|
Jetonte
dikur në një fshat një vejushë shumë e varfër me djalin e saj të vetëm. Që të
të rriste djalin e saj punonte ku të mundej sepse gjithë kujdesin dhe merakun
e saj e kishte që ta studionte. Shkoi
pra, i rra më gjunjë të Tërëshenjtës dhe i thoshte: “E Tërëshenjta ime, më denjëso
mua mëkataren që të studioj djalin tim të vetëm”. Kështu me
mijëra mundime dhe lutje ja doli mbanë kjo vejushë e varfër që ta bënte
djalin e saj mjek. Një ditë,
me diplomën në çantë u nis mjeku që të vizitonte të ëmën që ishte plakur
tashmë që ta falenderonte. E ema e
priti me shumë gëzim dhe me mirënjohje të thellë për të Tërëshenjtën e cila e
denjësoi që të realizonte ëndrrën e jetës së saj. Ditën
tjetër, të Dielë, shkoi dhe zgjoi djalin e saj dhe i thotë: “Çohu biri im, të
shkojmë të falenderojmë të Tërshenjtën për prokopinë tënde”. Mjeku nuk
pranoi të shkonte në kishë, pasi nuk
besonte. Ashtu si vetë ai tha, fjalët e saj i konsideronte të tejkaluara. E ëma u
hidhërua, nuk tha asgjë, vetëm shkoi vetë në kishë dhe qau para ikonës së
Tërhirëshmes me falenderim por dhe me dhimbje. Kur u
kthye në shtëpi, i biri i saj, mjeku, e pyeti: “Hë mama, çfarë kuptove nga
fjalët e Kishës, ti, grua e pashkolluar?” Vejusha
nuk u përgjigj, vetëm mori një shportë nga depoja dhe i thotë: “Biri im, në
mëngjes nuk më dëgjove që të vije me mua në kishë. I falur je. Por, tani, dua
të më bësh hatrin dhe të mos thuash jo. Dua ta
marrësh këtë shportë të shkosh në lumë dhe të më sjellësh ujë”. “Me
shportën të të sjell ujë, mama? Kaq shumë të ka ikur mendja?” i tha ai. “Shko
ti për hatrin tim, iu përgjigj ajo, dhe le të bëhet çtë bëhet” I çuditur
mjeku shkoi në lumë, futi shportën brenda, e nxorri dhe u kthye në shtëpi me
shportën bosh. “Ja mama,
shporta jote, ashtu si ma dhe. Të
dëgjova ta bëra hatrin. Shikon ti të ketë ujë brenda?” Thotë mjeku. “Faleminderit
biri im që më dëgjove. Por ti e shikon shportën ashtu si ta dhashë?”. U përgjigj
e ëma. “Po por
vetëm që është e lagur” “E shikon pra biri im, që nuk është e njejtë, ashtu
siç ta dhashë. E more të thatë, trokë dhe ma solle të lagur. Kështu
dhe unë shkoj e pashkollë siç jam në kishë, nuk sjell mençurinë e saj, por
jam e freskuar, nga hiri i saj dhe kjo më mban gjithë këto vite dhe ja dola
me hirin e Saj që të të studioj. Atëhere e
kuptoi mjeku se Zoti “e budallallosi urtësinë e kësaj bote... dhe zgjodhi ata
që për botën janë mendjelehtë..” iu përul të ëmës dhe shkuan bashkë në kishë
që të falenderonin të Tërshenjtën. Atë
Evelthontos Haralambous Revista “Pranë
Liqenit”. |
Ζούσε, κάποτε, σ’ ένα χωριό μία χήρα
πολύ φτωχιά με το μοναχογιό της. Για να μεγαλώσει το παιδί της ξενοδούλευε κι
επειδή έβαλε σ’ αυτό όλο το μεράκι της, άπ’ τον καημό της αποφάσισε να το
σπουδάσει. Πήγε, λοιπόν, κι έπεσε στα γόνατα
μπροστά στην Παναγία κι έλεγε: «Παναγία μου, αξίωσέ με εμένα την αμαρτωλή να
σπουδάσω το μοναχογιό μου». Έτσι με χίλιες στερήσεις και προσευχές
κατάφερε η φτωχή χήρα να σπουδάσει το γιό της γιατρό. Κάποια μέρα, με το δίπλωμα στην τσάντα
ξεκίνησε ο γιατρός να επισκεφτεί τη μάνα του, που είχε πιά γεράσει, για να
την ευχαριστήσει. Η μάνα τον υποδέχτηκε με πολλή χαρά
και με βαθιά ευγνωμοσύνη στην Παναγία, που την αξίωσε να πραγματοποιήσει το
όνειρο της ζωής της. Την άλλη μέρα, Κυριακή, πηγαίνει και
ξυπνάει το γιό της και του λέει: "Σήκω, γιέ μου, να πάμε να
ευχαριστήσουμε την Παναγία για την προκοπή σου". Ο γιατρός όμως της αρνήθηκε να πάει
στην εκκλησία, γιατί δεν πίστευε, όπως είπε, στα λόγια της και τα θεωρεί
ξεπερασμένα. Η μάνα φαρμακώθηκε, δεν είπε τίποτε,
μόνο πήγε μονάχη της κι έκλαψε μπροστά στην εικόνα της Μεγαλόχαρης με
ευχαριστία αλλά και πόνο. Όταν γύρισε στο σπίτι, ο γιός της, ο
γιατρός, τη ρώτησε: «Ε μάνα, τι κατάλαβες απ’ τα λόγια της εκκλησίας, εσύ,
αγράμματη γυναίκα;» Η χήρα δεν απάντησε, μόνο έπιασε ένα
καλάθι από την αποθήκη και του λέει: «Γιε μου, το πρωί δεν με άκουσες να
ρθείς μαζί μου στην εκκλησία. Συγχωρεμένος να είσαι. Τώρα, όμως, θέλω να μου
κάνεις μία άλλη χάρη και μη μου την αρνηθείς. Θέλω να πάρεις το καλάθι και να πας
στο ποτάμι να μου φέρεις νερό. «Μα με το καλάθι να σου φέρω νερό,
μάνα; Τόσο τα ’χεις χαμένα»; λέει εκείνος. «Πήγαινε εσύ για το χατίρι μου,
του απαντάει εκείνη, κι ο,τι θέλει ας γίνει». Παραξενεμένος ο γιατρός πηγαίνει στο
ποτάμι, βουτάει μέσα το καλάθι, το βγάζει και γυρίζει στο σπίτι με το καλάθι
άδειο. «Να, μάνα, το καλάθι σου, όπως μου το
’δωσες. Σου την έκανα την χάρη. Βλέπεις εσύ να
έχει νερό μέσα;», λέει ο γιατρός. «Ευχαριστώ, γιέ μου, που μ’ άκουσες.
Βλέπεις όμως εσύ το καλάθι όπως σου το ’δωσα»; Απαντάει η μάνα. «Έ ναί, μόνο που είναι βρεγμένο».
«Βλέπεις λοιπόν, γιέ μου, ότι δεν είναι το ίδιο, όπως σου το ’δωσα; Το πήρες
στεγνό, κατάξερο και μου το ’φερες μουσκεμένο. Έτσι κι εγώ πηγαίνω αγράμματη στην
εκκλησία, δεν φέρνω τη σοφία της, αλλά είμαι δροσισμένη άπ’ τη χάρη της και
αυτό με συντηρεί τόσα χρόνια και κατάφερα με τη χάρη Της να σε σπουδάσω. Τότε κατάλαβε ο γιατρός ότι ο Θεός
«εμώρανε την σοφίαν του κόσμου τούτου… και τα μωρά του κόσμου εξελέξατο…» κι
έβαλε μετάνοια στη μάνα του και πήγαν ύστερα μαζί στην εκκλησία κι
ευχαρίστησαν την Παναγία. π. Ευέλθοντος Χαραλάμπους Περιοδικό «Παρά την Λίμνην» |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου