Η κυβέρνηση που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας είναι διαφορετική σε σχέση με το τι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Πολύ διαφορετική και αρκετά κοντά σε αυτό που αναζητούσε ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού. Είναι μια κυβέρνηση που, όπως φαίνεται, έχει μπει στο γήπεδο καλά προετοιμασμένη και με σχέδιο. Οχι μόνο σε σύγκριση με την εντελώς απροετοίμαστη κυβέρνηση που πήρε το τιμόνι την πιο κρίσιμη στιγμή το 2015, αλλά και με προηγούμενες που υποτίθεται ότι είχαν έμπειρα στελέχη. Γνωρίζουμε όλοι πως τα σχέδια αναιρούνται γιατί σημασία στην πολιτική έχουν τα γεγονότα που μπορούν σε μια στιγμή να ανατρέψουν τα πάντα.
Είναι επίσης η πρώτη φορά στην εποχή της κρίσης που τα προαπαιτούμενα και το επιχειρησιακό σχέδιο καθορίζονται από το Μαξίμου, όχι από την τρόικα. Τα κυβερνητικά στελέχη λειτουργούν με προϋπολογισμούς, χρονοδιαγράμματα και προθεσμίες. Πράγματα άγνωστα μέχρι τα μνημόνια, με μια μικρή παρένθεση την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Και τα οποία ελπίζουμε ότι θα γίνουν κάποτε αυτονόητο και αναπόσπαστο κομμάτι του τρόπου διοίκησης της χώρας.
Ο κ. Μητσοτάκης έκανε όμως πράξη κάτι που ακουγόταν χρόνια ως αίτημα, όχι μόνο στα σαλόνια αλλά και στα καφενεία της χώρας. Επέλεξε για ορισμένες κρίσιμες θέσεις ικανά στελέχη από άλλους πολιτικούς χώρους. Και αυτό είναι πρωτόγνωρο, με εξαίρεση ίσως την τοποθέτηση του κ. Στουρνάρα στη θέση του υπουργού Οικονομικών. Ο στόχος ήταν να βρεθούν οι καλύτεροι, άσχετα από το πού ανήκαν. Γιατί και ο κ. Τσίπρας διόρισε προς το τέλος υπουργούς που ήταν πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ ή ΑΝΕΛ, αλλά το κριτήριο ήταν αμιγώς πολιτικο-επικοινωνιακό.
Αισιόδοξο σημάδι είναι εξάλλου και η συμμετοχή στην κυβέρνηση ανθρώπων που προήλθαν απευθείας από τον ιδιωτικό τομέα. Προφανώς δεν επρόκειτο για μια εύκολη υπόθεση. Ο νυν πρωθυπουργός ζήτησε από πολλούς να αφήσουν τις δουλειές τους και να αναλάβουν κάποιο πόστο. Οι περισσότεροι αρνήθηκαν, για προφανείς λόγους. Το ότι βρέθηκαν αρκετοί που το έκαναν μόνο καλό μπορεί να φέρει. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν οι συμπολίτες μας αυτοί θα αντέξουν ή θα λιώσουν στο καμίνι της πολιτικής. Χρειαζόμαστε όμως επειγόντως μια μαγιά ανθρώπων που έχουν κολλήσει ένσημα, έχουν νιώσει τον κίνδυνο της απόλυσης και καταλαβαίνουν από αγορά.
Οι κυνικοί και αθεράπευτα απαισιόδοξοι ανησυχούν, όπως λένε, γιατί βλέπουν στοιχεία «ΓΑΠισμού» στις εξαγγελίες περί ηλεκτρονικής παρακολούθησης του κυβερνητικού έργου και πλήρους ψηφιοποίησης του Δημοσίου. Χωρίς αμφιβολία το παλιό, φαύλο και παλαιοκομματικό DNA της κυβερνώσας παράταξης δεν θα υποχωρήσει εύκολα. Το «παλιό» θα δώσει τη μάχη του, θα ειρωνευτεί και θα λοιδορήσει κάθε καινοτόμο προσπάθεια. Ετσι έχει καταφέρει να κρατήσει τη χώρα στα μέτρα του. Συγκρούσεις θα υπάρξουν. Μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς τον τεχνοκράτη υπουργό ή υφυπουργό να φωνάζει σε έναν πολιτικό-υπουργό για κάποιο ανεκτέλεστο έργο και εκείνος να απαντάει: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Εχω πάρει τόσες χιλιάδες σταυρούς...».
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει όμως να πετύχει. Εχουμε μείνει πολύ πίσω ως χώρα τα τελευταία χρόνια. Μόνο με ρίσκο και άλματα μπορούμε να καλύψουμε τον χαμένο χρόνο.
............................................
Ekipi që ka marrë në dorë qeverisjen e vendit është i ndryshëm nga ai që ishim mësuar deri më tani. Shumë i ndryshëm dhe mjaft i afërt me atë që një pjesë e rëndësishme e popullsisë po kërkonte. Është një qeveri që duket se ka hyrë në fushë e përgatitur mirë dhe e planifikuar. Jo vetëm në krahasim me qeverinë krejtësisht të papërgatitur që mori timon e vendit në momentin më kritik të vitit 2015, por edhe me ato të mëparshmet që presupozohej se kishin figura me përvojë. Ne të gjithë e dimë se si planet anulohen, sepse ajo që ka rëndësi në politikë janë faktet që në çdo moment mund të përmbysin gjithçka.
Është hera e parë në periudhën e krizës që parakushtet dhe plani i biznesit përcaktohen nga Maksimu, jo nga Trojka. Drejtuesit e qeverisë veprojnë me buxhete dhe afate. Gjërat të panjohura para dhe gjatë periudhës së memorandumeve, me një përjashtim të lehtë në kohën e Lojërave Olimpike. Shpresojmë se këto do të bëhen përfundimisht një pjesë e vetëkuptueshme dhe integrale e administratës së vendit.
Por zoti Mitsotakis bëri diçka që dukej si një kërkesë e kahershme, jo vetëm në sallone por edhe në kafenetë e vendit. Ai zgjodhi në pozicionet kritike drejtues të aftë nga ambjente të tjera politike. Dhe kjo është e pashembullt, me përjashtim ndoshta të vendosjes së Z. Stournaras si Ministër i Financave. Qëllimi ishte gjetja e më të mirëve, pa marrë parasysh se kujt krahu politik i përkisnin. Sepse Z. Tsipras gjithashtu emëroi ministra që më parë ishin pjesë e PASOK ose ANEL, por kriteri ishte thjesht politik-komunikativ.
Një shenjë e shkëlqyer është edhe pjesëmarrja në qeveri e njerëzve që erdhën direkt nga sektori privat. Natyrisht kjo nuk ishte një detyrë e lehtë. Kryeministri aktual ka kërkuar që shumë të lënë punët e tyre në sektorin privat dhe të angazhohen në qeverisje. Shumica u mohuan, për arsye të kuptueshme. Fakti që shumë të tjerë e pranuan do të thotë se kjo vetëm të mira mund të sjellë.. Askush nuk mund të parashikojë nëse kjo pjesë e bashkëqytetarëve tanë do të durojnë ose do të shkrihen në furrën e politikës. Por ne kemi nevojë urgjente për një grup njerëzish që financuar vetë sigurimet e tyre, kanë ndier rrezikun e shkarkimit dhe e kuptojnë tregun.
Pesimistët cinikë dhe të sëmurë shqetësohen, teksa shohin njoftimet e monitorimit elektronik të qeverisë dhe digjitalizimin e plotë të saj. Pa dyshim, ADN-ja e vjetër, e zhurmshme dhe e zbehtë e partisë në pushtet nuk do të tërhiqet kollaj. "Të vjetrit" do të japë betejën e tyre, do të hedhin poshtë çdo përpjekje inovative. Kështu ia kanë dalë të mbajnë vendin në këmbët e një status quoje. Konfliktet do të ekzistojnë. Nuk është e lehtë të imagjinohet një ministër ose zëvendësministër teknokrat që i drejtohet një ministri politik për një detyrë të pakryer dhe ai i përgjigjet: "A e dini se kush jam unë? Kam marrë kaq shumë mijë vota ... ".
Por kjo qeveri duhet të ketë sukses. Ne kemi mbetur mbrapa për një kohë të gjatë vitet e fundit. Vetëm duke marrë përsipër riskun dhe duke bërë kapërcime të mëdha mund të rikuperojmë kohën e humbur.
Kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου