Κυριακή "Του Καλού Σαμαρείτη"- Ε Diela e "Samaritanit të mirë"

 

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ Ι´ 25 - 37 25 Καὶ ἰδοὺ νομικός τις ἀνέστη ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 26 ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; 27 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν· 28 εἶπε δὲ αὐτῷ· Ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. 29 ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν εἶπε πρὸς τὸν Ἰησοῦν· Καὶ τίς ἐστί μου πλησίον; 30 ὑπολαβὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἰεριχὼ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. 31 κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. 32 ὁμοίως δὲ καὶ Λευῒτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε. 33 Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ’ αὐτὸν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, 34 καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· 35 καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθὼν, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι. 36 τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς; 37 ὁ δὲ εἶπεν· Ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ’ αὐτοῦ. εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως.     Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Πρὶν διαβάσῃ ὁ ἱερεὺς τὸ εὐαγγέλιο λέει·«Σοφία· ὀρθοί…». Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει, ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ διαβάσῃ εἶνε σοφό, εἶνε ἀληθινό, δὲν ἔχει μέσα τίποτε τὸ ψευδές. Τὸ Εὐαγγέλιο εἶνε καθαρὸ χρυσάφι. Γι᾿ αὐτὸ νὰ ἀκοῦμε τὸ Εὐαγγέλιο μὲ προσοχὴ καὶ νὰ τὸ ἐφαρμόζουμε στὴ ζωή μας. Τὸ ἐφαρμόζουμε; Ἂν τὸ ἐφαρμόζαμε, τότε ἡ γῆ αὐτὴ θὰ ἦταν παράδεισος. Τώρα ποὺ δὲν τὸ ἐφαρμόζουμε, ἡ γῆ αὐτὴ ἔγινε κόλασις. Σήμερα, ἀδελφοί μου, τὸ εὐαγγέλιο (βλ. Λουκ. 10,25-37) εἶνε μιὰ ἀπὸ τὶς ὡραιότερες παραβολὲς ποὺ εἶπε ὁ Κύριος. Τί λέει ἡ παραβολὴ αὐτή; Κάποιος Ἰουδαῖος, λέει, ξεκίνησε ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα τοῦ Ἰσραήλ, τὰ Ἰεροσόλυμα, καὶ βάδιζε νὰ πάῃ στὴν Ἰεριχώ. Στὸ δρόμο ὅμως ποὺ πήγαινε ἦταν κάπου κρυμμένοι λῃσταί. Πετάχτηκαν μπροστά του, τὸν σταμάτησαν, τὸν χτύπησαν, τὸν πλήγωσαν, τὸν ἔρριξαν κάτω, τὸν ἔψαξαν, βρῆκαν τὰ χρήματα ποὺ εἶχε, τὰ πῆραν ὅλα, καὶ μετὰ τὸν ἄφησαν ἐκεῖ νὰ βογγάῃ στὸ χῶμα ἀπὸ τὸν πόνο, κι αὐτοὶ ἐξαφανίστηκαν μέσα στὸ ἄγριο δάσος. Ὁ τραυματίας εἶχε ἀνάγκη βοηθείας καὶ φώναζε Βοήθεια! Βοήθεια!… Κάποια ὥρα φάνηκε νά ᾽ρχεται ἕνας κα- βάλλα στὸ ἄλογό του. Ἦταν ἱερεύς, ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Εἶδε τὸν πληγωμένο, ἀλλὰ δὲν στάθηκε προσπέρασε γρήγορα - γρήγορα. Βοήθεια! φωνάζει πάλι ὁ τραυματίας. Σὲ λίγο πέρασε ἕνας λευΐτης, δηλαδὴ διάκονος ποὺ ὑπηρετοῦσε στὸ θυσιαστήριο τοῦ ναοῦ. Τὸν κοίταξε, ἀλλὰ ἔφυγε κι αὐτός. Ἐνῷ ὁ τραυματίας κινδύνευε νὰ πεθάνῃ, νά κ᾽ ἔρχεται τώρα κάποιος ἄλλος. Τὸν βλέπει ὁ χτυπημένος. Ὤχ, σκέφτηκε, χάθηκα! Ἦταν ἐχθρός του, Σαμαρείτης. Τώρα πιὰ περίμενε νὰ τοῦ δώσῃ αὐτὸς τὴ χαριστικὴ βολὴ καὶ νὰ τὸν ἀποτελειώσῃ. Ἀλλ᾿ αὐτὸς τὸν πλησίασε. Κατέβηκε ἀπὸ τὸ ζῷο του. Τὸν περιποιήθηκε. Τοῦ ἔπλυνε τὶς πληγὲς μὲ κρασὶ καὶ τὶς ἄλειψε μὲ λάδι. Κ᾿ ἐκεῖ στὸν ἔρημο τόπο ἔσχισε τὸ πουκάμισό του, ἔκανε ἐπίδεσμο καὶ μ᾽ αὐτὸν τοῦ ἔδεσε τὶς πληγές. Μετὰ τὸν ἀνέβασε στὸ ζῷο του καὶ τὸν πῆγε σ᾿ ἕνα πανδοχεῖο, σ᾿ ἕνα χάνι. Ἐκεῖ ἔμεινε ὅλη τὴ νύχτα στὸ προσκέφαλό του. Τὸ πρωί, ὅταν θὰ ἔφευγε, ἄφησε ἐντολὴ στὸν ξενοδόχο νὰ περιποιηθῇ τὸν τραυματία, καὶ ὅ,τι ξοδέψῃ ἀνέλαβε νὰ τὰ πληρώσῃ αὐτός. Αὐτὴ εἶνε ἡ παραβολή. Ἀλλὰ ἡ παραβολὴ ἄλλα λέει κι ἄλλα ἐννοεῖ. Ποιός εἶνε ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔπεσε στοὺς λῃστάς; Ποιοί εἶνε οἱ λῃσταί; Ποιός εἶνε ὁ ἱερεύς; Ποιός εἶνε ὁ λευΐτης; Ποιός εἶνε ὁ Σαμαρείτης; Αὐτὰ θέλουν ἑρμηνεία. Ἂς ἀπαντήσουμε πολὺ σύντομα. Αὐτὸς ποὺ ἔπεσε στοὺς λῃστάς, τὸ θῦμα, δὲν εἶνε ἕνας συγκεκριμένος, εἶνε ὁ καθένας μας. Εἶνε τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων. Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι, ὅλη ἡ ἀνθρωπότης, εἶνε ὁ τραυματίας τῆς παραβολῆς. Βάδιζε τὸ δρόμο της εἰρηνικὴ ἡ ἀνθρωπότης ψάλλοντας στὸ Δημιουργὸ τὸ ἀλληλούϊα. Ἀλλ᾿ ἐνῷ βάδιζε στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἔπεσε σὲ λῃστάς. Ποιοί εἶνε αὐτοὶ οἱ λῃσταί; Ἀρχιλῃστὴς εἶνε ὁ διάβολος. Αὐτὸς μισεῖ τὸν ἄνθρωπο, θέλει νὰ τὸν ἐξοντώσῃ, καὶ μεταχειρίζεται κάθε τρόπο γι᾽ αὐτό. Οὐρλιάζει σὰν λιοντάρι, λέει ἡ Γραφή, ζητώντας ποιόν νὰ κατασπαράξῃ·«ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. 5,8). Λῃσταὶ ἐπίσης εἶνε καὶ οἱ κακοὶ δαιμονικοὶ ἄνθρωποι, τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, ποὺ κι αὐτοὶ κάνουν κακό. Καὶ ὅσο κακὸ μπορεῖ νὰ κάνῃ ἕνας ἄνθρωπος κακός, δὲν μποροῦν νὰ κάνουν χίλιοι δαίμονες. Λῃστὴς ὅμως εἶνε καὶ ὁ ἑαυτός μας. Τὸν βλέπεις ἐκεῖνον; Μποροῦσε νὰ ζήσῃ 100 χρόνια, καὶ δὲ ζῇ οὔτε 30. Τὰ 70 χρόνια ποιός τὰ λῄστεψε; Ὁ ἑαυτός του, τὰ ναρκωτικά… Τὸν βλέπεις ἐκεῖνο τὸν ἄλλο, ποὺ πίνει μπουκάλια ὁλόκληρα οὐίσκυ καὶ ἄλλα ποτά; Σκοτώνεται μόνος του μὲ τὸ ἀλκοόλ. Τὸν βλέπεις ἐκεῖνο τὸν ἄλλο, ποὺ ἔπεσε στὰ ἀκατονόμαστα πάθη τῆς σαρκός; Λῃστεύει κι αὐτὸς τὸν ἑαυτό του. Τὶς μεγαλύτερες ζημιὲς μᾶς τὶς κάνει ὁ ἑαυτός μας, μὲ τὰ διάφορα πάθη. Λῃσταὶ τὰ πάθη, λῃσταὶ καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ λογισμοί. Καὶ ἡ ἀνθρωπότης ζητεῖ βοήθεια. Ποιός θὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ σατανᾶ; Ποιός θὰ τὸν σώσῃ ἀπὸ τοὺς δαίμονες καὶ τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους; Ποιός θὰ τὸν σώσῃ ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, τὰ πάθη καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς λογισμούς; Ὁ ἱερεύς; Ὁ λευΐτης; Οἱ σοφοί; Οἱ ῥήτορες; Τὰ διάφορα θρησκεύματα; Ἕνας εἶνε ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, καὶ ἐδῶ εἶνε τὸ κέντρο τῆς παραβολῆς. Μπροστὰ στὸ δρᾶμα τῆς ἀνθρωπότητος παρουσιάζονται διάφοροι σωτῆρες, ψευδοσωτῆρες. Ἀλλ᾿ ἕνας μόνο μπορεῖ νὰ δώσῃ τὴ λύτρωσι. Εἶνε ἐκεῖνος ποὺ προσκυνοῦν οἱ ἄγγελοι. Καὶ ἂν ἐμεῖς σιωπήσουμε, καὶ οἱ πέτρες θὰ φωνάξουν, ὅτι «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν»(Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.). Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Σαμαρείτης. Αὐτὸς κατέβηκε ἀπὸ τὰ οὐράνια, πλησίασε τὸν ἄνθρωπο, βρέθηκε κοντά του. Καὶ τὸν θεράπευσε μὲ τὴ θεία διδασκαλία του, μὲ τὰ θαύματά του, καὶ μὲ τὸ τίμιο αἷμα του. Ποιό εἶνε, ἀγαπητοί μου, μὲ λίγα λόγια το νόημα της παραβολής; Υπάρχει κάτι το οποίο  χρειάζεται ἡ ἀνθρωπότητα ἀπαραιτήτως. Ὅπως τὸ ὀξυγόνο γιὰ τὸν ἄνθρωπο κι ὅπως τὸ νερὸ γιὰ τὸ ψάρι κι ὅπως ὁ ἀέρας γιὰ τὸ πουλί, ἔτσι καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Το αναγκαίο είναι η αγάπη. Διψᾷ γιὰ ἀγάπη δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς αὐτήν. Πλάστηκε ν᾿ ἀγαπᾷ, ὄχι νὰ μισῇ. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε ὂν κοινωνικό. Ὁ Θεὸς τὸν ἔ βαλε μέσα στὴν κοινωνία, γιὰ νὰ ζήσῃ μαζὶ μὲ ἄλλους. Μιὰ κοπέλλα τί λαχταράει; Ν᾿ ἀποκτήσῃ ἕναν ἄντρα. Εἶνε μέσα στὴ φύσι τῆς γυναίκας. Νὰ τὸν ἔχῃ συντροφιὰ μέρα - νύχτα, στὴ χαρὰ στὴ λύπη στὸν πόνο, νὰ τὸν αἰσθάνεται κοντά, νὰ τὸν ἔχῃ προστασία καὶ στήριγμα. Καὶ ὁ νέος τί λαχταράει; Ν᾿ ἀποκτήσῃ μιὰ γυναῖκα, ποὺ νά ᾽νε  στὸ πλευρό του ὅλες τὶς ἡμέρες τῆς ζωῆς του, νά ᾽νε ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀγαλλίασί του. Κι ὁ κάθε ἄνθρωπος τί ζητάει; Ν᾿ ἀποκτήσῃ ἕνα φίλο, νά᾽νε πάντα πιστὸς κοντά του, νὰ τὸν ἐνισχύῃ, νὰ τὸν ὑποστηρίζῃ, νὰ τὸν ὑπερασπίζεται. Καὶ ἐρωτῶ. Ὑπάρχει τώρα αὐτὴ ἡ ἀγάπη; Δὲν ὑπάρχει. Τὴ βλέπεις παντρεύτηκε, κι ἀντὶ νά ᾽νε εὐτυχισμένη, τὴν τρώει ἡ θλῖψι. Γιατὶ ἀντὶ νὰ βρῇ ἀγάπη βρῆκε μῖσος, ἀντὶ νὰ βρῇ παρηγοριὰ βρῆκε στενοχώριες καὶ ἐνῷ τρῶνε μαζὶ καὶ ἐνῷ κοιμοῦνται στὸ ἴδιο κρεβάτι, εἶνε χωρισμένοι ὅσο ἡ ἀνατολὴ ἀπὸ τὴ δύσι. Μπορεῖ σωματικὰ νά ᾽νε ἑνωμένοι, ἀλλὰ ψυχικὰ βρίσκονται μακριὰ ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον καὶ μισεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Καὶ βλέπουμε σήμερα τραγικὰ γεγονότα νὰ σκοτώνῃ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἀπὸ ἕνα μῖσος ἄγριο. Τὸν βλέπεις τὸν ἄλλον; Ἀνατρέφει τὰ παιδιὰ μὲ μιὰ ἐλπίδα, ὅταν γεράσῃ τὰ παιδιὰ νὰ τοῦ δείξουν κάποια ἀγάπη. Καὶ τώρα τί συμβαίνει, τὰ παιδιὰ δὲν δείχνουν στοργή. Ἀγρίεψε ὁ κόσμος. Ἦρθε στὴ μητρόπολι κάποτε μιὰ γριὰ ἑ- βδομήντα περίπου ἐτῶν. Κλάμα ἡ γιαγιά! –Δέσποτα, λέει, θ᾿ αὐτοκτονήσω. –Τί ἔχεις; τί σοῦ λείπει; –Ἔπαθα τὴν πιὸ μεγάλη συμφορά. Γέννησα ἑπτὰ παιδιά. Κοπίασα καὶ μόχθησα. Τὰ πάντρεψα ὅλα. Τώρα ποὺ γέρασα καὶ δὲν μπορῶ νὰ δουλέψω στὰ χωράφια, μὲ διώχνουν… Ταλαίπωρε κόσμε, ἐγκαταλειμμένε, ποὺ δι- ψᾷς ἀγάπη. Τὴν ἀγάπη δὲν θὰ τὴ βρῇς που- θενὰ ἀλλοῦ παρὰ μόνο κοντὰ στὸ Χριστό. Ὁ Χριστὸς μόνο εἶνε κοντὰ στὸν ἄνθρωπο. Ποτέ δὲν τὸν ἀφήνει. Κι ὅπως λέει ὁ ποιητής, «κι ἂν δὲν μοῦ μείνῃ ἐντὸς τοῦ κόσμου ποῦ ν᾿ ἀκουμπήσω, ποῦ νὰ σταθῶ, ἐκεῖ ψηλὰ εἶν᾿ ὁ Θεός μου. Πῶς ἠμπορῶ ν᾿ ἀπελπισθῶ;».   Ο Χριστός είναι ο πραγματικός πλησίον του «ανθρώπου». Εἶνε κοντά μας ο Χριστός; άμα εἶνε κοντά μας,, παράδεισο ἔχουμε. Εἶνε μακριὰ ὁ Χριστός; εἴμαστε δυστυχισμένοι. Λέει μιὰ προφητεία  τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ πραγματοποιεῖται στὶς ἡμέρες μας·«Ψυγήσεται ἡ ἀγάπη», ἡ ἀγάπη θὰ ψυχρανθῇ (Ματθ. 24,12). Σήμερα πλέον δὲν ὑπάρχει ἀγάπη. Μῖσος ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο. Μόνο ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἐκεῖ ἀναπαύεται ὁ ἄνθρωπος. Καὶ τὴν ἀγάπη τὴ δίνει ὁ Χριστός, ποὺ εἶνε ἡ ἐνσάρκωσι τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους καὶ τῶν οἰκτιρμῶν ὅν. Παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Αμήν. (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

UNGJILLI - Llukai 10:25-37 Edhe ja tek u ngrit një mësues ligji, duke e ngarë atë, e duke thënë: Mësues, ç’të bëj, që të trashëgoj jetën e përjetshme? Edhe ai i tha, Ç’është shkruar në ligj; si lexon? Edhe ai u përgjigj e tha: “Të duash Zotin Perëndinë tënd me gjithë zemrën tënde dhe me gjithë shpirtin tënd dhe me gjithë fuqinë tënde dhe me gjithë mendjen tënde” edhe “të afërmin tënd posi veten tënde”. Edhe ai i tha: U përgjigje drejt; bëj këtë, dhe do të rrosh. Po ai, duke dashur të nxjerrë veten e tij të drejtë, i tha Jisuit: E cili më është i afërm? Edhe Jisui u përgjigj e tha: Një njeri zbriste nga Jerusalemi në Jeriko dhe ra në duar kusarësh, të cilët si e zhveshën dhe e bënë me plagë, ikën dhe e lanë gjysmë të vdekur. Edhe qëlloi të shkojë asaj udhe një prift; dhe kur e pa atë, shkoi nga ana tjetër. Kështu edhe një Levit, sa arriti në atë vend, erdhi e pa, dhe shkoi nga ana tjetër. Po një Samaritan, duke udhëtuar, erdhi në vendin ku ishte ai, dhe kur e pa, iu dhimbs, edhe erdhi pranë e i lidhi plagët, duke derdhur mbi to vaj e verë, dhe e hipi në kafshën e tij, dhe e solli në një bujtinë, e u kujdes për të. Edhe të nesërmen kur do të dilte, nxori dy dinarë e ia dha bujtinarit, dhe i tha: Kujdesu për këtë njeri; dhe ç’të prishësh më tepër, unë, kur të kthehem, do të t’i jap. Cili nga këta të tre të duket se u bë i afërmi i atij që ra në duart e kusarëve? Edhe ai i tha: Ai që bëri përdëllim për të. Jisuj pra i tha: Shko edhe ti bëj kështu.   Dëgjuat të dashurit e mi, ungjillin e shenjtë. Para se të lexojë prifti ungjillin thotë: “Urtësi Drejt...”. Çdo të thotë kjo? Do të thotë, se ajo që do të lexojë është e mençur, e vërtetë dhe nuk brenda asgjë të gënjeshtër. Ungjilli është një flori i pastër.     Për këtë arsye duhet ta dëgjojmë Ungjillin me kujdes dhe ta praktikojmë në jetën tonë. Vallë e paraktikojmë? Nëse do ta praktikonim atëhere në tokë do të ishte parajsë. Tani që nuk e praktikojmë, kjo tokë u bë ferr. Sot vëllezërit  e mi, ungjilli është një prej shëmbëlltyrave më të bukura që tha Zoti. Çfarë na tregon kjo shëmbëlltyrë, paravoli? Një jude, u nis nga kryeqyteti i Izraelit, Jeruzalemi, dhe shkonte drejt Jerikosë. Por, në rrugën që po ecte, ishin të fshehur hajdutët. U hodhën para tij, e ndaluan, e rrahën, e plagosën, e shtrinë, e kërkuan dhe i morën të gjitha paratë që ai kishte dhe më pas e braktisën të shtrirë duke rënkuar nga dhimbjet dhe u zhdukën në pyllin e egër.       I plagosuri kishte nevojë për ndihmë dhe thërriste. Ndihmë! Ndihmë!... Pas pak kohe u shfaq një person hipur mbi kalë. Ishte prift, njeri i Zotit. Pa të plagosurin, por nuk qëndroi, u largua shpejt e shpejt.   Ndihmë! Thërret përsëri i plagosuri. Pas pak  kaloi një levit, dmth një dhiakon i cili shërbente në faltoren e tempullit. E pa, por dhe ai iku. Ndërsa i plagosuri rrezikohej që të vdiste, ja ku u shfaq dhe dikush tjetër. E pa i dëmtuari. Oh, mendoi, tani më erdhi fundi!   Ishte armiku i tij, Samaritani. Tashmë priste që ai t’i jepte goditjen fatale dhe t’i jepte fund. Por ai iu afrua. Zbriti nga kali i tij. U kujdes për të. I lahu plagët me verë dhe ia leu me vaj. Atje në shkretëtirrë shqeu këmishën e tij, e bëri rripa dhe me të i lidhi plagët. Pastaj e hipi në kafshën e tij dhe e çoi në një han. Atje qëndroi gjatë gjithë natës në kokën e tij. Në mëngjes, kur do të largohej i dha urdhër të zotit të hanit që ai të kujdesej për të plagosurin, të gjitha sa do të harxhonte mori përsipër që t’i paguante ai. Kjo është shëmbëlltyra. Kjo shëmbëlltyrë të tjera thotë të tjera nënkupton. Cili është njeriu që ra në duart e hajdutëve? Cilët janë hajdutët? Cili është prifti? Cili është Leviti? Cili është Samariti? Këto kanë nevojë për interpretim. Le t’iu përgjigjemi shumë shpejt. Ai që ra në duart e hajdutëve, viktima, nuk është një person e caktuar, është secili prej nesh. Janë milionat e njerëzve. Të gjithë njerëzit pa përjashtim, i gjithë njerëzimi, është i plagosuri i shembëlltyrës.   Ecte në rrugën e tij, në mënyrë paqësore, njerëzimi duke i psalur Krijuesit, Aliluja. Ndërsa ecte në rrugën e Zotit, u përball me hajdutët. Por cilët janë këta hajdutë? Kryehajdut është djalli. Ai që urren njeriun, do që ta zhdukë, dhe përdor çdo mënyrë për këtë. Ulërin si luan, thotë shkrimi, duke kërkuar dikë që ta përpijë, “por si luan që ulërin vjen përqark duke kërkuar cilin të përpijë” (1 Petro 5,8)   Hajdutë gjithashtu janë dhe njerëzit e këqij, demoniakë, veglat e djallit, të cilët dhe ata bëjnë keq. Sa keq mund të bëjë një njeri i keq nuk mund ta bëjnë një mijë demonë.   Por hajdut është vetja jonë. E shikon atë atje? Do të mund të jetonte  100 vjet dhe nuk jeton as 30. 70 vitet cili ja vodhi? Vetja e tij, droga.. E shikon atë tjetrin, që pi shishe të tëra me uiski dhe pije të tjera? Vritet vetë me alkolin. E shikon atë tjetrin që ka rënë në pasionet e turpshme të trupit? Dhe ai po vjedh veten e tij. Dëmet më të mëdha na i bën vetja jonë, me pasionet e ndryshme. Hajdutë janë pasionet, hajdutë dhe mendimet mëkatare.   Njerëzimi, po ashtu,  kërkon ndihmë. Kush do ta shpëtojë njeriun nga djalli? Cili do ta shpëtojë nga demonët dhe njerëzit e këqij? Cili do ta shpëtojë nga vetja e tij, pasionet apo mendimet mëkatare? Prifti? Leviti? Të mençurit? Oratorët? Fetë e ndryshme?       Njëri është Shpëtimtari i botës, dhe këtu është qëndra e shëmbëlltyrës. Para dramës që po përjeton njerëzimi paraqiten shpëtimtarë të ndryshëm, pseudoshpëtimtarë. Por vetëm njëri mund të sjellë shpëtimin. Është ai të cilit i falen ëngjëjt. Nëse ne heshtim, dhe gurët do të ulërijnë se “Një është shenjt, një është Zot, Jesu Krishti për lavdinë e Perëndisë, Atit, Amin” (Filip. 2,11 dhe Mesha Hyjnore).   Krishti është Samariti. Ai zbriti nga qiejtë, i erdhi pranë njeriut, u gjend pranë tij. E shëroi me doktrinën e tij të shenjtë, me mrekullitë e tij, dhe me gjakun e tij të nderuar. Cili është, të dashurit e mi, me pak fjalë kuptimi i shëmbëlltyrës?   Ekziston diçka që i duhet me patjetër njerëzimit. Ashtu si oksigjeni për njeriun dhe ashtu si uji për peshkun dhe si ajri për  zogun kështu dhe për njeriun është e nevojshme dashuria.   Ka etje për dashuri dhe nuk mund të jetojë pa të. U krijua që të dojë, dhe jo që të urrejë. Njeriu është një krijesë komunitare. Perëndia e vendosi brenda shoqërisë, që të jetojë me të tjerë. Një vajzë çfarë dëshiron fort? Që të gjejë një burrë. Është në natyrën e gruas. Ta ketë shok ditë e natë, në gëzim, hidhërim, dhimbje, ta ndiejë afër, ta ketë mbrojtje dhe mbështetje. Po një djalë i ri çfarë dëshiron? Të gjejë një grua, që ta ketë pranë tij gjatë gjithë ditëve të jetës së tij, të jetë gëzimi dhe ngazëllimi i tij. Çdo njeri çfarë kërkon? Të gjejë një shok të besuar që ta ketë gjithmonë pranë tij, t’i japë fuqi, ta mbështetë, ta mbrojë.     Tani pyes. Ekziston tani kjo dashuri? Nuk ekziston. E shikon, u martua, dhe në vend që të jetë e lumtur, e ha mërzija. Sepse në vend që të gjente dashuri, gjeti urrejtje, në vend që të gjente ngushëllim, gjeti shqetësimi dhe megjithëse hanë bashkë dhe megjithëse flenë në të njejtin krevat, janë të ndarë sa lindja me perëndimin. Mundet trupërisht të jenë të bashkuar, por shpirtërisht gjenden larg njëri nga tjetri dhe urrejnë njëri-tjetrin. E shikon tjetrin? Ushqen fëmijët me një shpresë, që kur të plaket, fëmijët t’i tregojnë një farë dashurie.     Dhe tani çfarë ndodh , fëmijët nuk tregojnë dhembshuri. Erdhi dikur në mitropoli një grua e moshuar pothuajse 70 vjeç. Qante gjyshja! -         Hirësi më thotë, do të vras veten. -         Çfarë ke? Çfarë të mungon? -         Pësova të keqen më të madhe. Linda shtatë fëmijë. U lodha dhe u mundova. I martova që të gjithë. Tani që u plaka dhe nuk punoj dot në arrë, më zbojnë... Botë e mjerë, e braktisur, që ke nevojë për dashuri. Dashurinë nuk do ta gjesh gjetkë përveçse se pranë Krishtit. Krishti vetëm është pranë njeriut. Kurrë nuk e le. Ashtu si thotë dhe poeti “dhe nëse nuk më mbetet në botë ku të mbështetem ku të qëndroj, atje lart është Zoti im. Si mund të dëshpërohem?”.     Krishti është i afërmi i vërtetë i “njeriut”. Është pranë nesh Krishti? Nëse është pranë nesh, parajsën kemi. Është larg nesh Krishti? Jemi të mjerë.   Thotë një profeci e Ungjillit, që në ditët tona është realitet, “dashuria do të ftohet” (Mattheu 24,12). Sot nuk ka më dashuri. Urrejtja mbizotëron në botë. Atje ku ka dashuri, atje prehet njeriu. Dashurinë e jep Krishti, i cili është trupëzimi i dashurisë, mëshirës dhe ngushëllimit.   Atë himnoni dhe lavdëroni në jetë të jetëve. Amin.   (†) episkop Avgustini   Përktheu B. për llogari të Pelasgos Koritsas.