ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! - KRISHTI U NGJALL!

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ Μητροπολίτου Αὐλῶνος ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ           Χριστός Ἀνέστη! "Τά ἀρχαῖα παρῆλθεν καί γέγονεν καινά τά πάντα". Ὁ Θεάνθρωπος θριάμβευσε κατά τοῦ διαβόλου (Γεν. 3,15) καί λαφυραγώγησε τό κράτος του. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό ὑπερφυές θαῦμα, πού ἡ γλώσσα ἀδυνατεῖ νά ἐκφράσει καί ἡ λογική νά ἐρμηνεύει. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ δόξα  καί τό "καινόν" Πάσχα γιά τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ καταξίωση τῆς "ἐν σαρκί" ζωῆς του. Ἡ Ἀνάσταση περνάει μέσα ἀπό τόν Σταυρό, γι’ αὐτό μόνον ἀπό τόν Σταυροαναστάντα Χριστό μποροῦμε νά βιώσουμε τή χαρά καί τή λύτρωση!. Ἀπό τήν "τρωθεῖσαν" πλευρά Του μαζί μέ τό Πανάγιο Αἷμα Του ἐξῆλθε καί ἡ ἄπειρη εὐσπλαχνία Του. Αὐτό τό Αἷμα καθάρισε τήν πεσμένη ἀνθρώπινή μας φύση ἀπό τό δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας!.. Ὁ Κύριος κατέβηκε στόν Ἅδη, παίρνοντας ὡς Θεάνθρωπος καί τήν ἀνθρώπινή Του φύση. Τήν αὐγή "τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων" ἀναστήθηκε. Μαζί Του συνανέστησε καί τόν ἄνθρωπο. Ρῆγμα μεγάλο προκάλεσε στόν Ἅδη ἡ θεανδρική παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἄνθρώπου. Ἡ Ζωή νίκησε τόν θάνατο, γι’ αὐτό ἔσυρε "ἐκ χώρας καί σκιᾶς θανάτου" τούς πρωταίτιους τῆς ἁμαρτίας γεννήτορες, ἐξοφλώντας τήν "ὀφειλή" τοῦ πρωτευαγγελίου προς αὐτούς. "Ἐπινίκιον ἄδοντες ὕμνον" οἱ ἄνθρωποι γίνονται οἰκιστές τοῦ Παραδείσου. Μέσα σέ μιά στιγμή κερδήθηκε ὅ,τι αἰῶνες προσδοκοῦσαν. Ὁ Νέος Ἀδάμ (ὁ Χριστός) ἀναμόρφωσε τόν κόσμο, διορθώνοντας τίς συνέπειες τῆς πτώσεως τοῦ πρώτου Ἀδάμ. "Ἰσχύς καί ὀχύρωμα" κάθε άνθρώπινης ψυχῆς εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου. Ἀποτελεῖ τή βαρυσήμαντη ἐγγύηση τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, ἐπειδή "Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο". Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου εἶναι πίστη καί ζωή. Εἶναι ἐλπίδα καί προσδοκία γιά ὅλουςπού ἔχουν στραμμένη τήν ὕπαρξή τους εἴτε πρός "ἀνάστασιν ζωῆς" εἴτε πρός "ἀνάστασιν κρίσεως", γιατί μέσα καί σ’ αὐτήν ἀκόμη τήν κατάσταση τῆς κρίσεως κυοφορεῖται ἡ ἀνάσταση ἀπό τῶν αἰώνων, γι’ αὐτό καί "ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ἡμῶν καί ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι, καί εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεύς τῆς Δόξης", ὁ Ἰησοῦς Χριστός. "Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου ἐμπρός στό θαῦμα τῶν θαυμάτων, την Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Χωρίς αὐτήν κάθε ἠθικός ἀγώνας μένει ἀδικαίωτος. Γι’ αὐτό το λόγο καί ἡ παρουσία τοῦ Θεανθρώπου στόν Ἅδη "ἐπίκρανεν αὐτούς", ὅταν συναντήθηκαν στό σταυροδρόμι τῆς αἰωνιότητας. Αὐτό ἔχοντας ὑπόψη του καί «ἀπόστολος Παῦλος ὑπογραμμίζει: "Εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται κενόν ἄρα καί τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή καί ἡ πίστις ὑμῶν". Τομή μέσα στό χρόνο ἡ Ἀνάσταση! "Εὐφροσύνη αἰώνιος", γιατί "θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν…". Μέ τήν Ἀνάσταση ἀρχίζει ἡ ὄγδοη ἡμέρα τῆς Δημιουργίας, ἡ ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. "Ἀεί οὖσα ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας Του". Αὐτήν τήν ἀλήθεια "ὡς ἄγκυραν ἐλπίδος κατέχοντες, ἀγαλλόμεθα οἱ πιστοί". Γιατί "ἀνάστασις ἐστίν ἡ εἰς τό ἀρχαῖον τῆς φύσεως ἡμῶν ἁποκατάστασις ( Γρηγ. Νύσσης, περί ψυχῆς καί ἀναστάσεως PG 46,148A) Ὅταν ὁ Χριστός ἀναστήθηκε, "ἄγγελοι καί ἄνθρωποι" Τόν ὕμνησαν. Οἱ ἴδιοι περιέπαιξαν καί τόν Ἅδη γιά τήν πτώση, λέγοντάς του μέ τό στόμα τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου σέ σχήμα πρωθύστερο: "Πού σοῦ, θάνατε τό κέντρον; Πού σου, Ἅδη, τό νῖκος; Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησε". "Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Σωτήρας καί εὐεργέτης μας. Γι’ αὐτό "γενώμεθα ὡς Χριστός, ἐπεί καί Χριστός ὡς ἡμεῖς˙ γενώμεθα θεοί δι’ αὐτόν, ἐπειδή κἀκεῖνος δι’ ἡμᾶς ἄνθρωπος…δούλου μορφήν ἔλαβεν, ἵνα τήν ἐλευθερίαν ἡμεῖς ἀπολάβωμεν˙ κατῆλθεν ἵν’ ὑψωθῶμεν˙ἐπειράσθη, ἵνα νικήσωμεν˙ ἠτιμάσθη, ἵνα δοξάσῃ" (Γρηγορίου Θεολόγου, Α΄ Λόγος εἰς τό ἅγιον Πάσχα, PG 35, 396-400). Ὁ Ἰησοῦς καί ἡ Ἀνάσταση˙ ἕνα πρόσωπο καί ἕνα γεγονός μέσα στήν Ἱστορία τοῦ κόσμου καί τό χρόνο. "Ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή" μέσα στήν αἰωνιότητα. "Σῶμα Χριστοῦ μεταλάβετε, ζωῆς ἀθανάτου γεύσασθε". Ἔτσι μετέχουμε στό Πάσχα. Ἔτσι γιορτάζουμε τήν Ἀνάσταση. Στό πανεφρόσυνο Τραπέζι τῆς Ἀγάπης Του "βασιλείας Χριστοῦ κοινωνήσωμεν" καί τοῦ Ποτηρίου τῆς Ἀναστάσεως, ἀφοῦ μετάσχουμε, αὐτό εἶναι ὁ ἀρραβώνας γιά μιά οὐσιαστικότερη μετοχή "ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἠμέρα τῆς Βασιλείας" τοῦ Κυρίου μας. ΑΝΕΣΤΗ!... Ναί, "ὄντως ἠγέρθη ὁ Κύριος"! Αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία καί ἡ πίστη τῶν Ἀποστόλων. Αὐτή τήν πίστη ἡ Ἐκκλησία πού κηρύττει τήν Ἀνάσταση καί οἱ πιστοί τήν προσκυνοῦν, κάνει ζωή, βίωμα καί ὕμνο της. Καί ’μεῖς μέσα ἀπό αὐτή τήν πίστη, τή ζωή, τό βίωμα, τόν ὕμνο "ἀλλήλους περιπτυσσόμενοι" προσκυνοῦμεν ἀδελφικά, ἐγκάρδια καί ἀναστάσιμα: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!.. ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!.. ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!..

KRISHTI U NGJALL Mitropoliti i Avllonës HRISTODHULOS   Krishti u Ngjall! “Të lashtat kaluan dhe gjithçka u bë e re.” Perëndinjeriu triumfoi ndaj djallit (Zan. 3,15) dhe e plaçkiti pushtetin e tij. Ngjallja e Krishtit është mrekullia mbinatyrore që gjuha s’mund ta shprehë dhe arsyeja s’mund ta shpjegojë. Ngjallja është lavdia dhe Pashka “e re” për njeriun. Ajo është shpërblimi i jetës “në mish”. Ngjallja kalon përmes Kryqit, ndaj vetëm prej Krishtit të Kryqëzuar e të Ngjallur mund të përjetojmë gëzimin dhe shpëtimin! Prej brinjës së “plagosur” së Tij, bashkë me Gjakun e Tij të Shenjtë, doli mëshira e pakufishme. Ky Gjak pastroi natyrën tonë njerëzore të rënë nga helmi i mëkatit! Zoti zbriti në Ferr, duke marrë si Njeri-Perëndi edhe natyrën e Tij njerëzore. Në agimin “e të parës së të Shtunave” u ngjall. Bashkë me Të, u ngjall edhe njeriu. Prania hyjnore-njerëzore e Birit të Njeriut shkaktoi një thyerje të madhe në Ferr. Jeta mundi vdekjen, ndaj “e tërhoqi prej vendit dhe hijes së vdekjes” pararendësit e mëkatit, duke shlyer “borxhin” e ungjillit të parë ndaj tyre. “Duke kënduar himnin e fitores”, njerëzit bëhen banorë të Parajsës. Në një çast u fitua ajo që pritej për shekuj me radhë. Adami i Ri (Krishti) e riformoi botën, duke ndrequr pasojat e rënies së Adamit të parë. “Forcë dhe mburojë” e çdo shpirti njerëzor është Ngjallja e Njeriut-Perëndi. Ajo përbën garancinë më të rëndësishme të ngjalljes së të vdekurve, sepse “Krishti i ngjallur prej së vdekurish u bë fryti i parë i të fjeturve”. Ngjallja e Njeriut-Perëndi është besim dhe jetë. Është shpresë dhe pritje për të gjithë ata që kanë drejtuar qenien e tyre ose drejt “ngjalljes së jetës” ose drejt “ngjalljes së gjykimit”, sepse edhe në këtë gjendje të gjykimit është mbjellë ngjallja që nga amëshimi, prandaj dhe “ngrihuni, o portat e princave tanë, dhe hapuni, o porta të amshueshme, dhe le të hyjë Mbreti i Lavdisë”, Jezu Krishti. “Le të qëndrojmë mirë,  le të qëndrojmë me frikë përpara mrekullisë së mrekullive, Ngjalljes së Jezu Krishtit. Pa të, çdo përpjekje morale mbetet e pashpërblyer. Për këtë arsye dhe prania e Njeriut-Perëndi në Ferr “i hidhëroi ata”, kur u ndeshën në udhëkryqin e përjetësisë. Këtë ka parasysh edhe apostulli Pavli kur thekson: “Nëse Krishti nuk është ngjallur, atëherë i kotë është predikimi ynë, dhe i kotë është edhe besimi juaj”. Ngjallja është ndarje brenda kohës! “Gëzim i përjetshëm”, sepse “festojmë vdekjen e vdekjes, shkatërrimin e ferrit, fillimin e një jete tjetër të përjetshme…”. Me Ngjalljen nis dita e tetë e Krijimit, dita e paqëndrueshme e Mbretërisë së Krishtit. “Lavdi e përjetshme e Kishës së Tij”. Këtë të vërtetë “si spirancë shprese e mbajmë, dhe gëzohemi si besimtarë”. Sepse “ngjallja është kthimi në gjendjen e lashtë të natyrës sonë” (Grigor Nysi, Mbi shpirtin dhe ngjalljen, PG 46, 148A). Kur Krishti u Ngjall, “engjëjt dhe njerëzit” e himnuan. Të njëjtit përqeshën Ferrin për rënien e tij, duke i thënë përmes gojës së Shën Joan Gojartit në formë paradoksi: “Ku është, o vdekje, thumbi yt? Ku është, o Ferr, fitorja jote? Krishti u ngjall dhe ti u hodhe poshtë”. “Krishti është Shpëtimtari dhe Bamirësi ynë. Prandaj “të bëhemi si Krishti, sepse edhe Krishti u bë si ne; të bëhemi perëndi nëpërmjet Tij, sepse edhe Ai u bë njeri për ne… mori formën e shërbëtorit që ne të gëzojmë lirinë; zbriti që të lartësohemi; u sprovua që të fitojmë; u përçmua që të na lavdërojë” (Grigor Teologu, Fjala I për Pashkën e Shenjtë, PG 35, 396–400). Jezusi dhe Ngjallja: një person dhe një ngjarje në historinë e botës dhe të kohës. “Rruga, e vërteta dhe jeta” në përjetësi. “Merrni trupin e Krishtit, shijoni jetën e pavdekshme”. Kështu marrim pjesë në Pashkë. Kështu festojmë Ngjalljen. Në Tryezën e gëzimit të Dashurisë së Tij “le të bëhemi pjesëtarë të Mbretërisë së Krishtit” dhe të Kupës së Ngjalljes, pasi kemi marrë pjesë, kjo është garancia për një pjesëmarrje më thelbësore “në ditën e paqëndrueshme të Mbretërisë” së Zotit tonë. U NGJALL!... Po, “me të vërtetë u ngjall Zoti”! Kjo është përvoja dhe besimi i Apostujve. Këtë besim e shpall Kisha që predikon Ngjalljen dhe besimtarët e adhurojnë, e bëjnë jetë, përvojë dhe himn të tyre. Po edhe ne, nëpërmjet këtij besimi, jetës, përvojës dhe himnit “duke përqafuar njëri-tjetrin” e adhurojmë vëllazërisht, me zemër dhe me frymë ngjalljeje: KRISHTI U NGJALL!... ME TË VËRTETË U NGJALL!... ME TË VËRTETË U NGJALL!...