Η εξαγορά και η ενοχοποίηση των πολιτικών εκπροσώπων της Ελληνικής Μειονότητας και η απειλούμενη εθνική της ταυτότητα - Kapja e përfaqësuesve politikë të minoritetit grek dhe identiteti i tij etnik i rrezikuar

Postuar në 08 Maj, 2016 Panajot Barka Para do kohësh drejtuesi i opozitës sllavomaqedonase akuzoi nominalisht, politikanë të rendësishëm shqiptarë në ish - Republikën Jugosllave të Maqenonisë për bashkëpunim me struktura shtetërore sekrete dhe publike të shtetit fqinj për interesa personale, politike dhe ekonomike. Kjo akuzë nxiti analizën për një kapje të ngjashme ndër vite të përfaqësuesve politikë të minoritetit etnik grek në Shqipëri, por në dëm të interesave të këtij minoriteti. Për vërtetimin e kapjes së përfaqësuesve të minoritetit nuk do të sjellim të  njëjtat mjete (përgjime), por një qasje tjetër. Do të ballafaqojmë nga njëra anë realitetin diskriminues shumëplanësh të minoritetit etnik grek, zhbërjen e tij demografike dhe ekonomike, edhe në zonat me popullsi kompakte, fragmentarizimin dhe përjashtimin i këtij minoriteti nga vemendja politike, ekonomike e shtetit dhe e organizmave ndërkombëtare. Nga ana tjetër qëndron, mbijetesa politike e përfaqësuesve politikë të minoritetit etnik grek, jo me votat e tij, por si “dëshirë” e strukturave politike shqiptare, shtimi pa fre i pasurisë së tyre dhe sfumimi në progresion gjeometrik i përpjekjeve të tyre për mbrojtjen e të drejtave të minoritetit. Ky realitet përbën treguesin më kokëfortë të kapjes së tyre.  Shembujt në vijim nuk janë thjeshtë vërtetues të kësaj kapjeje, i përmasave dhe kohëzgjatjes së saj, por edhe të arsyeve dhe synimeve pse ajo ndodh.  Një grup të rinjsh nga minoriteti, zotërojnë dokumente që vërtetojnë se vetëm në zonat me popullsi kompakte minoritare në rrethet Sarandë e Delvinë janë tjetërsuar me dokumente të falsifikuara, me vendime gjyqësore të manipuluara dhe në shkelje të ligjit, apo me vendime të ngjashme të strukturave të tjera të shtetit, 220 mijë dynimë tokë në përkatësi të këtij komuniteti. Me këtë mekanizëm këto sipërfaqe iu kthyen gjasme ish- pronarëve pa asnjë lloj lidhjeje me minoritetin grek. (Për 120 mijë dynym posedohen dosjet konkrete të shkeljeve dhe abuzimeve ligjore dhe për 100 mijë të tjera procesi është në vijim). Në aspektin social, politik e historik fenomeni duhet konsideruar si neootomanizim i këtyre krahinave minoritare greke. Kjo pasi dokumentat, të falsifikuara ose jo, ku mbështetet tjetërsimi i pronësisë, e kanë origjinën në Perandorinë Otomane. Bëhet fjalë për pretendime që zënë fill të paktën që pas shekullit të 16të, atëherë kur pushteti islamik i Perandorisë u rrëmbente me dhunë tokën të krishterëve që nuk pranonin të ndërronin fenë, për të shpërblyer ata që myslimanizoheshin dhe viheshin në shërbim të perandorisë. Neootomanizimi po ndodh pa zhurmë dhe me një tolerim civil dhe institucional në të gjithë Shqipërinë, por në rastin e minoritetit grek fenomeni lidhet esencialisht me ruajtjen e identitetit etnik të tij. Aq më keq kur faktet vërtetojnë se nuk kemi të bëjmë me “trashëgimtarë” të drejtpërdrejtë të ardhur nga shekujt (gjë që s’mund të ndodhë), por me individë që zotërojnë sot pushtet politik, ose kanë suport politik për të abuzuar dhe shkelur ligjin. Nga ana tjetër evidentohet fakti drithërues se këtë proces tjetërsues pronash të minoritetit e toleroi dhe e favorizoi që më 1998-99 kryetari i tanishëm i PBDNj-së, atëherë i OMONOIA-s, Vangjel Dule dhe ata që e pasuan, si V. Bollano e deri më sot. Dule sabotoi atëherë protestën masive dhe politike të komunitetit të minoritetit etnik grek kundër këtij fenomeni e që ishte në fillimet e veta. Protesta kërkonte në thelb ndalimin e procesit të neootomanizimit të këtij minoriteti por edhe të të gjithë vendit. Në aspektin juridik dihet se asnjë titull pronësie e kësaj kategorie nuk mund të fitohet pa miratimin e përfaqësuesve të pushtetit vendor. Drejtuesit e pushtetit vendor në zonat e minoritetetit, përgjithësisht përfaqësues të PBDNj-së dhe OMONIA-s, jo vetëm që nuk bën rezistencë, jo vetëm që hodhën firmat e tyre aprovuese për këto tjetërsime, por ka raste që dolën edhe dëshimitarë të rremë në favor të këtyre grabitqarëve. Po ashtu, për aq kohë sa ishin drejtues lokal këta përfaqësues, askush nga gjasme ish - pronarët nuk pretendonte njohjen faktike “të pronës”. Sapo ata u larguan nga drejtimi i pushtetit vendor, “ish -pronarët” nxituan për të vënë hunjtë “e pronës” së tyre.  Madje, në Livadhja, në Kulluricë, në Kostar, në Radat e gjetkë po bëhen të dhunshëm. U kërkojnë minoritarëve të largohen dhe nga shtëpitë e tyre, pasi, sipas pretendimeve të tyre, i kanë ndërtuar në “pronën” e tyre. Në Kostar të Delvinës disa individë, me tolerimin e drejtuesve vendorë të minoritetit dhe organeve shtetërore, rrethuan me dhunë 120 hektarë tokë pronë të fshatit. Tani kërcënojnë banorët e tij se do t’i përdhunojnë nëse nuk heqin dorë nga kërkesa për zbatimin e ligjit. Në Radat këta tipa pronaresh u kërkojnë vendasve minoritarë gratë në këmbim të lejes për të kullotur bagëtitë në tokat që me ligj janë të tyre. Për kapjen e përfaqësueve të minoritetit flet edhe fakti që për mëse 20 vjet PBDNj, është pjesëmarrëse në qeveritë alternative të vendit, por nuk ka bërë asnjë përpjekje për ndalimin e këtyre shkeljeve të drejtash kapitale të minoritetit grek. Nga ana tjetër drejtuesit e pushtetit vendor të minoritetit, bashkëfajtorë për këtë situatë, elaborohen nga udhëheqja e kësaj partie. Po ashtu, udhëheqja e re e OMONIA-s është produkt i mbështetjes nga të gjithë këta drejtues në komunat e bashkitë e minoritetit. Fakti që edhe ajo nuk denoncon asnjë nga këto vendime abuzive të organeve shtetërore ndaj qindra mijë dynim tokash të grabitura minoritetit dhe asnjë nga këta drejtues e kompromonton keqas edhe atë. Në periudhën që Shqipëria ratifikonte konvendën kuadër të KiE për mbrojtjen e minoriteteve, (1999-2001), e cila i jep një rëndësi të madhe njësive territotriale me popullsi kompakte minoritare, OMONIA dhe PBDNj, dolën me vendimin e heqjes dorë nga zonat me popullsi kompakte minoritare greke. E bënë këtë në emër gjasme të realitetit të ri të mbrojtjes individuale të të drejtave të njeriut dhe jo si komunitet. (E kundërta duhej të ndodhte.) Argumenti tjetër i liderit politik të minoritetit për këtë vendim, lidhet me krijimin e një klime të favorshme për të drejtat e himarjotëve që pranonin kombësinë greke. Por çfarë ndodhi realisht?! Ky vendim i hapi rrugën e regjistrimit në zonat me popullsi homogjene minoritare greke gati një mijë familjeve me kombësi shqiptare. Këto regjistrime u kryen me ndërgjegje nga drejtuesit lokalë të minoritetit etnik grek, gjë që në kushtet e emigrimit masiv të minoritarëve, përbën një tjetërsim të frikshëm demografik në këto zona. Aliko, Vrioni, Çuka, Finiqi, Mesopotami, Livadhja dhe vendbanime të tjera ndryshuan totalisht strukturën demografike. Përpos kësaj, fenomeni u shoqërua me dhënien e lejeve për blerje tokash dhe investime nga firma e kompani me pronarë shqiptarë. (Fenomeni është me intensiv në pjesët më jetike të kompaktësisë së minoritetit!!) Po ashtu, në këto zona, por më shumë në Himarë u zbatua një mekanizëm i ri tjetërsimi të pronës. U projektuan vendime për kthim pronash që favorizonin gjasëm minoritarët grekë. Në fakt këto prona (toka) u jepeshin minoritarëve grekë me kusht që ato t’u shiteshin më vonë (me çmim të paracaktuar) personave konkretë me kombësi shqiptare dhe shumë afër politikaneve të lartë. Skema zbatohej në dijeninë dhe me vullnetin e përfaqësuesve të minoritetit. Në denoncimin e kryeministrit Rama se janë tjetërsuar mbi 50 mijë hektarë tokë në zonën e Bregdetit nga qeveria e Sali Berishës, përmbahet edhe kjo skemë. Të njëjtit qëllim i shërbeu prishja selektive (sipas përkatësisë etnike dhe politike) të objekteve pa leje në zonën e Himarës. Por asnjë reagim serioz nuk erdhi  nga drejtuesit politikë minoritarë grek, ashtu siç po ndodh tani me shpronësimin në kundërshtim me ligjin në Dhermi të mbi 120 banorëve të atjeshëm. Politikanët minoritarë grekë nuk reagojnë as ndaj situatës energjitike në zonat e minoritetit. Minoritarët grekë janë paguesit më të rregullt të energjisë, por kanë sistemin më të keq të mundshëm furnizimi me energji elektrike në vend. (Zhyten në errësirë veçanërisht në ditë festash). Nuk reagojnë as për faktin se bizneset në minoritetin grek punojnë në kushtet e konkurencës së pandershme, pasi atyre u kërkohet korrektesi farmacie ndaj detyrimeve në shtet, ndërkohë që biznese të ngjashme në zona të tjera nuk paguajnë pothuaj fare detyrime ndaj shtetit. As për faktin  se minoritarët janë objekt i të gjitha llojeve të gjobave pasi vetëm ata mund t’i paguajnë. Buxheti i shtetit parashikon kuota diskriminuese për bashkitë e minoritetit dhe asete zero për mbarëvajtjen ekonomike të tyre etj. Dhe prap nuk ka asnjë reagim politik nga përfaqësuesit e këtij minoriteti. Pra, kapja e përfaqësuesve politikë të minoritetit etnik grek nga struktura të ndryshme shtetërore, apo dhe strukturave të tjera që shkelin ligjin, është evidente. Në minoritet qarkullon shprehja domëthenëse se dëmi që i shkaktuan atij përfaqësuesit e vet politikë në aspektin e identitetit etnik ia kalon shumë dhe dashakeqit e nacionalistit më të flaktë. Në këtë pikë lind edhe një pyetje tjetër esenciale (në fakt retorike). Përse këto struktura shteti mbajnë këtë qëndrim ndaj minoritetit etnik grek? Përse kërkojnë, qoftë edhe me bashkëpunimin me përfaqësuesit e tij politikë, apo nëpërmjet tyre, ta dobësojnë, ta diskriminojnë, ta margjinalizojnë, apo ta zhbëjnë atë? http://www.newsbomb.al/ http://www.gazetatema.net/

Άρθρο της ε/φ ΤΕΜΑ με τίτλο: «Η εξαγορά και η ενοχοποίηση των πολιτικών εκπροσώπων της Ελληνικής Μειονότητας και η απειλούμενη εθνική της ταυτότητα » Παραθέτουμε στη συνέχεια, σε ακριβή μετάφραση, άρθρο με τον προαναφερόμενο τίτλο, γραμμένο από τον πρώην βουλευτή ΟΜΟΝΟΙΑΣ και νυν Επικεφαλής του Τμήματος Εκλληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Ελληνικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου, Παναγιώτη Μπάρκα, το οποίο δημοσιεύτηκε στη σημερινή ε/φ ΤΕΜΑ. Αναρτήθηκε επίσης στα ηλεκτρονικά site newsbomb.al και gazetatema.net οι σχετικοί σύνδεσμοι των οποίων είναι: http://www.newsbomb.al/ http://www.gazetatema.net/ Στη συνέχεια το άρθρο: Η εξαγορά και ενοχοποίηση των εκπροσώπων της ελληνικής μειονότητας και η απειλούμενη εθνική της ταυτότητα Του Παναγιώτη Μπάρκα Πρόσφατα ο ηγέτης της σλαβομακεδονικής αντιπολίτευσης κατηγόρησε δημόσια (νόμιμα) σημαίνοντες αλβανούς πολιτικούς στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας για συνεργασία με μυστικές και δημόσιες κρατικές δομές της γείτονος χώρας για ιδία πολιτικά και οικονομικά οφέλη. Η κατηγορία αυτή αποτέλεσε το έναυσμα για την ανάλυση παρόμοιας χειραγώγησης διαχρονικά πολιτικών εκπροσώπων της εθνικής ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, αλλά εις βάρος των συμφερόντων της ιδίας μειονότητας. Για την επιβεβαίωση της εξαγοράς και ενοχοποίησης των ιθυνόντων της μειονότητας δε θα χρησιμοποιήσουμε τα ίδια μέσα (τηλ. υποκλοπές), αλλά διαφορετική προσέγγιση. Θα αντιπαραθέσουμε αφενός μεν την πραγματικότητα πολλαπλών διακρίσεων εις βάρος της εθνικής ελληνικής μειονότητας, τη δημογραφική αλλοίωσή της, τον οικονομικό αφανισμό ακόμα και στις περιοχές με συμπαγή πληθυσμό, τον περιορισμό και αποκλεισμό της εν λόγω μειονότητας από το πολιτικό και οικονομικό ενδιαφέρον του κράτους και των διεθνών οργανισμών. Αφετέρου δε, τίθεται το θέμα της πολιτικής επιβίωσης των πολιτικών εκπροσώπων της εθνικής ελληνικής μειονότητας, όχι με τις δικές της ψήφους, αλλά ως «επιθυμία» των αλβανικών πολιτικών δομών, της ξέφρενης αύξησης των περιουσιακών τους στοιχείων, την καθήλωση με γεωμετρική πρόοδο των προσπαθειών τους για την προστασία των δικαιωμάτων της μειονότητας. Το γεγονός αυτό αποτελεί το πιο αδιάσειστο στοιχείο της εξαγοράς και της ενοχοποίησης αυτών των πολιτικών εκπροσώπων. Τα παραδείγματα που ακολουθούν δεν αποδεικνύουν απλά την εν λόγω εξαγορά και χειραγώγηση, τις διαστάσεις και τη διάρκειά της, αλλά αποδεικνύουν και τους λόγους και τη σκοπιμότητά τους. Ομάδα νέων της μειονότητας κατέχει έγγραφα που αποδεικνύουν ότι μόνο σε περιοχές με συμπαγή μειονοτικό πληθυσμό στους νομούς Αγίων Σαράντα και Δελβίνου με πλαστά έγγραφα, με στημένες δικαστικές αποφάσεις κατά παράβαση του νόμου, είτε με παρεμφερείς αποφάσεις άλλων κρατικών δομών, έχει αλλάξει η κυριότητα  σε 220 χιλιάδες στρέμματα γης της εν λόγω κοινότητας. Με τους μηχανισμούς αυτούς οι παραπάνω εκτάσεις επέστρεψαν στους δήθεν πρώην ιδιοκτήτες, οι οποίοι δεν έχουν καμιά σχέση με την ελληνική μειονότητα. (Για τις 120 χιλιάδες στρέμματα υπάρχουν οι συγκεκριμένοι φάκελοι με τις νομικές παραβιάσεις και καταχρήσεις, ενώ για τις υπόλοιπες 100 χιλιάδες η διαδικασία συνεχίζεται.) Κοινωνικά, πολιτικά και ιστορικά το φαινόμενο αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως νεοοθωμανοποίηση  του χώρου της ελληνικής μειονότητας, επειδή τα έγγραφα, πλαστά ή μη, βάσει των οποίων γίνεται η αλλαγή κυριότητας των περιουσιών ανάγονται στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Γίνεται λόγος για διεκδικήσεις που ανάγονται τουλάχιστον μετά τον 16ο  αιώνα, τότε που το ισλαμικό καθεστώς της αυτοκρατορίας υφάρπαζε δια της βίας τη γη των χριστιανών που δεν αλλαξοπιστούσαν για να ανταμείψει όσους εξισλαμιζόταν και ετίθεντο στην υπηρεσία της αυτοκρατορίας. Ο νεοοθωμανισμός εξελίσσεται αθόρυβα, με κοινωνική και θεσμική ανοχή σε ολόκληρη την Αλβανία, πλην όμως στην περίπτωση της ελληνικής μειονότητας το φαινόμενο σχετίζεται ουσιαστικά με τη διατήρηση της εθνικής της ταυτότητας. Τόσο το χειρότερο που τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι δε γίνεται λόγος για άμεσους «κληρονόμους» ανά τους αιώνες (αδύνατο να συμβεί), αλλά για άτομα που σήμερα κατέχουν πολιτική εξουσία ή πολιτικό μέσο για κατάχρηση και παράβαση του νόμου. Αφετέρου, διαπιστώνεται το συγκλονιστικό γεγονός πως το εν λόγω φαινόμενο παράνομης ιδιοποίησης περιουσιών της μειονότητας το ανέχτηκε και το ενθάρρυνε την περίοδο 1998-1999 ο νύν Πρόεδρος του ΚΕΑΔ και τότε Πρόεδρος της Ομόνοιας Βαγγέλης Ντούλες και οι διάδοχοί του όπως ο Β. Μπολάνος, φαινόμενο που συνεχίζεται έως και σήμερα. Ο Ντούλες υπονόμευσε τότε τη μαζική πολιτική διαμαρτυρία της εθνικής ελληνικής μειονότητας κατά του φαινομένου αυτού που πρωτοεμφανιζόταν. Η διαμαρτυρία απαιτούσε ουσιαστικά την αποτροπή της διαδικασίας νεοοθωμανοποίησης της εν λόγω μειονότητας, αλλά και ολόκληρης της χώρας. Νομικά κανένας τίτλος ιδιοκτησίας αυτής της κατηγορίας δεν δύναται να νομιμοποιηθεί χωρίς την έγκριση των ιθυνόνόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι ιθύνοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης στις μειονοτικές περιοχές, ως επί το πλείστον εκπρόσωποι του ΚΕΑΔ και της Ομόνοιας, όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν, όχι μόνο υπέγραψαν για τις ιδιοποιήσεις αυτές, αλλά σε ορισμένες υποθέσεις έγιναν ψευτομάρτυρες υπέρ των αρπακτικών αυτών. Επίσης, για όσο διάστημα οι εν λόγω τοπικοί άρχοντες ασκούσαν ακόμα τα καθήκοντά τους, ουδείς εκ των δήθεν πρώην ιδιοκτητών δεν διεκδικούσε την πραγματική αναγνώριση της «περιουσίας». Αμέσως μετά τη λήξη της θητείας τους στην τοπική αυτοδιοίκηση, «οι πρώην ιδιοκτήτες» έσπευδαν να τοποθετήσουν πασσάλους στην «περιουσία» τους. Εξάλλου στη Λιβαδειά, στην Κουλουρίτσα, στο Κώσταρι, στο Ραντάτι και αλλού, γίνονται βίαιοι. Ζητούν από τους μειονοτικούς να εγκαταλείψουν και τα σπίτια τους, επειδή, κατά τους ισχυρισμούς τους, τα έχουν κτίσει στις «περιουσίες» τους. Στο Κώσταρι του Δελβίνου ορισμένα άτομα με την ανοχή των ηγετών της τοπικής αυτοδιοίκησης της μειονότητας και των κρατικών οργάνων, περιέφραξαν δια της βίας περισσότερα από 120 εκτάρια γη ιδιοκτησία της κοινότητας. Σήμερα απειλούν τους κατοίκους της κοινότητας με ποταπούς εκβιασμούς για να παραιτηθούν από το αίτημά τους για την αποκατάσταση του νόμου. Στο χωριό Ραντάτι Αργυροκάστρου, αυτοί οι τραμπούκοι-ιδιοκτήτες, ζητούν από τους ντόπιους Έλληνες Μειονοτικούς να τους δώσουν τις γυναίκες τους, με αντάλλαγμα την άδεια να βοσκήσουν τα ζώα τους στα εδάφη τα οποία με νόμο είναι των Ελλήνων. Για την εξαγορά και ενοχοποίηση των εκπροσώπων της μειονότητας μαρτυρεί και το γεγονός όπου πλέον των 20 ετών το ΚΕΑΔ συμμετέχει εναλλάξ στις κυβερνήσεις της χώρας, πλην όμως δεν προέβη σε καμιά ενέργεια για την αποτροπή των εν λόγω παράφορων παραβιάσεων εις βάρος της ελληνικής μειονότητας. Εξάλλου οι τοπικοί άρχοντες της μειονότητας, συναυτουργοί στη δημιουργηθείσα κατάσταση, θωπεύονται από την ηγεσία του κόμματος αυτού. Επίσης, η νέα ηγεσία της Ομόνοιας είναι προϊόν στήριξης των ιθυνόντων των επαρχιών και των δήμων της μειονότητας. Το γεγονός που και εκείνη δεν καταγγέλλει καμιά από τις κατασκευασμένες αποφάσεις των κρατικών οργάνων που αφορούν εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης μειονοτικών παράνομα ιδιοποιημένης, αλλά και κανέναν εκ των ηγετών αυτών, ενοχοποιεί επικίνδυνα και την Ομόνοια. Την περίοδο που η Αλβανία επικύρωνε τη Σύμβαση Πλαίσιο της ΣΕ για την Προστασία των Μειονοτήτων (1999-2001) η οποία παρέχει ιδιαίτερο βάρος στις περιοχές με συμπαγή μειονοτικό πληθυσμό, η Ομόνοια και το ΚΕΑΔ, αποφάσισαν να παραιτηθούν από τις περιοχές με συμπαγή ελληνικό μειονοτικό πληθυσμό. Προέβησαν στην ενέργεια αυτή με πρόσχημα τη δήθεν νέα κατάσταση ατομικής προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και όχι συλλογικά. (Το αντίθετο έπρεπε να συμβεί.) Ένα δεύτερο επιχείρημα του πολιτικού ηγέτη της μειονότητας για την απόφαση αυτή σχετίζεται με τη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για τα δικαιώματα των Χιμαραίων που αποδεχόταν την ελληνική εθνικότητα. Όμως, τι συνέβη στην πράξη; Η απόφαση αυτή άνοιξε το δρόμο πολιτογράφησης στις περιοχές με συμπαγή ελληνικό πληθυσμό περίπου χιλίων οικογενειών αλβανικής εθνικότητας. Οι πολιτογραφήσεις αυτές έγιναν συνειδητά από τους τοπικούς άρχοντες της εθνικής ελληνικής μειονότητας, γεγονός που, δεδομένου του φαινομένου μαζικής μετανάστευσης των μειονοτικών, αποτελεί επικίνδυνη δημογραφική αλλοίωση στις περιοχές αυτές. To Αλύκο, το Βρυώνι, η Τσούκα, η Φοινίκη, το Μεσοπόταμο, η Λιβαδειά και άλλες κοινότητες έχουν αλλάξει εξ ολοκλήρου τη δημογραφική τους σύνθεση. Συν τοις άλλοις το φαινόμενο αυτό συνοδεύτηκε με την παροχή αδειών αγοράς γης και επενδύσεων σε αλβανούς επιχειρηματίες. (Το φαινόμενο είναι πιο έντονο στις πιο ζωτικές και συμπαγείς περιοχές της μειονότητας.) Επίσης, στις περιοχές αυτές, και προπάντων στη Χιμάρα, εφαρμόστηκε νέος μηχανισμός αλλοίωσης της κυριότητας των περιουσιών. Κατασκευάστηκαν αποφάσεις επιστροφής περιουσιών οι οποίες δήθεν ωφελούσαν τους Έλληνες μειονοτικούς. Στην πραγματικότητα οι περιουσίες (εκτάσεις γης) δίδονταν τυπικά σε Έλληνες μειονοτικούς υπό την προϋπόθεση στη συνέχεια να πωλούνταν (έναντι προκαθορισμένης τιμής) σε συγκεκριμένα άτομα αλβανικής εθνικότητας στενά συνδεδεμένα με ανώτερους πολιτικούς. Το σχήμα εφαρμοζόταν εν γνώσει και με τη βούληση των εκπροσώπων της μειονότητας. Στην καταγγελία του Πρωθυπουργού Έντι Ράμα στην οποία αναφέρεται ότι έχουν ιδιοποιηθεί παρανόμως 50 χιλιάδες εκτάρια γη στην περιοχή του Μπρεγκντέτ (παραλίας Ιονίου, Χιμάρας-Αγίων Σαράντα) από την Κυβέρνηση Μπερίσα, αναφέρεται και στο μηχανισμό αυτό. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετούσε και η επιλεκτική κατεδάφιση (βάσει εθνικής και πολιτικής ταυτότητας) αυθαιρέτων στην περιοχή της Χιμάρας. Και όμως ουδεμία σοβαρή αντίδραση υπήρξε από την πολιτική ηγεσία της ελληνικής μειονότητας, όπως συμβαίνει και σήμερα με την απαλλοτρίωση κατά παράβαση του νόμου στους Δρυμάδες εις βάρος 120 κατοίκων. Οι πολιτικοί της ελληνικής μειονότητας δεν αντιδρούν ούτε για την ενεργειακή κατάσταση στις περιοχές της μειονότητας. Οι Έλληνες μειονοτικοί είναι οι πιο συνεπείς πληρωτές ηλεκτρικής ενέργειας, και όμως έχουν το χειρότερο δυνατό δίκτυο παροχής ηλεκτροδότησης στη χώρα. (Βυθίζονται στο σκοτάδι ειδικά κατά τη διάρκεια εορτών.) Δεν αντιδρούν ούτε για το γεγονός όπου οι μειονοτικοί επιχειρηματίες λειτουργούν σε συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού, επειδή απ΄ εκείνους απαιτείται απόλυτη συνέπεια έναντι των υποχρεώσεων προς το  δημόσιο, ενώ επιχειρηματίες του ίδιου κλάδου σε άλλες περιοχές σχεδόν δεν καταβάλλουν τις υποχρεώσεις τους προς το δημόσιο. Δεν αντιδρούν ούτε κατά του φαινομένου όπου οι μειονοτικοί αποτελούν συχνά αντικείμενο επιβολής πάσης φύσεως προστίμων, επειδή μόνο εκείνοι τα καταβάλλουν. Ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει πενιχρά κονδύλια για τους δήμους της μειονότητας και μηδενικές επιδοτήσεις για την οικονομική τους ευρωστία. Και όμως ξανά δεν υπάρχει καμιά πολιτική αντίδραση από τους εκπροσώπους της εν λόγω μειονότητας. Λοιπόν, η εξαγορά και ενοχοποίηση των εκπροσώπων της εθνικής ελληνικής μειονότητας από διάφορες κρατικές δομές ή άλλες δομές που παραβιάζουν το νόμο είναι υπαρκτή. Στη μειονότητα ψιθυρίζεται με νόημα πως η ζημιά που προκάλεσαν στη μειονότητα οι πολιτικοί της εκπρόσωποι όσον αφορά την εθνική ταυτότητα ξεπερνάει κατά πολύ και τους πολέμιους αυτής αλλά και τους ένθερμους Αλβανούς εθνικιστές. Στο σημείο αυτό τίθενται και κάποια άλλα ουσιώδη ερωτήματα (ρητορικά). Γιατί οι συγκεκριμένες κρατικές δομές τηρούν τη στάση αυτή έναντι της ελληνικής εθνικής μειονότητας; Γιατί ζητούν, έστω και σε συνεργασία με τους πολιτικούς της εκπροσώπους, ή μέσω αυτών, να την εξασθενίσουν, να τη διαβάλλουν, να την περιθωριοποιήσουν ή να την αλλοιώσουν;