Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν: Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου - p Aleksandër Smeman: Ipapantia e Zotit!




Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν
Ἀπό τό βιβλίο: Αλέξανδρος Σμέμαν,  Ἑορτοδρόμιο, Ἐκδ. Ἀκρίτας
Σαράντα μέρες μετὰ τὰ Χριστούγεννα, οἱ ἐνορίες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γιορτάζουν τὴν Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου. Ὅμως ἐπειδὴ συνήθως ἡ γιορτὴ πέφτει σὲ ἐργάσιμη μέρα, ἔχει σχεδὸν μισοξεχαστεῖ· παρ’ ὅλα αὐτά ἔρχεται ὅταν ἡ Ἐκκλησία ὁλοκληρώνει “τὸ χρόνο τῶν Χριστουγέννων”, ἀποκαλύπτοντας καὶ συγκεφαλαιώνοντας τὸ νόημα τῶν Χριστουγέννων σ’ ἕνα ρεῦμα καθαρῆς καὶ βαθιᾶς χαρᾶς. Ἡ ἑορτὴ ἀναφέρεται σ’ ἕνα γεγονὸς πού καταγράφεται στὸ εὐαγγέλιο τοῦ ἀποστόλου Λουκᾶ. Σαράντα μέρες μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὴ Βηθλεέμ, ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἡ Μαρία, ἀκολουθώντας τὴ θρησκευτικὴ συνήθεια τῆς...
ἐποχῆς, “ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παράστησαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου…” (Λουκ. 2, 22-23).

Τὸ εὐαγγέλιο συνεχίζει:
«Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν ῾Ιεροσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ ᾿Ισραήλ, καὶ Πνεῦμα ἦν ῞Αγιον ἐπ᾿ αὐτόν· καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ῾Αγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου. καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν· καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον ᾿Ιησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν. φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ. Καὶ ἦν ᾿Ιωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ θαυμάζοντες ἐπὶ τοῖς λαλουμένοις περὶ αὐτοῦ. καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπε πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί».(Λουκ. 2. 26-35).

Πόσο ἐκπληκτικὴ καὶ ὄμορφη εἶναι ἡ εἰκόνα, ὁ πρεσβύτερος νὰ κρατᾶ στὴν ἀγκαλιὰ του τὸ βρέφος, καὶ πόσο παράξενα τὰ λόγια του: “ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου…”.
Συλλογιζόμενοι αὐτά τὰ λόγια ἀρχίζουμε νὰ ἐκτιμοῦμε τὸ βάθος αὐτοῦ τοῦ γεγονότος καὶ τὴ σχέση πού ἔχει μέ μᾶς, μὲ μένα, μὲ τὴν πίστη μας. Ὑπάρχει στὸν κόσμο κάτι πιὸ χαρούμενο ἀπὸ μιὰ συνάντηση, μιὰ “ὑπαπαντὴ” μὲ κάποιον πού ἀγαπᾶς; Εἶναι ἀλήθεια πώς τὸ νὰ ζεῖς σημαίνει νὰ περιμένεις, νὰ ἀποβλέπεις σὲ μιὰ συνάντηση. Δὲν εἶναι ἄραγε ἡ ὑπερβατικὴ καὶ ὄμορφη προσδοκία τοῦ Συμεὼν τὸ σύμβολό της; Δὲν εἶναι ἡ πολύχρονη ζωὴ του σύμβολο τῆς προσδοκίας, αὐτὸς ὁ “πρεσβύτης” πού περνᾶ ὁλόκληρη τὴ ζωὴ του περιμένοντας τὸ φῶς πού φωτίζει τοὺς πάντες καὶ τὴ χαρὰ πού πληρώνει τὰ πάντα; Πόσο δὲ ἀπροσδόκητο, πόσο ἄρρητα ὄμορφο εἶναι τὸ ὅτι τὸ πολυαναμενόμενο φῶς καὶ ἡ χαρὰ ἔρχεται στὸν πρεσβύτη Συμεὼν μὲ ἕνα παιδί! Φαντασθεῖτε τὰ τρεμάμενα χέρια τοῦ γέροντα Συμεὼν καθὼς παίρνει στὴν ἀγκαλιὰ του τὸ σαρανταήμερο βρέφος τόσο τρυφερὰ καὶ προσεκτικά, ἀτενίζοντας τὸ μικρὸ πλάσμα, καὶ πλημμυρίζοντας ἀπὸ δοξολογία: “νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου”. Ὁ Συμεὼν περίμενε. Περίμενε σὲ ὁλόκληρη τὴ ζωή του, καὶ εἶναι βέβαιο πώς στοχαζόταν, προσευχόταν καὶ βάθαινε καθὼς περίμενε ἔτσι, ὥστε στὸ τέλος ὁλόκληρη ἡ ζωή του νὰ εἶναι μιὰ συνεχὴς “Παραμονὴ” τῆς χαρούμενης συνάντησης.

Δὲν εἶναι καιρὸς νὰ ἀναρωτηθοῦμε τί περιμένουμε; Τί ἐπιμένει ἡ καρδιά μας νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει συνεχῶς; Μεταμορφώνεται βαθμιαία ἡ ζωή μας σὲ μιὰ ἀναμονή, καθὼς περιμένουμε νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὰ οὐσιώδη; αὐτά εἶναι τὰ ἐρωτήματα πού θέτει ἡ Ὑπαπαντή. Ἐδῶ, σ’ αὐτή τὴ γιορτὴ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται ὡς ἀνυπέρβλητη ὀμορφιὰ μιᾶς ὥριμης ψυχῆς, πού ἔχει ἀπελευθερωθεῖ, βαθύνει καὶ καθαριστεῖ ἀπὸ καθετί τὸ μικρόψυχο, τὸ ἀνόητο καὶ τυχαῖο. Ἀκόμη καὶ τὰ γηρατειὰ καὶ ὁ θάνατος, ἡ γήινη μοίρα πού ὅλοι μας μοιραζόμαστε, παρουσιάζονται ἐδῶ τόσο ἁπλά καὶ πειστικὰ ὡς ἀνάπτυξη καὶ ἄνοδος πρὸς ἐκείνη τὴ στιγμή, ὅταν μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά, στὴν πληρότητα τῆς εὐχαριστίας, θὰ πῶ: “νῦν ἀπολύεις”. Εἶδα τὸ φῶς πού διαπερνᾶ τὸν κόσμο. Εἶδα τὸ “Παιδίον”, πού φέρνει στὸν κόσμο τόση θεϊκὴ ἀγάπη, καὶ πού παραδίνεται σὲ μένα. Τίποτε δὲν προκαλεῖ φόβο, τίποτε δὲν εἶναι ἄγνωστο, ὅλα τώρα εἶναι εἰρήνη, εὐχαριστία, ἀγάπη.
Αὐτά φέρνει ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου. Ἑορτάζει τὴ συνάντηση τῆς ψυχῆς μὲ τὴν Ἀγάπη, τὴ συνάντηση μ’ Αὐτὸν πού μοῦ ἔδωσε τὴ ζωή, καὶ πού μοῦ ἔδωσε τὸ κουράγιο νὰ τὴ μεταμορφώσω σὲ ἀναμονή.

Protopresviteri Aleksandër Smeman
Nga libri : Aleksandër Smeman, Eortodhromio, Botimet Akrita.
Dyzet ditë pas Krishtlindjes, famullitë e Kishër Orthodhokse festojnë Ipapantinë e Zotit. Por mqs zakonisht festa bie ditë jave, është pothuajse gjysmë e harruar por, mgjth atë vjen kur Kisha plotëson "kohën e Krishtlindjeve" duke zbuluar dhe dhe duke rikapitulluar kuptimin e Krishtlindjes në një rrymë gëzimi të pastër dhe të thellë. Festa i referohet një ngjarje e cila regjistrohet në Ungjillin e apostull Llukait. Dyzet ditë pas lindjes së Jesu Krishtit në Betlehem, Josifi dhe Maria, duke ndjekur zakonin fetar të kohës "... e prunë në Jerusalem, që ta paraqitnin përpara Zotit, siç është shkruar në ligjin e Zotit “Se çdo mashkull që hap mitër, shenjt do të quhet tek Zoti...”  (Lluka 2, 22-23).

Ungjilli vazhdon:
"Edhe ja tek ishte në Jerusalem një njeri, me emrin Simeon; dhe ky njeri ishte i drejtë edhe me frikë Perëndie, duke pritur ngushëllimin e Izraelit edhe Fryma Shenjtë ishte mbi të. 26.Edhe ishte zbuluar tek ai prej Frymës së Shenjtë se nuk do të shihte vdekje para se të shihte Krishtin e Zotit. 27.Edhe erdhi me anë të Frymës në tempull; edhe kur prindërit prunë brenda djalin Jisu, që të bënin për të sipas zakonit të ligjit, 28.ai e mori në krahët e tij dhe bekoi Perëndinë e tha:
29.Tani, o Zot, përlëshoje shërbëtorin tënd, sipas fjalës sate, me paqe; 30.sepse sytë e mi panë shpëtimin tënd, 31.që e bëre gati përpara faqes së të gjithë popujve, 32.dritë për ndriçimin e kombeve dhe lavdi për popullin tënd Izrael.
33.Edhe Josifi dhe e ëma e tij po çuditeshin për ato që fliteshin për të. 34.Edhe Simeoni i bekoi ata, edhe i tha Mariamës, nënës së tij: Ja ky tek është vënë për rënien dhe për ngritjen e shumë vetave në Izrael, edhe për shenjë kundërshtimi. 35.Edhe ty vetë shpirtin një shpatë ka për ta depërtuar, që të zbulohen mendimet e shumë zemrave. (Lluka 26-35).
Sa i bukur dhe i mrekullueshëm është ky imazh, më i moçmi mban në kraharorin e tij foshnjën dhe sa të çuditëshme janë fjalët e tij: " ...sepse sytë e mi panë shpëtimin tënd...."
Duke menduar këto fjalë fillojmë që të vlerësojmë thellësinë e kësaj ngjarjeje dhe marrdhënien që ka me të gjithë ne, me mua, me besimin tonë. Ekziston në këtë botë diçka më e gëzueshme nga një takim, një "ipapanti" me dikë që do? Është e vërtetë se të jetosh do të thotë të presësh, të presësh një takim. Nuk është vallë pritshmëria e bukur dhe trashendente e Simeonit simboli i saj? Nuk është jeta e gjatë simboli i pritshmërisë, ky "i moshuar" që kalon gjithë jetën e tij duke pritur dritën e cila i ndriçon të gjithë dhe gëzimin që plotëson gjithçka? Sa e papritur, sa në mënyrë të paprëshkrueshme e bukur është që drita e shumëpritur dhe gëzimi vjen tek Simeoni i moshuar me një fëmijë! Imagjinoni duart që dridheshin të Simeonit plak pasi merr në kraharor foshnjën dyzetditëshe kaq butësisht dhe me kujdes duke soditur krijesën e vogël dhe duke u mbushur nga dhoksologjia thotë: " Tani, o Zot, përlëshoje shërbëtorin tënd, sipas fjalës sate, me paqe, sepse sytë e mi panë shpëtimin tënd, ". Simeoni priste. Priste gjatë gjithë jetës së tij, dhe është e sigurt që mendohej, lutej dhe thellohej gjatë kohës që priste kështu, sa në fund e gjithë jeta e tij të ishte një "Pritje" e vazhdueshme e takimit të gëzueshëm.
Nuk është koha që të pyesim se çfarë presim? Çfarë këmbëngul zemra jonë që të na kujtojë vazhdimisht? Shndërrohet gradualisht jeta jonë në një pritje, kur presim që të takohemi me esencialet? Këto janë dhe pyetjet që ngre "Ipapantia". Këtu, në këtë festë jeta e njeriut zbulohet si një bukuri e patejkalueshme e një shpirti të pjekur, i cili është çliruar, është thelluar dhe pastruar nga çdo gjë e vogël, e pavlerë dhe e rastësishme. Akoma dhe pleqëria dhe vdekja, fati tokësor që të gjithë ndajmë, paraqiten këtu kaq thjesht dhe në mënyrë bindëse si zhvillim dhe ngjitje drejte atij momenti, kur me të gjithë zemrën time, në plotësinë e falenderimit, do të thoja: "tani përlësho". Pashë dritën që tejkalon botën. Pashë "Fëmijën", që sjell në botë kaq dashuri hyjnore, dhe që më dorëzohet mua. Asgjë nuk shkakëton frikë, asgjë nuk është e panjohur, të gjitha tani janë paqe, falenderim, dashuri. Këto sjell Ipapantia e Zotit. Feston takimin e shpiritit me Dashurinë, takimin me Atë i cili më dha jetën dhe që më dha kurajo që ta shndërroj në pritje.
Përktheu. Pelasgos Koritsas.

Δεν υπάρχουν σχόλια: