Η πρώτη έκπληξη που με περίμενε, όταν έφτασα στο Στρασβούργο, ήταν η ίδια η πόλη. Περίμενα να δω μια μεγαλούπολη με ουρανοξύστες, και σύγχρονα κτίρια που θα στέγαζαν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τις ευρω-υπηρεσίες, τους εκατοντάδες γιάπηδες και γραβατωμένους, αλλά τελικά έσφαλα. Το Στρασβούργο είναι μια πανέμορφη και πολύ καλά διατηρημένη γραφική πόλη, με εμφανή τα σημάδια όλων των αρχιτεκτονικών στιλ που έδωσαν το ιδιαίτερο χρώμα του τόπου, με ποταμάκια και γεφυράκια, με παλάτια και χαριτωμένα τριώροφα με μπαλκονάκια, πεζόδρομους για βόλτες, πολλές πλατείες.
Σε μια τέτοια πλατεία ήρθε η δεύτερη έκπληξη. Το όνομά της είναι Πλατεία Μάρκου Μπότσαρη! Δεν το πίστευα, και για να βεβαιωθώ κι εγώ ο ίδιος, αλλά και για να έχω αποδείξεις για όλους τους δύσπιστους, τράβηξα και μια φωτογραφία την ταμπέλα.
Είναι αλήθεια. Πρόκειται για τον γνωστό Μάρκο Μπότσαρη (και όχι για κάποιον Αλσατό με ελληνική καταγωγή, που για διαβολική σύμπτωση ονομάζεται έτσι), που την ζωγραφιά του έχουμε δει όλοι μας σε έναν από τους διαδρόμους του δημοτικού μας σχολείου.
Επειδή με έτρωγε η άγνοια, έψαξα στο ίντερνετ μπας και βρω τι σχέση έχει ο Μπότσαρης ενδεχομένως με την Γαλλία, ή με το Στρασβούργο ή με την ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν βρήκα τίποτα. Μόνο τα γνωστά: Ότι ήταν Σουλιώτης, πολέμησε πρώτα στο πλευρό του Αλή Πασά εναντίον του Σουλτάνου, και μετά με τους επαναστατημένους Έλληνες στη μάχη του Πέτα και του Μεσολογγίου. Για την ανδρεία του χρίστηκε αρχιστράτηγος της Δυτικής Στερεάς, αλλά εκείνος έσκισε το χαρτί λέγοντας "Οποιος είναι άξιος παίρνει το δίπλωμα αύριο μπροστά στον εχθρό". Πολύ ανιδιοτελές και μεγαλοπρεπές, πράγματι. Κάτι τέτοια ενέπνευσαν τους φιλέλληνες ζωγράφους και ποιητές να τον απαθανατίσουν σε έργα τους. Έτσι, ο ιταλός Ludovico Lipparini ζωγράφισε τον τραγικό του θάνατο στη μάχη του Καρπενησίου, και ο άγγλος ποιητής Fitz-Greene Halleck έγραψε έναν ύμνο!
Να τι ανθρώπους έχουμε στην ιστορία μας, και έχουμε κολλήσει στους αρχαίους. Και να πώς θα μπορούσε να αρχίζει ένα μάθημα στην σχολική τάξη, σχετικά με την επανάσταση του 21, η οποία κατά τα άλλα είναι άγνωστος τόπος για τους μαθητές (και για τους δασκάλους τους, εν πολλοίς). Θησαυρούς έχουμε, αλλά εμείς οι ίδιοι δεν τους πολυξέρουμε. Πάλι καλά οι Στρασβουργιανοί, που ονομάζουν και καμιά πλατεία τους, γιατί έμείς μόνο τον ένδοξο Μεγαλέξανδρο ξέρουμε, και λίγο τον Περικλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου