Τι συνέβη στις συναντήσεις του Ditmir Bushat στα Ιωάννινα, Δερβιτσάνη και Δρόπολη

 

Γράφει ο Παναγιώτης Μπάρκας

Τι συνέβη στις συναντήσεις του Ditmir Bushat στα Ιωάννινα, Δερβιτσάνη και Δρόπολη
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ο Υπουργός Εξωτερικών Μπουσάτι, που συνοδεύονταν από την Υπουργό Πολιτισμού Μιρέλα Κουμπάρο ταξίδεψαν από το Αργυρόκαστρο στα Γιάννενα όπου είχαν τρεις σταθμούς συναντήσεις: στη Δερβιτσάνη (στην ελληνική εθνική μειονότητα), στο Μεθοριακό Σταθμό της Κακαβιάς (μεταξύ των αποκλεισμένων μεταναστών) και στα Ιωάννινα (με μετανάστες από την Αλβανία σε αυτήν την πόλη).

Στο σύνολό τους αυτοί οι τρεις σταθμοί συναντήσεων, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, πρόβαλαν το πραγματικό κλίμα των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, της Ελλάδας και της Αλβανίας, ξεκινώντας αρχικά από τη σχέση της κυβέρνησης με την ελληνική εθνική μειονότητα.

Επρόκειτο για ένα βεβαρυμμένο κλίμα, το οποίο εκτυλίσσεται παραμονές της συνάντησης στην Ελλάδα με τον Έλληνα ομόλογό του κ Κοτζιά, με υψηλές προσδοκίες για τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, τουλάχιστον σύμφωνα με τον Μπουσάτι και στην χρονική στιγμή που σχετίζεται με την ανάγκη της ανανέωσης της Συμφώνου Φιλίας και Συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών. Πρόκειται λοιπόν, για ένα νέο κύκλο επιδείνωσης που καθοδηγείται κυρίως από την αλβανική πλευρά με σύμμαχό της τα ΜΜΕ και ως συνήθως στο ανθελληνικό πνεύμα. Το νέο στην παρούσα φάση δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι κλίμα μεταφέρεται στις ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ των δύο λαών οι οποίες μέχρι στιγμής λίγο ή και καθόλου έχουν επηρεαστεί, αλλά, για πρώτη φορά, έχουμε μια κάθετη και οριζόντια αντίδραση από ελληνικής πλευράς, στοχοποιώντας άμεσα την αλβανική κυβέρνηση προς την αλβανική κυβέρνηση.

Αλλά ας αναλύσουμε αυτήν την κατάσταση με σημείο αναφοράς τους τρεις σταθμούς του Μπουσάτι αυτό το Σαββατοκύριακο.

Η συμμετοχή των μεταναστών στη συνάντηση του Υπουργού στα Ιωάννινα (μερικοί ήταν ελληνικής καταγωγής), ήταν μετρημένoi στα δάχτυλα, παρότι στα Ιωάννινα ζουν εκατοντάδες Αλβανοί μετανάστες. Το μαζικό μποϊκοτάζ του Υπουργού, του άμεσα υπεύθυνου για τα προβλήματά τους δεν αφορά τόσο την απώλεια της εμπιστοσύνης τους στους πολιτικούς και αλβανική κυβέρνησης. Περισσότερο αποτελεί ένδειξη της αντίδρασης και διαφωνίας τους στην πολιτική που ακολουθούν τα Τίρανα απέναντι στην Ελλάδα. Με λίγα λόγια, μια τέτοια πολιτική επηρεάζει αρνητικά στην αρμονία, την ηρεμία, τη συνεργασία, την ένταξη, τις ευρωπαϊκές σχέσεις που η απόλυτη πλειοψηφία αυτών έχει θέσει έχει θέση με τη χώρα διαμονής τους, την Ελλάδα, πράγμα για το οποίο ολίγη σημασία αφιερώνουν στα Τίρανα. 
Πιο δύσκολη γίνεται η ζωή τους στην Ελλάδα ειδικά λόγω των παραληρημάτων στα ΜΜΕ του αναχρονικού και μπαγιάτικου πατριωτισμού εμπνευσμένου με τον ανθελληνικό εθνικισμό, χειραγωγημένου και σερβιρισμένου από την πολιτική, ως μια αλχημεία για να τραβήξει την προσοχή από τα καθημερινά προβλήματα που αφορούν την επιβίωση. 
 Διαφαίνεται λοιπόν μια διπλή στάση του αλβανικού παράγοντα προς την Ελλάδα. Αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα απαιτούν από τα Τίρανα να ακολουθήσουν μια πολιτική φιλίας, κατανόησης και συνεργασίας με την Ελλάδα. Αντιθέτως, ένα μεγάλο μέρος των Αλβανών στην Αλβανία, ιδιαίτερα εκείνοι που διαμορφώνουν άποψη στο κοινό, νομίζουν ότι θα λύσουν τα εσωτερικά προβλήματά τους παράγοντας ανθελληνισμό.

Αυτό ήταν προφανές στο δεύτερο σταθμό του Υπουργού στην Κακαβιά. Βρισκόμενοι μεταξύ Αλβανών αποκλεισμένων για ώρες στα σύνορα με προορισμό την Ελλάδα, οι δύο υπουργοί, ο Μπουσάτι και η Κουμπάρο, βίωσαν τη σκληρή αντίδρασή τους. Αλβανοί πολίτες, απαλλαγμένοι από την πολιτική χειραγώγηση και εξοργισμένοι για τον πολύωρο αποκλεισμό τους στα σύνορα, ενοχοποιούσαν την κυβέρνησή τους για αυτές τις κουραστικές ώρες αναμονής. 
Δεν τους ενδιέφερε η επίσημη ανακοίνωση της ελληνικής πλευράς ότι τα σύνορα έκλεισαν για τεχνικούς λόγους. Τα μέσα ενημέρωσης των Τιράνων είχαν διαποτίσει τα αγανακτισμένα αφτιά τους με την είδηση ότι τα δεινά τους ήταν μια ελληνική αντίποινα για τα γεγονότα στη Χιμάρα !!! Και παρόλα αυτά εκείνοι είχαν μια απάντηση. Απέδιδαν την αιτία στα Τίρανα. Και το διατύπωναν αυτό άμεσα και κατάματα στον αρμόδιο Υπουργό για τις τύχες τους. 
 Έτσι, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στα Τίρανα με τις εικασίες τους, ότι η πολύωρη αναμονή στα σύνορα οφείλονταν σε πολιτικό υπόβαθρο από ελληνικής πλευράς, δεν προσέφεραν τίποτε άλλο παρά, από την μία πλευρά ενθάρρυναν στη μερίδα των Αλβανών που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με την Ελλάδα, τη δυσφορία έναντι της αλβανικής κυβέρνησης. Από την άλλη τροφοδοτούσαν των ανθελληνισμό στους Αλβανούς που θέλουν να ζούνε με τον αρρωστημένο εθνικισμό. 
 Υπό αυτή την έννοια, πιο δύσκολη και πιο περίπλοκη για τους Μπουσάτι και Κουμπάρο ήταν η συνάντηση στο χωριό Δερβιτσάνη, στην καρδιά της εθνικής ελληνικής μειονότητας. Ήταν προφανές ότι ο Μπουσάτι, παραμονές της άτυπης ή επίσημης συνάντησης με τον Έλληνα ομόλογό του, επιδίωκε μια τέτοια συνάντηση, μάλιστα με όσο μεγαλύτερη και ενθουσιώδη συμμετοχή.
Είναι γνωστό ότι στις αναμενόμενες συνομιλίες μεταξύ των δύο υπουργών, τα θέματα της μειονότητας και των δικαιωμάτων της, ο νόμος περί μειονοτήτων που μόλις εγκρίθηκε, το περιουσιακό στο σύνολό του (και όχι μόνο στη Χιμάρα, κλπ), θα είναι πολύ ψηλά στην ατζέντα του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών, καθώς ακόμη και αν θέλει να τα παρακάμψει, δεν μπορεί να αγνοήσει την πολιτική πίεση της αντιπολίτευσης και της ελληνικής κοινής γνώμης. 
 Από την άλλη πλευρά, η πολιτική ηγεσία της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία από καιρό έχει ρίξει τις γέφυρες επικοινωνίας με την κυβέρνηση. Το γεγονός δεν θα είχε σημασία αν η κοινότητα της εθνικής ελληνικής μειονότητας εκδήλωνε διαφορετική στάση από την ηγεσία της. (Αυτός ήταν στην πραγματικότητα ένας από τους στόχους του υπουργού Μπουσάτι στη Δερβιτσάνη). Δυστυχώς, αποδείχθηκε ότι στη μειονότητα καλλιεργείται ως ένα άνευ προηγουμένου φαινόμενο, η σθεναρή αντίδραση κατά της κυβέρνησης. Και αυτό δεν οφείλεται απλά στο παιχνίδι του πρωθυπουργού που συγκρούεται με το Ντούλε για να αυξήσει τον ανθελληνικό κύρος του στο αλβανικό περιβάλλον και του Ντούλε που συγκρούεται με Ράμα για να αυξήσει τις πεσμένες χάμου μετοχές του (εφόσον παραμένει ο πιο λιγότερο ψηφισμένος πολιτικός στην εθνική ελληνική μειονότητα). Τη συνάντηση στη Δερβιτσάνη αγνόησαν όλοι οι άλλοι εκπρόσωποι της εθνικής ελληνικής μειονότητας, με εξαίρεση το ΣΚ Δήμου Δρόπολης. Οι διοργανωτές, άτομα από την ελληνική μειονότητα στο ΣΚ, δεν κατάφεραν να πείσουν εκείνους να μετάσχουν στη συνάντηση. Τόσο το χειρότερο όταν οι ίδιοι επιδίωξαν να εκμεταλλευτούν τη συνάντηση για να επιδείξουν την ισχύ τους στο δήμο Δρόπολης. (Παρευρέθηκαν στη συνάντηση μόνο μέλη του Σ.Κόμματος στο δήμο Δρόπολης) μεταβάλλοντας έτσι την παρουσία των δύο υπουργών σε μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης της εθνικής ομογένειας στο Δήμο Δρόπολης.

Φωνές εκείνων (μεταξύ αυτών και εμού) που ζητούν ώστε οι εκπρόσωποι της ε.ε. μειονότητας θα πρέπει να επιστρέψουν στον εποικοδομητικό διάλογο με την κυβέρνηση, και η κυβέρνηση, όπως και η πλειοψηφία, δεν έχει λόγο να εκδηλώνει ότι φοβάται από μια μειονότητα, και λόγω αυτού του φόβου θα πρέπει να την ελέγχει, μετατρέπονται σε μειοψηφία.
Το σημείο αφετηρίας για τη νέα αυτή κατάσταση φαίνεται να είναι το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στη Χιμάρα, όπως και η ψήφιση του νόμου για τις μειονότητες. Το πρόβλημα στη Χειμάρρα είναι πραγματικό, αλλά, δυστυχώς, η προσέγγισή του καταπιάνεται από την κορυφή του παγόβουνου και σκόπιμα μονομερώς. Η αντιμετώπιση του προβλήματος στη Χιμάρα, ως σχέση μιας ομάδας Χιμαριωτών δηλωμένων εθνικά ως Έλληνες και των περιουσιών τους, με το νόμο σε καταστάσεις εφαρμογής ενός σχεδίου ανάπλασης του ιστορικού κέντρου της Χιμάρας, δεν αγγίζει διόλου το πραγματικό οπρόβλημα και την ουσία του. 
Αποδεικνύεται ότι η αντιπαράθεση για το σχέδιο ανάπλασης, λαμβάνει μια διοικητική λύση απαλλοτριώσεων για λογαριασμό δημοσίου οφέλους. Τα πολιτικά κόμματα το αντιμετώπισαν από εθνικιστικές θέσεις, ως αντιπαράθεση για εθνικά συμφέροντα. Ζήτησαν από την μία πλευρά να αποσύρουν την προσοχή από την ουσία του προβλήματος και να κρύψουν το μέγεθος του εγκλήματος το οποίο συνέβη στη Χιμάρα χρόνια κατά σειρά. (Διαφαίνεται εύκολα ότι οι ύψιστοι πολιτικοί παράγοντες που εμπλέκονται στο θέμα της Χιμάρας δείχνουν ότι διασταυρώνουν τα ξίφη μεταξύ τους. Δηλώνουν ότι κατέχουν ενοχοποιητικά στοιχεία σε βάρος των αντιπάλων, αλλά οι απειλές φθάνουν μέχρι τις κόκκινες γραμμές του προκαταρκτικού συμβιβασμού για την αλληλοπροστασία όταν πρόκειται για την έννομη ενοχοποίησή τους. Από την άλλη πλευρά, η προβολή του προβλήματος από τα πολιτικά κόμματα με την ταυτότητα του ανθελληνισμού, επιδιώκει , την περιθωριοποίηση του ελληνικού στοιχείου στη Χειμάρρα, με στόχο την καλλιέργεια του κατάλληλου εδάφους στο μαύρο χρήμα και το οργανωμένο έγκλημα για να ολοκληρώσουν αυτή την αποστολή με πατριωτικό ένδυμα. 
Είναι λοιπόν σαφές ότι η επιδείνωση των σχέσεων με την Ελλάδα βαδίζει στο απροχώρητο και ελάχιστα καταβάλλονται προσπάθειες για την εξομάλυνσή τους. Και το χειρότερο, οι τέτοιες εξελίξεις εμποδίζουν και στενεύουν τα περιθώρια επιστροφής.ΤΕΛΟΣ