Μέσα στην παγερή φύση ξανάνιωσαν τη φλόγα της καρδιάς του και ζεστάθηκαν από τους θερμούς αγώνες του για να μη σβήσουν τα ιδανικά, αλλά και έχουν τον ενάρετο βίο του σαν πυξίδα, για να μην πέφτουν πάνω στα βράχια.
Ο προκάτοχός του Μητροπολίτης Ανδρέας ήταν φανερά συγκινημένος, αφού επί 27 ολόκληρα χρόνια έζησε κοντά στο Σεβαστιανό ως ιεροκήρυκας και πρωτοσύγκελος.
Συχνά σημειώνει ότι αν και ο ίδιος θεωρεί ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι Σεβαστιανός, δεν θα σταματήσει τη μάχη για τα ιδεώδη, που αυτός ξεκίνησε.
Ήταν 12 Δεκεμβρίου του 1994, ανήμερα του αγίου Σπυρίδωνα και οι δείκτες του εντοιχισμένου ρολογιού στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων έδειχναν επτά παρά είκοσι πέντε το πρωί.
Αυτή ακριβώς την ώρα έπαψε να χτυπά η γλυκιά καρδιά του Σεβαστιανού, που νοσηλευόταν επί ημέρες. Τα καθάρια μάτια του σφάλισαν. Έπαυσαν να αντικρίζουν τους φτωχούς και τους περιφρονημένους. Τα σεμνά χέρια του έπαυσαν να υψώνονται ικετευτικά, παρακαλώντας το Θεό. Η ευθαρσής γλώσσα του παύει να μολογάει το δίκαιο του αδικημένων. Ο σεπτός Σεβαστιανός έπαυσε να υπάρχει στη γη. Πέρασε από τον χειμώνα των βασάνων στην άνοιξη της αιωνιότητας.
Ωστόσο με την παρακαταθήκη, που άφησε, εξακολουθεί να στηρίζει, να αγαπά, να κατευθύνει, να αλαφρώνει.
Ο Σεβαστιανός, αγνός και αψεγάδιαστος, έφτασε στην κορυφή. Και το κάλλος του είναι εκθαμβωτικό. Τ' όνομά του ξέφυγε από την αρμοδιότητα της τόσο τέλειας ταπεινοφροσύνης του. Ανήκει στην Εκκλησία. Ανήκει στην Πατρίδα. Ανήκει ε όλους.
Η διαθήκη του
30 χρόνια μετά, είναι επίκαιρη όσο ποτέ, η διαθήκη του.
Το καυτό απόγευμα απόγευμα της 27ης Αυγούστου του 1994 ο εξασθενημένος από την ανίατη αρρώστια Επίσκοπος προαισθάνθηκε ότι "ταχινή" θα είναι η έξοδός του από τον κόσμο. Ένιωθε πια σίγουρος, πως η ώρα που θα... φτερούγιζε προς τον ουρανό πλησίαζε.
Γι' αυτό κάθισε και έγραψε τη διαθήκη του. Μια διαθήκη γεμάτη υποθήκες. Με σταθερό χέρι χάραξε στο χαρτί την ευγνωμοσύνη του, τη συμβουλή του, τη συγγνώμη του, την προσευχή του και την πτωχεία του.
Η περιλάλητη διαθήκη του είναι δείγμα, και μάλιστα το ασφαλέστερο, που αποκαλύπτει ταυτόχρονα και την ασκητική βιωτή του Σεβαστιανού, από τα χέρια του οποίου πέρασαν μεγάλα ποσά, αλλά όλα δίνονταν ως ανθρωπιστική βοήθεια.
Χαρακτηριστικό το απόσπασμα: Περιουσίαν ατομικήν κινητήν ή ακίνητον δεν έχω να αφήσω. Ούτε εκληρονόμησα, ούτε απέκτησα με την Ιερωσύνην μου. Ό,τι χρήματα ευρεθούν εις το γραφείον μου, γνωρίζουν οι στενοί μου συνεργάται, ότι ανήκουν εις φιλανθρωπικούς σκοπούς".
Ζεστασιά και δύναμη καρδιάς
Η ζεστασιά και η δύναμη της καρδιάς του συγκέντρωσε κοντά του πολλούς, από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, ακόμη και από το εξωτερικό, που τους σαγήνευσε η πατρότητά του και η αυθεντικότητά του. Γι' αυτό την ημέρα της κηδείας του υπήρχε διάχυτη η αίσθηση ότι και αν πέθανε, δεν πέθανε.
Και τώρα, 30 χρόνια μετά το θάνατό του, νιώθει κανείς τα δύο του χέρια να εξακολουθούν να υψώνονται ικετευτικά στο Θεό… Τα καθάρια μάτια του να εξακολουθούν να αντικρίζουν τους φτωχούς και περιφρονημένους. Τον ξάστερο νου του να υπερασπίζεται το δίκαιο των αδικημένων.
Αν και πριν 30 χρόνια ο Σεβαστιανός έπαψε να υπάρχει στη γη και πέρασε από το χειμώνα της θλίψης και των βασάνων του πήλινου κόσμου στην άνοιξη της αιωνιότητας, στην ανυπέρβλητη ωραιότητα του Παραδείσου, εν τούτοις τον αισθανόμαστε δίπλα μας… Κοντά μας… Να δέεται υπέρ της Εκκλησίας, της Πατρίδας και των Ανθρώπων.
Ήταν αναστάσιμη μορφή, με αναστάσιμη ζωή. Ταιριάζει εφαρμοστά στην περίπτωσή του ο στίχος του Παλαμά:
«Και τ' άγαλμα αγωνίστηκα, για τον Ναό να πλάσω/ στην πέτρα τη δική μου απάνω./Και να το στείλω ολόγυμνο/και να γεράσω/και να περάσω δίχως να πεθάνω».
π. Ηλίας Μάκος
Πηγή: https://www.himara.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου