Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2019

ΜΝΗΜΗ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΜΠΑΜΠΟΥΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΠΟΜΠΟΣΤΙΤΣΑ ΚΟΡΥΤΣΑΣ! -In Memoriam e z. Sotir Bambulla nga Boboshtica e Korçës!






ΜΝΗΜΗ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΜΠΑΜΠΟΥΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΠΟΜΠΟΣΤΙΤΣΑ ΚΟΡΥΤΣΑΣ


φυγε πρίν λίγες μέρες πό τη ζωή, πλήρης μερν, Σωτήριος Μπαμπούλας πό τη Μπομποστίτσα τς  Κορυτσς.  Με μεγάλο σεβασμό και συγκίνηση,  τά μέλη τς ΣΦΕΒΑ αποχαιρετούμε στο πρόσωπο του κ. Σωτήρη, έναν θερμό φίλο της Ελλάδας και πιστό Χριστιανό Ορθόδοξο που με όλη την ζωή του δίδαξε στους γύρω του,  πώς πρέπει να αγωνίζεται κανείς  για τις αρχές και τα ιδανικά του.
Τα παιδικά χρόνια του κ. Σωτήρη στο αγαπημένο του χωριό, πέρασαν μέσα στις δυσκολίες του πολέμου. Με πολλή συγκίνηση μας διηγιόταν συχνά το πώς είχαν εγκατασταθεί στα μέρη τους οι Ιταλοί και πώς κατά την προέλαση του ελληνικού στρατού επιλέχθηκε το σπίτι του πατέρα του για την εγκατάσταση του ελληνικού στρατηγείου. Θυμόταν την μέρα που ο τότε διάδοχος του θρόνου, Παύλος, συμμετείχε σε σύσκεψη στρατηγών στο σπίτι τους αλλά  και τη μέρα που οι χωρικοί κλαίγοντας αποχαιρέτησαν τον ελληνικό στρατό που αποχωρούσε από τα εδάφη της Βορείου Ηπείρου, χωρίς να έχει ηττηθεί από τους Ιταλούς. Μας διηγήθηκε με πόση αγάπη το χωριό περιέθαλψε και φρόντισε τους τραυματίες την περίοδο των μαχών αλλά και με πόσο σεβασμό στόλισε και έθαψε με όλες τις εκκλησιαστικές τιμές τα τρία παλλικάρια που άφησαν την τελευταία τους πνοή εκεί κατά τη διάρκεια της υποχώρησης. Στο μνημείο αυτό μάλιστα, στον λόφο ακριβώς πάνω από το χωριό, τιμάται κάθε χρόνο με κατάθεση στεφάνων  η επέτειος του έπους του 1940.
Εργάστηκε ως δάσκαλος στα δύσκολα χρόνια της αθεϊστικής δικτατορίας του Χότζα. Με πολύ πόνο είδε το γκρέμισμα των ιερών ναών και τον αποσχηματισμό των ιερέων. Άνθρωπος βαθιάς πίστης και προσευχής είχε την ελπίδα ότι θα τον αξιώσει ο Θεός να δει την Ανάσταση της Ορθοδοξίας. Ο Θεός του έστειλε «σημείο» σε δίσεκτα χρόνια για να τον ενισχύσει, όταν στη Νικολίτσα, στο  μικρό χωριό που υπηρετούσε δίπλα στα σύνορα, την δεκαετία του 1970, τον πλησίασαν ντόπιοι μουσουλμάνοι βοσκοί και τον ρώτησαν (ως χριστιανό) να τους εξηγήσει, τι είναι το «Τ περμάχω» που ακούγανε οι ίδιοι κάθε Νοέμβρη να αντηχεί στα βουνά, καθώς περνούσαν με τα πρόβατά τους. Ο κ. Σωτήρης συγκλονίσθηκε καθώς αντιλήφθηκε ότι ο παιάνας της Παναγίας που μαζί με το ΑΕΡΑ βροντοφώναζαν οι στρατιώτες μας τον Νοέμβριο του 1940 κατά την προέλαση τους για την απελευθέρωση της Κορυτσάς, ακριβώς από εκείνα τα βουνά, ακουγόταν ξανά με θαυμαστό τρόπο στο ίδιο σημείο. Το θεώρησε θαύμα και σημάδι  της Μεγαλόχαρης για να μην χάσει την ελπίδα του. Έχοντας ζήσει και άλλα, παρόμοια γεγονότα, το καλοκαίρι του 1990, πριν ακόμη πέσει το κομμουνιστικό  καθεστώς του Ραμίζ Αλία και ενώ οι νεκροί φυγάδες στα σύνορα αυξάνονταν,  παίρνει μία παράτολμη απόφαση. Να ανοίξει την εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου στο μοναστήρι στο χωριό του την ημέρα της μνήμης της, στις 15 Αυγούστου. Η εκκλησία ήταν μία από τις τουλάχιστον 10 που είχε παλαιότερα το χωριό, η οποία σώθηκε από την καταστροφή με την μετατροπή της σε αποθήκη. Πολλοί συγχωριανοί του προσπάθησαν  να τον συνεφέρουν τονίζοντας του  ότι θα βρει το μπελά του από το πανίσχυρο ακόμη Κόμμα Εργασίας, που δεν ανεχόταν τέτοιες ενέργειες και τιμωρούσε με πολυετή κάθειρξη κάθε θρησκευτική ιεροπραξία. Ο κ. Σωτήρης όμως ήταν αποφασισμένος. Με λίγους συγχωριανούς, πήγε στην εκκλησία, την καθάρισε καθώς  ήταν ερημωμένη, την στόλισε, άναψε κεριά, τοποθέτησε εικόνες, χτύπησε την καμπάνα και ελλείψει ιερέως, έψαλλε ορισμένα τροπάρια από την ακολουθία του εσπερινού. Αυτό το «άνοιγμα» της εκκλησίας υπήρξε το πρώτο καταγεγραμμένο σε ολόκληρη την Αλβανία, με την πρώτη θεία λειτουργία να γίνεται από τον αποσχηματισμένο ιερέα  π. Μιχαήλ Ντάκο στη Δερβιτσάνη Αργυροκάστρου, τέσσερις μήνες αργότερα, στις 12 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους 1990.
Γεμάτος με ιερό ζήλο ο κ. Σωτήρης δεν αρκείται σε αυτή την ενέργεια. Συντονίζει επιτροπές  για το άνοιγμα των εκκλησιών σε διάφορες πόλεις και καθώς το καθεστώς πνέει τα λοίσθια , γυρνάει ολόκληρη την Αλβανία, από το Νότο ως το Βορρά για να μεταφέρει το μήνυμα της ελπίδας και της ανάστασης της πίστης. Στο διάστημα αυτό έζησε πολλά θαυμαστά περιστατικά που στερέωσαν την πίστη του σε βαθμό που να περιφρονεί τις μεγάλες και ανυπέρβλητες δυσκολίες. Σε μεγάλο βαθμό, η επιτροπή υποδοχής που συνάντησε ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος όταν  πήγε πρώτη φορά  ως Έξαρχος του Πατριαρχείου στα Τίρανα στις 17 Ιουλίου 1991, οφείλεται και στην προεργασία που έκανε ο κ. Σωτήρης Μπαμπούλας.  Γεμάτος ενθουσιασμό για τον άνεμο της ελευθερίας που φυσούσε στη γειτονική χώρα, πρωτοστατεί και στην πρώτη Γενική Κληρικολαϊκή σύναξη αλλά και γενικότερα στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της εκκλησίας, στηρίζοντας από την πρώτη στιγμή την μεγάλη προσπάθεια του αρχιεπισκόπου.  Τα όσα θαυμαστά έζησε, τα κατέγραψε στο βιβλίο του «Οι πρώτες καμπάνες μετά τον ολοκληρωτισμό» που εκδόθηκε μόλις πέρυσι. 
Πέρα όμως από την πίστη του ο κ. Σωτήρης υπήρξε και θερμός Έλληνας. Τον θυμόμαστε με συγκίνηση να οργανώνει τα πρώτα χρόνια  τη λειτουργία φροντιστηρίου ελληνικής γλώσσας στο χωριό του αλλά και αργότερα να καμαρώνει με τη λειτουργία του ελληνοαλβανικού σχολείου ΟΜΗΡΟΣ, 2χλμ από τη Μπομποστίτσα, καθώς έτσι όπως μας έλεγε, τα ελληνόπουλα της Κορυτσάς θα μπορούσαν να μαθαίνουν ελληνικά, κάτι που στερήθηκε ο ίδιος καθώς το αλβανικό καθεστώς του Ζώγου, έκλεισε με τη βία όλα τα ελληνικά σχολεία στην περιοχή από το 1925. Προσωπικά του χρωστάμε ευγνωμοσύνη γιατί πάντοτε μας υποδεχόταν στο χωριό του με αγάπη και φιλόξενη διάθεση και παρά την ηλικία του τα τελευταία χρόνια δεν έλεγε ποτέ όχι, στο να ξεναγήσει με πολλή προθυμία και χαρά, ομάδες από την Ελλάδα στα θρησκευτικά μνημεία της περιοχής αλλά και να μοιρασθεί μαζί τους τις πολύτιμες αναμνήσεις του από το έπος του 1940.
Είναι πεποίθησή μας ότι άνθρωποι σαν τον κ. Σωτήρη Μπαμπούλα είναι αυτοί που πάλεψαν για Χριστό και Ελλάδα στην ευαίσθητη περιοχή της Κορυτσάς, σε δύσκολες εποχές και χωρίς να συγκεντρώνουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας. Προσευχόμαστε, ο Άγιος Θεός να αναπαύσει την ψυχή του ως ένα εργάτη του αμπελώνος του που κοπίασε πολύ και να αναδείξει και άλλους μιμητές του ζήλου και συνεχιστές του έργου του! Ας είναι αιωνία η μνήμη του!  

In Memoriam e z. Sotir Bambulla nga Boboshtica e Korçës!


Para pak ditësh u nda nga jeta, me ditë të plota, Sotir Bambulla nga Boboshtica e Korçës. Me respekt të madhe dhe mallëngjim, anëtarët e SFEVAS përshëndesim tek z Sotir një mik të zjarrtë të Greqisë dhe një të Krishter Orthodhoks besimtar i cili gjatë gjithë jetës së tij, mësoi të gjithë ata sa kishte pranë, se si duhet të luftojë dikush për principet dhe idealet e tij.
Vitet e fëmijërisë të z Sotir, në fshatin e tij të dashur, kaluan brenda vështirësve të luftës. Me shumë mallëngjim tregonte shpesh se si ishin vendosur në në vendodhjet e tyre Italianët dhe se si gjatë pëparimit të ushtrisë helene u zgjodh shtëpia e të atit të tij për strehimin e shtabit helen. I kujtohej dita që pasardhësi i atëhershëm i fronit mbretëror të Greqisë, Pavlloja, merrte pjesë në mbledhjen e gjeneralëve në shtëpinë e tyre por dhe ditën se kur bashkëfshatarët e tij, me lot në sy, përshëndetën ushtrinë helene e cila u largua nga tokat e Epirit të Veritu, pa u mundur nga Italianët. Na tregoi me sa shumë dashuri fshati u përkujdes për të plagosurit gjatë luftës por dhe se me sa respekt zbukuroi dhe varrosi me të gjitha nderimet kishtare tre djemtë që lanë frymën e tyre të fundit atje gjatë tërheqjes. Në atë memorial bile, pikërisht në kodrën mbi fshat nderohet çdo vit me vendosjen e kurorave përvjetori i Epopesë së vitit 1940.

Punoi si mësues në vitet e vështira të diktaturës së Hoxhës. Me shumë dhimbje pa shkatërrimin e kishave të shenjta dhe zhveshjen e klerikëve. Një njeri me besim dhe lutje të thellë, shpresonte se do ta denjësonte Zoti që të shikonte Ngjalljen e Orthodhoksisë. Zoti i dërgoi "shenjë" në ato vite të vështira që t'i jepte forcë, në fshatin Nikolicë, në atë fshat të vogël ku ai jepte mësim pranë kufirit në dhjetëvjeçarin e viteve 1970, iu afruan barinjtë myslymanë të vendit dhe e pyetën (si i krishter) t'iu shpjegonte se çfarë është "To Ipermaho", që dëgjonin ata vetë çdo Nëntor në të njejtën ditë të oshëtinte nëpër male kur ata kullosnin delet e tyre. Z. Sotir u trondit pasi e kuptoi se hymni i së Tërëshenjtës bashkë me AERA (Përpara) që thërrisnin ushtarët tanë në Nëntor të vitit 1940 gjatë avancimit të tyre për çlirimin e Korçës, pikërisht në ato male, dëgjohej sërish në mënyrë të mrekullueshme në të njejtin vend. E konsideroi si një mrekulli dhe shenjë të  Hirdhënëses së Madhe që të mos humbiste shpresën. Pasi kishte jetuar dhe plot ngjarje të tjera të ngjashme në verë të vitit 1990, para se të binte pushteti komunist i Ramiz Alisë, dhe ndërsa të arratisurit e vdekur në kufi shtoheshin, merr një vendim tepër të guximshëm. Të hapte kishën e e Fjetjess së Hyjlindëses në manastirin e fshatit të tij ditën e festimit të saj, në 15 Gusht. Kisha ishte një prej 10 të tjerave që kishte dikur fshati, e cila shpëtoi nga shkatërrimi pasi ishte kthyer në depo. Shumë bashkëfshatarë u përpoqën që ta sillnin në vete duke i theksuar se do të gjejë belanë nga Partia e Punës që ishte akoma shumë e fuqishme dhe që  nuk toleronte veprime të tilla duke dënuar me burgim shumëvjeçar çdo ceremoni fetare.
Por, z Sotir ishte i vendosur. Me pak bashkëfshatarë të tij, shkoi në Kishë, e pastroi pasi ishte e shkretuar, e zbukuroi, ndezi qirinjtë, vendosi ikona, i ra kambanës dhe në mungesë të priftit psalën disa prej  tropareve nga shërbesa e mbërmësores.

Kjo lloj "hapjeje" ishte e para e regjistruar në të gjithë Shqipërinë, me Meshën e Parë Hyjnore të bëhet nga prifti i zhveshur Atë Mihal Dako nga Derviçani i Gjirokastrës katër muaj më vonë në 12 Dhjetor të të njejtit vit 1990.

I mbushur me zell të shenjtë z Sotir nuk u mjaftua me këtë veprim. Koordinoi këshilla kishtarë për hapjen e Kishave në qytete të ndryshme pasi diktatura po merrte frymën e fundit, ai brodhi gjithë Shqipërinë nga Jugu në Veri që të transmetonte mesazhin e shpresës dhe të ngjalljes së besimit. Në këtë periudhë jetoi mjaft ndodhi të mrekullueshme të cilat e përforcuan besimn e tij në nivele të tilla sa të injoronte vështirësitë e mëdha dhe të pakalueshme. Më së shumti komisioni i pritjes që takoi Kryepiskopi Anastas në Shqipëri, kur shkoi për herë të parë si Eksark i Patriarkanës në Tiranë më 17 Korrik 1991, vjen si produkt i parapërgatitjes që bëri z Sotir Bambulla. I mbushur me entusiazëm për frymën e lirisë që po vinte në vendin fqinj,  udhëheq dhe  Kongresin e parë të Përgjithshëm Kleriko-laik por dhe në përgjithësi në rindërtimin e kishës, duke mbështetur që në hapat e parë përpjekjen e madhe të Kryepiskopit. Të gjitha ato sa jetoi i botoi në librin e tij "Kambana e parë Orthodhokse pas monizmit" që u botua vjet.

Përtej besimit të tij z Sotir ishte dhe një helen i zjarrtë. E mbajmë mend me shumë mallëngjim të organizonte funksionimin e kurseve të para të gjuhës greke në fshatin e tij dhe më vonë krenohej me funksionimin e shkollës shqpitaro-greke "Omiros" që është vetëm 2km nga fshati i tij, pasi kështu thoshte, të gjithë fëmijët helenë të Korçës do të mund të mësonin greqisht, diçka të cilën nuk pati ai vetë mundësi që ta realizonte pasi pushteti i Zogut, mbylli dhunshëm shkollat greke në këtë zonë në vitin 1925. Në nivel personal i jemi mirënjohës sepse gjithmonë na priste në fshatin e tij me dashuri dhe predispozitë miqësore pavarësisht moshës së tij të kaluar gjatë viteve të fundit, nuk thoshte asnjëherë jo, që informonte me shumë gëzim dhe dëshirë, grupe nga Greqia në monumentet fetare të zonës si dhe të ndante me ta kujtimet e çmuara nga epopeja e vitit 1940.
Jemi të bindur se njerëz si z Sotir Bambulla janë ata që luftuan për Krisht dhe Greqi në zonën delikate të Korçës, në kohë të vështira, pa tërhequr mbi vete vemendjen e publikut. Lutemi që Zoti i Shenjtë të prehë shpirtin e tij si një punëtor të kopshtit të tij që u mundua shumë që të bënte dhe të tjerë imitues të zellit dhe vazhdues së veprës së tij! Le të jetë i PËRJETSHËM kujtimi i tij.

Përktheu Pelasgos Koritsas.


ΜΝΗΜΗ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΜΠΑΜΠΟΥΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΠΟΜΠΟΣΤΙΤΣΑ ΚΟΡΥΤΣΑΣ



SOTIR BAMBULLA
Sotir Bambulla është lindur në Boboshticë të Korçës më 13.03.1930 në një familje të vjetër boboshtare. Atje ai u rrit në një ambient ku besimi orthodhoks frymëzonte dhe përjetohej në çdo moment të jetës familjare. Po ashtu dhe fshati ku ai u rrit kishte një mënyrë jetese të theksuar orthodhokse dhe kjo dukej më së miri nga 13 kishat dhe 3 manastiret që kishte ky fshat. Komuniteti funksiononte dhe mbështetej mbi rregulla që frymëzoheshin nga besimi i tyre i thellë orthodhoks.
Ai studioi për Matematikë Fizikë në Institutin e Tiranës. Kontribuoi si mësues në të gjithë zonën e Korçës duke arritur rezultate të larta me klasat që punoi, pavarësisht vështirësive të kohës. Ishte i lidhur thellë me artin dhe kulturën. Shkroi disa vepra teatrale të cilat u vendosën në skenë në kohën e monizmit dhe në të cilat shpesh herë kishte mesazhe të fshehura në lidhje me besimin tek Zoti.
Në vitin 1990 menjëherë pas vendimit të qeverisë për lirinë e fesë hapi Kishën e Fjetjes së Hyjlindëses në fshatin e tij Boboshticë, i ra kambanës së fshatit dhe me besim të plotë tek Zoti, kreu me sukses organizimin e këshillave kishtarë në të gjitha qytetet e Shqipërisë me qëllim krijimin e një organizimi minimal, i cili do të ndihmonte Kryepiskopin Anastas që të fillonte veprën e tij gjigante.
Në 17 03 1991 në mbledhjen e përgjithshme të Këshillave Kishtarë u zgjodh Kryetar i Këshillave Kishtarë të të gjithë Shqipërisë detyrë të cilën e dorëzoi me ardhjen e Kryepiskopit Anastas në Shqipëri.
Që prej atëhere u përqëndrua në mirëmbajtjen dhe rimëkëmbjen e kishave të fshatit. Kryepiskopin Anastas e donte dhe e vlerësonte shumë, po ashtu dhe Mitropolitin e Korçës Hirësinë e tij imzot Joanin ku shpesh mbështetej duke i shprehur mendimet e tij me gojë e me shkrim.
Fjeti më 24 06 2019 ditën e Shën Joan Pararendësit. Në ceremoninë mortore ishte prezent dhe Hirësia e Tij imzot Joani i cili në fjalën e tij, ndër të tjera, tha:
“Sot do t’i japim përshëndoshjen e fundit, mikut të dashur dhe njeriut që ka kontribuar jashtëzakonisht që në fillimet e para për hapjen e Kishës. Padyshim që ne dëshpërohemi kur humbasim një njeri të dashur. Por, mbani gjithmonë në mendje fjalët e apostullit të sotëm “se ne nuk dëshpërohemi si ata që nuk kanë shpresë”, sepse ne besojmë se tek Perëndia nuk ka të vdekur….. Ky është besimi ynë. Nëse Zoti nuk do ta kishte mundur vdekjen nuk do të kishte krishtërim. Nëse nuk besojmë se Zoti u ngjall, dhe nëse nuk besojmë në ngjalljen e të gjithëve, përsëri nuk jemi të Krishterë.
Prandaj shpresojmë dhe lutemi që shpirti i shërbëtorit të Perëndisë që u largua prej nesh të qëndrojë në një vend të freskët, në një vend blerimi, në një vend ku nuk ka as dhimbje as psherëtimë, ashtu siç thotë dhe shërbesa e sotme.
Sot, i japim përshëndoshjen e fundit Z. Sotir me nderim dhe mirënjohje, sepse kontributi i atyre që ishin para nesh, është shumë i rëndësishëm dhe gjithmonë duhet t’i kujtojmë njerëzit që kanë dhënë një kontribut. Ne e falenderojmë Zotin për gjithçka që ka bërë për ne. Por, falenderojmë edhe të gjithë njerëzit, nëpërmjet të cilëve Ai bëri të mundur ringritjen e Kishës.
Në këtë ditë, me hidhërim të madh, por edhe me nderim për punën e devotshme që ka bërë gjatë gjithë këtyre viteve, lutemi që Perëndia ta ndiejë shpirtin e tij dhe ju të gjithë të rroni e ta kujtoni. Ju shpreh gjithashtu ngushëllimet e Kryepiskopit Anastas, i cili e donte dhe e nderonte shumë Sotirin dhe vazhdimisht e ka përmendur.
Edhe një herë Perëndia ta ndiejë dhe ju të rroni e ta kujtoni”.
I Përjetshëm Kujtimi i tij.


Μπάμπουλλας Σωτήριος
Ο Μπάμπουλλας Σωτήριος γεννήθηκε στην Μπομποστίτσα της Κορυτσάς στις 13.03. 1930 σε μια παλιά οικογένεια της Μπομποστίτσας. Εκεί αυτός μεγάλωσε σε περιβάλλον όπου η ορθόδοξη πίστη ενέπνεε και βιώνονταν ανά πάσα στιγμή της οικογενειακής ζωής. Αυτό φαινόταν με το καλύτερο τρόπο από τους 13 ναούς και τις τρείς μονές που είχε αυτό το χωριό.
Η κοινότητα λειτουργούσε και βασιζόταν πάνω σε κανόνες που εμπνέονταν από την βαθιά τους ορθόδοξη πίστη.
Σπούδασε Μαθηματικά και Φυσική στο Ινστιτούτο των Τιράνων. Πρόσφερε ως δάσκαλος σε όλη την περιοχή της Κορυτσάς πετυχαίνοντας υψηλά αποτελέσματα, παρά τις δυσκολίες της εποχής. Ήταν βαθιά συνδεδεμένος με την τέχνη και τον πολιτισμό. Έγραψε μερικά θεατρικά έργα τα οποία ανέβηκαν σε τοπικό επίπεδο στην σκηνή  κατά την περίοδο της δικτατορίας και στα οποία πολλές φορές υπήρχαν κρυπτά μηνύματα σε σχέση με την πίστη στο Θεό.
Το 1990 αμέσως μόλις η κυβέρνηση του Ρ. Αλία πρότεινε την ελευθερία έκφρασης των θρησκευτικών πεποιθήσεων, έκρουσε την καμπάνα του χωριού και με απόλυτη πίστη στο Θεό κατάφερε να δημιουργήσει εκκλησιαστικές επιτροπές σε όλες τις πόλεις της Αλβανίας με στόχο την δημιουργία ελάχιστης υποδομής που θα βοηθούσε τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο στο Μεγάλο του έργο.
Στις 17.03. 1991 στην Γενική Συνέλευση των Εκκλησιαστικών Επιτροπών από όλη την Αλβανία, εκλέχτηκε Πρόεδρος των Εκκλησιαστικών Επιτροπών όλης της Αλβανίας, καθήκον που παρέδωσε με το ερχομό του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στην Αλβανία.
Από τότε συγκεντρώθηκε στην διαφύλαξη και ανακαίνιση των ναών του χωριού. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε ιδιαίτερα, εξίσου και ο Μητροπολίτης Κορυτσάς όπου συχνά απευθυνόταν προφορικά ή γραπτά εκφράζοντας τις σκέψεις του.
Εκοιμήθη   εν Κυρίω την 24 06 2019, την ημέρα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Κατά την επικήδεια ακολουθία ήταν παρών και ο Μητροπολίτης Κορυτσάς κ.κ. Ιωάννης ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε:
"Σήμερα δίνουμε τον τελευταίο ασπασμό στον φίλο μας και τον άνθρωπο που έχει προσφέρει υπερβολικά κατά τα πρώτα βήματα για το άνοιγμα της εκκλησίας. Αναμφίβολα εμείς θλιβόμαστε  όταν χάνουμε έναν αγαπητό άνθρωπο, Αλλά, να θυμάστε πάντοτε τα λόγια του σημερινού αποστολικού αναγνώσματος "πως εμείς δεν θλιβόμαστε  σαν  αυτούς που δεν έχουν ελπίδα", διότι εμείς πιστεύουμε πως στον Θεό δεν υπάρχουν νεκροί..... Αυτή είναι η πίστη μας. Εάν ο Θεός δεν θα είχε νικήσει τον θάνατο δεν θα υπήρχε χριστιανισμός. Εάν δεν πιστεύουμε πως ο Θεός αναστήθηκε και αν δεν πιστεύουμε στην ανάσταση όλων πάλι δεν είμαστε χριστιανοί.
Για το λόγο αυτό προσευχόμαστε και ελπίζουμε πως η ψυχή του δούλου του Θεού που απομακρύνθηκε από μας θα αναπαυθεί εν τόπο δροσερό, εν τόπο χλοερό, σε ένα τόπου όπου δεν υπάρχει ούτε λύπη ούτε στεναγμός όπως αναφέρεται και στην τελετή που τελέσαμε.
Σήμερα αποχαιρετάμε για τελευταία φορά τον κ Σωτήρη με ιδιαίτερο σεβασμό και ευγνωμοσύνη, γιατί η προσφορά όσων προηγούνται από μας, είναι σημαντική και πάντοτε θα πρέπει να θυμόμαστε τους ανθρώπους που έχουν προσφέρει. Εμείς ευχαριστούμε τον Θεό για όλα όσα έκανε για μας, σλλά, ευχαριστούμε και όλους τους ανθρώπους μέσω τον οποίων  Αυτός έκανε δυνατή την αναστήλωση της Εκκλησίας.
Ετούτη την ημέρα, με μεγάλη πικρία αλλά και με ιδιαίτερο σεβασμό για την αφιερωμένη του εργασία που έκανε καθ' όλα αυτά τα χρόνια, προσευχόμαστε στον Θεό να συγχωρέσει την ψυχή του και εσάς να ζείτε και να τον θυμάστε. Σας εκφράζω επίσης και τα συλλυπητήρια του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, ο οποίος τον αγαπούσε και τον τιμούσε ιδιαίτερα τον Σωτήρη και πάντοτε τον ανέφερε για ακόμη μια φορά, ο Θεός να τον αναπαύσει και εσείς να ζείτε και να τον θυμάστε".
Αιωνία του η μνήμη.  
Μετάφραση Πελασγός Κορυτσάς.

Δεν υπάρχουν σχόλια: