Ενίσχυση του έργου!

Ενίσχυση του έργου!

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020

Κυριακή ΙΑ' Λουκᾶ (Ἡ παραβολὴ τοῦ μεγάλου Δείπνου)- Παγκόσμιος πρόσκλησις!- E Diela e XI e Llukait (Shëmbëlltyra e Darkës së Madhe)- Ftesa Botërore!


 

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΔ´ 16 – 24

 

16 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα, καὶ ἐκάλεσε πολλούς· 

17 καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. 

18 καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες, ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. 

19 καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. 

20 καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. 21 καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. 

22 καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. 

23 καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· Ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. 

24 λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου.

 

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΚΒ´ 14 - 14

14 πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοὶ, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.

 

Παγκόσμιος πρόσκλησις

 

«Τότε όργισθεις ο οικοδεσπότης είπε τώ δούλω αύτου· Έξελθε ταχέως εις τάς πλατείας και ρύ- μας τής πόλεως, και τους πτωχούς και άναπήρους και χωλούς και τυφλούς είσάγαγε ώδε» (Λουκ. 14,21)

 

Ο Θεός, άγαπητοί μου, ε!νε άγάπη. Εΐνε πατέρας και αγαπάει όλα τά παιδιά του ανεξαιρέτως* μαύρα, ερυθρά, λευκά, κίτρινα - σύμφωνα με τη διάκρισι των φυλών. Δεν θέλει κανένα παιδί του να δυστυχή νά ’νε πεινασμένο. Δεν θέλει κανένας να πάη στήν κόλασι, θέλει όλοι να πάνε στον παράδεισο.

-Μπα, θα πή κάποιος, ύπάρχει κόλασι και παράδεισος;...

Υπάρχει. Είτε το θέλουμε είτε όχι, ύπάρχει άλλος κόσμος, μεταφυσικός. Πέρα άπ’ τή μάταιη τούτη ζωή άπλώνεται ό γαλάζιος ούρανός, ό κόσμος ό άπέραντος τών άύλων πνευμάτων, τής άθανασίας. Το λέμε στο Σύμβολο τής πίστεως* «Προσδοκώ άνάστασιν νεκρών καί ζωήν του μέλλοντος αίώνος· άμήν»(Σύμβ. πίστ. 11-12). Εινε δόγμα τής άγίας μας πίστεως* ύπάρχει παράδεισος, και ό Θεός μας θέλει όλους έκεΐ.

Άλλα δεν πρόκειται τώρα εδώ να σας μιλήσω γι’ αύτό* κάτι άλλο θέλω να σας πώ.

* * *

Υπάρχει, άγαπητοί μου, και έδω κάτω στη γη παράδεισος! -Έδώ, σ’ αύτο τον κόσμο; Ναί. -Και πού βρίσκεται; Όποιος πίστεψε στον Υιόν τού Θεού, αύτος πρέπει να το γνωρίζη.

Ό πρώτος παράδεισος ήταν φυσικός* ήταν ενα κομμάτι τής γής διαλεχτό, σ’ ενα ύπέροχο φυσικο περιβάλλον κάπου κοντα στον Εύφράτη ποταμό. Μετα τήν παράβασι όμως και τήν εξωσι άπο εκεί τών πρωτοπλάστων ό φυσικος εκείνος παράδεισος κατελύθη.

Τώρα ύπάρχει μόνο ό πνευματικός παράδεισος τού Θεού, τον όποίο προσδοκουμε και ό όποίος εΐνε άκατάλυτος πλέον και αιώνιος. Σ’ αύτον εισέρχονται όσοι βαπτίζονται «εις το όνομα του Πατρος και του Υίου και του αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,19). Όπως άντιλαμβάνεσθε ό παράδεισος αύτος εΐνε ή Εκκλησία, ή όποία διακρίνεται σε δύο πτέρυγες* στήν θριαμβεύουσαν έν ούρανοίς και τήν στρατευομένην έπι γής. Ή Εκκλησία έχει πύλη εισόδου έπι τής γής τήν έκκλησιά, τον ορθόδοξο ίερο ναό.

Όποιος πιστεύει και μπαίνει στήν Εκκλησία με φόβο Θεού, άναπνέει τήν αύρα τού ούρανού, τήν πνοή τού άγίου Πνεύματος, μιλάει με τον ούράνιο Πατέρα, αισθάνεται τον θείο έρωτα. Μπαίνει μέσα στενοχωρημένος - κλαμένος, και βγαίνει με φτερα άετού. Παράδεισος στη γη εΐνε ή Εκκλησία του Χριστού. ’Άν το πιστεύης, έλα* αν δεν το πιστεύης, μήν έρχεσαι. Γι’ αύτο στήν θεία λειτουργία άκούμε το κάλεσμα «'Όσοι πιστοί!...».

Στον παράδεισο τής Εκκλησίας καλεί σήμερα και το ίερο εύαγγέλιο που άκούσαμε (βλ. Λκ. 14,16-24· Μθ. 22,14). «Έρχεσθε», λέει, έλατε έδω! άνοιχτες εΐνε οί πόρτες. Έλατε όλοι άνεξαιρέτως, μικροι και μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί.

ü Έλα, έσυ ό νέος, που είσαι πάνω στήν άκμή τής ζωής. Δεν έχει τόσο άνάγκη ό γέρος όσο εσύ, που τώρα βρίσκεσαι μέσα σε φουρτούνα ώκεανού. Έσύ, παιδί μου, έχεις τώρα περισσότερο άνάγκη το Θεό.  Ελα στήν εκκλησία, να γονατίσης μπροστά στο Χριστό, να τον παρακαλέσης να σε σώση άπο τον πειρασμό της σαρκός. Άν νικήσης σ’ αύτόν, θά ’σαι ήρωας. Όξω επικρατεί ή διεστραμμένη άντίληψι, ότι όποιος δεν δοκιμάση τα σαρκικα δεν εΐνε τίποτα. Οί άρχαίοι όμως έλεγαν, ότι το να νικά κανείς τον εαυτό του εΐνε ή πρώτη και μεγαλύτερη νίκη* «το νικάν έαυτον πασών νικών πρώτη τε καϊ άρίστη» (Πλάτ., Νόμ., Α' 626θ). Έλα λοιπον να παρακαλέσης τήν Παναγία, να σε φυλάξη άγνο και με μια άγνή κοπέλλα να κάνης οικογένεια.

ü Έλα, εσυ ό πλούσιος, με τα πολλά χρήματα και κτήματα, και παρακάλεσε το Χριστό να σε σώση άπο άλλον πειρασμό, εξ ίσου επικίνδυνο, τή φιλαργυρία, και να μή γίνης Ιούδας προδότης για τριάκοντα άργύρια.

ü Έλα, εσύ ό άξιωματοΰχος, στήν εκκλησία. Ό τσοπάνος κι ό αγρότης δεν κινδυνεύουν όσο εσύ, πού πλησίασες προς τήν κορυφή της πυραμίδος. Παρακάλεσε το Θεο να σε σώση απο άλλον πειρασμό, τήν κενοδοξία και ύπερφάνεια, τις όποιες γεννούν τα άξιώματα.

Τί απαντούν οί προσκεκλημένοι; Ένω αύτοι έχουν περισσότερο ανάγκη άπο τή θεϊκή ενίσχυσι, δυστυχώς δεν έρχονται, δεν πατάνε το κατώφλι της Εκκλησίας. Απαντούν ό,τι άπήντησαν οί τρεις καλεσμένοι στο δείπνο τού εύαγγελίου. Ό ένας είπε· Έχω εμπόριο, ασε με ήσυχο. Ό δεύτερος είπε· Έχω χωράφια, αφησέ με να τα καλλιεργήσω. Ό τρίτος, πιο αδιάντροπος· Έχω γυναίκα και πρέπει να διασκεδάσω. Αύτή είνε ή απάντησι τού χυδαίου κόσμου στις θεϊκές προσκλήσεις.

Και λοιπόν; Έπειδή εσείς δέν έρχεστε, τί μέ τούτο; ζημιώνεται ή Εκκλησία; Δεν ζημιώνεται. Κι αν ακόμα έρθη μέρα καταραμένη πού κανένας δέν θα πατάη στήν εκκλησία -και θα ’ρθή, τ’ ακούτε; κοντα είνε ή μέρα αύτή-, κι αν ακόμα έρθη τέτοια μέρα, ό παπάς δέν θά ’νε μόνος του. Έβαλε πετραχήλι, είπε «Ευλογημένη ή βασιλεία...»(θ. Λειι.); Ή εκκλησία γέμισε. Πως; Γέμισε απο αγγέλους και αρχαγγέλους!

Τα παλια τα χρόνια παπαδες πού πίστευαν στο Θεό, πού άνοιγαν τή φυλλάδα μέ δέος κ’ έκαναν τή λειτουργία μέ δάκρυ, -δέν είνε ψέμα, είνε αλήθεια-, έβλεπαν το ναο νά ’νε γεμάτος απο αγγέλους και αγίους πού υμνούν ακαταπαύστως τον Κύριο. Δέν έχει ανάγκη απο μάς τα σκουλήκια ό Θεός· μέ θεϊκές κιθάρες τού ψάλλουν «'Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης ό ούρανος και ή γη της δόξης σου»(Ήσ. 6,3 και θ. Λειι). Δέν ζημιώνεται λοιπον ή Εκκλησία· ζημιώνεσαι εσύ, άνθρωπέ μου, όταν δέν έρχεσαι να προσευχηθής.

* * *

Άλλ’ εαν δέν έρχωνται αύτοί, έρχονται κάποιοι άλλοι. Ή παραβολή λέει, ότι ό Κύριος ώργίστηκε πού δέν πηγαν οί καλεσμένοι και λέει· Βγές, παιδί μου, στούς δρόμους και όποιον βρής, φτωχό, κουρελή, ανάπηρο, φέρ’ τον έδώ στο τραπέζι της χαράς, να γεμίση το σπίτι μου.

Ποιοί πανε και σήμερα στήν εκκλησία; Δέν πάνε πολλοι μορφωμένοι και αξιωματούχοι, μεγάλοι και τρανοί. Αύτοι τήν Κυριακή παίρνουν το αμάξι τους και φεύγουν - και συμβαίνουν τόσα δυστυχήματα. Δυστυχώς περιφρονούμε το Θεό. Χτυπάει ή καμπάνα, και οί μεγάλοι δεν πατανε στήν εκκλησία. Ποιοί πάνε;

Έχει ό Θεος το λαό του· είνε οί φτωχοί, τα εύλογημένα φτωχαδάκια, αύτοι πού κρατάνε τή θρησκεία, τήν πατρίδα, ό,τι ίερο και όσιο έχουμε. "Αν αφαιρέσης αύτούς, τί έμεινε;

Είχα πάει σέ μια εκκλησία στο ακρο τών Αθηνών. Κοιτάζω στο εκκλησίασμα και βλέπω μέσα στα φτωχαδάκια, σέ αναπηρικο καροτσάκι, ένα παιδι 25 - 30 ετών πού έκανε το σταυρό του. Τον πλησιάζω στο τέλος. -Τί κάνεις, παιδί μου, πώς είσαι; -Έπαθα απο δυστύχημα, δέν μπορώ να περπατήσω. Βγαίνω μια φορά, μόνο Κυριακή πρωί. Όταν ακούσω τήν καμπάνα, λέω στον αδερφό μου και μέ φέρνει στήν εκκλησία· εδώ εύχαριστιέμαι. Αν δέν πίστευα στο Θεό, θα τίναζα τα μυαλά μου στον αέρα...

Έλα λοιπόν, εσύ μέ το καροτσάκι! Νά στούς καλεσμένους ό ανάπηρος τω αιώνιο Εύαγγέλιο! Αύτος μέ το καροτσάκι πάει στήν εκκλησία· κι ό αλλος, πού έχει τα πόδια για ορειβασία στα Πιέρια και στον Όλυμπο, δέν πατάει. Έλατε, σείς οί ανάπηροι, οί τυφλοί, οί κωφοί, ελάτε μέσ’ στήν εκκλησιά! Και απ’ αύτούς γεμίζει ή Εκκλησία. Ή θρησκεία είνε καταφύγιο τών αδυνάτων, είπε ό Γερμανος αθεος, αλλα εγώ το αντιστρέφω· είνε αύτή πού παρηγορεί και κάνει ήρωες τούς αδυνάτους.

Αλλα το ότι κάλεσε αναπήρους και αδυνάτους δέν το εννοεί μόνο σωματικώς και οικονομικώς· το λέει και παραβολικώς. Τυφλοι είνε και όσοι ζούν στο σκοτάδι τών διαφόρων θρησκειών, της ειδωλολατρίας. Ξέρουμε, ότι στούς 100 κατοίκους της Γης οί 33 μόνο είνε χριστιανοι κι όχι όλοι ορθόδοξοι· οί 77 είνε στο σκότος. Στήν Αφρική, στις Ινδίες, οί Γιαπωνέζοι, οί ιθαγενείς της Αμερικής, οί ερυθρόδερμοι, όλοι αύτοι δέν έχουν ακούσει για Χριστο και Εύαγγέλιο. Έφυγαν απο τήν Ελλάδα 4 - 5 ίερομόναχοι, κήρυξαν κάτω στήν Αραπιά, και πολλοί πίστεψαν στο Χριστό· χτίσανε εκκλησιές - καλύβες, μαζεύονται κάθε Κυριακή, κι όταν λειτουργεί ό παπάς κλαΐνε και λένε «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν ελθης έν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42).

Αν ήμουν νεώτερος, θα πήγαινα κ’ εγώ εκεί. Έδώ, ενω ή πατρίδα μας πίστεψε πρώτη στα Βαλκάνια, τώρα τα μικρόβια τού αθέου μαρξισμού και της μασονικης εύμαρείας μπηκαν στο αΐμα μας και μπασταρδέψαμε· φύγαμε απο το Θεό, και αν δέν επιστρέψουμε, κάποια συμφορα θα μάς βρή μεγαλύτερη από της Μικρας Ασίας.

Τώρα πού πλησιάζουν οί άγιες μέρες, ας παμε στόν πνευματικό, ας εξομολογηθούμε τ’ άμαρτήματά μας, και μέ καρδιά καθαρή νά πλησιάσουμε τα άγια, να ύμνήσουμε τήν Παναγία Παρθένο, και να τήν παρακαλέσουμε δια πρεσβειών της ό Κύριος να γίνη ϊλεως σ’ εμάς· αμήν.

(+) επίσκοπος Αυγουστίνος

Sipas Llukait XIV 16 – 24.

 

Edhe ai i tha atij: Një njeri bëri një darkë të madhe dhe ftoi shumë.

17 Edhe në kohën e darkës dërgoi shërbëtorin e tij që tu thoshte të ftuarve. Ejani, se tani të gjitha janë gati.

18 Edhe të gjithë si të ishin në një mendje nisën të hiqeshin mënjanë. I pari i tha: Bleva një arë dhe kam nevojë të dal e ta shoh; të lutem të më ndjesh.

19 Edhe një tjetër tha: Bleva pesë pendë qe dhe po shkoj t’i provoj; të lutem, të më ndjesh.

20 Edhe një tjetër tha: Mora grua dhe prandaj nuk mund të vij.

21 Edhe ai shërbëtori erdhi dhe ia tregoi të zotit këto. Atëherë i zoti i shtëpisë u zemërua, e i tha shërbëtorit të tij: Dil shpejt nëpër rrugët e nëpër udhët e qytetit, edhe fut këtu brenda të varfërit e të gjymtuarit, edhe të çalët e të verbërit.

22 Edhe shërbëtori tha: Zot, u bë siç urdhërove, po ende ka vend.

23 Edhe i zoti i tha shërbëtorit: Dil nëpër udhët e nëpër gardhet dhe shtrëngoi të hyjnë, që të mbushet shtëpia ime.

24 Sepse po ju them juve, se asnjë nga ata njerëzit që qenë ftuar nuk do të shijojë darkën time.

 

Ftesë Botërore

 

“Atëherë i zoti i shtëpisë u zemërua, e i tha shërbëtorit të tij: Dil shpejt nëpër rrugët e nëpër udhët e qytetit, edhe fut këtu brenda të varfërit e të gjymtuarit, edhe të çalët e të verbërit”

 

Zoti, të dashurit e mi, është dashuri. Është At dhe i do të gjithë fëmijët pa përjashtim* të zinj, të kuq, të bardhë, të verdhë- sipas cilësive dalluese të racave. Nuk do asnjë prej fëmijëve të tij që të jetë i uritur. Nuk do që dikush të shkojë në ferr, do që të gjithë të shkojnë në parajës.

-         Po si, do të thotë dikush, ekziston ferr dhe parajsë?...

Ekziston. Duam apo nuk duam ne, ekziston një botë tjetër, mbinatyrale. Përtej kësaj jete të kotë shtrihet qielli blu, bota e frymëve jomateriale, e pavdekshmërisë. E themi dhe në simbolin e besimit “Pres ngjalljen e të vdekurve dhe jetën e ardhshme të ameshuar, amin” (Simboli i Besës 11-12). Është dogma e besimit tonë të shenjtë, ekziston parajsë dhe Zoti na do të gjithëve atje.

Por tani, këtu nuk kam ndërmend që t’iu flas për këtë.

***

Ekziston të dashurit e mi, dhe këtu në këtë botë parajsa! – Këtu në këtë botë? Po. – Ku gjendet? Ai që besoi në Birin e Perëndisë, ai duhet ta dijë.

Parajsa e parë ishte natyrale, ishte një pjesë toke e zgjedhur, në një ambient natyral diku pranë lumit Efrat. Por pas shkeljes dhe daljes prej atje të të parëkrijuarve ajo parajsë natyrale humbi.

Tani ekziston vetëm parajsa shpirtërore e Zotit, të cilën e presim dhe e cila është e përjetëshme dhe e patjetërsueshme. Në këtë parajsë hyjnë të gjithë ata sa pagëzohen “në emër të Atit, Birit dhe Shpirtit të Shenjtë” (Mattheut 28, 19). Ashtu siç e kuptoni, kjo parajsë është Kisha, e cila dallohet në dy pjesë, në atë triumfale në qiell, dhe atë në ushtrim e cila ndodhet në tokë. Kisha ka një hyrje mbi tokë tokë kishën, tempullin e shenjtë orthodhoks.

Ai i cili beson hyn në Kishë me frikë Perëndie, merr frymë flladin e qiellit, frymën e Shpritit të Shenjtë, flet me Atin qiellor, ndjen dashurinë hyjnore. Hyn brenda i shqetësuar- me lot në sy, dhe del me krahë shqiponje.

Parajsa në tokë është Kisha e Krishtit. Nëse e beson eja, nëse nuk e beson të mos vish. Për këtë arsye në meshën hyjnore dëgjojmë ftesën “Sa besimtarë!...”

Në parajsën e Kishës na thërret sot dhe ungjilli i shenjtë që dëgjuam (shiko Lluka 14, 16-24, Mattheu 22, 14). “Të vini”, thotë, ejani këtu! Portat janë të hapura. Ejani të gjithë pa përjashtim, të vegjël e të mëdhenj, të pasur e të varfër.

 

ü Eja ti i riu, që je në kulmin e jetës. Nuk ka kaq shumë nevojë plaku, sa ke ti, që tani je në mes të furtunës së oqeanit. Ti biri im, ke tani e ke nevojë më tepër Zotin.

Eja në Kishë, të gjunjëzohesh para Krishtit, t’i lutesh që të të shpëtojë nga ngacmimi i trupit. Nëse fiton në këtë, do të jesh hero. Jashtë mbizotëron koncpeti i shtrembër, se kushdo që nuk provon truporet nuk është asgjë. Por të lashtët thoshin se të mundë dikush veten e tij është fitorja e parë dhe më e madhe (Platoni Nom. A 626θ). Eja pra që ti lutesh së Tërëshenjtës , të të ruajë të qashtër si djalë ashtu dhe vajzë që të krijosh familje.

ü Eja ti i pasuri, me paratë dhe pronat e shumta, dhe lutju Krishtit të të shpëtojë nga tjetër ngasje, po kaq të rrezikshme, dashurinë për para, dhe të mos bëhesh Juda tradhtar për tridhjet monedha.

ü Eja dhe ti oficeri, në kishë. Ti çoban dhe bujku nuk rrezikohen sa ty, që u afrove drej majës së piramidës. Lutju Zotit që të të shpëtojë nga një ngasje tjetër, lavdinë boshe dhe krenarinë të cilat lindin grada.

Çfarë përgjigjen të ftuarit?

Ndërsa ata kanë më tepër nevojë për mbështetje hyjnore, fatkeqësiht nuk vijnë, nuk shkelin në hyrjen e Kishës. Përgjigjen ashtu si u përgjigjën tre të ftuarit në darkën e Ungjillit. Njëri tha: Kam punë tregtie, më ler të qetë. I dyti tha: Kam toka, më ler që t’i punoj. I treti, më i pacipë: Kam grua dhe duhet të argëtohem. Kjo është përgjigjia e botës së ndyrë ndaj thirrjeve hyjnore.

Edhe? Meqënëse ju nuk vini, edhe çfarë? Nuk dëmtohet ai. Dhe sikur të vijë ajo ditë e mallkuar që askush të mos shkojë në kishë- dhe do të vijë, e dëgjoni? Pranë është, prifti nuk do të jetë vetëm. Vendosi petrahilin, tha “E bekuar është Mbretëria...”( Mesha Hyjnore)? U mbush Kisha. Si? U mbush nga ëngjëjt dhe kryeëngjëjt!

Vitet e vjetra, priftërinjtë që besonin tek Zoti, që hapnin fletën dhe me frikë bënin meshën në lot- nuk është gënjeshtër është e vërtetë - , shikonin kishën që ishte plot me ëngjëj dhe shenjtorë që lavdëronin pa ndalim Zotin. Nuk ka nevojë për ne krimbat Zoti, me kitara hyjnore i psalin “Shenjt, shenjt, shenjt Zoti Savaoth, qielli dhe dheu është plot prej Lavdisë sate” (Isaia 6,3 dhe Mesha Hyjnore). Nuk dëmtohet pra Kisha,  ti dëmtohesh    o njeri kur nuk vjen që të lutesh.

***

Por nëse nuk vijnë ata, vijnë disa të tjerë. Shëmbëlltyra thotë që Zoti u zemërua që nuk shkuan të ftuarit dhe thotë: Dili biri im në rrugë dhe këdo që të gjesh, të varfër, leckaman, çalaman, sille këtu në tavolinën e gëzimit, të mbushet shtëpia ime.

Cilët shkojnë sot në kishë? Nëse nuk shkojnë shumë të edukuar dhe oficerë, të mëdhenj dhe të famshëm. Ata të dielë marrin makinën dhe ikin- dhe ndodhin kaq shumë aksidente. Fatkeqësisht  përbuzim Zotin. Godet këmbana, dhe të mëdhenjtë nuk shkelin në kishë. Cilët shkojnë?

Ka Zoti popullin e tij, janë të varfërit , varfanjakët e bekuar, ata që ruajnë besimin, atdheun, çdo gjë të shenjtë që kemi. Nëse i heq ata, çfarë mbeti?

Shkova në një kishë në një qoshe të Athinës. Shikoj besimtarët që ndodheshin atje dhe shikojë ndër varfanjakët, në një karrocë invalidësh , një fëmijë 25-30 vjet që bëri kryqin e tij. I afrohem në fund. – Si je, biri im, si kalon?- E pësova nga një aksident, nuk mund të ec Dal njëherë në javë, vetëm të Dielë në mëngjes. Kur dëgjoj këmbanën, i them vëllait tim dhe sjell në kishë, këtu kënaqem. Nëse nuk do të besoja në Zot do të kisha hedhur trutë në erë...

Eja pra, ti me karrocë! Ja pra ndër të ftuarit invalidi i Ungjillit të përjetshëm!

Ai me karrocë shkon në kishë dhe tjetri që ka këmbë për t’u ngjitur në majë të Olimpit nuk shkel.

Ejani ju pra invalidë, të verbërit, shurdhërit, ejani brenda në kishë! Dhe prej tyre mbushet Kisha! Feja është streha e të dobëtit, tha ateisti gjerman, por unë e përmbys, është ajo që ngushëllon dhe bën heronj të dobëtit.

Por që thirri invalidë e të dobët nuk e nënkupton kaq në aspektin trupor dhe ekonomik, e thotë në mënyrë shëmbëlltyre. Të verbër janë ata sa jetojnë në errësirën e feve të ndryshme, të adhurimit të idhujve. E dimë se në 100 banorë të tokës, vetëm 33 janë të krishterë dhe jo orthodhoksë, 77 janë në errësirë. Në Afrikë, në Indi, Japonezët, njerëzit e xhunglës në Amerikë, ata me ngjyrën e kuqe në lëkurë, të gjithë ata nuk kanë dëgjuar për Ungjillin dhe Krishtin. Ikën 4-5 murgjër dhe predikuan në Afrikë, dhe shumë besuan tek Krishti, ndërtuan Kishat-kasolle, mblidheshin çdo të dielë, dhe kur meshonte prifti qanin dhe thoshin “Kujtomë o Zot kur të vish në mbretërinë tënde” (Lluk. 23,42).

 

Nëse do të isha më i ri do të shkoja unë atje. Këtu, megjithëse atdheu ynë besoi i pari në Ballkan, tani mikrobet e marksizmit ateist dhe të mirëqënies masonike hynë në gjakun tonë dhe u bastarduam, u larguam nga Zoti dhe nuk u kthyem, do na gjejë ndonjë gjë e keqe më e madhe nga ajo e Azisë së Vogël.

 

Tani po afrojnë ditët e shentja, le të shkojmë në ati shpirtëror, le të rrëfejmë mëkatet tona dhe me zemër të pastër të afrohemi në të shenjtat, të lavdërojmë të Tërëshenjtën Virgjëreshë dhe t’i lutemi  që të ndërmjetësojë tek Zoti që të na mëshirojë. Amin.

(+) Episkop Avgustini.

Përktheu B T

 

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: