Όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την εκκλησία για να διαμορφώσουν ένα προφίλ πνευματικότητας ώστε να εξασφαλίσουν την αίσθηση δύναμης που δεν βρήκαν στο κόσμο. Στην εκκλησία δεν σώζεται ο ισχυρός, ο τέλειος, ο καπάτσος, ο καταφερτζής, εκείνος που τα κατάφερε, που νίκησε, που εξυψώθηκε, αλλά εκείνος που ταπεινώθηκε, που πόνεσε, που δυσκολεύτηκε, που ταλαιπωρήθηκε, λαβώθηκε και στην αγάπη αναστήθηκε. Η εκκλησία ανήκει στους ταπεινούς αυτού του κόσμου, σε αυτούς που ζουν στα αζήτητα της εξουσίας και της δύναμης. Των υπαρξιακά λαβωμένων, ψυχικά κουρελιασμένων, εκείνων που έγλειψαν τα πατώματα της προσωπικής τους μοναξιάς και οδύνης και αισθάνθηκαν την ολική απογύμνωση της υπάρξεως τους. Κουραστήκαμε και πολλές φορές λυγίσαμε, κλάψαμε και πενθήσαμε για μια παραχάραξη και παραμόρφωση του εκκλησιαστικού ήθους και της χριστιανικής κατανόησης, που κρατά το περικάλυμμα της παραδόσεως και χάνει με υπαρξιακά εκκωφαντικό ήχο την ουσία της χριστιανικής ζωής. Για όλους εκείνους που βαπτίζουν αρετές τα πάθη και τις κακίες τους. Αυτούς που ζουν την κατά Χριστώ ζωή με σκοπό και στόχο, δίχως αγάπη, έρωτα και ελευθερία. Που περιμένουν πάντα κάτι να πάρουν, που αισθάνονται ότι κάποιος πάντα τους χρωστά. Δεν είναι χριστιανικά στήθη αυτά που μετρούν τι δίνουν και τι παίρνουν, μα εκείνα που αγαπούν δίχως να περιμένουν. Δεν είναι χριστιανή ψυχή εκείνη που νιώθει αυτοδικαιωμένη και ναρκισσιστικά ολοκληρωμένη στην ζάλη της αρετής και της θρησκευτικής δικαίωσης της. Ο χριστιανός δεν είναι δικαιωμένος, αλλά αγαπητικά σωσμένος. Η σωτηρία του, είναι καρπός αγάπης, και όχι κατορθωμάτων. Αίσθηση και εμπειρία ότι κάποιος με αγαπάει πολύ κι ας έχω τα χάλια μου, κι ας είμαι αδύναμος και ας μην έχω τίποτε να καυχηθώ πέρα της αγάπης του Θεού. Ο παράδεισος δεν είναι κατάκτηση αλλά δωρεά. Είναι καρπός σχέσης και όχι κατάκτηση ισχυρών και υψηλών θρησκευτικών επιδόσεων. Δεν σώζομαι επειδή κάτι σπουδαίο έκανα, αλλά επειδή κάποιον αγάπησα και με αγάπησε. Όσο και αν το δηλώσεις άνθρωπος του Θεού, δεν θα γίνεις, εάν η χαρά και η ειρήνη δεν κατακλείσουν την ύπαρξη σου. Ας κάνουμε όσες νηστείες θέλουμε, αγρυπνίες και προσευχές, ας έχουμε Γέροντα τον πιο γνωστό πνευματικό της ορθοδοξίας, ας βγάλουμε όσες φωτογραφίες θέλουμε με στάρετς και οσίους, η χάρις δεν θα έρθει εάν δεν σταματήσουμε να την ζητούμε με την εσωτερική αδιάγνωστη πολλές φορές σκοπιμότητα, να κτίσουμε την εικόνα μας, το αυτοειδωλό μας, το εγωιστικό θρησκευτικό προφίλ μας. Για να αισθανθούμε ότι κάτι καταφέραμε και κάποιοι είμαστε. Η χάρις δεν εκβιάζεται, ούτε εξαγοράζεται, δωρίζεται και εκχέεται αγαπητικά στους ταπεινούς, αφανοίς, πληγωμένους και αγαπητικά στραμμένους προς τον Θεό. Εκείνους που απογυμνώθηκαν και ξαρματώθηκαν από όλες τις αυταπάτες του κόσμου, όλες τις δυνάμεις και εξουσίες, από όλα τα είδωλα ακόμη και το ίδιου τους του εαυτού. ................................................... Njeri i Zotit nuk deklaron por dukesh. Jemi lodhur nga të shtirurit. Nga ata që vetëdeklarohen qoftë dhe në mënyrë “të përulur”. Nga ata sa prapa buzëqeshjes fshehin dhembët e tyre të mprehur për gjykim dhe beteja “të shenjta”. Të gjithë atyre që përdorin kishën që të krijojnë një profil shpirtëror, në mënyrë që të sigurojnë ndjenjën e fuqisë që nuk gjetën në botë. Në kishë nuk shpëton i forti, i përsosuri, kapadaiu, ai që ja del mbanë, ai që ja doli, ai që fitoi që u ngrit, por ai që u përul, që dhembi, që u vështirësua, që u stërmundua, dëmtua dhe nga dashuria u ngjall. Kisha i përket të përulurve të kësaj bote, tek ata që jetojnë në të padukshmet e pushtetit dhe forcës. Ju përket të plagosurve ekzistencialisht, atyre që lëpinë dyshemetë e vetmisë së tyre personale dhe të dhimbjes dhe ndjenë zhveshjen totale së qënijes së tyre. U lodhëm dhe shpesh herë u përkulëm, qamë dhe vajtuam për shtrembërimin dhe shpërfytyrimin e moralit kishtar, që mban mbulesën e traditës dhe humbet me tingull shurdhues ekzistencial esencën e jetës së krishterë. Për të gjithë ata që pagëzojnë virtyte pasionet dhe ligësitë e tyre. Ata që jetojnë jetën më Krishtin me qëllim dhe synim, pa dashuri, eros dhe liri. Që presin gjithmonë diçka të marrin, që ndjejnë që dikush gjithmonë diçka ju ka hua. Nuk janë gjokse të krishtera ato që matin se çfarë japin, por ato që duan pa pritur asgjë. Nuk është shpirt i krishterë ai që ndjehet i vetëdrejtësuar dhe i plotësuar narkicikisht në dalldisjen e virtytit dhe të përligjjes së tij fetare. Shpëtimi i tij, është fryt i dashurisë, dhe jo i arritjeve. Ndjesia dhe eksperienca se dikush më do shumë dhe le të jem mos më keq, dhe le të jem i dobët dhe le të mos kem asgjë që të mburrem përveç dashurisë së Zotit. Parajsa nuk është një diçka që pushtohet por është dhuratë. Është frut i marrdhënies dhe jo pushtim i të fortëve dhe performancave të mëdha fetare. Nuk shpëtojmë sepse diçka të madhe kam bërë, por sepse dikë e desha dhe më deshi. Sado që të deklarosh se je njeri i Zotit, nuk do të bëhesh, nëse gëzimi dhe paqja nuk përmbytin ekzistencën tënde. Le të bëjmë sa kreshmë të duam, sa lutje të përnatëshme , le të kemi si Jerond, atin më të njohur të orthodhoksisë, le të nxjerrim sa fotografi të duam me starec apo oshënarë, hiri nuk do të vijë nëse nuk ndalojmë ta kërkojmë shpesh herë me qëllimin tonëtë brendshëm të pa diagnostikushëm , që të ndërtojmë imazhin tonë, vetëidhullin tonë, profilin tonë fetar egoist. Që të ndjejmë se diçka arritëm dhe dikush jemi. Hiri nuk shantazhohet, as blihet, falet dhe derdhet me dashuri tek të përulurit, të padukshmit, të plagosurit dhe tek ata sa janë kthyer me dashuri tek Zoti. Atyre që u zhveshën dhe u çarmatosën nga shumë iluzione të botës, nga të gjitha forcat dhe pushtetet, nga të gjithë idhujt akoma dhe të vetë vetes së tyre. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου