσιαστική καί θεμελιώδης. Ἄς τήν ἐξετάσουμε. 1. Ὁ παλαιός κόσμος Ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θεανθρώπου εἶναι ἡ βάση καί ἡ ἀπαρχή τῆς καινῆς κτίσης. Ὅ,τι ὁ ἄνθρωπος ἀπέτυχε νά πραγματώσει στόν Παράδεισο, ἀναλαμβάνει νά πραγματοποιήσει καί νά χαρίσει στόν ἄνθρωπο ὁ Θεάνθρωπος. Ἡ πτώση τῶν Πρωτοπλάστων ἐδημιούργησε «τά ἀρχαῖα», τήν ἁμαρτωλή κατάσταση στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Ὁ στόχος τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπωλέσθη. Τό ὅραμα τοῦ Παραδείσου ἐχάθη. Καί ἡ εὐτυχία καί μακαριότητα τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος ἀντηλλάγη μέ τήν τραγικότητα καί τήν ἀγωνία. Ὁ παλαιός κόσμος διασώζεται ἐλπιδοφόρα στήν Π. Διαθήκη, ὅπου ὁ Θεός προετοιμάζει καί προειδοποιεῖ τόν ἐρχομό τῆς καινῆς κτίσης. Ἀλλά καί στήν Π. Διαθήκη τά σύμβολα καί οἱ τύποι μόνον δίδονται. Ὁ κόσμος εὑρίσκεται στήν περίοδο τῆς ἀναμονῆς τῆς νέας πραγματικότητας, ἡ ὁποία εἰσέρχεται στόν χρόνο, στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου, μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου. Εἰσέρχεται ὄχι μόνον σάν κήρυγμα καί διδασκαλία καί θεωρία, ἀλλά, πρό πάντων, σάν οὐσιαστική μεταβολή «ἐν Προσώπῳ Ἰησοῦ». 2. Ἡ μεταβολή Ἡ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς καινῆς κτίσης. Ὅ,τι ὁ ἄνθρωπος κατέστρεψε, ἀναπλάθει καί ἀναδημιουργεῖ ἀπό τήν ἀρχή ὁ Θεάνθρωπος μέ τήν ἐνσάρκωσή Του καί τό ἔργο Του. Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ὁ Χριστός σώζει τόν ἄνθρωπο εἶναι ἐπαναστατικός! Δέν συνεχίζει μιά παλιά κατάσταση, ἀλλά προσλαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση στή Θεανδρική Του ὑπόσταση καί τήν ἀναπλάθει ἀπό τά θεμέλιά της. Τό νέο πού φέρνει ὁ Χριστός στόν ἄνθρωπο δέν εἶναι μιά θεωρία κηρύγματος, μιά νέα διδασκαλία, ἀλλά ἡ πραγματικότητα τῆς κοινωνίας, τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό στή σχέση τῆς ἀγάπης. Ἡ μεταβολή αὐτή εἶναι μοναδική. Διότι ὁ Κύριος ἦρθε, γιά νά στήσει «τήν σκηνήν αὐτοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων». Νά ἐγκαθιδρύσει τήν Βασιλεία Του, πού εἶναι ἡ «καινή κτίσις» καί πού πραγματοποιεῖται μέσα στήν ἁγία Του Ἐκκλησία. Ὁ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος, ἔχοντας πλήρη συνείδηση αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, γράφει στούς Κορινθίους: «Εἰ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις· τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα». Ἐκεῖνος, λέει ὁ θεῖος Παῦλος, πού εἶναι μέ τόν Χριστό, εἶναι μιά νέα δημιουργία. Ἐάν ἡ πρώτη Δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου εἶναι κάτι τό θαυμαστό, ἡ νέα δημιουργία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τῆς Βασιλείας, πού μορφή καί εἰκόνα εἶναι ἡ Ἐκκλησία. 3. Ἡ Ἐκκλησία καινή κτίση Ἡ καινή κτίση ἔχει θεμέλιό της τόν Χριστό. «Θεμέλιον ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι, παρά τόν κείμενον, ὅς ἔστιν Ἰησοῦς Χριστός». Ἐπί τοῦ θεμελίου τοῦ Κυρίου ἑδράζεται ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν εἶναι ὀργάνωση καί ἀνθρώπινο σύνολο, ἀλλά τό Μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Οἱ πιστοί, δεχόμενοι τό Βάπτισμα, ἀποβάλλουν «τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις». Ἐνδύονται τόν Χριστό καί ἀπαρτίζουν τήν καινή κτίση. Ἡ νέα πραγματικότητα τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μετά τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἄμεσος ἐπικοινωνία ζωῆς καί ἀγάπης καί ἐλπίδας. Εἶναι ἡ νέα ζύμη, πού ἀναπλάθει τό ὅλο φύραμα τῆς οἰκουμένης μέ τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά, κυρίως, μέ τή συμμετοχή στό ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Κυρίου, πού προσφέρει τό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Στήν Ἐκκλησία ὁ πιστός ἑνώνεται μέ τόν Νυμφίο Χριστό. Γίνεται συνδετημών τοῦ Κυρίου. «Ὁ Ὡραῖος κάλλει» ἀναγεννᾶ καί ἀναπλάθει τή νύμφη ψυχή, πού ἀπό τήν παροῦσα ζωή τῆς προσφέρει τή χαρά τῆς οὐράνιας Βασιλείας. Γιά τόν λόγο αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά ξεκαθαρίσουμε τίς ἰδέες πού ἔχουμε σχετικά μέ τήν Ἐκκλησία. Στήν Ἐκκλησία δέν καταφεύγουμε, γιά νά κρύψουμε τίς πληγές μας στά δάκρυα μιᾶς κάποιας παρηγοριᾶς. Μπαίνουμε στήν Ἐκκλησία, γιά νά γίνουμε «καινή κτίσις». Γιά νά ἀναπλασθεῖ ἡ ὕπαρξή μας ριζικά, ἀπό τά θεμέλιά της. Ἀσφαλῶς, οἱ τύποι ὑποβαστάζουν τήν οὐσία. Ὅ,τι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει θεσμοθετήσει, ἔχει κῦρος καί σημασία πολύτιμη. Ὁ πιστός θά ἀπονείμει τόν προσήκοντα σεβασμό πρός ὅλα αὐτά. Ἀλλά δέν θά ἐπαναπαυθεῖ «εἰς τήν περιτομήν καί τήν ἀκροβυστίαν», ὅπως παρατηρεῖ ὁ Παῦλος. Ἡ πραγματικότητα τῆς καινῆς κτίσης παίζει τόν πρῶτο ρόλο στή ζωή μας. Κι’ αὐτή τήν ἀναγέννηση καλούμαστε νά ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τότε ἡ πνευματική ζωή τῶν πιστῶν σφύζει ἀπό ζωή καί ἀγάπη καί πίστη καί ἐλπίδα Θεοῦ. Τότε ἡ Ἐκκλησία λάμπει ἀπό τή Χάρη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, πού προεικονίζει.

Krijimi i ri. «Sepse në Jezu Krishtin as rrethprerja nuk ka ndonjë fuqi, as parrethprerja, por krijesa e re.» (Gal. 6,15) Nga Mitropoliti i Avlonës HRISTODHULI   Shumë janë ata që, për shkak të mungesës shpirtërore të të krishterëve dhe jetës së tyre fetare të dobët, e fajësojnë krishterimin dhe Ungjillin. Por rrënjët e kësaj dobësie shpirtërore të besimtarëve duhet t’i kërkojmë gjetkë. Një nga arsyet kryesore është padituria ndaj qëllimeve të Ungjillit, ose vendosja e gabuar përballë synimeve të Kishës së Krishtit. Njeriu gabon kur ka pritshmëri dhe kërkesa subjektive ndaj Kishës. Ai gjendet larg së vërtetës dhe shpëtimit nëse, edhe pse është bërë i krishterë me anë të Pagëzimit të Shenjtë, pranon vetëm format dhe simbolet e jashtme të Kishës. Shpallja e sotme e Apostullit, se as rrethprerja dhe as parrethprerja nuk kanë asnjë fuqi shpëtuese, është thelbësore. Ngjarja e realitetit të ri – krijimit të ri – që solli në botë Perëndinjeriu, përbën vetë realitetin shpëtimtar. Kjo ndryshesë është thelbësore dhe themelore. Le ta shqyrtojmë atë.   Bota e vjetër Mishërimi i Perëndinjeriut është themeli dhe fillimi i krijesës së re. Ajo që njeriu nuk arriti ta përmbushte në Parajsë, e mori përsipër ta realizojë dhe t’ia dhurojë vetë njeriut Perëndinjeriu. Rënia e Paraardhësve krijoi “gjërat e lashta”, gjendjen mëkatare në ekzistencën njerëzore. Qëllimi i hyjnizimit të njeriut humbi. Vizioni i Parajsës u zhduk. Lumturia dhe bekimi i qenies njerëzore u zëvendësuan me tragjedinë dhe ankthin. Bota e vjetër ruhet me shpresë në Dhiatën e Vjetër, ku Zoti përgatit dhe paralajmëron ardhjen e krijesës së re. Por edhe në Dhiatën e Vjetër jepen vetëm simbole dhe forma parapërgatitore. Bota ndodhet në periudhën e pritjes së realitetit të ri, i cili hyn në kohë, në historinë e njeriut, përmes mishërimit të Fjalës Hyjnore. Ai hyn jo vetëm si predikim, mësim apo teori, por mbi të gjitha si ndryshim thelbësor “në Personin e Jezusit”. 2. Ndryshimi Ardhja e Krishtit është fillimi i krijesës së re. Ajo që njeriu shkatërroi, Perëndinjeriu e rindërton dhe e krijon përsëri që nga fillimi, përmes mishërimit dhe veprës së Tij. Mënyra me të cilën Krishti shpëton njeriun është revolucionare! Ai nuk vazhdon një gjendje të vjetër, por e merr natyrën njerëzore në qenien e Tij hyjnore-njerëzore dhe e ripërtërin atë që nga themelet. E reja që Krishti sjell në njeri nuk është një teori predikimi apo një mësim i ri, por realiteti i bashkësisë dhe i bashkimit të njeriut me Zotin në marrëdhënien e dashurisë. Ky ndryshim është unik, sepse Zoti erdhi për të “vendosur banesën e Tij ndër njerëz”. Ai erdhi për të themeluar Mbretërinë e Tij, e cila është “krijimi i ri” dhe që realizohet brenda Kishës së Tij së Shenjtë. Apostulli që u ngjit në qiell, me vetëdije të plotë për këtë realitet, u shkruan Korinthasve: “Nëse dikush është në Krishtin, është krijimi i ri; gjërat e vjetra kanë kaluar, ja, gjithçka është bërë e re.” Ai, thotë hyjshkruesi Pavëll, që është me Krishtin, është një krijesë e re. Nëse krijimi i parë i njeriut dhe i botës është diçka e mrekullueshme, krijimi i ri që solli Krishti është fillimi i Mbretërisë së Zotit — asaj Mbretërie që forma dhe imazhi i saj është vetë Kisha. Kisha – krijesa e re Krijimi i ri ka themel Krishtin: «Asnjë nuk mund të vendosë themel tjetër, përveç atij që është vendosur, që është Jezu Krishti.» Mbi këtë themel të Zotit qëndron Kisha, e cila nuk është një organizatë apo bashkim njerëzor, por Trupi Mistik i Krishtit. Besimtarët, duke pranuar Pagëzimin, heqin “njeriun e vjetër me pasionet dhe dëshirat e tij” dhe veshin Krishtin, duke u bërë pjesë e krijesës së re. Realiteti i ri i marrëdhënies së njeriut me Zotin është një komunikim i drejtpërdrejtë i jetës, dashurisë dhe shpresës. Është brumi i ri që ripërtërin gjithë botën me mësimin e Ungjillit, por mbi të gjitha me pjesëmarrjen në Trupin e Ngjallur të Zotit, që ofrohet në Misterin e Eukaristisë Hyjnore. Në Kishë, besimtari bashkohet me Dhëndrin Krisht. Ai bëhet pjesëmarrës në lavdinë e Zotit. “I Bukuri me hijeshi” e rilind dhe e ripërtërin shpirtin  “nuse”, i cili që në këtë jetë përjeton gëzimin e Mbretërisë Qiellore. Për këtë arsye, është e domosdoshme të qartësojmë idetë që kemi për Kishën. Në Kishë nuk hyjmë për të fshehur plagët tona në lotët e një lloj ngushëllimi të përkohshëm, por për t’u bërë “krijesa e re”, për t’u rindërtuar në qenien tonë, në themel. Sigurisht, format mbështesin thelbin. Gjithçka që Kisha jonë e shenjtë ka themeluar ka autoritet dhe vlerë të çmuar, dhe besimtari duhet t’i tregojë nderimin e duhur. Por nuk duhet të qetësohet “në rrethprerje dhe parrethprerje”, siç thekson Apostulli Pal. Realiteti i krijesës së re ka rolin kryesor në jetën tonë. Dhe këtë rilindje jemi të thirrur ta përjetojmë brenda Kishës së Krishtit. Atëherë jeta shpirtërore e besimtarëve pulson nga jeta, dashuria, besimi dhe shpresa në Zotin. Atëherë Kisha shkëlqen nga Hiri i Mbretërisë së Zotit, të cilën ajo e parashikon dhe e dëshmon në botë.