Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΣ

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΣ

«Αὐτός γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν» (Ἐφεσ. 2, 14)

Μητροπολίτου Αὐλῶνος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Σ’ αὐτό τό στίχο ὁ ἀπόστολος Παῦλος περιγράφει τό εἰρηνευτικό καί ἑνωτικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο. Καί αὐτό τό ἔργο τό περιγράφει μέ ἔξαρση, σχεδόν, ποιητική, πού μπορεῖ αὐτός ὁ ὕμνος νά εἶναι ἕνας ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας ἤ τοῦ ἴδιου τοῦ Παύλου γιά τό σωτηριολογικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ.

1. Ὁ Χριστός ἡ θεία ἀγάπη

Μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό ὅλα εἶναι διαφορετικά, ὅλα ἔχουν ἀλλάξει, καί ὁ Θεός καί ὁ ἄνθρωπος καί ὁ κόσμος. Οἱ χριστιανοί γνωρίζουν τί εἶναι ἀληθινός Θεός, τί εἶναι ἀληθινός ἄνθρωπος, τί εἶναι ἀληθινός κόσμος. Σέ ἄλλες ἐπιστολές γίνεται λόγος γιά τήν κρίση καί τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐναντίον τόσο τῶν Ἰουδαίων ὅσο καί τῶν εἰδωλολατρῶν πού βρίσκονται «πάντες ὑφ’ ἁμαρτίαν» (Ρωμ. 1, 18. 2, 5. 3, 5)· ἐδῶ ἡ σκέψη τοῦ Ἀποστόλου στρέφεται γύρω ἀπό τόν πλοῦτο τῆς θείας ἀγάπης, πού συμφιλιώνει τίς δύο ἀντίθετες θρησκευτικές ὁμάδες καί προσφέρει τήν εἰρήνη.

Ὁ χωρίς ὅρια φιλάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἔθεσε τά θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά τούς περιτμημένους καί ἀπερίτμητους, γιά τούς Ἰουδαίους καί τούς Εἰδωλολάτρες. Ἔτσι, μέ τήν Ἐκκλησία ἐξισώθηκαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἔπαψε ἡ διάκριση σέ ἐκλεκτούς καί μή ἐκλεκτούς, γιατί ὁ Θεάνθρωπος μέ τόν ἑαυτό Του δημιούργησε τόν νέο ἄνθρωπο, στόν ὁποῖο ὅλες οἱ διακρίσεις σταμάτησαν καί ὅλα «κατέστησαν» καινά. Γιά τούς Ἐφεσίους, τούς ἄλλοτε εἰδωλολάτρες πού ἦσαν μακριά ἀπό τήν ἐπίγνωση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί «κεχωρισμένοι» ἀπό τήν κοινωνία τοῦ Ἰσραήλ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑπογραμμίζει ὅλες αὐτές τίς ἀλήθειες.

Σέ πολλά χωρία γίνεται λόγος γιά τήν εἰρήνη, τή συμφιλίωση, δηλαδή, τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, μέ τόν διπλανό του, μέ τόν ἑαυτό του. Ἐδῶ, ὅμως, ἔχουμε τό ἀποκορύφωμα τῆς θεολογικῆς ἐμβάθυνσης τοῦ Παύλου στό νόημα τῆς εἰρήνης πού σέ τελευταία ἀνάλυση ταυτίζεται μέ τή σωτηρία, μέ τόν ἴδιο τό Χριστό. Στό Κολ. 3, 4 ὁ Χριστός παρουσιάζεται ὡς «ἡ ζωή ἡμῶν», ἐδῶ περιγράφεται ὡς «ἡ εἰρήνη ἡμῶν». Στή φράση αὐτή εἶναι εὔκολο νά ἀναγνωρίσουμε τόν Χριστό ὡς τόν «ἄρχοντα τῆς εἰρήνης», τόν ὁποῖον ὁραματίζεται ὁ Ἠσαΐας (9, 6).

Τό ἑνοποιό αὐτό ἔργο ἐπετέλεσε ὁ Χριστός, ἀφοῦ πρῶτα κατέλυσε «τό μεσότοιχο τοῦ φραγμοῦ». Αὐτός ὁ φραγμός δημιούργησε ἔχθρα ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους καί τόν Θεό, ἀκριβέστερα ἔχθρα τῶν ἀνθρώπων πρός τόν Θεό καί ὄχι ἀντίστροφα ἤ ἀμοιβαῖα. Καί ποιός εἶναι αὐτός ὁ φραγμός;

2. Ἡ ἁμαρτία

Ἡ ἁμαρτία πού σάν ἔχθρα καί φραγμός κρατᾶ τόν ἄνθρωπο μακριά ἀπό τόν Θεό. Στό Ἰδιόμελο τοῦ ἑσπερινοῦ τῶν Χριστουγέννων ὁ ὑμνογράφος βλέπει νά συντελεῖται ἡ κατάλυση τοῦ μεσότοιχου τοῦ φραγμοῦ μέ τή γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Δεῦτε ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ, τό παρόν μυστήριον ἐκδιηγούμενοι. Τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ διαλέλυται, ἡ φλογίνη ρομφαία τά νῶτα δίδωσι…». Ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη μέ τόν Θεό πού σημαίνει πώς παραμέρισε τίς ἀνθρώπινες ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες ἀντιστρατεύονται στό Νόμο τοῦ Θεοῦ. Εἰρήνη μέ τούς ἀνθρώπους, γιατί τούς ἔδειξε πώς οἱ ἁμαρτίες συντηροῦν τήν ἔχθρα ἀναμεταξύ τους καί τούς ἀποκάλυψε νέο τρόπο κοινωνίας μεταξύ τους, τήν ἀγάπη.

Ἡ ἀγάπη συμφιλίωσε τούς Ἰουδαίους καί τούς εἰδωλολάτρες καί πρόσφερε τήν εἰρήνη, πού, σέ ἔσχατη ἀνάλυση, ταυτίζεται μέ τή σωτηρία, δηλαδή μέ τόν Ἴδιο τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος δέν εἶναι μόνο ἡ ζωή μας, ἀλλά καί ἡ εἰρήνη μας. Ὁ Χριστός μέ τό Εὐαγγέλιό Του κατάργησε τόν τρόπο τῆς ἑρμηνείας πού ἔδιναν στό Νόμο οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, παρουσιάζοντας τό δικό Του πνεῦμα καί φέρνοντας τή δική Του εἰρήνη. Γιά νά γίνει αὐτό, ὅμως, πραγματικότητα «θανάτωσε» μέ τό Σταυρό Του τήν ἔχθρα, ἕνωσε τούς δύο πρώην ἐχθρούς σέ ἕνα σῶμα καί τούς συμφιλίωσε μέ τόν Θεό.

3. Ἡ σωτηρία

Τί εἶναι ἡ σωτηρία; Μιά πρώτη ἐκλαϊκευμένη, θά λέγαμε, ἑρμηνεία σωτηρία εἶναι ἀπόσταγμα πόνου. Εἶναι σταυρός. Ὄχι κάθε σταυρός, ἀλλά ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία Του εἶναι ἡ σωτηρία, γιατί γι’ αὐτήν ὁ Χριστός σταυρώθηκε καί γιατί σέ αὐτήν ὁ Χριστός ἔδωσε τή δυνατότητα νά μυσταγωγεῖ τόν ἄνθρωπο μέσῳ τῶν μυστηρίων καί δι’ αὐτῶν νά βάζει τό πόδι του στό πρῶτο σκαλοπάτι καί σιγά-σιγά καί στά ὑπόλοιπα τῆς κλίμακας πού ὁδηγεῖ στόν Παράδεισο τοῦ Θεοῦ. Σωτηρία ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει!

Ἄρα, λοιπόν, ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει στούς Ἰουδαίους καί στούς Εἰδωλολάτρες πώς διά τοῦ Χριστοῦ μποροῦν νά πλησιάσουν τό Θεό-Πατέρα καί νά ζήσουν μέσα στή χάρη καί στή χαρά τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού δέν ἐξαιρεῖ τούς Ἐθνικούς, ἀλλά δίνεται σέ ὅλους. Κατά συνέπεια καί οἱ Ἰουδαῖοι καί οἱ Εἰδωλολάτρες, ἐφόσον θά μετανοήσουν καί θά βαφτιστοῦν, δέν θά εἶναι, πιά ξένοι καί χωρίς δικαιώματα, ἀλλά θά ἀνήκουν στό λαό τοῦ Θεοῦ, στήν οικογένεια τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἰσραηλιτικός λαός εἶχε ἐκλεγεῖ ἀπό τό Θεό (Δευτερ. 4, 37), γιά νά ἀποτελέσει ἕνα Ἔθνος πού θά ξεχώριζε ἀπό τούς Εἰδωλολάτρες· στό λαό τῆς χάριτος, ὅμως, δέν ἰσχύει τό ἴδιο, γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν περιλαμβάνει ἕνα ἔθνος, ἀλλά ἀνθρώπους ἀπό ὅλα τά ἔθνη. Τό κοινό τους γνώρισμα εἶναι ἡ ἐκλογή τους ἀπό τόν Θεό, στήν ὁποία στηρίζεται ἡ ἑνότητα καί ἡ κοινωνία τους.

Ὁ Κύριος οἰκοδομεῖ ὅλους μεταξύ τους, γιά νά γίνουν πνευματική κατοικία τοῦ Θεοῦ, γιατί, πράγματι, ὁ Χριστός «εἶναι γιά μᾶς ἡ εἰρήνη… καί ἔκανε τούς δύο ἀντιμαχόμενους κόσμους ἕνα λαό…».