Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Κυριακή 3 Μαρτίου 2019

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ - E Diela e të lidhurit të mishit.





E Diela e të lidhurit të mishit.

Mattheut 25:31-46.

Edhe kur të vijë Biri i njeriut në lavdinë e tij, dhe gjithë engjëjt e shenjtë bashkë me të, atëherë do të rrijë mbi fronin e lavdisë së tij.
Edhe do të mblidhen përpara tij gjithë kombet; dhe do ti ndajë ata njërin nga tjetri, siç ndan bariu dhentë nga kecat.
Edhe do të vërë dhentë në të djathtë dhe kecat në të majtë.
Atëherë mbreti do tu thotë atyre që rrinë në të djathtë të tij: Ejani të bekuarit e tim Eti, trashëgoni mbretërinë që është bërë gati për ju që kur se është themeluar bota.
Sepse pata uri e më dhatë të ha; pata etje, e më dhatë të pi; i huaj isha, e më morët në shtëpi;
i zhveshur, e më veshët; u sëmura, dhe erdhët të më shihni; isha në burg, dhe erdhët tek unë.
Atëherë të drejtët do ti përgjigjen, duke thënë: Zot, kur të pamë ty duke pasur uri e të ushqyem? Apo duke pasur etje, e të dhamë të pish?
Edhe kur të pamë të huaj, e të morëm nëpër shtëpira? Apo të zhveshur, e të veshëm?
Edhe kur të pamë të sëmurë ose në burg, dhe erdhëm tek ti?
Edhe mbreti do të përgjigjet e do tu thotë atyre: Me të vërtetë po ju them juve, gjithë sa i bëtë njërit prej këtyre vëllezërve të mi më të vegjël, ma keni bërë mua.
Atëherë do tu thotë edhe atyre që rrinë në të majtë: Ikni prej meje, të mallkuar, në zjarr të pasosur, që është bërë gati për djallin e për engjëjt e tij.
Sepse pata uri, e s’më dhatë të ha; pata etje, e smë dhatë të pi;
isha i huaj, e nuk më morët brenda; i zhveshur, dhe nuk më veshët; i sëmurë e në burg, dhe nuk erdhët të më shihni.
Atëherë do ti përgjigjen edhe ata, duke thënë: Zot, kur të pamë ty duke pasur uri, a duke pasur etje, a të huaj, a të zhveshur, a të sëmurë, a në burg, e nuk të shërbyem?
Atëherë do tu përgjigjet e do tu thotë atyre: Me të vërtetë po ju them juve, gjithë sa nuk i bëtë njërit prej këtyre më të vegjëlve, as mua nuk ma keni bërë.
Edhe këta do të shkojnë në mundim të përjetshëm; dhe të drejtët në jetë të përjetshme.

DASHURI PO POR, CILA DASHURI?


“Me të vërtetë po ju them juve, gjithë sa i bëtë njërit prej këtyre vëllezërve të mi më të vegjël, ma keni bërë mua. Mattheu 25: 40)
1.    Pjesa e sotme e Ungjillit vjen që të na kujtojë një të vërtetë të madhe.
Të Djelën e kaluar, Ungjilli i Shënjtë në foli për  mirësinë e Zotit-At(ë), që pret të kthehet krijesa e tij. Por, kjo nuk duhet të na bëjë të harrojmë drejtësinë e Tij. Zoti nuk është vetëm një Atë i dhembshur. Është dhe gjykatës i drejtë. As mëshira e tij pa kriter as gjykimi i tij pa mëshirë thotë Shën Vasili.  Do të gjykojë Botën, na thotë Ungjilli, dhe jo në mënyrë të paligjshme, por sipas veprave tona. Na sjell, pra pjesa e sotme para faktit të gjykimit. Dhe themi Faktit sepse kriza globale përbën për besimin tonë një siguri dhe realitet eskatologjik që pohoet në simbolin e Besës si një besim kishtar: dhe do të vijë sërish duke gjykuar të gjallët dhe  të vdekurit
Thirremi pra sot që të ndërgjegjësohemi për tre gjëra kryesore.
 E para, që gjykuesi ynë do të jetë Jesu Krishti, si Zot. Shpëtimtar Krishti por dhe Gjykatës. Nqs për herë   të pare Ai erdhi i përulur në tokë që të shpëtojë botën, tani do të vijë në lavdinë e tij që të gjykojë botën. Ai që u sakrifikua për ne mbi Kryq, ka çdo të drejtë që të na gjykojë, nqs   lejuam, që të qëndrojë brenda nesh dhe në shoqërinë tone,  e paaktivizuar sakrifica e Tij.
E dyta, do të vijë të gjykojë  jo vetëm të Krishterët, jo vetëm idhujtarët, ashtu siç besonin  Hebrenjtë për gjykimin e Zotit. Do të gjykojë të gjithë njerëzit të krishterë dhe jo, besimtarë dhe të pabesë.
E treta, me bazë gjykimin, kriteri do të jetë dashuria. Dmth pozicioni ynë përballë njerëzve të tjerë.  Gjykimi është i përgjithshëm, global, i përgjithshëm dhe gjithashtu  global është dhe kriteri me të cilin do të gjykohemi. Kriter është ligji botëror i humanizmit, tek i cili takohen të gjithë , të krishterë dhe jo. Të gjithë ata sa njohën Krishtin dhe të gjithë  sa nuk mundën ta njohin dhe për këtë arsye qëndruan larg Ungjillit të Tij. Në këtë ligj nuk ka vend për pretekste dhe justifikime. Uria, etja, lakuriqësia, sëmundja, burgu oshëtijnë, thërrasin nuk mund të mbeten të fshehura, që të ketë dikush të drejtën të pretendojnë se nuk i vuri re.... Nuk mund ti injorojë  dikush, pa pushuar më parë së paturi ndjenja njerëzore, nqs nuk  e ka dobësuar ose e ka bërë jofunksionale ikonën e Zotit brenda tij.
2.    Madhështinë tronditëse dhe të tmerrshme të çastit të Gjykimit e pikturojnë me ngjyra të mrekullueshme himnet e ditës së sotme Oh çfarë mbulese të kemi atëhere! Kur.. vendosen Fronet dhe librat hapen, dhe veprimet kontrollohen dhe të fshehtat e errësirës publikohen! Është i tmerrshëm  dhe i thjeshtë mendimi i çastit të gjykimit, sepse jo vetëm që na kujton mospërgatitjen tonë që paraqitemi para fronit të Gjykatësit të tmerrshëm, por edhe sepse zbulon jetën tonë tragjike, të cilën e konsumojmë me vepra të kota, që nuk e durojnë dot dritën e përjetësisë. Nuk kemi të drejtë para gjykatësit  tonë për ato sa bota konsideron të mëdha dhe të rëndësishme: njohuri, poste, tituj, grada, pasuri, lavdi. Të gjitha këto është e mundur që të çojnë në dënimin tonë.
Gjykohemi me bazë aktivizimin praktik  të dashurisë sonë.  Dmth jo si persona por, si anëtarë të një shoqërie humane. Zoti nuk krijoi persona, të pavarur dhe autonomë. Na krijoi që të bëhemi persona në një shoqëri personash. Virtytet e mëdha nqs mbeten thjesht presonale, janë monedha pa këmbim para Gjykatësit të Madh. Sepse nuk gjetën realizimin e tyre brenda shoqërisë njerëzore. Nuk u arritën të ktheheshin në dhiakoni. Kështu psh. dija është një bekim hyjnor, por vetëm kur punon për hir të të afërmit për dhiakoninë, shërbimin  ndaj të afërmit. Në të njejtën mënyrë dhe vetëpërmbajtja, besimi, kreshma dhe gjithë ushtrimi ynë i krishter. Nqs të gjitha këto bëhen për një drejtësi personale dhe jo për dhiakoninë e vëllezërve, të të gjithë njerëzve që kemi pranë, na kontrollon zëri i Zotit: Mëshirë dua dhe jo sakrificë (Mattheu 9:13). Dua dashuri dhe jo fetari që ka si synim vetëm vetëkënaqësinë dhe vetëreklamimin. Që sheh modelin, formalitetin  si esencën të respektit e të besimit ndaj Zotit.

3.     Bota ka mësuar që të blerë gjithçka, bile dhe ndërgjegjiet e njerëzve. Në ambjentin e besimit nuk qëndron ky lloj ligji. Fisnikëria personale nuk mund që të sigurojë një vend në mbretërinë e Zotit, nqs nuk bëhet më parë kishtare, nqs dmth nuk shoqërohet nga veprat e saj të dashurisë. Fusha e betejës e të krishterit është  shoqëria dhe jo vetëm arka dmth kisha. Në arkën ku shkon i krishteri për furnizimin shpirtëror. Por kurrë nuk konsumohet qytetaria e tij në ambjentin e ngushtë të personalitetit të tij. Nqs jeta jonë shpirtërore është e drejtë, do të na çojë në dashurinë pa interes. Le ta dëgjojmë njeherë e mirë: Argumenti i të krishterëve të vakët të papërgjegjësisë dhe të përjetimit të gabuar nuk ka asnjë fuqi: fjalët Shiko shpirtin tënd nuk do të thonë asgjë më tepër se sa burracakëri  dhe dorëzim, nqs nuk shoqërohen dhe nga beteja në fushë: Lufto që të ndërtosh shoqërinë e tu të krishterë. Ndryshe ndodhemi gabimisht ndërmjet të krishterëve.  Vendi ynë atëhere  është diku në Lindjen e largët, në vdekjen e nirvanës.

4.    Por, e ndjej gjithashtu të  nevojshme që të shpreh në këto çaste një dyshim. Nqs gjykohemi me bazë dashurinë tonë praktike, atëhere ku shkon besimi? Çfarë rëndësie ka beteja për besim dhe pastërti? Nqs nuk ka dimesione të përjetëshme, atëhere përse të bëhet kjo lloj beteje.

Gjatë çastit të gjykimit, besimi, dhe si përkushtim dhe si doktrinë, nuk përjashtohet, ashtu siç beson fillimisht shumica. Presupozohet që ekziston. Gjykatësi ynë është KRISHTI. Na shpëton ose na gjykon sjellja dhe qëndrimi ynë përballë tij. Sepse na sqaron që në personin e Tij përmendet çdo veprim i yni kundrejt të afërmit tonë, e mirë apo e keqe. Nga ana morale veprime indiferente nuk ka. Nqs thekson si kriter dashurinë, nuk do të thotë që dëshiron që të përjashtojë besimin. Do pikërisht që të arrijë dënimin e atij lloj  besimi nga ana jonë  kur ai është veçse  një bashkësi të vërtetash teorike pa  zbatim real në jetën tonë. Ashtu si ateisti i shpallur dhe mohuesi koshinet i besimit e përkthen ateizmin dhe pabesinë e tij në vepra kundër Zotit,  kështu dhe i krishteri duhet ta bëjë besimin fuqinë lëvizëse të jetës së tij. Sepse jeta pa veprat (Jakovit 2 20) e dashurisë është e vdekur. Nuk përjashton, pra, besimin, sepse ky është kushti i jetës së drejtë dhe i shpëtimit. Por dhe diçka më tepër. Jo vetëm ai që sbeson (në Krisht) nuk shpëton por, dhe ai që nuk beson drejt. Zoti nuk është vetëm dashuri, është dhe e vërteta dhe bile Vetë e Vërteta. Ai i cili tradhëton të vërtetën tradhëton dhe dashurinë. Dashuria e Krishtit Bashkëgëzohet , bashkëjeton dhe bashkëpërparon me të vëretën, nuk ekziston pa atë. Ja pra se si bëhet e meritueshme beteja për pastërtinë e dogmës. Sepse është betejë për dashurinë, është dhikonia më e madhe kishtare. Është betejë në radhë të parë shoqërore, sepse bëhet për hir të Popullit të Zotit, që të mbetet ajo e pangacmuar nga mashtrimi, i cii është një vetëvrasje e vërtetë.

Vëllezërit e mi!

Kur Krishti na përmendi paravolinë e Gjykimit, fjalët e tij mund të interpretoheshin jo vetëm në lidhje me bashkëkohësit e tij, por dhe kundrejt atyre që jetuan para Atij. Ata që nuk njohën Krishtin, mund të kenë arsye të gjykohen vetëm për dashurinë e tyre, mgjth se dashuri pa besim tek Zoti nuk ështe e mundur të ekzsitojë kurrë. Ai i cili me sinqeritet ushtron dashurinë pranon Zotin, edhe sikur të mos e njohë. I pabesi nuk mundet të ketë veçse dashuri në aparencë. Vetëm atje ku ka pagëzim të shënjtë dhe “Shpirt të Shënjtë, është e mundur që të ekzistojë dashuria perfekte, dashuri e krishterë.
Por çështja duhet të vendoset në mënyrë tjetër, mendoj. Kur ne sot dëgjojmë paravolinë, dy mijë vjetë pas trupëzimit të Birit të Zotit, si është e mundur të ndajmë dashurinë nga besimi (i drejtë)? Ungjilli e thotë pastër: Ai që nuk beson është tashmë gjykuar, që nuk besoi në emrin e birit të vetëmlindur të Zotit (Joani 3:18).
Pas ekonomisë trupëzuese gjykimi është rrjedhim i pozicionit të çdo njeriu përballë Krishtit. Kriter mbetet dashuria. Por, dashuri e cila presupozon besimin më Krishtin. Sepse ajo është e vetmja e vërtetë. Vetëm ajo jep drejtësi dhe shpëton...


Protopresviter
Gjeorgjio Metalino.
DRITË PREJ DRITË
“Mendime predikuese në këndimet Ungjillore”
Botimet “Kosherja Orthodhokse” Selanik.
© Pelasgos Koritsas
Përktheu Pelasgos Koritsas

Lexoni po ashtu: 

Kreshma, ndryshe Agjërimi.(si dhe kur mbajmë kreshmë)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

Ματθαίου κε' 31-46.

Είπεν ο Κύριος, όταν θα έρθει ο Υιός του ανθρώπου μέσα στη δόξα του και μαζί του όλοι οι άγιοι άγγελοι, τότε θα καθίσει στο θρόνο της δόξας του, και θα συναχθούν εμπρός του όλα τα έθνη, και θα ξεχωρίσει τον ένα από τον άλλο τους ανθρώπους καθώς ξεχωρίζει ο τσοπάνης τα πρόβατα από τα κατσίκια, και θα βάλει τα πρόβατα από τα δεξιά του και τα κατσίκια από τα αριστερά. Τότε θα πει ο Βασιλεύς σ' εκείνους πού θα είναι από τα δεξιά του, Ελάτε οι ευλογημένοι από τον πατέρα μου να κληρονομήσετε τη βασιλεία πού είναι ετοιμασμένη για σας από τον καιρό πού χτίστηκε ο κόσμος. Γιατί πείνασα και μου δώκατε να φάγω, δίψασα και με ποτίσατε, ξένος ήμουν και με ντύσατε, αρρώστησα και με επισκεφτήκατε, ήμουν στη φυλακή και ήρθατε να με δείτε. Τότε θα του αποκριθούν οι δίκαιοι, λέγοντας, Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σου δώκαμε ψωμί ή να διψάς και σου δώκαμε νερό; Και πότε σε είδαμε ξένο και σε πήραμε μαζί μας ή γυμνό και σε ντύσαμε; Και πότε σε είδαμε άρρωστο ή στη φυλακή και ήρθαμε σε σένα; Και θα αποκριθεί ο Βασιλεύς και θα τους πει: Σάς βεβαιώνω πώς, ό,τι εκάματε σ' έναν από τους πιο τελευταίους τούτους αδελφούς μου σ' εμένα το εκάματε. Τότε θα πει και σ' εκείνους πού θα είναι από τα αριστερά: Πηγαίνετε από μένα οι καταραμένοι στο αιώνιο πυρ, πού είναι ετοιμασμένο για το διάβολο και για εκείνους πού κάνουν τα Θελήματα του. Γιατί πείνασα και δε μου δώκατε να φάγω, δίψασα και δε μου δώκατε να πιω, ξένος ήμουν και δε με πήρατε στο σπίτι σας, γυμνός και δε με ντύσατε, άρρωστος και στη φυλακή και δεν ήρθατε να με δείτε. Τότε θα του αποκριθούν και αυτοί λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να δίψας ή ξένο ή γυμνό ή άρρωστο ή στη φυλακή και δε σε υπηρετήσαμε; Τότε θα τους αποκριθεί λέγοντας: Σάς βεβαιώνω πώς ό,τι δεν εκάματε σ' έναν από τους πιο τελευταίους τούτους σ' εμένα δεν το εκάματε. Και θα πάνε τούτοι σε κόλαση αιώνια και οι δίκαιοι σε ζωή αιώνια.





ΑΓΑΠΗ ΝΑΙ· ΑΛΛΑ ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ;


«φ' σον ποιήσατε ν τούτων τν δελφν μου τν λαχίστων, μο ποιήσατε»
(Ματθ. κε' 40).

1. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή έρχεται να μας υπενθυμίσει μια μεγάλη αλήθεια. Την περασμένη Κυριακή μίλησε το ιερό Ευαγγέλιο για την αγαθότητα του Θεού- Πατέρα, που περιμένει το πλάσμα του να επιστρέψει. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάμει να ξεχάσουμε και την δικαιοσύνη Του. Ο Θεός δεν είναι μονάχα στοργικός Πατέρας. Είναι και δίκαιος Κριτής. «Οτε λεος ατο κριτος, οτε κρίσης νελεήμων» λέγει ο Μ. Βασίλειος. Θα κρίνει τον Κόσμο, μας λέγει το Ευαγγέλιο, και μάλιστα όχι αυθαίρετα, αλλά σύμφωνα με τα έργα μας. Μας φέρνει, λοιπόν, η σημερινή περικοπή ενώπιον του γεγονότος της κρίσεως. Και λέμε «γεγονότος», γιατί η παγκόσμια κρίση αποτελεί για την πίστη μας εσχατολογική βεβαιότητα και πραγματικότητα, που ομολογείται σ' αυτό το Σύμ­βολο μας ως εκκλησιαστική πίστη: «Και πάλιν ρχόμενον κρναι ζντας καί νεκρούς...».

Καλούμεθα, λοιπόν, σήμερα να συνειδητοποιή­σουμε τρία πράγματα. Πρώτον, ότι Κριτής μας θα είναι ο Ι. Χριστός, ως Θεός. Σωτήρ ο Χριστός αλλά και Κριτής. Αν την πρώτη φορά ήλθε ταπεινός στη γη, «να σώσ τόν κόσμον», τώρα θα έλθει «ν τ δόξ ατο», ίνα κρίνη τον κόσμον. Αυτός που έγινε για μας «κατάρα» πάνω στον Σταυρό, έχει κάθε δικαίωμα να μας κρίνει, αν αφήσαμε να μείνει μέσα μας και στην κοινωνία μας ανενέργητη η θυσία Του. Δεύτερον θα κρίνει όχι μόνο τούς Χριστιανούς, ούτε μόνο τούς εθνικούς, όπως πίστευαν οι Εβραίοι για την κρίση του Θεού. Θα κρίνει όλους τούς ανθρώπους, χριστιανούς και μη, πιστούς και απίστους. Τρίτον βάση της κρίσεως, το κριτήριο, θα είναι η αγάπη. Η στάση μας δηλαδή απέναντι στους συνανθρώπους μας. Καθολική - παγκόσμια η κρίση, καθολικό - παγκόσμιο και το κριτήριο. Ο παγκόσμιος νόμος της ανθρωπιάς, στον όποιο συναντώνται όλοι, χριστιανοί και μη. Και όσοι εγνώρισαν τον Χριστό και όσοι δεν μπόρεσαν να τον γνωρίσουν και γι' αυτό έμειναν μακριά από το Ευαγγέλιό Του. Στο νόμο αυτό, δεν υπάρχει χώρος για προφάσεις και δικαιολογίες. Η πείνα, η δίψα, η γύμνια, η αρρώστια, η φυλακή βοούν, δεν μπορούν να μείνουν κρυφά, για να έχει το δικαίωμα να ισχυρισθεί κάποιος πώς δεν τα πρόσεξε... Δεν μπορεί να τ' αγνοή­σει κανείς, χωρίς προηγουμένως να παύσει να έχει συναισθήματα ανθρώπου, αν δεν έχει τελείως «αχρειώσει», εξαθλιώσει, την εικόνα του Θεού μέσα του.


2. Το συγκλονιστικό μεγαλείο και την φρικτότητα της ώρας της Κρίσεως ζωγραφίζουν με υπέροχα χρώ­ματα οι ύμνοι της ημέρας. «, ποία ρα τότε! ταν... τίθωνται θρόνοι καί βίβλοι νοίγωνται, καί πράξεις ­λέγχωνται καί τά κρυπτά το σκότους δημοσιεύον­ται»! Είναι φρικτή και η απλή σκέψη της ώρας της κρίσεως, γιατί όχι μόνο υπενθυμίζει την ανετοιμότητά μας να εμφανισθούμε μπροστά στο βήμα του φοβερού Κριτού, αλλά και διότι αποκαλύπτει την τραγικότητα της ζωής μας, την οποία δαπανάμε μέσα σε έργα μα­ταιότητος, που δεν αντέχουν στο φως της αιωνιότητος. Δεν δικαιούμεθα ενώπιον του κριτού μας για όσα ο κόσμος θεωρεί μεγάλα και σπουδαία: γνώσεις, θέ­σεις, τίτλους, αξιώματα, πλούτο, δόξα. Αυτά όλα είναι δυνατό μάλιστα να οδηγήσουν στην καταδίκη μας.

Κρινόμεθα βάσει της έμπρακτης εφαρμογής της αγάπης μας. Όχι ως άτομα δηλαδή, αλλά ως μέλη της αν­θρώπινης κοινωνίας. Ο θεός δεν έπλασε άτομα, αυτόνομα και ανεξάρτητα. Μάς έπλασε, για να γίνουμε πρόσωπα και κοινωνία προσώπων. Και οι μεγαλύτερες αρετές, αν μείνουν απλώς ατομικές, είναι μετοχές χωρίς αντίκρυσμα ενώπιον του Μεγάλου Κριτού. Γιατί δεν βρήκαν την πραγμάτωση τους μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Δεν καταξιώθηκαν σε διακονίες. Έτσι λ.χ. η γνώση είναι θεία ευλογία, όταν όμως θηρεύεται για χάρη του συνανθρώπου, για την διακονία του πλησίον. Το ίδιο και η εγκράτεια και η ευλάβεια, και η νηστεία και σύνολη η άσκησή μας. Αν όλα αυτά γίνονται για μια ατομική δικαίωση και όχι ως διακονία των αδελφών, των πλησίον, μας ελέγχει η φωνή του Θεού: «λεον θέλω κα ο θυσίαν» (Ματ. θ΄ 13)! Αγάπη θέλω και όχι την θρησκευτικότητα, που αποβλέπει στην αυτοέξαρση και την αυτοπροβολή. Πού βλέπει τον τύπο ως πεμπτουσία της ευσέβειας.


3. Ο κόσμος έχει μάθει να εξαγοράζει τα πάντα, ακόμη και τις συνειδήσεις. Στο χώρο όμως της πίστε­ως δεν ισχύει ο νόμος αυτός. Η ατομική ευσέβεια δεν μπορεί να εξασφαλίσει θέση στην βασιλεία του Θεού, αν δεν γίνει πρώτα εκκλησιαστική, αν δεν συνοδεύε­ται δηλαδή από τα έργα της αγάπης. Ο στίβος του χριστιανού είναι και η κοινωνία και όχι μόνο το «ταμιείον». Εις το ταμιείον του καταφεύγει ο Χριστιανός για τον πνευματικό του ανεφοδιασμό. Ποτέ όμως δεν εξαντλείται η πολιτεία του στο στενό χώρο της α­τομικότητας του. Αν η πνευματικότητα μας είναι ορ­θή, θα οδηγεί σε ανιδιοτελή αγάπη. Ας το ακούσουμε μια για πάντα: Το επιχείρημα των γλυκανάλατων χριστιανών της ανευθυνότητος και του «λάθε βιώσας» δεν έχει καμμιά δύναμη: «Κύτταξε την ψυχή σου» δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από δειλία και υποχώρηση, αν δεν συνοδεύεται και από το στίβο: «Πάλευσε για να φτιάξεις τη χριστιανική σου κοινωνία». Διαφορετικά είμασθε κατά λάθος ανάμεσα σε χριστια­νούς. Η θέση μας είναι κάπου στην Άπω Ανατολή, στη νέκρωση του νιρβάνα.

4. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να προλάβω στο σημείο αυτό μια απορία. Αν κρινόμασθε βάσει της έμπρακτης αγάπης μας, τότε που πηγαίνει η πίστη; Ποια σημασία έχει ο υπέρ της πίστεως και της καθαρότητος του δόγματος αγώνας; Αν δεν έχει διαστά­σεις αιώνιες, τότε γιατί να γίνεται;

Κατά την ώρα της κρίσεως η πίστη, και ως αφο­σίωση και ως διδασκαλία, δεν αποκλείεται, όπως πι­στεύουν εν πρώτοις πολλοί. Προϋποτίθεται. Κριτής μας είναι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Μας σώζει η μας κατακρίνει η συμπεριφορά και στάση μας απέναντι του. Γιατί μας διευκρινίζει ότι στο πρόσωπο Του αναφέρεται κάθε πράξη μας προς τον συνάνθρωπό μας, καλή ή κακή. Ηθικά αδιάφορες πράξεις δεν υπάρχουν. Αν τονίζει σαν κριτήριο την αγάπη, δεν σημαίνει πώς θέλει ν' αποκλείσει την πίστη. Θέλει να προλάβει ακριβώς την καταδίκη της πίστεως εκ μέρους μας σ' ένα σύνολο θεωρητικών αληθειών χωρίς ανταπόκριση και εφαρμογή στη ζωή μας. Όπως ο κεκηρυγμένος άθεος και ο συνειδητός αρνητής της πίστεως μεταφράζει την α­θεΐα και απιστία του σε αντίθεα έργα, έτσι και ο πιστός πρέπει να κάμει την πίστη του κινητήρια δύναμη της ζωής του. Γιατί « πίστις χωρς τν ργων» (Ιακ. β΄ 20) της α­γάπης, είναι νεκρά. Δεν αποκλείει, λοιπόν, την πίστη, αφού αυτή είναι η προϋπόθεση του ορθού βίου και της σωτηρίας. Αλλά και κάτι περισσότερο. Όχι μόνο « μή πιστεύσας» (εις τον Χριστό) δεν σώζεται, αλλά και ο μη ορθώς πιστεύσας. Ο Θεός δεν είναι μόνο α­γάπη, είναι και αλήθεια (Ιωαν. ιδ' 6· Α' Ιωαν. δ' 8· δ' 16· ε' 6) και μάλιστα Αυτοαλήθεια. Όποιος προδίδει την αλήθεια προδίδει και την αγάπη. Η αγάπη του Χριστού «συγχαίρει δ τ ληθεί» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 6) συζεί δηλαδή και συνευδοκιμεί με την αλήθεια, δεν υπάρχει χωρίς αυ­τήν. Να λοιπόν πώς καταξιώνεται ο αγώνας για την καθαρότητα του δόγματος. Γιατί είναι αγώνας για την αγάπη, είναι η μεγαλύτερη εκκλησιαστική διακονία. Είναι αγώνας πρώτιστα κοινωνικός, γιατί γίνεται χά­ριν του Λαού του Θεού, για να μείνει ανεπηρέαστος α­πό την πλάνη, που είναι πραγματική αυτοκτονία.

Αδελφοί μου!

Όταν ο Χριστός μας ανέφερε την παραβολή της Κρίσεως, οι λόγοι του μπορούσαν να νοηθούν όχι μό­νο σε συνάρτηση προς τούς συγχρόνους του, αλλά και προς όσους έζησαν πριν απ' Αυτόν. Όσοι δεν γνώρισαν τον Χριστό, μπορούν να έχουν λόγους να κριθούν μόνον για την αγάπη τους, μολονότι αγάπη χωρίς πίστη στον Θεό δεν είναι ποτέ δυνατόν να υπάρχει. Όποιος ειλικρινά ασκεί την αγάπη «δέχεται» τον Θεό, έστω και αν τον αγνοεί. Ο άπιστος δεν δύνα­ται να έχει παρά μόνο φαινομενικά αγάπη. Και μόνο εκεί, που υπάρχει βάπτισμα και «άγιο Πνεύμα», είναι δυνατό να υπάρξει «τελεία αγάπη», αγάπη χριστιανική.

Το ζήτημα όμως πρέπει, νομίζω, να τεθεί κατ' άλ­λο τρόπο. Όταν εμείς σήμερα ακούμε την παραβολή, δύο χιλιάδες χρόνια μετά την σάρκωση του Υιού του Θεού, πώς είναι δυνατόν να χωρίσουμε από την αγά­πη μας την (ορθή) πίστη; Το Ευαγγέλιο λέγει καθαρά: «… μ πιστεύων δη κέκριται, τι μ πεπίστευκεν ες τ νομα το μονογενος υο το Θεο» (Ίωαν. γ' 18). Μετά την ένσαρκη δηλαδή οικονομία η κρίση εί­ναι συνέπεια της στάσης κάθε ανθρώπου έναντι του Χρίστου. Κριτήριο μένει η αγάπη. Αγάπη όμως που προϋποθέτει την εις Χριστόν πίστη. Γιατί αυτή είναι η μόνη αληθινή. Αυτή μονάχα δικαιώνει και σώζει...

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΈΡΟΥ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ
«Κηρύγματικές σκέψεις στα ευαγγελικά αναγνώσματα»
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
Θεσσαλονίκη
τηλ. 2310 212659

Διαβάστε επίσης :

ΝΗΣΤΕΙΑ (πότε και πώς νηστεύουμε)


Δεν υπάρχουν σχόλια: