Tὸ θηρίο τοῦ ἐγωισμοῦ! - Përbindëshi i Egoizmit.

Tὸ θηρίο τοῦ ἐγωισμοῦ «Ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι» (Μᾶρκ. 10,45) Oλη ἡ ζωὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς εἶνε, ἀγαπητοί μου, τύπος καὶ ὑπογραμμός· ἰδιαιτέρως ὅμως τὸ τέλος. Ἕνα ἐπεισόδιο αὐτῶν τῶν ἡμερῶν διηγεῖται σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· συνέβη ὅταν ὁ Κύριος ανέβαινε με τους μαθητές εις τα Ιεροσόλυμα για να  προσφέρῃ τὴν ὑψίστη θυσία «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας» (Λειτ. Μ. Βασ., καθαγ.). Καθ᾿ ὁ δὸν προβλέπει ὡς Θεὸς ὅλα ὅσα πρόκειται νὰ ὑποφέρῃ· σὰν σὲ κινηματογραφικὴ ταινία περνοῦν μπροστά του.  Εἶνε  συγκινημένος.  Καὶ  θὰ ἤθελε στὸ ὕψος τῶν σκέψεων καὶ αἰσθημάτων του ν᾽ ἀνυψώσῃ καὶ τοὺς μαθητάς του. Ἀλλὰ οἱ μαθηταὶ παρέμεναν ἀσυντόνιστοι, ἀπροσάρμοστοι. Ἄλλα σκεπτόταν ὁ Κύριος, ἄλλα σκέπτονταν αὐτοί· ἐκεῖνος σκεπτόταν τὴ θυσία οἱ μαθηταὶ τὴ δόξα, ἐκεῖνος τὸ σταυρό αὐτοὶ θρόνους ἐπιγείους! Φαντάζονταν ὅτι, τώρα ποὺ θὰ μπῇ στὰ Ἰεροσόλυμα, θὰ διώξῃ τοὺς Ῥωμαίους κατακτητάς, θ᾽ ἀνακηρυχθῇ βασιλιᾶς πιὸ ἔνδοξος ἀπ᾽ τὸ Σολομῶντα καὶ τὸ Δαυΐδ, καὶ θὰ τὸν περιστοιχίζουν ἀξιωματοῦχοι… Κ᾽ ἐπειδὴ τέτοια ἰδέα εἶχαν γιὰ τὸ Χριστό, τοὺς κατέλαβε ἐπιθυμία δόξης ἐπιγείου. Δύο μάλιστα ἀπὸ αὐτούς, ὁ Ἰάκωβος κι ὁ Ἰωάννης οἱ γυιοὶ τοῦ Ζεβεδαίου, ἔβαλαν τὴ μητέρα τους, ὅπως λέει ἄλλος εὐαγγελιστής (βλ. Ματθ. 20,20-28), νὰ βοηθήσῃ. κ᾽ ἡ μάνα, ποὺ ἀγαπάει τὰ παιδιά της, ἔρχεται μαζί τους στὸ Χριστό, πέφτει στὰ πόδια του καὶ τοῦ λένε· Διδάσκαλε, τώρα ποὺ θὰ γίνῃς βασιλιᾶς καὶ θά ᾽χῃς δύναμι, σὲ παρακαλοῦμε νὰ δώσῃς σ᾽ ἐμᾶς τὶς καλύτερες θέσεις!… Φανταστῆτε παρανόησι πόσο μακριὰ ἀπὸ τὴ σκέψι τοῦ Χριστοῦ ἦταν καὶ αὐτοί, καὶ ἡ μητέρα τους, μὰ καὶ οἱ ἄλλοι μαθηταὶ ποὺ ἀγανάκτησαν γιὰ τὴν ἀξίωσι τῶν δύο! Γιὰ νὰ μιλήσουμε μὲ σύγχρονη γλῶσσα, ζητοῦσαν ἀπ᾽ τὸ Χριστὸ χαρτοφυλάκια, θέσεις ὑπουργοῦ - πρωθυπουργοῦ. Στὴν προκειμένη περίπτωσι, δὲν τοὺς εἶχε φωτίσει ακόμη το Άγιο Πνεύμα , σκέπτονταν κοσμικά. Οἱ μαθηταί, «σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων» (πρβλ. Γέν. 2,23) τοῦ λαοῦ τους, δὲν διέφεραν στὸ φρόνημα ἀπὸ τὸν κόσμο. Οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὰ ἀρχαιότατα χρόνια μέχρι σήμερα (εἴτε στὴν ἐποχὴ τῶν σπηλαίων, εἴτε στὴν κλασσικὴ Ἑλλάδα, εἴτε ἐπὶ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, εἴτε στὴν ἐποχὴ τῶν πυραύλων), παρὰ τὴ μόρφωσι καὶ τὰ φῶτα τους, ὅλοι μέσα τους κρύβουν ἕνα θηρίο πιὸ φοβερὸ κι ἀπ᾽ τὸ λιοντάρι καὶ τὴν τίγρι, ποὺ ἂν δὲν τὸ ἐξοντώσουμε θὰ μᾶς φάῃ. Κι αὐτὸ εἶνε ὁ ἐγωισμός, τὸ «ἐγώ» τοῦ ἀνθρώπου. Τί εἶνε τὸ «ἐγώ»; Τὸ νὰ σκέπτεσαι μόνο τὸν ἑαυτό σου, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχῃ ἄλλος στὸν κόσμο· εἶνε τὸ πάθος νὰ ζητᾷς μόνο τὰ ἀτομικὰ καὶ οἰκογενειακά σου συμφέροντα, καὶ ν᾽ ἀδιαφορῇς γιὰ τὴν εὐρύτερη οἰκογένεια ποὺ λέγεται ἔθνος, κοινωνία, ἀνθρωπότης. Ἂν βάλουμε τὸν ἐγωισμὸ μέσα στὸ «χημεῖο» τοῦ Εὐαγγελίου, θὰ δοῦμε ὅτι τὸ πάθος αὐτὸ  αναλύεται σε τρεις  λύσώδεις ἔρωτες. Εγωισμός λοιπόν ίσων λύσσα α) για χρήμα-λεφτά β΄) γιὰ σάρκα - αἰσχροὺς ἔρωτες, καὶ γ) για δόξα – αξιώματα. Σ’ αυτά κινείται η κοσμική ζωής, ἢ λεφτὰ θὰ κυνηγάῃ ὁ ἄλλος, ἢ αἰσχροὺς ἔρωτες καὶ θὰ πέφτῃ στὴ σάρκα σὰν τὰ ὄρνια στὸ ψοφίμι, ἢ θὰ λυσσάῃ γιὰ ἀξιώματα. Ὁ φιλάργυρος κυνηγάει τὸ χρῆμα, ὁ σαρκολάτρης τὴν ἀκάθαρτη ἡδονή, καὶ ὁ φιλόδοξος τὰ ἀξιώματα μὲ κάθε μέσο, θεμιτὸ ἢ ἀθέμιτο· ψέματα, κατηγορίες, συκοφαντίες, διαβολές, φόνοι, ἀντιζηλίες, πολιτικὰ πάθη, ἐμφύλιοι σπαραγμοί, κινήματα, ἐπαναστάσεις, παγκόσμιοι πόλεμοι. Ὁ ἐγωιστὴς εἶνε ἱκανὸς νὰ πατήσῃ ἀκόμη καὶ πάνω σὲ πτώματα, νὰ πυργώσῃ πυραμίδα ἀπὸ ἀνθρώπινα κεφάλια, γιὰ νὰ στήσῃ στὴν κορυφὴ τὴν ἀφεντιά του. Ἀπατώμεθα. Τί εἶνε αὐτὴ ἡ Γῆ ποὺ κατοικοῦμε, μὲ ὅλα τὰ βασίλεια, τὰ πλούτη καὶ τὴ λαμπρότητά της· ἕνας κόκκος ἄμμου μέσα στὸ ἄπειρο. Κι ὅμως κάποτε οἱ ἄνθρωποι νόμιζαν, ὅτι αὐτὴ εἶνε τὸ κέντρο τοῦ σύμπαντος. Πλάνη. Ὅπως λοιπὸν αὐτὸ ἦταν πλάνη, ἔτσι ὑπάρχει καὶ σήμερα ἡ πλανεμένη ἰδέα ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε κάτι. Τί εἶσαι, ἄνθρωπε, ὅσο σπουδαῖος καὶ μεγάλος κι ἂν γίνῃς; ἀφοῦ ἡ Γῆ εἶνε ἕνας κόκκος, τί εἶσαι σὺ ἐπάνω στὸν κόκκο αὐτόν; Σκόνη, σταγονίδιο. Ἀγνοοῦμε τὴν ἀληθινὴ φύσι μας. Ἀκούσατε τί ψάλλουμε στὴν κηδεία, μπροστὰ στὸ νεκρό; Ἐκεῖ, μέσα τὸ φέρετρο, θρυμματίζεται ὁ ἐγωισμός μας καὶ ἡ Ἐκκλησία ψάλλει· «Ἐμνήσθην τοῦ προφήτου βοῶντος»· τώρα ποὺ βλέπω μέσα στὴν κάσσα τὰ πλούτη, τὰ κάλλη, τὰ ἀξιώματα, θυμήθηκα τὸν προφήτη ποὺ φώναζε «Ἐγώ εἰμι γῆ καὶ σποδός», ἐγὼ εἶμαι χῶμα καὶ στάχτη (Γέν. 18,27). Αὐτὰ ὅμως δὲν τὰ σκέπτεται ὁ ἐγωιστὴς καὶ φίλαυτος, καὶ θέλει τὸ ἀτομίδιό του, τὸ σταγονίδιό του, νὰ τὸ κάνῃ ἄξονα γύρω ἀπ᾽ τὸν ὁποῖο νὰ κινοῦνται ὅλοι. Ἐνῷ λοιπὸν οἱ μαθηταὶ ὀνειρεύονται ἀξιώματα, ὁ Χριστὸς τοὺς προσγειώνει λέγοντας· «Ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι» (Μᾶρκ. 10,45). Δηλαδή; Ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ πάθους, τοῦ θηρίου ποὺ λέγεται ἐγωισμός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ μὲ λόγια καὶ μὲ τὸ παράδειγμά του τί ἔκανε· ἐπιτρέψτε μου τὴ φράσι, πῆρε μπουλντόζα καὶ ἄνοιξε καινούργιο δρόμο, τὸ δρόμο τῆς ἀγάπης καὶ προσφορᾶς· ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἄνοιξε νέα λεωφόρο. Κήρυξε μιὰ ἁγία ἐπανάστασι ἐναντίον τοῦ μεγαλυτέρου ἐχθροῦ μας, τοῦ ἐγωισμοῦ. Ἐπέφερε ἀλλαγὴ ῥιζικὴ στὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων. «Καθεῖλε δυνάστας ἀπὸ θρόνων καὶ ὕψωσε ταπεινούς» (Λουκ. 1,52)· γκρέμισε ἀπ᾽ τοὺς θρόνους Καίσαρες καὶ Μεγάλους Ἀλεξάνδρους, καὶ ἀνύψωσε ταπεινοὺς καὶ καταφρονημένους. Δίδαξε, ὅτι ἡ ζωὴ αὐτὴ δὲν εἶνε θησαυρισμός, ἀπόλαυσις, τυραννικὴ βία· σκοπὸς τῆς ζωῆς εἶνε τὸ διακονεῖν - ὑπηρετεῖν, νὰ προσφέρῃς τὸν ἑαυτό σου στὴν ὑπηρεσία τοῦ πλησίον. Ἀνέστρεψε, δηλαδή, τὴν πυραμίδα τοῦ κόσμου· πῆρε τὴν κορυφὴ καὶ τὴν ἔβαλε κάτω, καὶ πῆρε τὴ βάσι τὴν ὕψωσε ἐπάνω. Εἶνε εὔκολο πρᾶγμα νὰ πᾷς στὴν Αἴγυπτο, νὰ πάρῃς τὶς Πυραμίδες καὶ νὰ τὶς ἀναστρέψῃς; εἶνε εὔκολο νὰ γυρίσῃς τὸν Ὄλυμπο ἀνάποδα; Καθόλου. Καὶ ὅμως αὐτὸ τὸ ἀναποδογύρισμα, τὸ ξερρίζωμα τοῦ ἐγωισμοῦ, ἔκανε ὁ Χριστός. Ξερρίζωσε τὸν ἐγωισμό, καὶ στὴ θέσι του ἔβαλε τί; τὴν ὡραιότερη καὶ εὐγενέστερη  λέξι· τὴν ἀγάπη. Ἡ ὁδὸς τῆς δόξης εἶνε ἡ ὁδὸς τῆς ἀγάπης, τῆς ταπεινώσεως, τῆς θυσίας. Πέστε μου, σᾶς παρακαλῶ, ποῦ κατοικεῖτε; Αλληγορικῶς ἐρωτῶ, σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγέλιο, σὲ ποιό δρόμο κατοικεῖτε; Θὰ σᾶς τὸ πῶ. Κατοικεῖτε ἄλλοι στὴν ὁδὸ Φιλαργυρίας, ἄλλοι στὴν ὁδὸ Φιληδονίας, ἄλλοι στὴν ὁδὸ Φι- λοδοξίας. Τώρα ὅμως φύγετε ἀπὸ τοὺς δρόμους αὐτούς, κ᾽ ἐλᾶτε ὅλοι νὰ κατοικήσετε σὲ μία ὁδὸ ποὺ ὑποδεικνύει σήμερα ὁ Κύριος. Ἐλᾶτε νὰ κατοικήσουμε ὅλοι στὴν ἀνηφορικὴ ὁδὸ Γολγοθᾶ! Εἶνε ἡ εὐλογημένη ὁδὸς τῆς ἀγάπης, τῆς θυσίας, τῆς αὐταπαρνήσεως· αὐτὴ ποὺ βάδισε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, οἱ ἀπόστολοι, οἱ πατέρες, οἱ ὅσιοι καὶ οἱ μάρτυρες· αὐτὴ ποὺ πρέπει νὰ βαδίσῃ κάθε Χριστιανός. Καὶ ἂν αὐτὰ φαίνωνται κάπως ἀφῃρημένα, τὰ παρουσιάζω πιὸ συγκεκριμένα μὲ παραδείγματα μεταφράζοντας τὸ εὐαγγέλιο.  - Στὸ βασίλειο τοῦ Χριστοῦ ἕνας ὁδοκαθαριστής, ποὺ εὐεργετεῖ τὴν κοινωνία μὲ μιὰ ὑπηρεσία ἀηδιαστικὴ ἀλλ᾽ ἀναγκαία – ἂν λείψῃ αὐτός, θὰ πέσῃ χολέρα στὰ παλάτια, εἶνε πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὸν τοκογλύφο κεφαλαιοκράτη. - Στὸ βασίλειο τοῦ Χριστοῦ ἕνας ἐργάτης τοῦ ἐργοστασίου εἶνε πολὺ ἀνώτερος ἀπὸ ἕναν ὑψηλόβαθμο κρατικὸ ὑπάλληλο. - Στὸ βασίλειο τοῦ Χριστοῦ ὁ χωριάτης, ποὺ ποτίζει τὴ γῆ μὲ τὸν ἱδρῶτα του, εἶνε πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὸν ἄθεο ἐκεῖνον «ἐπιστήμονα», ποὺ ἔχει κλείσει πιὰ τὰ βιβλία, παίζει τάβλι στὸ καφενεῖο, καὶ ξέρει μόνο τὸ «Δὲν ὑπάρχει Θεός». - Στὸ βασίλειο τοῦ Χριστοῦ μιὰ νοσηλεύτρια, ποὺ δὲν ἔκλεισε μάτι τὴ νύχτα, ἔμεινε ὧρες πάνω σ᾽ ἕναν ἄγνωστο ἄρρωστο καὶ τοῦ ᾿κλεισε τὰ μάτια στὸ μάταιο τοῦτο κόσμο, εἶνε ἀνώτερη ἀπὸ τὴ διάσημη ἠθοποιό. - Στὸ βασίλειο τοῦ Χριστοῦ μιὰ μάνα, ποὺ δὲν ξέρει τί θὰ πῇ διασκέδασι, ἀλλὰ κλεισμένη στὸ σπίτι νταντεύει τὸ παιδί, στέκεται πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὴν κυρία τῆς ἀριστοκρατίας, ποὺ δὲν κάνει τίποτ᾽ ἄλλο ἀπ᾽ τὸ νὰ διασκεδάζῃ στὰ κέντρα καὶ νὰ χάσκῃ μπροστὰ στὶς βιτρίνες. - Στὸ βασίλειο τοῦ Χριστοῦ μιὰ μετανοημένη πόρνη, ὅπως ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία ποὺ ἑορτάζουμε, εἶνε πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὴ βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας καὶ κάθε ἄλλη βασίλισσα. Αὐτὸ εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἐν συγχρόνῳ μεταφράσει τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Θέλετε λοιπὸν δόξα καὶ μεγαλεῖο; Ἐμπρός, βαδίστε ὅλοι τὴν ὁδὸ τοῦ Γολγοθᾶ, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴν Ἀνάστασι καὶ στὴ δόξαν· ἀμήν. (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Përbindëshi i Egoizmit. “Biri i njeriut nuk erdhi që t’i shërbejnë por që të shërbejë”. (Mark 10, 45) E gjithë jeta e Zotit tonë Jesu Krisht mbi tokë është, të dashurit e mi, e përsosur, në veçanti në fund të saj. Një prej episodeve të atyre ditëve na rrëfen sot ungjilli. Ndodhi kur Zoti po ngjitej me nxënësit e tij në Jerusalem që të ofrojë sakrificën më të lartë “Për shpëtimin dhe jetën e botës” (Mesha e Shën Vasilit). Gjatë rrugës, si Zot që ishte, parashikon të gjitha ato sa do të vuajë, si në një film kinematografik kalojnë para syve të tij. Është i mallëngjyer. Do të donte në lartësinë e mendimeve dhe ndjenjave të tij të ngrejë dhe nxënësit e tij. Por nxënësit qëndronin të pakoordinuar, të papërshtatur. Të tjera mendonte Zoti, të tjera mendonin ata, ai mendonte sakrificën ndërsa nxënësit lavdinë, ai kryqin ata karrige tokësore! Imagjinonin se tani që do të hynte në Jerusalem do të dëbojë pushtuesit Romakë, do të shpallet mbret më i lavdishëm se Solomoni dhe Davidi dhe rreth vetes do të ketë oficerë.... Pasi të tillë ide kishin për Krishtin, i kapi dëshira e lavdisë tokësore. Kaq shumë sa dy prej tyre, Jakovi dhe Joani, dërguan nënën e tyre, siç na rrëfen ungjillori tjetër (Mattheu 20,20-28) që t’i ndihmonte, dhe nëna që i do fëmijët e saj vjen me ta tek Krishti, bie në këmbët e tij dhe i thonë: Mësonjës, tani që do të bëhesh mbret e do të kesh fuqi, të lutemi që të na japësh vendet më të mira!... Imgjinoni se çfarë konceptimi të gabuar, se sa larg nga mendimi i Krishtit ishin dhe ata, dhe e ëma e tyre, por dhe nxënësit e tjerë që  u indinjuan me këtë kërkesë të dy të tjerëve! Që të flasim me gjuhën e sotme, kërkonin nga Krishti, karrige, vendin e ministrit, kryeministrit. Në këtë rast nuk i kishte akoma ndriçuar Shpirti i Shenjtë, mendonin akoma si njerëz të botës. Nxënësit “trup prej trupit dhe kockë prej kockave” (Gjeneza 2, 23) e popullit të tyre dhe nuk ndryshonin nga mentaliteti i botës. Njerëzit, të dashurit e mi, që prej lashtësisë deri më sot ( qoftë në epokën e shpellave, qoftë në Greqinë Klasike, qoftë gjatë kulturës europiane, qoftë gjatë epokës së raketave), me gjithë edukimin dhe dijet e tyre, fshehin brenda një përbindësh më të egër se luani dhe se tigri, të cilin nës nuk e eliminojmë do të na hajë. Ky përbindësh është egoizmi, “Ego-ja” e njeriut. Çfarë është “Ego-ja”? Të mendosh vetëm për veten tënde, sikur të mos ekzistojë  njeri tjetër në botë, është pasioni i cili të bën të kërkosh vetëm interesat e tua personale dhe familjare dhe të jesh indiferent ndaj familjes së gjërë që quhet, komb, shoqëri, njerëzim. Nëse vendosim egoizmin në “laboratorin” e Ungjillit do të shikojmë se ky pasjon analizohet ë tre përbërës, tre erose të tërbuara. Egoizmi pra është i barabartë me tërbim për : a) para, b)  për mish (trup)-dashuri të ndyra dhe c) për lavdi – grada. Në këto nivele lëviz jeta e botës, ose para kërkon dikush, ose dashuri të ndyra dhe sulet tek “mishi” si huta në kufoma, ose do të tërbohet për grada. Kopraci ndjek paranë, adhuruesi i trupit epshin e papastër dhe lavdidashësi kërkon grada me çdo lloj mënyre e mjeti të ndershëm apo të pandershëm. Gënjeshtra, akuza, shpifje, djallëzi, vrasje, xhelozi, pasione politike, luftra civile, lëvizje shoqërore, revolucione, luftra botërore. Egoisti është i aftë që të shkelë mbi kufoma, t’i bëjë piramidë kokat e njerëzve, që të nxjerrë në majë veten e tij. Mashtrojmë veten. Çfarë është kjo Botë që ne banojmë, me të gjitha mbretëritë, pasuritë dhe ndriçimin e saj, një kokërr rërë brenda pafundësisë. Por megjithatë njerëzit  kujtuan se është qëndra e universit. Mashtrim. Ashtu siç ishte kjo një mashtrim, kështu ekziston dhe sot ideja e gabuar se njeriu është diçka. Çfarë je, o njeri, sado i madh sikur të bëhesh? Përderisa Toka është një kokrrizë rërë, çfarë je ti mbi këtë kokrrizë? Pluhur, grimcë. Nuk kemi njohuri mbi natyrën tonë të vërtetë. Keni dëgjuar se çfarë psalim në një varrim, para të vdekurit? Atje, brenda në arkivol dërrmohet egoizmi ynë dhe Kisha psalën:”U kujtova për profetin që po thërriste” – tani që shikoj në arkën e vdekjes pasuritë, bukuritë, gradët, u kujtova për profetin që thërriste “Unë jamë tokë dhe hi” (Gjeneza 18,27). Por këto nuk i mendon egoisti dhe vetëdashësi, dhe do veten e tij, grimcën e tij, që ta bëjë bosht rreth të cilët lëvizin të gjithë. Ndërsa nxënësit ëndërronin grada, Krishti i ul me këmbë në tokë duke iu thënë: “Biri i njeriut nuk erdhi që t’i shërbejnë, por që të shërbejë” (Mark 10, 45). Çdo të thotë kjo? Kundër këtij pasioni, të përbindëshit që quhet egoizëm, Zoti ynë Jesu Krisht dhe me fjalë  dhe me shembullin e tij, çfarë bëri? Më lejoni shprehjen, mori një buldozier dhe hapi një rrugë të re, rrugën e dashurisë dhe të ofrimit. Kryqi i Krishtit hapi një bulevard. Shpalli një revolucion të shenjtë kundër armikut më të madh që kemi, egoizmit. Solli një ndryshim rrënjësor në marrdhëniet me njerëzit. “Zbriti nga froni dinastët dhe lartësoi të përulurit” (Lluka 1,52), rrëzoi nga froni Çezarët dhe Aleksandrit e Mëdhenj dhe lartësoi të përulurit dhe të përbuzurit. Na mësoi, se kjo jetë nuk është thesar, shijim, dhunë tiranike. Qëllimi i jetës është që të shërbesh, të ofrosh veten tënde në shërbim të të afërmit. Përmbysi, pra, piramidën e botës, mori majën dhe e vendosi poshtë dhe mori bazën dhe e ngriti lart. Është diçka e lehtë  të shkosh në Egjipt, të marrësh Piramidat dhe t’i kthesh përmbys ? Është e lehtë që të kthesh Olimpin përmbys? Aspak. Por ja që këtë lloj përmbysje, shkuljen e egoizmit, bëri Krishti. Shkuli egoizmin, dhe në vend të tij vendosi çfarë? Fjalën më të bukur e më fisnike, Dashurinë. Rruga e lavdisë është rruga e dashurisë, e përulësisë e sakrificës. Më thoni iu lutem, ku banoni? Në mënyrë alegorike po pyes, sipas Ungjillit në cilën rrugë banoni? Do t’ia u them. Banoni disa prej jush në rrugën e Dashurisë për Para, të tjerë në rrugën e Dashurisë për Epsh, të tjerë në rrugën e Dashurisë për Lavdi. Por tani largohuni nga këto rrugë dhe hajdeni të banoni në një rrugë që sot Zoti na tregon. Ejani të banojmë të gjithë në rrugën e përpjetë të Golgothasë! Është rruga e bekuar e dashurisë, sakrificës, vetëmohimit, është ajo që eci Jesu Krishti, apostujt, etërit, oshënarët dhe martirët, ajo që duhet të ecë çdo i krishter. Dhe nëse këto ju duken disi të përhumbura këto fjalë, o  i paraqes me shembuj konkrretë duke përkthyer ungjillin. -         Në mbretërinë e Krishtit një pastrues rrugësh, që  i bën mirë shoqërisë me një shërbim të pështirë por të nevojshëm- sepse nëse ai mungon, do të bjerë kolera në pallate, është më lart se një kapitalist  fajdexhi. -         Në  mbretërinë e Krishtit, fshatari, që ujit tokën me djersën e tij, është më lartë se ai “shkencëtarei” ateist, që ka mbyllur tashmë librat dhe luan tavëll në kafene dhe di të thotë vetëm se “Zoti nuk ekziston”. -         Në mbretërinë e Krishtit një infermiere që nuk mbylli sytë gjatë gjithë natës dhe qëndroi mbi kokën e një të sëmuri të panjohur dhe i mbylli sytë në këtë botë të kotë, është më lart se aktorja e  famshme. -         Në mbretërinë e Krishtit një nënë, që nuk di se çfarë do të thotë argëtim, por e mbyllur në shtëpi merret me fëmijën e saj, qëndron më lart se një zonjë aristokrate, që nuk bën asgjë përveç se të argëtohet nëpër lokale e të kalojë nga vitrina në vitrinë. -         Në mbretërinë e Krishtit një prostitutë e penduar, si oshënarja Maria Egjiptiania që festojmë sot, është më lart se mbretëresha e Anglisë dhe çdo mbretëreshë tjetër. Ky është, në përkthim modern, Ungjilli i shenjtë. Doni pra lavdi dhe madhështi? Pëpara, ecni të gjithë në rrugën e Golgothasë, e cila të çojnë tek Ngjallja dhe Lavdia. Amin. † Episkop Avgustini Përktheu B. T.