|
Nga Panajot Barka
Në përpjekjet e mundimshme që po bëhen në Shqipëri nga faktorë
politikë dhe medjatikë pranë tyre për virtualizimin e realitetit shqiptar, sa
diakronik aq dhe aktual dhe për ta venë atë në shërbim të interesave të tyre
të ngushta, u rikthye se fundmi serishmi në skenë dhe antigreqizmi. Si
asnjëherë tjetër, ka një pikënisje zyrtare. Së dyti Nuk artikulohet si
alternativë ballafaqimi për të vetpërcaktuar më mirë identitetin etnik
shqiptar. Ka si fabul “problemin çam”, për të cilin kultivon pa argumenta një
shtrat problemesh virtuale, të paqena dhe të pamundura, por gjithmonë duke i
dhenë një frymë antigreke. Me këtë ambalazh, problemi
parashtrohet politikisht dhe medjatikisht si çeshtje kombëtare. Së treti,
problemet, të cilat ose janë tejkaluar, ose kanë një zgjidhje të thjeshtë,
ose për to është përgjegjëse dhe pala shqiptare, kërkon tia faturojë palës
greke. Së katërti qasja antihelene e tanishme konfirmoi më së miri se ajo që
u intereson instrumentuesve të brendshëm të antigreqizmit është që me çdo
mjet dhe mundësi, të frymëzojnë opinionin e brendshëm me këtë ndjenjë. Së
pesti, u konfirmua se pas kësaj sjelljeje, e paraqitur si kombëtare, qëndron
një apo disa faktorë të tretë.
Ministri i jashtëm i vendit e vendos
pikënisjen e këtij kthimi prapa në marrëdhëniet midis dy vendeve dhe
kushtezon të ardhmën e tyre me ligjin e luftës ndaj Shqipërinë që sipas tij
Greqia e mban akoma në këmbë. Ky problem.nëse nuk do të pranohet si i
zgjidhur dhe i tejkaluar, duhet pranuar se përgjëgjesinë më të madhe e ka
pala shqiptare.
Së pari, Ministri dhe të gjithë sa e
përkrahin, duhet të pranojnë faktin se nuk bëhet fjalë për ligj lufte të
votuar në Parlamentin Grek, por bëhet fjalë për dekret mbretëror të
kundërfirmosur nga kryministri i atëhershëm i Greqisë. Së dyti dekreti i mbretit
grek nr. 2623, datë 10 nëntor 1940, përbënte aktin juridik të shtetit grek
për të përballuar luftën e provokuar nga Italia fashiste me të cilën
juridikisht ishte e bashkuar edhe Shqipëria. Së treti, ky dekret doli si
kundërpeshë i vendimit të parlamentit shqiptar (të zgjedhur para pushtitmit)
të 15 qershorit 1940, i cili me brohoritje (dhe jo i imponuar) ktheu në ligj
një dekret të Viktor Emanuelit, sipas të cilit Shqipëria ishte në luftë me
cilindo shtet që do të ishte në lufte edhe Italia.(!). Së katërti lufta me
28/10/1940, iu shpall Greqisë nga territori shqiptar dhe sipas Jakomonit,
mekëmbësit të Viktor Emanuelit në Shqipëri, filloi me preteksin se Greqia
krijoi lehtësira luftarake nga toka e deti forcave angleze, se kishte
vazhduar politiken provokative ndaj çameve dhe kishte shkaktuar trazira në
kufijtë e mbretërisë Italo-shqiptare. Në planin e brendshëm lufta sipas
kryeministrit kusling të shqiptarve Sh. Verlaci bëhej për zgjerimin e
territorëve të mbretërisë duke i shkëputur Greqisë Çamerinë dhe Epirin e
Jugut. Kjo ishte arsyeja, sipas Jakomonit që të rreshtohen në krah të ushrisë
Italiane edhe 19.039 ushtarë shqiptarë, nga të cilët dëzertuan që në
kontaktin e parë me frontin e luftës 3114 shqiptarë. (Edhe sot, qarqe
medjatike dhe politike artikulojnë se pasuria e shpitarëve në Thesproti i
kalon të 12 miliard dollarë. (!!!)) Së pesti, po ashtu, në gusht të 1940
Jakomoni njoftonte me gëzim Çanon se veprimtaria provokative e shqiptareve në
Çameri, krijonte terrenin e duhur për të justifikuar shpalljen e luftës ndaj
Greqisë. Për të gjitha këto e shumë të tjera, a ka kërkuar ndonjë herë të
paktën ndjesë pala shqiptare. (!!)
Por, lë t’i kthehemi rrjedhës së
kundërt, atë të heqjës së këtij ligji nga të dy palët, ose tri palët duke
përfshirë edhe Italinë. Së pari, nga pala shqiptare nuk ka asnjë akt juridik
të mirëfilltë, të marrë nga një institucion analog (Parlamenti Shqiptar) që
ta ketë abroguar ligjin e parlamentit shqiptar të 15/06/1940.
Persa i përket dekretit mbretëror
grek, siç e thamë, ai kishte për objekt lufte mbreterinë e bashkuar
Italo-Shqiptare dhe jo vetëm Shqipërinë. Realiteti i luftës midis dy
mbretërive, greke nga njera anë dhe italo-shqiptare nga ana tjetër, mori
praktikisht fund me 1943 me kapitullimin e Italisë fashiste. Pra edhe dokumentet
në lidhje me këtë objekt humbën vlerën e tyre që më 1943. Në këtë kuptim,
mund të pranohet se humbi vlerën e vet edhe akti juridik i parlamentit
shqiptar të 15 qershorit 1940.
Po ashtu me 1947, Greqia nënshkroi
Traktatin e Paqës me Italinë. Ky akt shenoi fundin juridik dhe praktik të
realitetit të luftës midis Italisë dhe Greqisë dhe që atëherë të dy shtetet
janë aleatë në një serë organizmash dhe strukturash euroatlandike, pa asnjë
pretendim ndaj njera tjetrës. Ky realitet midis Shqipërisë dhe Greqisë u
arritt me 1996 kur të dy vendet neshkruan te njëjtin traktat miqesie e
bashkëpunimi. Së treti. Dekreti i luftës së Greqisë doli nga Mbreti dhe u
kundërfirmos nga Kryeministri pa u ratifikuar asnjëherë nga parlamenti grek.
Dihet se në Greqi institucioni i mbretit u abrogua. Pra, dekreti mbretëror i
1940 mbeti vetëm me firmën e Kryeministrit të Greqisë, (ose maksimalisht dhe
me atë të Presidentit të Republikës). Me 1987 kryeministri i Greqisë e
abrogoi edhe zyrtarisht këtë dekret. Atëherë, ku mbështeten pretendimet e
palësë shqiptare. (!!) Përse ministri i jashtëm shqiptar shpejtoi për ta
hedhur posht propozimin kryeministrit të sotëm grek që në fund të fundit t’i
kërkohet presidentit të Republikës greke të nxjerrë edhe ai një dekret
abrogues të atij dekreti të vitit të largët të 1940. Pse pala shqiptare
këmbëngul që atë vendim duhet ta marrë parlamenti grek, kur e di se
praktikisht është e pamundur dhe juridikisht e papranueshme? Pra, akti i
ligjit të luftës, pretenduar nga pala shqiptare se është në fuqi nga pala
greke, është thjeshtë e vetëm propagandë që ka vlerë vetëm për opinionin
antigrek shqiptar.Ndërkohë që faktet bëjnë më shumë përgjegjese palën
shqiptare.
Propagandë përbën edhe pretendimi se
ky ligj, inegzistentë pra, lidhet me pronat e çameve në Greqi. Në shtetin
grek, është e vërtet se në mbështetje të dekretit në fjalë u ndërmorën një
serë aktesh që vendosnin në sekuestro pasuritë e qytetarëve të vendeve të
huaja armike ndaj Greqisë. Por çamët në atë periudhë ishin qytetarë grekë.
Pra, këto akte, si nga pikëpamja juridike dhe praktike nuk kishin si të
vepronin mbi qytetarët grekë të Çamerisë. Pra, në Shqipëri abuzohet keq kur
duan të ndërlidhin këto dy objekte midis tyre. Në fakt duan duan të fshehin
arsyet e tjera objektive dhe me të qenësishme në lidhje me arsyet e vërteta
përse u sekuestruan pasuritë e tyre atje. Bëhet fjalë për vendime gjyqësore
për vëpra penale në kohë lufte.
Ky fakt rezon pretendimin tjetër të
ministrit tonë të jashtëm Ditmir Bushati që lidh ligjin inegzistent të luftës
me ndërtimin e varrëzave greke. Ndërtimi i tyre rregullohet sipas akteve
ndërkombëtare për të rrenët në vende të treta të ushtrive të huaja. Pra, nuk
mund të lidhet egzistenca ose jo e ligjit të luftës me mos respektimin e
akteve ndërkombëtare për këtë çeshtje dhe të marrëveshjës së 2009.
Në këtë plan shteti shqiptar duhet
zyrtarisht të vendos se si e konsideron fitorën e parë të popujve të botës
mbi fashizmin të arritur në tokën shqiptare, si fitore mbi fashizmin apo si
pushtuese të tokës shqiptare. Ky sqarim është i domosdoshëm se në rastin e
dytë, pra nëse ushtria e popullit grek do të konsiderohet pushtuese dhe jo
çliruese, atëherë indirekt i bie që ende edhe sot në Shqipëri të pranohet se
në luftën italo-greke Shqipëria ishte me Italinë fashsite.
Ky argument rrezon njëkohësisht
reciprocitetin e pretenduar mbi asnjë bazë të ngritur nga Shpetim Idrizi, i
cili thotë një të vërtetë që nuk e thonë të tjerët. Pra, pengesa e
respektimit të marrëveshjës për varrëzat e ushtarëve grekë lidhet edhe me
këto pretendime të Idrizit për varre analoge në Greqi për çamët. Këtu lindin
disa pyetje. Çfarë ushtrie përbënin çamët në luftën e dytë botërore në
Thesproti, aleatë të kujt ishin dhe kundër kujt luftonin?!! (Këtu nuk duhen
ngatërruar, siç po ngatërrohen njesitë luftarake të çameve që jetonin në
territorin shqiptar me çamët e Greqisë)
Thellimi i këtij argumenti zbulon anën
e vërtetë të promovimit së fundmi në këto nivele të “problemit çam” tregon në
fakt se ai po përdorët ca për të rritur antigreqizmin midis shqiptarëve si ushqim
për ta për të harruar varfërinë, papunësinë, kriminalitetin, ca për t’i
shërbyer politikës së zgjedhjeve të cilës i ka mbetur tanimë nacionalizmi si
alternativë e vetme e ca disa “faktorëve të tretë”.
Ministri i jashtëm i vendit e paraqet
atë si problem të të drejtave të njeriut, por nuk artikulon asnjë argument se
cfarë nënkupton. Ndërsa Shpetim Idrizi ushqen për vete idenë se një ditë do
të importojë në Greqi minoritetin shqiptar të Çamerisë. Këtë e bën pasi e di
se politikisht për vete nuk i ofron asgjë e vërteta se kush nga komuniteti
çam ka prona në Greqi dhe nuk ka pengesa ligjore në shtetin grek, ose nuk
shfaq tendenca dhe ide irredentiste, mund t’i fitojë ato.
Po ashtu, nuk është se unë nxjerrë
ndonjë sekret po të them se një grup profësorësh grekë do të qarkullojnë së
shpejti dokumenta nga arkivat ushtarake gjermane, nga ato angleze dhe dëshmi
greke të cilat do të thonë të gjithë të vërtetën. Do të zbulojnë se që në
fillim të shekullit të kaluar faktorë të tretë dhe për interesa e tyre e të cilët
nuk kanë ndryshuar ende, provokonin këtë çeshtje, me pasojë ta paguajnë
shtrenjtë shqiptarët dhe grekët e Çamerisë dhe marrëdhëniet e mira midis tyre
dhe sot dy vendet.
Po ashtu, Ministri i jashtëm na pohon
se problemi i marrëvëshjës për shelfin detar, ishte një gabim i palës
shqiptare që edhe ai do t’ja faturojë palës greke. Ndërkohë që doli në dritë,
madje edhe me pohimin e tij, se faktorë të tretë e shtynë forcën e tij
politike në vendimin për ta prishur atë marrëveshje dhe për ta paraqitur si
vepër kombëtare. Fund
17/10/2016
|
Στις επίπονες προσπάθειες που
καταβάλλουν στην Αλβανία πολιτικοί παράγοντες και τα Μ.Μ.Ε τους, για την εικονική παρουσίαση της αλβανικής πραγματικότητας, διαχρονικής
και σύγχρονης, προς εξυπηρέτηση των στενών συμφερόντων τους, επανήλθε
τελευταία στο προσκήνιο και ο ανθελληνισμός. Όπως στο παρελθόν, η εμφάνιση
αυτή έχει και σήμερα επίσημη αφετηρία. Δεύτερον, δεν αναφέρεται ως
εναλλακτική λύση η αντιπαραβολή απόψεων για τον καλύτερο
αυτό-προσδιορισμό της αλβανικής εθνικής ταυτότητας. Σαν μύθο, χρησιμοποιείται
το «τσάμικο πρόβλημα», το οποίο καλλιεργεί,
χωρίς επιχειρήματα, ένα κλίμα εικονικών, ανύπαρκτων και ανέφικτων
προβλημάτων, προσδίδοντάς τους, όμως, πάντα ανθελληνικό χαρακτήρα. Μ΄ αυτού
του είδους το περίβλημα, το πρόβλημα παρουσιάζεται, πολιτικά και μιντιακά, ως
εθνικό ζήτημα. Τρίτον, τα προβλήματα, τα οποία είτε έχουν ξεπεραστεί, είτε
έχουν μια απλή λύση, είτε γι΄ αυτά την ευθύνη φέρει και η αλβανική πλευρά,
επιδιώκουν να τα φορτώσουν στην ελληνική πλευρά. Τέταρτον, η σημερινή
ανθελληνική προσέγγιση επιβεβαίωσε κατά τον καλύτερο τρόπο ότι εκείνο που
ενδιαφέρει τους εσωτερικούς χειραγωγείς του ανθελληνισμού είναι να
καλλιεργήσουν στην εσωτερική κοινή γνώμη, με κάθε μέσο και τρόπο, ανθελληνικά
αισθήματα. Πέμπτο, αποδείχθηκε ότι πίσω από αυτή την πολιτική συμπεριφορά,
που την παρουσιάζουν ως εθνική, κρύβονται ένας ή περισσότεροι τρίτοι
παράγοντες.
Ο Αλβανός ΥΠΕΞ τοποθετεί την αφετηρία αυτή της παλινδρόμησης στις σχέσεις
ανάμεσα στις δύο χώρες και συνδέει το μέλλον τους με το νόμο του Εμπολέμου
κατά της Αλβανίας, τον οποίο, σύμφωνα με τον ίδιο, η Ελλάδα διατηρεί ακόμα.
Για το πρόβλημα αυτό, σε περίπτωση που δεν αποδεχθούμε ότι έχει επιλυθεί και
ότι είναι παρωχημένο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη
φέρει η αλβανική πλευρά.
Πρώτον, (1) ο Υπουργός και όσοι τον
σιγοντάρουν, θα πρέπει να αποδεχθούν το γεγονός ότι δεν πρόκειται για
νόμο Εμπολέμου που ψηφίστηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, αλλά πρόκειται για
βασιλικό Διάταγμα που μονογραφήθηκε από τον τότε Π/Θ της Ελλάδος. Δεύτερον,
(2) το ελληνικό βασιλικό Διάταγμα, αρ. 2623, ημερ. 10 Νοεμβρίου 1940,
αποτελούσε νομική πράξη του ελληνικού κράτους για την αντιμετώπιση του
πολέμου που κήρυξε η φασιστική Ιταλία με την οποία νομικά είχε ενωθεί και η
Αλβανία. Τρίτον, (3) το Διάταγμα αυτό ήταν ανταπάντηση της απόφασης του
Αλβανικού Κοινοβουλίου (που εκλέχθηκε πριν την ιταλική κατοχή) της 15ης Ιουνίου 1940, το οποίο με χειροκροτήματα (και όχι δια της επιβολής), μετέτρεψε σε νόμο το Διάταγμα του Βίκτωρα
Εμμανουήλ, σύμφωνα με τον οποίο η Αλβανία θα έμπαινε σε πόλεμο με οποιοδήποτε
κράτος ήταν σε πόλεμο η Ιταλία (!). Τέταρτον, (4) η επίθεση της 28ης Οκτωβρίου 1940 κατά της Ελλάδος, ξεκίνησε από αλβανικό έδαφος
και σύμφωνα με τονJakomoni, τοποτηρητή του Βίκτωρα Εμμανουήλ στην
Αλβανία, ξεκίνησε με το πρόσχημα ότι η Ελλάδα παραχώρησε διευκολύνσεις, από
ξηράς και θαλάσσης, στις βρετανικές δυνάμεις, ότι συνέχιζε την προκλητική
πολιτική σε βάρος των Τσάμηδων και ότι είχε προκαλέσει επεισόδια στη μεθόριο
με το Ιταλο-Αλβανικό βασίλειο. Στο εσωτερικό πλαίσιο, ο πόλεμος, σύμφωνα με
το δοσίλογο Π/Θ των Αλβανών Σεφκέτ Βερλάτσι, γινόταν για την επέκταση των
εδαφών του Βασιλείου, αποσπώντας από την Ελλάδα την Τσαμουριά και τη Νότιο
Ήπειρο. Αυτός ήταν ο λόγος, σύμφωνα με τον Jakomoni, που στο πλευρό του ιταλικού στρατού,
παρατάχθηκαν και 19.039 Αλβανοί στρατιώτες, από τους οποίους οι 3.114 Αλβανοί
αυτομόλησαν με την πρώτη επαφή με το μέτωπο. Πέμπτον, (5) τον Αύγουστο
του 1940, οJakomoni ενημέρωνε
χαρούμενος τον κόμη Ciano ότι οι προκλητικές ενέργειες
των Αλβανών στην Τσαμουριά δημιουργούσαν το κατάλληλο
έδαφος για να δικαιολογήσουν την κήρυξη του πολέμου εναντίον της Ελλάδος. Για
όλα αυτά και πολλά άλλα, ζήτησε τουλάχιστον συγγνώμη καμιά φορά η αλβανική
πλευρά; (!!).
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την
αντίθετη πλευρά, την άρση δηλαδή του νόμου του Εμπολέμου από τις δύο πλευρές, ή και από τις τρεις πλευρές, αν λάβουμε
υπόψη και την Ιταλία. Πρώτον, (1) δεν υπάρχει από την αλβανική πλευρά καμία
καθαρά νομική πράξη από ομόλογο θεσμό, που να ακυρώνει το νόμο της 15/06/1940
του Αλβανικού Κοινοβουλίου.
Όσον αφορά στο ελληνικό βασιλικό
Διάταγμα, όπως προαναφέραμε, αυτό είχε ως αντικείμενο πολέμου το ενωμένο
Ιταλο-Αλβανικό βασίλειο και όχι μόνο την Αλβανία. Η εμπόλεμη κατάσταση
ανάμεσα στα δύο βασίλεια, του ελληνικού από τη μία και
του ιταλο-αλβανικού από την άλλη, τερματίστηκε στην πράξη το 1943 με τη
συνθηκολόγηση της φασιστικής Ιταλίας. Συνεπώς, και οι νομικές πράξεις που
έχουν σχέση με το συγκεκριμένο αντικείμενο
έχασαν την αξία τους από το 1943. Με αυτή την έννοια, μπορεί να γίνει
αποδεκτό ότι απώλεσε την αξία της και η νομική πράξη του Αλβανικού
Κοινοβουλίου της 15ης Ιουνίου 1940.
Το 1947, η Ελλάδα υπέγραψε Σύμφωνο
Ειρήνης με την Ιταλία. Η πράξη αυτή σήμανε το νομικό και πρακτικό τέλος της
εμπόλεμης κατάστασης ανάμεσα στην Ιταλία και την Ελλάδα. Από τότε τα δύο
κράτη, είναι σύμμαχοι σε σειρά ευρω-ατλαντικών οργανισμών και δομών, χωρίς να
διεκδικούν κάτι το ένα από το άλλο. Η πραγματικότητα αυτή ανάμεσα σε Ελλάδα
και Αλβανία, επετεύχθη το 1996, όταν οι δύο χώρες υπέγραψαν το ίδιο Σύμφωνο
Φιλίας και Συνεργασίας. Τρίτον, (3) το ελληνικό διάταγμα του Εμπολέμου, ήταν
του Βασιλιά και μονογραφήθηκε από τον Π/Θ, χωρίς ποτέ να έχει επικυρωθεί από
το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Στην Ελλάδα ο θεσμός του Βασιλιά έχει καταργηθεί.
Συνεπώς το βασιλικό διάταγμα του 1940 απέμεινε μόνο με την υπογραφή του Π/Θ της Ελλάδας (είτε το πολύ και με
την υπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας). Το 1987, ο Π/Θ της Ελλάδος
κατάργησε και επίσημα αυτό το Διάταγμα. Επομένως, που στηρίζονται οι
διεκδικήσεις της αλβανικής πλευράς; (!!!). Γιατί ο Αλβανός ΥΠΕΞ βιάστηκε να
απορρίψει την πρόταση του σημερινού Έλληνα Π/Θ, που σε τελευταία ανάλυση,
συνιστούσε να ζητηθεί από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας να καταργήσει με διάταγμα το Διάταγμα του μακρινού έτους 1940.
Γιατί η αλβανική πλευρά επιμένει να λάβει την απόφαση η Ελληνική Βουλή, όταν
γνωρίζει ότι πρακτικά είναι ανέφικτο και νομικά απαράδεκτο; Συνεπώς, ο νόμος
του εμπολέμου, για τον οποίο η αλβανική πλευρά ισχυρίζεται ότι η ελληνική
πλευρά διατηρεί ακόμα, είναι απλώς και μόνο
προπαγάνδα που προορίζεται μόνο για την καλλιέργεια μίας ανθελληνικής
αλβανικής κοινής γνώμης. Τα πραγματικά στοιχεία ωστόσο, καταλογίζουν
μεγαλύτερη ευθύνη στην αλβανική πλευρά.
Προπαγάνδα είναι και ο ισχυρισμός ότι ο
ανύπαρκτος πλέον αυτός νόμος έχει σχέση με τις περιουσίες
των Τσάμηδων στην Ελλάδα. Πράγματι, στην Ελλάδα, βάσει του προαναφερόμενου
Διατάγματος, υποβλήθηκαν στο καθεστώς κατάσχεσης των περιουσιών τους
πολίτες χωρών εχθρικές προς την Ελλάδα. Οι Τσάμηδες όμως, την περίοδο εκείνη
ήταν Έλληνες πολίτες. Συνεπώς, το καθεστώς κατάσχεσης, τόσο από νομικής όσο και από πρακτικής άποψης, δεν
μπορούσε να ισχύσει σε βάρος των Ελλήνων πολιτών της Τσαμουριάς. Στην Αλβανία
γίνεται κατάχρηση, σε μια προσπάθεια να συνδέσουν τα
δύο αυτά θέματα. Στην πραγματικότητα όμως, επιδιώκουν να κρύψουν άλλους,
αντικειμενικούς και ουσιώδεις λόγους, να αποκρύψουν τα πραγματικά αίτια του γιατί κατασχέθηκαν οι περιουσίες των
Τσάμηδων. Κατασχέθηκαν με δικαστικές αποφάσεις για ποινικά αδικήματα που διαπράχθηκαν εν καιρώ πολέμου.
Το στοιχείο αυτό ακυρώνει και τον άλλο
ισχυρισμό του ΥΠΕΞ Μπουσάτι, που συνδέει τον ανύπαρκτο νόμο του Εμπολέμου με
την ανέγερση των ελληνικών κοιμητηρίων. Η ανέγερσή τους διευθετείται από διεθνείς πράξεις για τους πεσόντες ξένων στρατευμάτων
σε τρίτες χώρες. Συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει κάποια
σχέση ανάμεσα στην ύπαρξη ή όχι του νόμου του Εμπολέμου, και το μη σεβασμό
των διεθνών πράξεων και της Συμφωνίας του 2009 για αυτό το θέμα.
Σε αυτό το πλαίσιο, το αλβανικό κράτος
θα πρέπει να τοποθετηθεί επίσημα: Πως τη θεωρεί την πρώτη νίκη των λαών του
κόσμου εναντίον του φασισμού, που σημειώθηκε στην αλβανική επικράτεια, τη
θεωρεί ως νίκη κατά του φασισμού, ή θεωρεί τον Ελληνικό Στρατό ως κατακτητή
επί αλβανικών εδαφών; Η διευκρίνιση αυτή είναι απαραίτητη, διότι στη
δεύτερη περίπτωση, εάν δηλαδή ο στρατός του ελληνικού λαού θα θεωρείτο
κατακτητικός και όχι απελευθερωτικός στρατός, τότε έμμεσα θα πρέπει ακόμα και
σήμερα στην Αλβανία να παραδεχθούν ότι στον Ε – Ι πόλεμο, η Αλβανία ήταν στο πλευρό της φασιστικής Ιταλίας.
Το επιχείρημα αυτό, ταυτόχρονα
απορρίπτει και την ισχυριζόμενη και αβάσιμη αμοιβαιότητα που έχει ζητήσει ο Shpetim Idrizi – Σπετίμ Ιντρίζι, ο οποίος μας
λέει μια αλήθεια που δεν την λένε οι άλλοι. Το εμπόδιο δηλαδή, που η Συμφωνία
του 2009 για τα κοιμητήρια των Ελλήνων
στρατιωτών δεν γίνεται σεβαστή, έχει σχέση με τις διεκδικήσεις του
Ιντρίζι για ανάλογα νεκροταφεία των
Τσάμηδων στην Ελλάδα. Εδώ όμως προκύπτουν ορισμένα ερωτηματικά. Τι στρατό
είχαν συγκροτήσει οι Τσάμηδες στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Θεσπρωτία,
σύμμαχοι ποιανού ήταν και εναντίον ποιανού πολεμούσαν;! Εδώ δεν θα πρέπει να
γίνει σύγχυση, όπως γίνεται σήμερα, ανάμεσα στις μαχητικές μονάδες των Τσάμηδων που ζούσαν στην Αλβανία με των Τσάμηδων που ζούσαν στην Ελλάδα.
Εάν ψάξουμε πιο βαθιά αυτό το
επιχείρημα, θα ανακαλύψουμε τους πραγματικούς λόγους της προβολής σε τέτοια επίπεδα του ΄΄τσάμικου προβλήματος΄΄ . Η προβολή αποδεικνύει στην
πραγματικότητα, ότι το θέμα αυτό χρησιμοποιείται τόσο για την καλλιέργεια του
ανθελληνισμού στην αλβανική κοινωνία, ως τροφή στους Αλβανούς, προκειμένου να
ξεχάσουν την φτώχεια, την ανεργία, την εγκληματικότητα, όσο και για
ψηφοθηρία, για την οποία μοναδικός
δρόμος πλέον έχει απομείνει η εθνικιστική έξαρση, αλλά και προς συμφέρον
΄΄τρίτων παραγόντων΄΄.
Ο Υπουργός Εξωτερικών της χώρας, παρουσιάζει το ΄΄Τσάμικο΄΄ ως πρόβλημα
ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν φέρνει όμως κανένα επιχείρημα ως προς τι εννοεί
με αυτό. Ενώ ο Shpetim Idrizi από πλευράς του, προωθεί την
ιδέα ότι μια μέρα, θα εισάγει στην Ελλάδα την αλβανική μειονότητα της
Τσαμουριάς. Αυτό το κάνει διότι γνωρίζει ότι για λογαριασμό του, δεν έχει
πολιτικά οφέλη από την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι τα μέλη της τσάμικης
κοινότητας που έχουν περιουσίες στην Ελλάδα, και που δεν έχουν νομικά κολλήματα στην
χώρα αυτή ή που δεν έχουν εκδηλώσει αλυτρωτικές
τάσεις ή ιδέες, μπορεί να τις κερδίσουν.
Δεν βγάζω κάποιο μυστικό στη φόρα
ενημερώνοντας ότι σύντομα, ομάδα Ελλήνων καθηγητών θα δώσουν στη δημοσιότητα, έγγραφα και ντοκουμέντα από γερμανικά
και βρετανικά αρχεία και μαρτυρίες Ελλήνων, που θα αποκαλύψουν όλη την
αλήθεια. Θα αποκαλύψουν ότι από τις αρχές του περασμένου αιώνα, τρίτοι
παράγοντες και για δικά τους συμφέροντα, οι οποίοι παραμένουν οι ίδιοι,
υπέθαλπαν αυτό το ζήτημα, με αποτέλεσμα να το πληρώσουν ακριβά οι Αλβανοί και
οι Έλληνες της Τσαμουριάς και οι καλές σχέσεις ανάμεσά τους, και σήμερα να το
πληρώνουν οι δύο χώρες.
Ο Υπουργός Εξωτερικών μας λέει επίσης
ότι η Συμφωνία για την υφαλοκρηπίδα ήταν ένα λάθος της αλβανικής πλευράς και
επιδιώκει να το φορτώσει στην ελληνική πλευρά. Στο μεταξύ όμως προέκυψε, και
από τις δηλώσεις του μάλιστα, ότι τρίτοι παράγοντες ώθησαν το κόμμα του, να
λάβει την απόφαση για την ακύρωση της Συμφωνίας και να παρουσιάσει αυτή την απόφαση
ως πράξη υπέρ των εθνικών συμφερόντων .
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΠΑΡΚΑΣ
|
http://www.gazetatema.net/web/2016/10/18/leximi-ndryshe-i-axhendes-shqiptare-per-marredheniet-me-greqine/
http://omonoia-deeem.org/epikerotita/mia-diaforetiki-anagnosi-tis-alvanikis-atzentas-gia-tis-schesis-tin-ellada/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου