Τι μπορώ να κάνω για τον εγωισμό;-Çfarë mund të bëj për egoizmin?

 

 

 

Τι μπορώ να κάνω για τον εγωισμό; Τι μπορώ να κάνω για τον εγωισμό; Τον παρατηρώ τόσο σε εμένα όσο και σε άλλους... Είναι πολύ δύσκολο να τον ελέγξεις... Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, ο εγωισμός είναι η ρίζα κάθε πάθους. Είναι αυτός που έδιωξε τον άνθρωπο απ' τον Παράδεισο, που του στερεί την πραγματική κοινωνία με τους άλλους, την κοινωνία με τον Θεό. Είναι αυτός που τον κλείνει στον εαυτό του, στερώντας ταυτόχρονα και την πραγματική γνώση του ίδιου του εαυτού του. Ο εγωισμός οδηγεί τελικά τον άνθρωπο στην απομόνωση και στη θλίψη. Αντιθέτως, όποιος καταφέρει να τον νικήσει, ζει πραγματικά χαρούμενος και ελεύθερος, προγεύεται τον Παράδεισο. Είναι όμως δύσκολο να νικηθεί. Απαιτεί καθημερινά συνεχή και σκληρό πνευματικό αγώνα και υπομονή. Όλοι μας έχουμε εγωισμό. Και όλοι δυσκολευόμαστε να τον καταπολεμήσουμε. Στην προσπάθεια όμως να τον αντιμετωπίσουμε, δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουμε τον Πνευματικό μας πατέρα, τον οποίο πρέπει να συμβουλευόμαστε και να υπακούμε. Αυτός μας ξέρει καλύτερα και έχει τα απαραίτητα όπλα με τα οποία θα μας εφοδιάσει, ώστε να πολεμήσουμε και να νικήσουμε το πάθος του εγωισμού. Για το θέμα αυτό του εγωισμού έχουν γραφτεί πολλά βιβλία από Πατέρες και Αγίους της Εκκλησίας μας. Εδώ θα αναφέρουμε απλώς μερικές συμβουλές οι οποίες θα δώσουν αφορμή για σκέψη. Πώς να αντιμετωπίσουμε τον εγωισμό; Το πρώτο βήμα το έχουμε κάνει, όταν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι συμπεριφερόμαστε εγωιστικά και πότε γίνεται αυτό. Είναι κα-λό λοιπόν να ερευνούμε σε βάθος κάποιες στιγμές την ψυχή μας και να αναλογιζόμαστε τα κίνητρα των λόγων και των πράξεών μας, ώστε να καταλάβουμε αν και πότε δρούμε εγωιστικά. Το επόμενο βήμα είναι να περάσουμε στη θεραπεία. Είναι πολύ δύσκολο να ξεριζώσουμε τον εγωισμό, ο οποίος είναι βαθιά ριζωμένος μέσα σε όλους μας. Χρειαζόμαστε πρώτα απ' όλα πίστη στη βοήθεια του Θεού. Ας ζητήσουμε με θερμή προσευχή να μας στείλει ο Θεός τη Χάρη Του για να δαμάσουμε το πάθος αυτό. Ο εγωισμός είναι το πιο ισχυρό πάθος, αλλά η Χάρη του Θεού είναι ισχυρότερη. Με σύμμαχο στο πλευρό μας τον παντοδύναμο Θεό, όλα μπορούμε να τα κατα-φέρουμε. Ας ξεκινήσουμε τον αγώνα μας απ' το να μην έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση. Όποιος έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, προσπαθεί συνεχώς να επιβεβαιώσει αυτή την ιδέα μειώνοντας τους συνανθρώπους του. Όταν κάνει κάποιο σφάλμα, προσπαθεί να το δικαιολογήσει παρουσιάζοντάς το ως ασήμαντο ή επιρρίπτοντας ευθύνες και σε άλλους. Κι αν το λάθος αυτό είναι σοβαρό πολύ, τότε μπορεί να πέσει σε κατάθλιψη, μην μπορώντας να συγχωρήσει τον εαυτό του που υπέπεσε σε τέτοιο σφάλμα. Απ' την άλλη, η απλότητα και η ταπείνωση βοηθούν τον άνθρωπο να έχει υγιείς σχέσεις με τους γύρω του, σχέσεις αληθινές και ειλικρινείς. Κι όταν κάνει κάποιο λάθος, μπορεί να αναλαμβάνει την ευθύνη, να ζητάει συγγνώμη και να συνεχίζει παρακάτω, γνωρίζο-ντας ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει πολλά σφάλματα χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Το πώς να ταπεινωνόμαστε στην καθημερινή μας ζωή είναι θέμα πολύ ευρύ, που το μαθαίνει κανείς συζητώντας με τον Πνευματικό του και βιώνοντας στην πράξη τη χριστιανική ζωή. Θα αναφέρουμε εδώ ότι η ταπείνωση εκπορεύεται απ' την αγάπη. Ό-ποιος αγαπά τους συνανθρώπους του και τους βλέπει ως αδελφούς του, δεν μπορεί να είναι εγωιστής. Πάντα θα επιθυμεί το καλό τους, δεν θα προσπαθεί να τους επιβληθεί με οποιονδήποτε τρόπο, είτε με τα λόγια, είτε με τα έργα, είτε με την ίδια του την εικόνα και την παρουσία. Όποιος αγαπάει, δεν κατακρίνει, συγχωρεί και δεν εξουθενώνει τον άλλον που υπέπεσε σε κάποιο σφάλμα. Ταπεινώνεται για να αναδειχθεί ο άλλος. Ζει για τους άλλους. Γιατί αγάπη σημαίνει θυσία του «εγώ».

Çfarë mund të bëj për egoizmin?   Çfarë mund të bëj për egoizmin? E vërej si tek vetja ashtu edhe tek të tjerët… Është shumë e vështirë të kontrollohet… Sipas Etërve të Kishës, egoizmi është rrënja e çdo pasioni. Ai është shkaku që e nxori njeriun nga Parajsa, që e privoi nga bashkësia e vërtetë me të tjerët dhe me Zotin. Ai është ai që e mbyll njeriun në vetvete, duke ia mohuar njëkohësisht edhe njohjen reale të vetes. Egoizmi e çon njeriun drejt izolimit dhe trishtimit. Përkundrazi, ai që arrin ta mposhtë, jeton me të vërtetë i lirë dhe i lumtur, dhe shijon që tani Parajsën. Por, nuk është e lehtë të mposhtet. Kërkon një luftë shpirtërore të përditshme, të vazhdueshme dhe të mundimshme, me shumë durim. Të gjithë ne kemi egoizëm. Dhe të gjithë hasim vështirësi për ta luftuar. Por në këtë përpjekje nuk jemi vetëm. Kemi Atin tonë Shpirtëror, të cilin duhet ta këshillohemi dhe t’i bindemi. Ai na njeh më mirë dhe disponon armët e duhura që do të na pajisë për të luftuar dhe fituar kundër pasionit të egoizmit. Për këtë temë janë shkruar shumë libra nga Etër dhe Shenjtorë të Kishës sonë. Këtu do të përmendim vetëm disa këshilla për reflektim. Si të përballemi me egoizmin? Hapi i parë është vetëdijesimi – të kuptojmë se po sillemi me egoizëm dhe kur ndodh kjo. Është e dobishme të shqyrtojmë shpirtin tonë thellë dhe të analizojmë motivet e fjalëve dhe veprimeve tona, për të kuptuar nëse dhe kur veprojmë nga egoizmi. Hapi i dytë është trajtimi. Është shumë e vështirë të shkulim egoizmin nga brenda nesh, sepse është i rrënjosur thellë. Na duhet mbi të gjitha besimi në ndihmën e Zotit. Le të lutemi me zjarr që Zoti të na japë Hirin e Tij për të zbutur këtë pasion. Egoizmi është pasion i fuqishëm – por Hiri i Zotit është më i fuqishëm se çdo pasion. Me Perëndinë të gjithëfuqishëm pranë nesh si aleat, gjithçka është e mundur. Të fillojmë duke mos pasur mendim të madh për veten, pa rënë në vetë-nënvleftësim. Kush ka mendim të lartë për veten, përpiqet vazhdimisht ta konfirmojë këtë mendim duke nënvleftësuar të tjerët. Kur bën një gabim, mundohet ta justifikojë, ta paraqesë si të parëndësishëm ose t’ia hedhë fajin të tjerëve. E nëse gabimi është i madh, bie në dëshpërim të thellë, sepse nuk mund ta falë veten që gaboi. Përkundrazi, thjeshtësia dhe përulësia ndihmojnë njeriun të ketë marrëdhënie të shëndetshme me të tjerët – marrëdhënie të vërteta dhe të sinqerta. Kur ai bën një gabim, merr përgjegjësinë, kërkon falje dhe ecën përpara, duke ditur se njeriu është i prirur për shumë gabime, nëse nuk ka ndihmën e Zotit. Si të përulemi në jetën tonë të përditshme është një temë e gjerë, që mësohet me përvojë dhe me udhëzimin e Atit Shpirtëror. Por duhet të themi se përulësia buron nga dashuria. Kush i do me të vërtetë të tjerët dhe i sheh si vëllezërit e vet, nuk mund të jetë egoist. Ai gjithmonë do të dëshirojë të mirën e tyre, nuk do të përpiqet të imponohet me fjalë, me vepra apo me praninë e tij. Kush dashuron, nuk gjykon, fal dhe nuk poshtëron tjetrin që ka gabuar. Ai përulet për të nxjerrë në pah tjetrin, jeton për të tjerët. Sepse dashuria do të thotë flijim i “ego”-s.