Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Κυριακή 19 Μαρτίου 2017

Ο Χριστός αιτία της καύχησής μας - Krishti shkaku i krenarisë sonë.



Ο Χριστός αιτία της καύχησής μας

Έχοντας προ οφθαλμών το ανυπέρβλητο σύμβολο της θυσίας του Θεανθρώπου, τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό, αδελφοί μου, κατά τη σημερινή Γ΄ Κυριακή των Νηστειών, ακούσαμε στην Ευαγγελική περικοπή τον Κύριό μας να καλεί όλους μας σε ανάληψη του προσωπικού μας σταυρού, αν θέλουμε να νοούμαστε και να είμαστε πραγματικοί και όχι ψευδεπίγραφοι μαθητές Του. Τον ακούσαμε να διακηρύσσει ότι η σωτηρία της ψυχής δε μπορεί να συγκριθεί ούτε με την απόκτηση του κόσμου όλου. Τον είδαμε να στηλιτεύει εκείνους που θα ντραπούν σ’ αυτή τη ζωή για την Χριστιανική τους ιδιότητα και πίστη. Γι’ αυτούς και ο Χριστός θα νιώσει ντροπή εν ημέρα κρίσεως. Σ’ αυτό το τελευταίο σημείο θα επικεντρώσουμε τη σκέψη μας και την προσοχή μας.

Η ομολογία της χριστιανικής ιδιότητας και πίστης στον Ιησού Χριστό, στους πρώτους αιώνες της ζωής της Εκκλησίας, ήταν κάτι που προκαλούσε το μένος των διωκτών του Χριστού και επέφερε απίστευτες διώξεις, βασανισμούς και τον θάνατο στα μέλη της Εκκλησίας. Ήταν η εποχή κατά την οποία νέφος Αγίων Μαρτύρων κόσμησε το χριστιανικό στερέωμα, καθιστώντας το τίμιο αίμα τους το
δομικό στοιχείο του Εκκλησιαστικού οικοδομήματος. Ουδεμία σκέψη ντροπής και αισχύνης για το όνομα «Χριστιανός» περνούσε από τη σκέψη των μελών του Σώματος του Χριστού. Ουδεμία σκέψη προσποίησης και απόκρυψης της πίστης, ως κίνηση αυτοπροστασίας.
Η αγάπη προς τον Χριστό ήταν τέτοια, ώστε το μαρτύριο να επιζητείται, προκειμένου η ένωση μαζί Του να γίνει πιο άμεση και πραγματική.
Το αίσθημα της ντροπής συναντάται, κατά ένα περίεργο τρόπο, σε περιόδους που η πίστη είναι ελεύθερη και η Χριστιανική ιδιότητα δεν εγείρει κάποια μορφή δίωξης εναντίον της. Το αίσθημα της ντροπής επιχειρείται να επιβληθεί σε ανθρώπους με ασθενική ή προβληματική πίστη, όταν τα αθεϊστικά και υλιστικά συστήματα του κόσμου καταγγέλλουν την Εκκλησία για αναχρονισμό και οπισθοδρόμηση ή για εμμονές σε δήθεν στείρες διδασκαλίες, σε μια εποχή που ο κόσμος μεταλλάσσεται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Το αίσθημα της ντροπής μπορεί να προκύψει σε εργασιακά περιβάλλοντα όπου κυριαρχούν απόψεις κοσμικές, όπου η αξιοκρατία καταρρακώνεται και η εργασιακή ανέλιξη και πρόοδος επιτυγχάνονται με ανοίκειους και ανήθικους τρόπους, ξένους προς το πνεύμα της υγιούς συνεργασίας και της, με ηθικούς κανόνες, διαρθρωμένης εργασίας.
Το αίσθημα της ντροπής μπορεί να προκύψει σε ανθρώπους που ταυτίζουν την Εκκλησία με τα πρόσωπα, όταν αυτά τα πρόσωπα της αυξημένης Εκκλησιαστικής ευθύνης δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και πληγώνουν το Σώμα του Χριστού με ελεγχόμενες και προβληματικές συμπεριφορές. Το αίσθημα της ντροπής συχνά εμφανίζεται σε νεανικά περιβάλλοντα, εκεί όπου ο Χριστιανός νέος καλείται να αντισταθεί στις σειρήνες και στα θέλγητρα του κόσμου, στα οποία έχουν παραδοθεί άνευ όρων αδιάφοροι, ακατήχητοι και απροστάτευτοι από την οικογένεια συνομήλικοί του.
Στην Χριστιανική ιδιότητα, όμως, δεν ταιριάζει η ντροπή.
Αντίθετα, τής πρέπει η εν Χριστώ καύχηση, γιατί δεν υπάρχει στον κόσμο αυτό ανώτερη ιδιότητα, καθαρότερη πίστη, αυθεντικότερη ζωή από την Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή, στην οποία κυριαρχεί και εμπνέει όλους και όλα το πνεύμα του Θεού. Η Χριστιανική ιδιότητα δεν αναπροσαρμόζεται ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος της κάθε εποχής, αλλά νοηματοδοτεί την κάθε εποχή. Δεν χάνει την αξία και την επικαιρότητά της, όσο και αν οι συνθήκες της ζωής αναδιαμορφώνονται με ραγδαίο και έντονο τρόπο. Η Χριστιανική ιδιότητα υπάρχει για να προβάλλεται σε όλα τα περιβάλλοντα, εργασιακά, οικογενειακά, νεανικά, όχι με τρόπο υπερφίαλο και κομπλεξικό, αλλά διακριτικό και σταθερό. Διδάσκει με τη ζωή και το προσωπικό παράδειγμα κι όχι με θεωρητικά σχήματα και λόγους. Η Χριστιανική ιδιότητα μπορεί να δείχνει ελλειμματική μπροστά στη θρασύτητα του κοσμικού φρονήματος, που γνωρίζει πώς να καταλαμβάνει τα πόστα και να κινεί τα νήματα της κοινωνικής ζωής, είναι, όμως, ανεκτίμητη και ακριβή στα μάτια του Θεού, για τον Οποίο υπάρχουμε, τελικά και λειτουργούμε ως Χριστιανοί σ’ αυτόν τον κόσμο.
Στη σημερινή, μάλιστα, εποχή, που το κοσμικό φρόνημα αποκαλύπτει τη γυμνότητά του και δείχνει να χρεοκοπεί, υπό το βάρος των ανομημάτων του, η Χριστιανική πίστη και ιδιότητα είναι αυτή που μπορεί να δώσει ελπίδα, αισιοδοξία και προοπτική στον παραπαίοντα άνθρωπο. Αυτή η ιδιότητα, με τη δύναμη και την αυθεντικότητά της, είναι το καύχημά μας είναι η εγγύηση της ευαρέσκειας του Θεού εν ημέρα κρίσεως. ΑΜΗΝ!
Αρχιμ. Ε.Ο


Krishti shkaku i krenarisë sonë.

Vëllezërit e mi, duke pasur përpara syve tanë simbolin e patejkalueshëm të sakrificës së Perëndinjeriut, Kryqin e Nderuar dhe Jetëdhënës, ditën e sotme, të Djelën e 3-të të Kreshmëve, dëgjuam në pjesën nga Ungjilli, Zotin tonë që na drejtohej të gjithëve ne që të mbajmë kryqin tonë personal, nëse duam që të jemi nxënës të realë e jo të gënjeshtër të Tij. E dëgjuam të na shpallte se shëptimi i shpirtit nuk mund të krahasohet me zotërimin e gjithë botës. E pamë duke bërë vërejtje për ata sa kanë turp në këtë jetë pikërisht sepse i përkasin besimit të Krishter. Për ata dhe Krishti do të ndjejë turp në ditën e gjykimit të madh. Në këtë pikë të fundit duam që të përqëndrojmë vëmendjen tonë.
Pohimi i cilësisë sonë si të krishterë dhe besimit tonë tek Jesu Krishti, në shekujt e parë të jetës së Kishës, ishte diçka që shkakëtonte maninë e përndjekësve të Krishtit dhe sillte përndjekje të tmerrshme si dhe vdekjen e anëtarëve të Kishës. Ishte periudha gjatë të cilës një re me Martirë të Shenjtë zbukuroi qiellin e krishter, duke e bërë gjakun e tyre të nderuar, element struktural të ndërtesës Kishtare. Asnjë mendim turpi dhe shqetësimi për emrin “I Krishter” nuk kalonte nga mendja e anëtarëve të Trupit të Krishtit. Asnjë mendim shtirjeje dhe fshehjeje e besimit, si lëvizje  vetëmbrojtjese.
Dashuria ndaj Krishtit ishte e tillë, sa martirizimi të kërkohej në mënyrë që bashkimi me ATË të bëhej menjëherë dhe real.
Ndjenjën e turpit e gjejmë, në mënyrë të çuditëshme, në periudha ku besimi është i lirë dhe cilësimi i Krishter nuk përbën ndonjë shkak përndjekjeje ndaj kujtdo.
Ndjenja e turpit iu imponohet njerëzve me besim të dobët ose problematik, kur sistemet ateiste dhe materialiste të botës akuzojnë Kishën për prapambetje ose për gjoja fiksime të saj në doktrina shterpa në një periudhë ku bota ndryshon me ritme të tmerrshme.
Ndjenja e turpit mund të shfaqet në ambjentet e punës ku mbizotërojnë mendime laike, ku meritokracia nuk praktikohet dhe ngritja ose përparimi në karrierë arrihen me mënyra të pamoralshme dhe të papërshtatëshme, të huaja ndaj frymës konstruktive të bashkëpunimit  dhe të një pune të strukturuar mbi rregulla morale.
Ndjenja e turpit mund të shfaqet dhe tek njerëz që përputhin Kishën me persona, kur persona me detyra të larta Kishtare nuk janë në lartësinë e duhur dhe plagosin Trupin e Krishtit me sjellje të kontrrollueshme dhe problematike. Ndjesia e turpit shpesh shfaqet në ambjentet rinore, atje ku i riu i Krishter thirret që t’iu rrezistojë sirenave dhe dëshirave të botës, në të cilat, bashkëmoshatarët, janë dorëzuar pa kushte, indeferentë, pa njohuri fetare dhe të pambrojtur nga familjet e tyre.
Por në cilësinë e të Krishterit, nuk ka vend turpi.
Në të kundërt, i shkon më tepër krenaria më Krishtin, sepse nuk ekziston në botë asnjë cilësi më e lartë, besim më i pastër, jetë më origjinale se sa jeta e krishterë Orthodhokse, në të cilën mbizotëron dhe i frymëzon të gjithë fryma e Zotit. Cilësia e Krishterë nuk përshtatet sipas thënies “nga fryn era” gjatë secilës periudhë, por i jep kuptim secilës periudhe. Nuk humbet vlerën dhe është gjithmnonë e kohës dhe nëse kushtet e jetës ndryshojnë me rritëm shumë të shpejt. Cilësia e Krishterë ekziston që të shfaqet në të gjitha ambientet, në atë të punës, të familjes, në ato rinore dhe jo në mënyrë arrogante apo si kompleks i brendshëm, por në mënyrë të kujdesshme dhe të qëndrueshme. Mëson me jetën dhe shembullin personal dhe jo me forma teorike dhe fjalë. Cilësia e Krishterë nuk mund të shfaqet me mangësi para arrogancës së qëndrimit të botës, e cila e di si të kapë pozicionet dhe të lëvizë fijet e jetës shoqërore, por është e çmuar dhe e shtrenjtë para syve të Zotit, për të Cilin ekzistojmë si përfundim dhe jetojmë si të Krishterë në këtë botë.
Në kohët e sotme që qëndrimi i botës zbulohet me gjithë lakuriqësinë e tij dhe duket se po falimenton, nën peshën e gjithë gabimeve të saj, besimi i Krishter dhe cilësia e tij është ajo që mund të na japë shpresë, optimizëm  dhe prespektivë tek njeriu në rrënie. Kjo cilësi me fuqinë dhe origjinalitetin e saj, është krenaria jonë, është garancia e pëlqimit të Zotit ndaj ditës së gjykimit. Amin.
Arhimandriti E.O
Përktheu, përgatiti Pelasgos Koritsas.

Δεν υπάρχουν σχόλια: