Κυριακή πρό των Χριστουγέννων - E Djela para Krishtlindjeve.

Κυριακή πρό των Χριστουγέννων (Κατά Ματθαίον α' 1-25) Γενεαλογικός κατάλογος του Ιησού Χριστού απογόνου του Δαβίδ, ο οποίος ήταν απόγονος του Αβραάμ. Ο Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, ο Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ, ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιούδα και τους αδερφούς του. Ο Ιούδας εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά με τη Θάμαρ. Ο Φαρές εγέννησε τον Εσρώμ και ο Εσρώμ τον Αράμ. Ο Αράμ εγέννησε τον Αμιναδάβ, ο Αμιναδάβ τον Ναασών και ο Ναασών τον Σαλμών. Ο Σαλμών εγέννησε τον Βοόζ με τη Ραχάβ, ο Βοόζ εγέννησε τον Ωβήδ με τη Ρουθ· ο Ωβήδ εγέννησε τον Ιεσσαί κι ο Ιεσσαί γέννησε τον Δαβίδ το βασιλιά. Ο βασιλιάς Δαβίδ εγέννησε τον Σολομώντα με τη γυναίκα του Ουρία· ο Σολομών εγέννησε τον Ροβοάμ, ο Ροβοάμ τον Αβιά, ο Αβιά τον Ασά· ο Ασά εγέννησε τον Ιωσαφάτ, ο Ιωσαφάτ τον Ιωράμ, ο Ιωράμ τον Οζία· ο Οζίας εγέννησε τον Ιωάθαν, ο Ιωάθαμ τον Άχαζ, ο Άχαζ τον Εζεκία· ο Εζεκίας εγέννησε τον Μανασσή, ο Μανασσής τον Αμών, ο Αμών τον Ιωσία· ο Ιωσίας εγέννησε τον Ιεχονία και τους αδερφούς του την εποχή της αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα. Μετά την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, ο Ιεχονίας εγέννησε τον Σαλαθιήλ και ο Σαλαθιήλ το Ζοροβάβελ· ο Ζοροβάβελ εγέννησε τον Αβιούδ, ο Αβιούδ τον Ελιακίμ, ο Ελιακίμ τον Αζώρ· ο Αζώρ εγέννησε τον Σαδώκ, ο Σαδώκ τον Αχίμ και ο Αχίμ τον Ελιούδ· ο Ελιούδ εγέννησε τον Ελεάζαρ, ο Ελεάζαρ τον Ματθάν, ο Ματθάν τον Ιακώβ, και ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιωσήφ τον άντρα της Μαρίας. Από τη Μαρία γεννήθηκε ο Ιησούς, ο λεγόμενος Χριστός. Από τον Αβραάμ ως τον Δαβίδ μεσολαβούν δεκατέσσερις γενιές· το ίδιο κι από τον Δαβίδ ως την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, καθώς κι από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα ως το Χριστό. Η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε ως εξής: Η μητέρα του, η Μαρία, αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ. Προτού όμως συνευρεθούν, έμεινε έγκυος με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Ο μνηστήρας της ο Ιωσήφ, επειδή ήταν ευσεβής και δεν ήθελε να τη διαπομπεύσει, αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα, χωρίς την επίσημη διαδικασία. Όταν όμως κατέληξε σ΄ αυτή τη σκέψη, του εμφανίστηκε στον ύπνο του ένας άγγελος σταλμένος από το Θεό και του είπε: «Ιωσήφ, απόγονε του Δαβίδ, μη διστάσεις να πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει γιο, και θα του δώσεις το όνομα Ιησούς, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες τους». Με όλα αυτά που έγιναν, εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου, που είχε πει ο προφήτης: Να, η παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει γιο, και θα του δώσουν το όνομα Εμμανουήλ, που σημαίνει, ο Θεός είναι μαζί μας. Όταν ξύπνησε ο Ιωσήφ, έκανε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος του Κυρίου και πήρε στο σπίτι του τη Μαρία τη γυναίκα του. Και δεν είχε συζυγικές σχέσεις μαζί της· ωσότου γέννησε το γιό της τον πρωτότοκο και του έδωσε το όνομα Ιησούς. Ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ Ἐφημερίου Ἱ.Ν. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος  Γλυκῶν Νερῶν  ..................... 23 Δεκεμβρίου 2007, Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως (Ματθ. 1-1, 25) « Καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦ ». Ἄγγελος ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, φέρνει τὴν εἴδηση, τὸ μήνυμα τοῦ οὐρανοῦ στὸν ἄκακο καὶ δίκαιο Ἰωσὴφ καὶ ἀμέσως οἱ ἀμφιβολίες του σὰν καπνὸς διαλύθηκαν. Εἶχε γὰρ «λάθρα βουληθῆ ἀπολῦσαι αὐτήν». Τοῦ ἀποκαλύπτει «τὸ μυστήριον τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τὸν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν» (Κολοσ. 1, 26). Τοῦτο τὸ παιδὶ θὰ «σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ ὄνομα ποὺ τοῦ δόθηκε πρὶν ἀκόμα γεννηθῆ ἦταν «Ἰησοῦς», ὄνομα ἀντιπροσωπευτικὸ τῆς μεγάλης ἀποστολῆς Του. Ὄνομα ποὺ κλείνει μέσα του τὴν πιὸ ἀπέραντη ἀγάπη· «Διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα, τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιπ. 2-9). «Καὶ ἐν τούτῳ τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψει ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός» (Φιλιππ. 2-11). Ἔρχεται στὴ γῆ ὁ «Ἰησοῦς» γιὰ νὰ ὑψώση ἐμᾶς στὸν οὐρανό. Ταπεινώθηκε, γιὰ νὰ μᾶς δοξάση. Ἔγινε πτωχός, γιὰ νὰ μᾶς πλουτίσει. Πῆρε τὴν ἀνθρώπινη μορφὴ «ἵνα ἡμᾶς συμμόρφους ποιήσῃ τῆς εἰκόνος τῆς δόξης αὐτοῦ», ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρεται στὴ Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Γεννᾶται στὸ σκοτάδι τοῦ σπηλαίου, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήση στὸ φῶς τοῦ Παραδείσου. Πρὶν νὰ ἐνανθρωπήσει «Θεὸν ἰδεῖν ἀδύνατον». Τώρα ὅμως ποὺ ἀγγελικὰ στόματα μεταδίδουν τὸ χαρμόσυνο μήνυμα: «ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτὴρ» ἡ εὐωδία τῆς θείας ἀγάπης κάνει τὴν γῆ νὰ μεθάει ἀπὸ χαρά. Τὸ ὄνομα Ἰησοῦς εἶναι «μύρον ἐκκενωθέν» (Ἆσμα 1, 3). Ἀδελφοί, ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ξεκινᾶ ἀπὸ τὴ Φάτνη καὶ καταλήγει στὸ Σταυρό. Ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶναι μόνο μὲ τὸ Αἷμα Του Σωτήρας ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν Γέννησή Του. Σωτήρας ἀναδείχθηκε ὄχι μόνο στὸ Γολγοθᾶ μὲ τὸν Σταυρό Του ἀλλὰ καὶ στὴ Βηθλεὲμ μὲ τὴ Γέννησή Του. Ὁ Χριστὸς γεννιέται μέσα στοὺς πιστοὺς μὲ τὴν πίστη καὶ σαρκώνεται μὲ τὶς ἀρετές. Ὅλη ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ζωὴ ἀναγεννήσεως, δηλαδὴ γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μέσα μας καὶ ἀναγεννήσεώς μας ἐν Αὐτῷ. Καὶ πόση ἀξία ἔχει αὐτὸ γιὰ τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο ποὺ κινεῖται ἔξω ἀπὸ τὸν χυμὸ τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως, ἀφοῦ ὅλες του οἱ κινήσεις καὶ συντεταγμένες φανερώνουν κίνηση ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο στὸν ὑπεράνθρωπο, τὸν ἄνθρωπο-Θεό, μόλις ποὺ εἶναι ἀνάγκη νὰ τονισθῆ. Πανανθρώπινη πρέπει λοιπὸν νὰ εἶναι ἡ δοξολογία μας πρὸς τὸν Τριαδικὸ Θεὸ γιὰ τὴν μεγάλη καὶ ἀκατάληπτη σάρκωση τοῦ Λόγου, μὲ σκοπὸ τὴν ἐπανασύνδεση τῶν σχέσεων Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Μάρτυρες τῶν ἐξαιρετικῶν αὐτῶν γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου γεγονότων εἶναι οἱ ἁπλοῖ ποιμένες ἀπὸ τὰ περίχωρα τῆς Βηθλεὲμ ποὺ ἐκπροσωποῦν ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος· «καὶ ποιμένες ἦσαν εἰς τὴν χώραν… καὶ ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καὶ δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτοὺς» (Λουκ. 2-8). Ἀλλὰ καὶ οἱ μάγοι ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην. «Καὶ ἰδοὺ ὁ ἀστήρ, ὃν εἶδον ἐν τῇ ἀνατολῇ προῆγεν αὐτούς, ἕως ἐλθὼν ἔστη οὗ ἦν τὸ παιδίον». Ἔλαμψε στὸν οὐρανὸ ὁ φωτεινὸς ἀστέρας καὶ στὴ φάτνη ἐφιλοξενεῖτο ὁ Βασιλεὺς τῶν Βασιλέων. Ἡ πίστη τους δικαιώθηκε. Ὁ ἱερὸς πόθος τους πραγματοποιήθηκε. Μετὰ ἀπὸ τόσους κόπους καὶ πολυήμερο ταξίδι ἀξιώνονται τῆς τιμῆς νὰ προσκυνήσουν τὸν «τεχθέντα Βασιλέα» παρ᾿ὅτι στὴ Βηθλεὲμ ὅλα ἦταν ἁπλᾶ, ταπεινά, πτωχά. «Οὔτε ἡ Παρθένος ἐπίσημος ἦν, οὔτε ἡ οἰκία περιφανής, οὔτε ἄλλο τι τῶν ὡρισμένων ἱκανὸν ἐκπλῆξαι» μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Παρὰ ταῦτα οἱ σοφοὶ μάγοι δὲν ἐπηρεάσθηκαν. Ἔτσι, κάτω ἀπὸ τὴν φτώχεια διέκριναν τὴν ἀξία, κάτω ἀπὸ τὴν ταπείνωση τὴν δόξα, κάτω ἀπὸ τὴν ἀσημότητα τὴν βασιλικὴ μεγαλοπρέπεια καὶ δύναμη. Πίσω ἀπὸ τὸ θέαμα τῆς φτώχειας διέκριναν τὴν δύναμη, τὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν ἀλήθεια. Διότι ὁ Ἰησοῦς «ἐγεννήθη ἡμῖν σοφία ἀπὸ Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καὶ ἁγιασμὸς καὶ ἀπολύτρωσις» (Α´ Κορινθ. 1-30). Ἂν ἐμεῖς τὸ θελήσουμε, ὁ «Ἰησοῦς» θὰ συμπορεύεται καὶ θὰ προπορεύεται, γιὰ νὰ μᾶς δείχνει τὸ δρόμο τῆς ἀλήθειας, τῆς χαρᾶς, τῆς δικαιοσύνης καὶ τὸ ἔχει διακηρύξει αὐτὸ «ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ζωὴ» (Ἰωάν. 14-16). Ἀδελφοί μου, πρέπει νὰ ἀνέβουμε στὴ Βηθλεὲμ καὶ νὰ γίνουμε πολῖτες της, γιὰ νὰ κατακτήσουμε τὸ πνεῦμα τῆς Βηθλεέμ. Στὴν φτωχικὴ φάτνη ἡ ψυχὴ βρίσκει ἀνάπαυση. Ὁ πρῶτος Ἀδὰμ ἦλθε στὸν κόσμο τέλειος ἄνθρωπος, ὁ δεύτερος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, προτίμησε νὰ ἔρθη σὰν νήπιο θέλοντας νὰ μᾶς μάθη ὅτι πρέπει νὰ «νηπιάζουμε στὴν κακία». Προτίμησε νὰ γεννηθῆ μικρὸ παιδί, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει πὼς μποροῦμε νὰ γίνουμε «τέλειοι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Φιλοξενήθηκε στὰ ἄχυρα τοῦ σταύλου, γιὰ νὰ μάθουμε κάτι γιὰ τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν ταπείνωση. Ἔγινε φτωχὸς «ἵνα ἡμεῖς τῇ Ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν». Οἱ προφητεῖες ἐπαληθεύθηκαν· «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν» (Ἠσαΐα 9-6). Ἦλθε ἀπὸ τὸν οὐρανό, γιὰ νὰ καθαρίση τὴν μολυσμένη γῆ μας. «Τὰ σύμπαντα ὅθεν χαρᾶς πληροῦται». Οἱ καρδιὲς γεμίζουν μὲ θεία παρουσία. Μιὰ ἀτελείωτη στρατιὰ ἀνθρώπων Τὸν δέχονται, Τὸν πιστεύουν καὶ γίνονται δικοί Του αἰχμάλωτοι. Αἰχμάλωτοι σὲ μία ἐλεύθερη αἰχμαλωσία, σὲ μιὰ αἰχμαλωσία ποὺ ὄχι μόνο ἐλευθερώνει ἀλλὰ καὶ σώζει. Ὅσοι ἔχουμε πρόθεση νὰ γιορτάσουμε Χριστούγεννα μὲ Χριστὸ καὶ Τὸν δεχθοῦμε στὴν φάτνη τῆς ψυχῆς μας, ἂς γνωρίσουμε ὅτι ἀπὸ τὴν ἀσφυκτικὴ κατάσταση τῆς χαμοζωῆς, θὰ ἀνεβοῦμε στοῦ πάμφωτου οὐρανοῦ τὴ σφαῖρα. Ἀγαπητοὶ ἀκροατὲς τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, οἱ ἡμέρες ποὺ διερχόμαστε λέγονται καὶ εἶναι «ἅγιες ἡμέρες». Καὶ θὰ εἶναι πράγματι ἅγιες, ἐφόσον θὰ ἀνανεώσουμε τὴν ἐπιθυμία μας νὰ αἰσθανθοῦμε τὴν λυτρωτικὴ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ στὴν καρδιά μας. Θὰ εἶναι ἅγιες πράγματι οἱ ἡμέρες ποὺ διερχόμαστε, ἂν δὲν ξεχάσουμε πὼς ἡ ἀγάπη μας γιὰ τὸ θεῖο βρέφος πρέπει νὰ περάση, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῆ ἀπὸ τοὺς «ἐνδεεῖς» ἀδελφούς μας. Ὅλων τῶν ἀρετῶν κορωνὶς εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη. Μαζὶ μὲ αὐτὴν καὶ μὲ ταπείνωση καὶ ἁγνότητα ψυχῆς, μὲ πίστη καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν Ἰησοῦ, τὸν Σωτῆρα, «διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ρῆμα τοῦτο τὸ γεγονός, ὃ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν» (Λουκ. 2-15). Ἂς ἠχοῦν διαρκῶς στὰ αὐτιά μας καὶ σὲ κάθε βῆμα τῆς ζωῆς μας τὰ λόγια τοῦ Ἀγγέλου: «Ἰδοὺ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτὴρ» (Λουκ. 2-10) « Χριστὸς ἐτέχθη ». « Ἀληθῶς ἐτέχθη».

E Djela para Krishtlindjeve. (Sipas Mattheut 1:1-25) Libri i gjenealogjisë së Jisu Krishtit, të birit të Davidit, të birit të Abrahamit. Abrahamit i lindi Isaku; dhe Isakut i lindi Jakovi; dhe Jakovit i lindi Juda dhe vëllezërit e tij; Edhe Judës i lindi Faresi dhe Zarai nga Tamara; dhe Faresit i lindi Esromi; dhe Esromit i lindi Arami; Edhe Aramit i lindi Aminadavi; dhe Aminadavit i lindi Nasoni; dhe Nasonit i lindi Salmoni; Edhe Salmonit i lindi Vozi nga Rahaba; dhe Vozit i lindi Ovidi nga Ruthi; dhe Ovidit i lindi Jeseu; Edhe Jeseut i lindi Davidi, mbreti. Edhe mbretit David i lindi Solomoni nga gruaja e Uriut; Edhe Solomonit i lindi Roboami; dhe Roboamit i lindi Abiai; dhe Abiait i lindi Asai; Edhe Asait i lindi Josafati; dhe Josafatit i lindi Jorami; dhe Joramit i lindi Ozia; Edhe Ozisë i lindi Joatami; dhe Joatamit i lindi Akazi; dhe Akazit i lindi Ezekia; Edhe Ezekisë i lindi Manasiu; dhe Manasiut i lindi Amoni; dhe Amonit i lindi Josia; Edhe Josisë i lindi Jehonia dhe vëllezërit e tij, në kohën e shpërnguljes në Babilonë. Edhe pas shpërnguljes në Babilonë, Jehonisë i lindi Salatieli; dhe Salatielit i lindi Zorobabeli; Edhe Zorobabelit i lindi Aviudi; dhe Aviudit i lindi Eliakimi; dhe Eliakimit i lindi Azori; Edhe Azorit i lindi Saduku; dhe Sadukut i lindi Akimi; dhe Akimit i lindi Eliudi; Edhe Eliudit i lindi Eleazari; dhe Eleazarit i lindi Matani; dhe Matanit i lindi Jakovi; Edhe Jakovit i lindi Josifi, burri i Marisë, prej së cilës lindi Jisui që thuhet Krisht. Gjithë brezat pra, që nga Abrahami e deri në ditët e Davidit, janë katërmbëdhjetë breza; dhe që nga Davidi e deri në shpërnguljen në Babilonë katërmbëdhjetë breza; dhe nga shpërngulja në Babilonë e deri në ditët e Krishtit katërmbëdhjetë breza. Edhe lindja e Jisu Krishtit kështu ka qenë; pasi u fejua e ëma e tij, Maria, me Josifin, përpara se të bashkoheshin, u gjend shtatzënë nga Shpirti i Shenjtë. Edhe Josifi, burri i saj, duke qenë i drejtë, e duke mos dashur t’i nxjerrë asaj zë të lig, deshi ta lëshojë fshehurazi. Po ndërsa ai ishte duke menduar këto, ja një engjëll i Zotit tek iu duk në ëndërr, duke thënë: Josif, bir i Davidit, mos u frikëso të marrësh me vete gruan tënde Mariamin; sepse mbarsja që u bë tek ajo është nga Shpirti i Shenjtë. Edhe do të lindë djalë dhe do t’ia vësh emrin Jisu; sepse ai do të shpëtojë popullin e tij nga fajet e atyre. Edhe gjithë kjo u bë, që të përmbushet e thëna prej Zotit me anë të profetit, që thotë: “Ja virgjëresha tek do të mbarset, dhe do të lindë djalë, dhe do t’ia vënë emrin Emanuel”, që e përkthyer do me thënë, Perëndia bashkë me ne. Edhe Josifi, si u zgjua nga gjumi, bëri siç e urdhëroi engjëlli i Zotit, dhe mori pranë vetes gruan e tij. Edhe nuk e njohu atë, derisa bëri të birin e saj, të parëlindurin; dhe ia vuri emrin Jisu. Predikimi. Nga Arhimandriti Nikiforos A Qiprianos Efimer (Famulltar) i Kishës së Shënjtë të Sotirit në Gliko Nero.  ........................ 23 Dhjetor 2007, e Djela para Krishtlindjes (Mattheut 1:1-25) “Dhe do t’ia vesh emërin Jesu”. Ëngjëll nga froni i Perëndisë, të dashurit e mi, sjell lajmin, mesazhin e qiellit tek Josifi i mirë dhe i drejtë dhe menjëherë dyshimet e tij  sikur u bënë tym dhe u tretën. Sepse kishte dashur që fshehur ta linte atë. I zbulon “ misterin e fshehur nga shekujt dhe brezat” (Kolosenjtë 1,26). Ky fëmijë do të “shpëtojë popullin e tij nga mëkatet e tyre”. Prandaj dhe emri që ju dha para se të lindej akoma, ishte “Jesu”, emër që përfaqëson misionin e Tij të lartë. Emri që mbyll brenda vetes së tij dashurinë më të madhe, “Sepse dhe Zoti i tyre, e lartësoi dhe dhuroi këtë emër, mbi çdo emër” (Filipisianët 2-90). “Dhe në këtë emër  të Jesuit çdo gju në tokë, në qiell e nën dhe do të përthyhet  dhe çdo gjuhë do ta rrëfejë që Zot është  Jesu Krishti, për lavdi të Perëndisë At” (Filipët 2-11). Vjen në tokë Jesui që të na ngjitë ne në qiell. U përul, për ne që të na lavdërojë. U bë i varfër, që të na pasurojë. Mori formën njerëzore “që të na bëjë ne të ngjashëm të ikonës së lavdisë së tij”, ashtu siç përmendet në mënyrë të veçantë në Meshën Hyjnore të Vasilit të Madh. Lindet në errësirën e shpellës, që të na çojë në dritën e parajsës. Para se të trupëzohej “Zotin që ta shihje ishte e pamundur”. Por tani që gojët ëngjëllore përhapin mesazhin e gëzuar: “u lind për ju sot Shpëtimtar” aroma e dashurisë hyjnore e bën tokën të dehet nga gëzimi. Emri Jesu është “miro që rinovon” (Këngë 1,3) Vëllezër dhe motra, shpëtimi i njeriut nisën nga Grazhdi dhe përfundon në Kryq. Jesui nuk është vetëm me Gjakun e Tij Shpëtimtar por dhe me Lindjen e Tij.  Shpëtimtar u tregua jo vetëm në Golgotha me Kryqin e Tij por dhe në Vithleem me Lindjen e Tij. Krishti lindet brenda besimtarëve me besimin dhe trupëzohet me virtytet. Gjithë jeta më Krishtin, jeta shpirtërore është jetë e rilindjes, dmth e lindjes së Krishtit brenda nesh dhe i rilindjes sonë me Të. Sa vlerë ka kjo për njeriun e sotëm që lëviz jashtë lëngut të traditës Orthodhokse, pasi të gjitha lëvizjet e tij  dhe koordinatat tregojnë lëvizjen e Perëndi-njeriut tek mbinjeriu, njeriun-Perëndi, është shumë pak e nevojshme që të theksohet. Lavdërimi pra, duhet të bëhet nga të gjithë njerëzit, kundrejt Zotit Trini për trupëzimin e  madh dhe të pakuptueshëm të Fjalës, me synim rilidhjen e marrëdhënieve ndërmjet Zotit dhe njeriut. Dëshmitarët e këtyre ndodhive të shkëlqyera për historinë botërore janë barinjtë e thjeshtë nga zona përreth Vithlememit, të cilët përfaqësojnë të gjithë racën njerëzore, “dhe barinjtë ishin në atë vend.. dhe ja ëngjëll i Zotit ju afrua atyre dhe lavdia e Zotit i ndriçoi ata” (Lluka 2-8). Por edhe magjistarët u gëzuan shumë. “Ja dhe ylli, që panë në lindje i udhëzonte ata, deri sa erdhën ishte mbi fëmijën”.  Ndriçoi në qiell ylli i ndritshëm  dhe në grazhd u mikprit Mbreti i Mbretërve. Besimi i tyre u vërtetua. Dëshira e tyre e shënjtë u realizua. Pas gjithë kësaj lodhjeje  dhe udhëtim të gjatë u bënë të meritueshëm të nderit qëju bëhet,  ti përulen “Mbretit të lindur” mgjth se në Vithlehem (Betlehem) të gjitha ishin të thjeshta, të përulura dhe të varfëra. “As Virgjëresha ishte e përgatitur në mënyrë zyrtare, as shtëpia nuk ishte krenare, as ndonjë gjë tjetër nuk ishte e aftë që të mahnitëte” na informon Gojarti i Shënjtë. Mgjth këto magjistarët e urtë nuk u ndikuan. Kështu që nën varfërinë dalluan vlerën, nën përuljen dalluan lavdinë, në pavlerësinë dalluan madhështinë  dhe fuqinë mbretërore. Prapa kësaj pamje të varfërisë dalluan fuqinë, drejtësinë dhe të vërtetën. Sepse Jesui “u bë për ne dituri prej Perëndie, drejtësi dhe shënjtërim dhe shpërblim” (1 Korinthianëve 1:30). Nqs ne do ta duam, “Jesui” do të ecë me ne dhe para nesh, që të na tregojë rrugën e të vërtetës, të gëzimit, të drejtësisë dhe e ka shpallur këtë “unë jam rruga dhe e vërteta dhe jeta”. (Joanit 14-16). Vëllezërit e mi, duhet të ngjitemi në Vithlehem dhe të bëhemi qytetarë të saj, që të pronësojmë frymën e Vithlehemit. Në grazhdin e varfër shpirti gjen prehje. Adami i parë erdhi në botë njeri i përsosur, Adami i dytë, Krishti, preferoi të vijë si foshnjë duke dashur të  na mësojë që duhet të “bëhemi foshnja (të paditur)  në ligësi”. Preferoi të lindë fëmijë i vogël, që të na mësojë që mund të bëhemi “perfektë më Jesu Krishtin”. U mikprit në kashtën e stallës, për të mësuar diçka për thjeshtësinë dhe përulsinë. U bë i varfër “ që ne me varfërinë e tij të pasurohemi”. Profetët u vërtetuan, “Fëmijë na u lind, fëmijë na u dha” (Isaia 9:6). Erdhi që prej qiellit, që të pastrojë tokën tonë të infektuar. “Qiejtë mbushen me gëzim”. Zemërat mbushen me perzencën hyjnore. Një ushtri e pafundme njerëzish po E presin, E besojnë  dhe bëhen rrobërit e Tij. Rrobër në një rrobëri të lirë, në një rrobëri që jo vetëm çliron por edhe shpëton. Sa nga ne kemi predispozitë  të festojmë Krishtlindjet me Krisht dhe Ta pranojmë në grazhdin e shpirtit tonë, le të mësojmë që nga gjëndja mbytëse e kësaj jete të humbur do të ngjitemi  në sferën e ndritëshme qiellore. Të dashur dëgjues të Fjalës së Zotit, ditët që po kalojmë quhen dhe janë “ditë të shënjta”. Do të jenë me të vërtetë të shënjta ditët  përderi sa do të rinovojmë prezencën shpëtimtare të Jesuit në zemrat tona. Do të jenë të shënjta me të vërtetë ditët që po kalojmë, nqs nuk harrojmë që dashuria jonë për foshnjën hyjnore duhet të kalojë, që të plotësohet nga motrat dhevëllezërit tanë në nevojë. Kurora e të gjitha virtyteve është mëshira, (lëmosha). Bashkë me këtë dhe përulësia dhe qashtëria e shpirtit, me besim  dhe dashuri për Jesuin, Shpëtimtarin, “le të shkojmë tani në Vithlehem e të shohim këtë punë që është bërë, të cilën Zoti të na i tregojë” (Lluka 2:15). Le të kumbojnë vazhdimisht veshët tanë dhe në çdo hap të jetës sonë fjalët e Ëngjëllit: “ja tek po ju jap juve lajmin e mirë  për një gëzim të madh, që do të jetë për gjithë popullin, që sot ju lindi juve Shpëtimtar”. (Lluka 2:10). “Krishti u Lind”. “Me të vërtetë u lind”.