O γιατρός των φτωχών παιδιών - Mjeku i fëmijëve të varfër.

O γιατρός των φτωχών παιδιών Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους. Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.  Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα.  Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών».  Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.  Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Έλληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.  «Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».  Ζει στην Υεμένη, αλλά οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του: «Στην Υεμένη, που είναι η βάση μου, χειρουργώ κάθε μήνα περίπου σαράντα με πενήντα περιστατικά.  Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση.  Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».  «Πιστεύω στον Θεό»  Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη:  «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια».  Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».  Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Άλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».  Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη.  Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της.  Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή.  Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο.  Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι "υπεράνω των δυνάμεών μου", όμως ποτέ δεν λυγίζω.  Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».  Η ευτυχία της προσφοράς  Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».  Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους.  Ομως, ο Αυξέντιος Καλαγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο.  Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.

Mjeku i fëmijëve të varfër. 11 vitet e fundi iu ka falur jetë 9000 fëmijëve në të gjithë botën. Shpërblimi i vetëm, buzëqeshja që rilindi në fytyrat e tyre. Kardiokirurgi Avksend Kalagos, nxënësi më i mirë i Magdi Jakub, përbën një mesazh shprese se njerëzillëku nuk ka humbur. Emri i tij është lidhur me shpëtimin e shumë të sëmurëve me zemër në Liban, Gjeorgji, Serbi, Qipro, Indi, Marik, Algjeri, Mauric, Mozambik, Eritre, Krigistan, Madagaskar, Venezuelë, Ukrainë, Bocuana. Kardiokirurgu grek Avksend Kalagos nuk mori rastësisht titullin “mjeku i fëmijëve të varfër”. 23 vjeça mbaroi studimet në Shkollën Amerikanë të Mjekësisë në Konstandinupojë dhe në moshën 40 vjeçare u bë një pedagog i rregullt i Universitetit të Gjenevës. Më vonë ishte nxënësi më i mirë i kardiokirurgut të shkëlqyer Magdi Jakub. Themelues i institucionit humanitar “Zemra për të gjithë”, mjeku grek nga Konstandinupoja së bashku me grupin e tij nuk bën gjë tjetër veçse operon çdo ditë falas të gjithë fëmijët nga lagjet e varfëra të botës, vetëm e vetëm që të shikojë buzëqeshje në fytyrat e tyre. “Mund të dëgjohet si banale, por është e vërtetë: i vetmi shpërblim im është buzëqeshja e fëmijëve që kam shpëtuar dhe gëzimi që ndjejnë familjet e tyre. Këto më mjaftojnë” thotë me krenari duke folur në gazetën “Espresso” Jeton në Jemen, por kudo në botë që mund të nevojitet, deklaron prezent. Punon 18 orë në ditë, por siç thotë kurrë nuk e shikon orën e tij: “Në Jemen, ku është dhe baza ime, operoj çdo muaj pothuajse 50 raste” Kur udhëtoj për synime humanitre, jami i aftë të operoj pothuajse 50 raste brenda 10 ditësh, që të shtoj numërin e fëmijëve që presin me muaj dhe vite që të operohen. I tejkaloj forcat e mia. Punoj pothuajse 18 orë në ditë të Shtunë e të Djelë” “ Besoj tek Zoti” Njeriu i parë që i tregoi rrugën e humanizmit ishte- siç zbuloi ai vetë- babai i tij, një prej patologëve më të mirë në Konstandinupojë. “Që prej viteve time të fëmijnisë më kujtohet se babai im më thoshte që të ndjej dhimbjen e njerëzve dhe në veçanti atyre që jetojnë në varfëri”. E pyesim nëse beson tek Zoti. Nëse ka një bazë ajo që themi kur rrezikohet një njeriu tonë “Zoti të vërë dorën e tij”. Përgjigjia e tij është çarmatosëse: “Duhet të dini që sa herë që operoj  mbi tavolinën e operacionit nuk bëj tjetër veçse të thërres Zotin”, dhe vazhdon i prekur: “Menjëherë më pas, kur të gjitha shkojnë mirë, në çdo rast mrekullohem me veprën e Zotit mbi ne njerëzit. Po pra besoj tek Zoti. Përveç kësaj gjyshim im ishte prift” Por vjen një çast në jetë na thotë z Kalangos, që të gjithë njerëzit ndjejnë se disa gjëra janë mbi forcat e tyre: “Më kujtohet para nëntë vjetësh kisha operuar një rast të vështirë në Mozambik. Një fëmijë 3 vjeç me mosmjaftushmëri zemre, por i cili vdiq 3 ditë pas operacionit dhe ndërsa ishte në në dhomat e reanimacionit. Kur shkova që të bisedoja për shkaqet e vdekjes së tij me të ëmën, mora vesh që ajo grua ishte e rëndë 7 muaj dhe vetëm para dy muajsh kishte humbur dhe të shoqin e saj. Kishte shitur pra gjithçka që të mund të sillte fëmijën e saj të sëmurë nga fshati në kryeqytet, në qëndrën tonë mjekësore, ndërsa në të njejtën kohë e kishin braktisur miq e të afërm. Lotët dhe dhimbja e kësaj gruaja që nuk kishte para as që të varroste të birin  më bënë që të kuptoj, me mënyrën më të ashpër se çdo të thotë jetë. I dashë menjëherë të gjitha paratë e mija nga rroga dhe kërkova nga drejtori i qëndrës shëndetësore  që ta punësonte në menca e klinikës, si dhe ndodhi. Sot është e lumtur. Lindi si përfundim dy fëmijë dhe vazhdon që tëjetë deri më sot në të njejtën qëndër. Janë këto kushtet në vendet e botës së Tretë që më japin përshtypjen se disa gjëra vazhdojnë të jenë “mbi fuqitë e mia” por kurrë nuk do të gjunjëzohem. Sigurisht që të ndryshojnë kushtet e jetës dhe niveli jetësor në këto vende duhet që fuqitë e mëdha të shohin ndryshe shkaqet e varfërisë”. Lumturia e ofrimit. Pavarësisht faktit që ka marrë dhjetra herë çmime nga organizata ndërkombëtare dhe institucione, siç thotë vetë, nuk ka ndryshuar qoftë dhe par zakonet e tij dhe karakterin e tij: “Ja u them me bindje se të gjitha këto vite sa më shumë eca në fushën shkencore dhe humanitare, aq më tepër përpiqem të mbetem i përuluar dhe ky është ideali më i madh në jetë”. Dhe çfarë që ka flijuar kohën e tij dhe jetën e tij familjare? Ajo që ka rëndësi – siç thotë – është të jesh i dobishëm tek i afërmi tënd. Këtë përpiqet që ta kalojë dhe tek fëmijët e tij – ato pak orë që ndodhet pranë tyre. Por Avksend Kalagos nuk ka vetëm Konstandinin dhe Aleksandrin. Ka si fëmijë 9000 ëngjëj të varfër që nuk kishin të drejta në shërbimin mjekësor shtetëro dhe në përkujdesje shëndetësore falas në vendet ku jetonin, tek të cilët dhuroi falas të drejtën që të marrin frymë dhe të mundet zemra e tyre të rrahë rregullisht.