Το αλβανικό κράτος του Καυκάσου - Ekziston edhe një Shqipëri në Kaukaz (Foto)

Mund të tingëllojë e çuditshme, por është fakt se ekziston edhe një Shqipëri në Kaukaz dhe që ndërkombëtarisht njihet si "Caucasian Albania". Albania Kaukaziane si shtet shtrihej në Kaukazin lindor, në territorin e Azerbajxhanit të sotëm, në Dagestanin jugor dhe në Gjeorgji. Në vitin 387 pas Krishtit, gjatë ndarjes së Armenisë në mes të Perandorisë Sasaniane dhe Perandorisë Romake, territori i Albanisë Kaukaziane u nda në dy zona: Aghuak dhe Utik , të cilat iu dhanë Armenisë. Pas luftërave të shumta që pasuan ato u aneksua krejtësisht nga Perandoria Sasaniane deri në shekullin VIII-të. Kryeqyteti i Albanisë Kaukaziane deri në shekullin e VI-të ishte Kabala. Më pas u bë kryeqytet Partavi. Albania Kaukaziane deri në shekullin e XIII-të njihej me emrin Persian Arran (Ardhan), shkruan Shekulli. Grupet etnike të Albanisë Kaukaziane Popullsia e Albanisë Kaukaziane ishte e përbërë nga 26 grupe etnike. Grupi etnik më i madh ishte grupi i shqiptarëve dhe për këtë arsye emri i shtetit të tyre u quajt Albania. Këto grupe etnike kishin gjuhën e tyre të përbashkët. Grupet e tjera etnike përveç shqiptarëve ishin: gargarët, utitë, gelët, lezginët, silvitë etj. Hapësira gjeografike ku jetonin shtrihej në mes të Iberisë, detit Kaspik, maleve të Kaukazit dhe lumit Kur. Këto grupe etnike jetonin në fillim të maleve të Kaukazit deri në jug të Dagestanit të sotëm. Kur gjeografët e lashtë dhe historianët filluan të flisnin për popullsinë e Albanisë Kaukaziane, ata e kishin fjalën gjithnjë vetëm për popullsitë e pastra shqiptare në zonë. Disa prej ekspertëve mendojnë se ka pasur vetëm një grup etnik të madh, atë të quajtur shqiptarët, i cili kishte jetuar përgjatë bregut të majtë të lumit Kur. Pikërisht, ky grup, sipas tyre, bashkoi dhe asimiloi nëngrupet e tjera etnike përreth dhe kështu u krijua shteti dhe mbretëria me emrin Albania e Kaukazit, i cili u përhap me pas në një territor të gjerë. Armenizimi i shqiptarëve të Kaukazit Në librat e historisë nuk arrijmë dot të gjejmë gjithë strukturën e plotë etnike të popullsive shqiptare të Kaukazit. Pjesa më e madhe e tyre, edhe pse fliste në dialekte të ndryshme të largëta mes tyre, ruante fenë e krishterë. Por pas luftërave të mëdha dhe pas shembjes së mbretërisë së shqiptarëve, një pjesë e madhe e tyre u detyrua të flasë gjuhën e pushtuesit armen dhe kjo shkaktoj armenizimin në masë të shqiptarëve. Gjuha armene u fut shpejt sidomos në qytetet Arran dhe Shirvan. Vetëm popullsitë rurale shqiptare e ruajtën shumë më gjatë gjuhën e tyre të vjetër. Janë gjetur gjuhë të lidhura ngushtë me gjuhën e shqiptarëve të Albanisë Kaukaziane edhe në Dagestanin e sotëm. Shqiptarët që jetonin në pjesët lindore të Albanisë Kaukaziane, e gjetën më vonë vetën nën sundimin e Perandorisë Persiane. Arabët i konvertuan ata me forcë në fenë islame. Më pas këtu erdhën turqit dhe kjo çoi në krijimin e Azerbajxhanit të sotëm. Në shekullin XII-të dhe XV-të filluan dërgimet masive në trojet shqiptare të turqve të pasur, të familjeve aristokrate apo të ushtarëve të moshuar që të jetoni atje, pasi vendi bregdetar kishte klimë të mirë, peizazhi ishte i mrekullueshëm dhe i begatë dhe ngjanë aq shumë me brigjet e Adriatikut, ku jeton pjesa tjetër e shqiptarëve sot. Kjo ngjarje e ndryshoj emrin Arranit në Karabak. Në gjuhën turke ose në gjuhën iraniane kjo do të thotë kopshti i gjelbër. Mirëpo shqiptarët në pjesët e sipërme të Karabakut nuk u zhduken dhe nuk u asimiluan dot nga muslimanët. Kjo çoi në krijimin e aleancën së tyre më pas me Armenët, të cilët ishin të krishterë si shqiptarët. Në epokën e mesjetës së hershme në kufirin mes Albanisë Kaukaziane dhe Gjeorgjisë, grupet shqiptare nga perëndimi u bënë pjesë e kombit gjeorgjian dhe bashkimi i tyre njihet me emrin Erti. Rajoni më i vjetër i Albanisë Kaukaziane ka qenë pjesa veriore e luginës së lumit Kur dhe e lumit Alazani. Pikërisht këtu filluan zhvillimin komunitetet urbane, duke përfshirë dhe kryeqytetin e Albanisë Kaukaziane, Kabala. Faktet e ekzistencës së Albanisë Kaukaziane Ekzistenca e Albanisë Kaukaziane është e vërtetuar edhe falë artefakteve. Ekzistojnë zbulime arkeologjike të cilat tregojnë se Albania Kaukaziane ka pasur shkrimin dhe gjuhën e vet popullore. Por nga shekulli i III-të edhe gjuhën zyrtare. Në territorin e Azerbajxhanit dhe në Gjeorgjinë e sotme janë ende në këmbë kishat e shqiptarëve të Albanisë Kaukaziane, të cilat thirrën edhe sot si të tilla dhe dallohen qartë nga arkitektura, edhe pse mund t’u kenë ndërruar ndonjë simbol. Mbretërit shqiptarë në Albaninë e Kaukazit Mbreti i parë shqiptar quhej, Arranshahu. Ai u bë mbret kur pushtuesit e Albanisë Kaukaziane (Armenët dhe Persianët) deshën të vinin mbret të shqiptarëve njeriun e tyre, (një nga shqiptarët lokal). Pas luftërave të egra çlirimtare kundër pushtuesve, njeriu që çliroi Arranin, u bë mbret i gjithë Albanisë Kaukaziane dhe u thirr me emrin, Arranshah. Kështu u krijua familja e parë mbretërore e Albanisë Kaukaziane. Pas aleancës me Armeninë, mbreti shqiptar Urnair i Albanisë Kaukazian, i rikthyer në fenë e krishterë, u pagëzua në Armeni në vitin 370 para Krishtit. Ai u bë më pas një partner besnik edhe i Perandorisë Persiane, e cila si dhuratë, i dha Urnairit krahinat: Aghuak, Utik dhe Shakashen gjatë copëtimit të Armenisë në mes të Romës dhe Persisë. Më pas në territorin e Utikëve mbreti pasues i shqiptarëve Vaqe ndërtoi një qytet, të cilin, në nderim të Mbretit Persian,i dha emrin Peroz, që më vonë ndryshoi në Partav. Pushtuesit Arabë dhe Armenë filluan më pas të kacafyteshin me njëri-tjetrin për territorin e Albanisë Kaukaziane Pas luftërave të shumta të historisë një pjesë e popullsive të Albanisë Kaukaziane, siç thamë më lart, mbeti gjatë nën qeverisjen e Armenisë dhe u detyruan të përdornin gjuhën Armene. Një pjesë tjetër e popullsive mbeti nën qeverinë e Iranit. Ndërsa një pjesë e tretë mbeti nën qeverinë e Turqisë. Megjithatë deri në shekullin të VII-të në Albaninë Kaukaziane kishte shumë territore shqiptare që përdornin masivisht gjuhën e tyre të vjetër dhe dalloheshin lehtësisht nga popujt e racat e tjera, që mbetën në vendin e shqiptarëve siç janë popullsitë armene, iraniane, turke etj. Kështu nga shekulli i IX-të dhe i X-të Albanisë Kaukaziane i mbeti vetëm emri i shteti që nuk ekziston më. Por popullsitë shqiptare nuk u shfarosen. Ato jetojnë edhe sot në Gjeorgji, në Azerbajxhan dhe në Karabak dhe dallohen shumë mirë nga popujt e tjerë jo vetëm nga karakteristikat e racës, por dhe ato të kulturës, nga zakonet e doket, nga gjuha etj. Ata nuk ngjajnë me ju shqiptarët e Shqipërisë së Adriatikut, por janë njësoj si ju.  burimi

Αλβανία δεν υπάρχει μόνο μία, στην παγκόσμια ιστορία. Υπήρχε και πριν από τον δέκατο αιώνα στον Καύκασο η «Καυκασιανή Αλβανία», όπως σημειώνει η αλβανική εφημερίδα «Telegrafi». Η Αλβανία του Καυκάσου είναι η πρώτη που υπήρξε και βρισκόταν στον ανατολικό Καύκασο, όπου σήμερα είναι το Αζερμπαϊτζάν, το νότιο Νταγκεστάν και η Γεωργία. Στα 387 μ.Χ. διαμοιράστηκε η Αλβανία μεταξύ της αυτοκρατορίας των Σασσανιδών και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και η Αλβανία του Καυκάσου χωρίστηκε σε δύο ζώνες που ονομάστηκαν Aghuak και Utik, τα οποία παραχωρήθηκαν στην Αρμενία. Μετά από πολλούς πολέμους  η περιοχή της Αλβανίας του Καυκάσου προσαρτήθηκε στην Αυτοκρατορία των Σασσανιδών έως τον 8ο αιώνα. Πρωτεύουσα της Αλβανίας ήταν η Καμπάλα. Αργότερα πρωτεύουσα έγινε η Παρτάβι. Η Αλβανία του Καυκάσου κατά τον 13ο αιώνα ήταν γνωστή περσικά ως Arran (Ardhan). Οι Αλβανοί ως καυκασιανή εθνοτική ομάδα Ο πληθυσμός των Αλβανών του Καυκάσου αποτελούνταν από 26 εθνοτικές ομάδες . Η μεγαλύτερη φυλή ήταν των Αλβανών και ως εκ τούτου αναφέρονται με το όνομα Αλβανία. Αυτές οι εθνικές ομάδες είχαν μια κοινή γλώσσα, την αλβανική. Οι Αλβανοί ζούσαν κατ’ αρχήν σε ορεινές περιοχές στα νότια του Καυκάσου, όπου σήμερα είναι το Νταγκεστάν. Οι αρχαίοι γεωγράφοι και ιστορικοί όταν αναφέρονταν στους Αλβανούς του Καυκάσου, σημείωναν ότι είναι ένας ως αμιγής πληθυσμός στην περιοχή. Ορισμένοι ειδικοί –σημειώνει το δημοσίευμα- πιστεύουν ότι υπήρχε μία μεγάλη εθνοτική ομάδα, που ονομάζονταν Αλβανοί, και οι οποίοι ζούσαν κατά μήκος της αριστερής όχθης του ποταμού Κουρ. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η ομάδα, κατά τη γνώμη τους, αφομοίωσε άλλες εθνοτικές υποομάδες, και έτσι έγινε ένα έθνος και κράτος που ονομάστηκε Αλβανία στην περιοχή του Καυκάσου, η οποία στα μετέπειτα χρόνια εξαπλώθηκε σε μια ευρεία περιοχή. Ο εξαρμενισμός των Αλβανών Δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία για την πλήρη δομή του αλβανόφωνου πληθυσμού στον Καύκασο, αλλά είναι γνωστό ότι ήταν χριστιανικός πληθυσμός. Μετά από τους μεγάλους πολέμους και την πτώση του βασιλείου της Αλβανίας, ένα μεγάλο μέρος των Αλβανών αναγκάστηκε να μιλά τη γλώσσα των εισβολέων Αρμενίων και αυτό προκάλεσε τον μαζικό εξαρμενισμό των Αλβανών, σημειώνει το δημοσίευμα. Μετέπειτα αναφέρεται ότι η περιοχή είχε καταληφθεί από τους Άραβες και αργότερα από τους Τούρκους από τους οποίους δημιουργήθηκε, κατόπιν, το σημερινό Αζερμπαϊτζάν. Γύρω στον 12ο  αιώνα ως τον 15ο  στα αλβανικά εδάφη του Καυκάσου άρχισαν να έρχονται πλούσιες αριστοκρατικές οικογένειες Τούρκων, κυρίως ανώτεροι στρατιωτικοί που ήρθαν στην περιοχή λόγω του καλού κλίματος στην παράκτια περιοχή της Κασπίας, που ομοιάζει με τα παράκτια της σημερινής Αλβανίας με την Αδριατική , όπου ζει το υπόλοιπο των Αλβανών σήμερα. Κατά τους χρόνους αυτούς στην περιοχή του Καραμπάχ αναφέρονταν ως Arranit και συνυπήρχαν με τους Τούρκους. Μέχρι τον 12ο αιώνα στην Αλβανία του Καυκάσου  χρησιμοποιούνταν η παλιά γλώσσα και διακρίνονταν εύκολα από τις άλλες φυλές που ήρθαν στην περιοχή που ήταν οι κυρίως οι Αρμένιοι και οι Τούρκοι. Έτσι, από τον 9ο αιώνα και τον 10ο αιώνα, μπορεί να μην υπήρχε κρατική υπόσταση αλβανική αλλά οι αλβανικοί πληθυσμοί υπήρχαν στην περιοχή. πηγή